Sprawa C-253/11 P: Odwołanie od wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 3 marca 2011 r. w sprawach połączonych T-117/07 i T-121/07 Areva i in. przeciwko Komisji, wniesione w dniu 25 maja 2011 r. przez Alstom, T&D Holding, dawniej Areva T&D Holding S.A., Alstom Grid SAS, dawniej Areva T&D S.A., Alstom Grid AG, dawniej Areva T&D AG.
Dz.U.UE.C.2011.211.19
Akt nienormatywny(Sprawa C-253/11 P)
(2011/C 211/37)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 16 lipca 2011 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Alstom, T&D Holding, dawniej Areva T&D Holding SA, Alstom Grid SAS, dawniej Areva T&D SA, Alstom Grid AG, dawniej Areva T&D AG (przedstawiciele: adwokaci J. Derenne i A. Müller-Rappard)
Druga strona postępowania: Areva, Komisja Europejska
Żądania wnoszącej odwołanie
– uchylenie wyroku Sądu (druga izba) wydanego w dniu 3 marca 2011 r. w sprawach połączonych T-117/07 i T-121/07 Areva S.A., Areva T&D Holding S.A., Areva T&D AG, Areva T&D S.A. i Alstom przeciwko Komisji Europejskiej;
– w przypadku gdyby Trybunał uznał, że stan postępowania pozwala na wydanie ostatecznego orzeczenia:
– tytułem żądania głównego - stwierdzenie nieważności następujących przepisów decyzji Komisji C(2006) 6762 z dnia 24 stycznia 2007 r. (sprawa COMP/F/38.899 - Urządzenia z izolacją gazową):
– art. 1, b) [Alstom],
– art. 1, d) [Alstom Grid AG (dawniej Areva T&D AG)],
– art. 1, e) [T&D Holding (dawniej Areva T&D Holding S.A.)],
– art. 1, f) [Alstom Grid SAS (dawniej Areva T&D S.A.)],
– art. 2, b) [Alstom],
– art. 2, c) [Alstom, Alstom Grid AG (dawniej Areva T&D AG), T&D Holding (dawniej Areva T&D Holding S.A.) i Alstom Grid SAS (dawniej Areva T&D S.A.)];
– tytułem żądania ewentualnego - istotne obniżenie wysokości grzywny nałożonej na wnoszące odwołanie.
– obciążenie Komisji kosztami postępowania w całości, w tym kosztami poniesionymi przez wnoszącą odwołanie w postępowaniu przed Sądem;
– w przypadku gdyby Trybunał uznał, że stan postępowania nie pozwala na wydanie ostatecznego orzeczenia, przekazanie sprawy izbie Sądu w zmienionym składzie oraz orzeczenie, iż rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów zostanie wydane w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.
Zarzuty i główne argumenty
Wnoszące odwołanie podnoszą pięć zarzutów na uzasadnienie swego odwołania.
W ramach zarzutu pierwszego, który składa się z dwóch części wnoszące odwołanie twierdzą, iż Sąd naruszył art. 269 TFUE orzekając, iż decyzja Komisji została dostatecznie uzasadniona. Zarzucają one Sądowi w tym względzie po pierwsze, iż orzekł w pkt 90-99 wyroku, że Komisja uzasadniła dostatecznie pod względem prawnym wniosek solidarnej odpowiedzialności Alstom z Areva T&D S.A. i Areva T&D AG, oparty na fakcie, że Alstom nie obaliła domniemania, iż wywierała ona decydujący wpływ na swoje spółki zależne, podczas gdy Komisja nie ustosunkowała się do dowodów dostarczonych przez Alstom powołanych w celu obalenia tego domniemania (cześć pierwsza zarzutu). Po drugie, wnoszące odwołania zarzucają Sądowi, iż w pkt 200 wydanego wyroku orzekł, że Komisja mogła nie podawać powodów, dla których uznała, że dwie spółki nie stanowiące jednostki gospodarczej w dniu wydania decyzji, mogą zostać obciążone solidarną odpowiedzialnością z tytułu uiszczenia grzywny.
W ramach zarzutu drugiego wnoszące odwołanie powołują się na naruszenie przez Sąd art. 36 i 53 Protokołu nr 3 w sprawie Statutu Trybunału Sprawiedliwości w związku z art. 263 TFUE, w zakresie jakim Sąd zastąpił w pkt 101-110 (część pierwsza), 148-150 (część druga) i 214-216 (część trzecia), ocenę Komisji swym własnym wnioskowaniem, dodając a posteriori do zaskarżonej decyzji uzasadnienie, które się w niej się nie znajduje. Tym samym Alstom i in. zarzucają Sądowi orzeczenie w pkt 206 zaskarżonego wyroku, że dwie spółki, które nie tworzą jednostki gospodarczej w dniu wydania zaskarżonej decyzji mogą zostać obciążone solidarną odpowiedzialnością z tytułu uiszczenia grzywny (część czwarta).
Zarzut trzeci, który składa się z dwóch części dotyczy faktu, iż Sąd wymagał od wnoszących odwołanie przedstawienia probatio diablica, naruszając art. 101 TFUE, a w szczególności przepisy regulujące możliwość przypisanie spółce dominującej odpowiedzialności za praktyki spółek zależnych oraz naruszając prawo do rzetelnego procesu sądowego i zasadę domniemania niewinności, ustanowione w art. 47 i 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskich. Wnoszące odwołanie twierdzą:
a) z jednej strony, że przypisując odpowiedzialność za praktyki, których dopuściły się spółki zależne spółce dominującej Alstom oraz stosując wypracowaną w orzecznictwie zasadę domniemania wywierania przez spółkę dominującą decydującego wpływu na spółki zależne, Sąd naruszył w pkt 84-110 wydanego wyroku, prawo do rzetelnego procesu oraz zasadę domniemania niewinności, przyjmując w kontekście przypisania odpowiedzialności spółce dominującej, definicję wywierania decydującego wpływu przez spółkę dominującą na spółki zależne pozostającą całkowicie bez związku z rzeczywistym zachowaniem tych spółek na rynku, którego dotyczy spór, a tym samym nadając temu domniemaniu charakter niepodważalny;
b) z drugiej strony, że Sąd naruszył prawo w pkt 144-152 wydanego wyroku, określając zakres rzeczywistego wywierania przez Areva T&D Holding S.A. decydującego wpływu na Areva T&D S.A. i Areva T&D AG w okresie od dnia 9 stycznia do dnia 11 maja 2004 r.
Zarzut czwarty dotyczy błędnej wykładni przez Sąd pojęcia solidarności, w zakresie w jakim w pkt 214-216 wydanego wyroku orzekł on, że solidarność określa odpowiednio kwoty udziału poszczególnych spółek w nałożonej na nie grzywnie, za którą ponoszą solidarnie odpowiedzialność (część pierwsza) oraz w zakresie w jakim w pkt 232-236 i 238-242 zaskarżonego wyroku naruszył zasady pewności prawa, indywidualizacji kar a także art. 13 TUE w odniesieniu do oddelegowania przez Komisję uprawnienia do określenia odpowiedzialności każdego z objętych sankcją przedsiębiorstw.
Zarzut piąty dotyczy uchybienia przez Sąd swemu obowiązkowi ustosunkowania się do przedstawionych zarzutów, w zakresie w jakim błędnie orzeka on w pkt 223-230 wyroku w przedmiocie zarzutu dotyczącego naruszenia prawa do skutecznej skargi oraz skutecznej ochrony sądowej, nie odpowiadając w konsekwencji na zarzut, który został podniesiony, ale na inny zarzut, na który się nie powołano.