Sprawa C-255/13: I v. Health Service Executive (orzeczenie wstępne).
Dz.U.UE.C.2014.253.11
Akt nienormatywnyWyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 5 czerwca 2014 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez High Court of Ireland - Irlandia) - I przeciwko Health Service Executive
(Sprawa C-255/13) 1
[Odesłanie prejudycjalne - Zabezpieczenie społeczne - Rozporządzenie (WE) nr 883/2004 - Artykuł 19 ust. 1 i art. 20 ust. 1 i 2 - Rozporządzenie (WE) nr 987/2009 - Artykuł 11 - Obywatel państwa członkowskiego ubezpieczony w państwie zamieszkania - Wystąpienie ciężkiej i nagłej choroby podczas wakacji w innym państwie członkowskim - Osoba zmuszona do pozostania w tym drugim państwie przez jedenaście lat z powodu swojej choroby i dostępności wyspecjalizowanej opieki medycznej w pobliżu miejsca, w którym mieszka - Udzielanie świadczeń rzeczowych w tym drugim państwie - Pojęcia "zamieszkania" i "pobytu"]
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 4 sierpnia 2014 r.)
Sąd odsyłający
High Court of Ireland
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: I
Strona pozwana: Health Service Executive
Przedmiot
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - High Court of Ireland - Wykładnia art. 19 ust. 1 i art. 20 ust. 1 i 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.U. L 166, s. 1) - Pojęcie "przebywania" w państwie członkowskim innym niż właściwe państwo członkowskie - Obywatel państwa członkowskiego cierpiący od 11 lat na poważne schorzenie, którego objawy po raz pierwszy wystąpiły podczas pobytu na wakacjach w drugim państwie członkowskim - Obywatel zmuszony do pozostania na terytorium drugiego państwa członkowskiego ze względu na stan zdrowia
Sentencja
Artykuł 1 lit. j) i k) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego należy interpretować w ten sposób, że do celów art. 19 ust. 1 lub art. 20 ust. 1 i 2 wspomnianego rozporządzenia, w wypadku gdy obywatel Unii, który zamieszkiwał w pierwszym państwie członkowskim, został dotknięty ciężkim i nagłym schorzeniem podczas wakacji w drugim państwie członkowskim i jest zmuszony do pozostania przez jedenaście lat w tym ostatnim państwie ze względu na wspomniane schorzenie oraz dostępność wyspecjalizowanej opieki medycznej w pobliżu miejsca, w którym mieszka, należy go uważać za "przebywającego" w tym drugim państwie członkowskim, gdy zwykły ośrodek jego interesów życiowych znajduje się w pierwszym państwie członkowskim. Do sądu krajowego należy określenie zwykłego ośrodka interesów życiowych owego obywatela poprzez dokonanie oceny wszystkich istotnych okoliczności faktycznych i wzięcie pod uwagę jego woli, wynikającej ze wspomnianych okoliczności faktycznych, ponieważ wyłącznie okoliczność, że rzeczony obywatel pozostawał w drugim państwie członkowskim przez długi okres, nie wystarcza, jako taka i sama w sobie, aby uznać, że ma on miejsce zamieszkania w tym państwie.