Sprawa C-253/09: Skarga wniesiona w dniu 8 lipca 2009 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Węgierskiej.
Dz.U.UE.C.2009.233.6
Akt nienormatywny(Sprawa C-253/09)
(2009/C 233/10)
Język postępowania: węgierski
(Dz.U.UE C z dnia 26 września 2009 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: R. Lyal i K. Ritzné Talabér, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Republika Węgierska
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie, że traktując nabycie mieszkania położonego na Węgrzech w zamian za mieszkanie położone w innym państwie członkowskim w sposób mniej korzystny niż nabycie mieszkania położonego na Węgrzech w zamian za mieszkanie położone w tym samym państwie, Republika Węgierska uchybiła zobowiązaniom, jakie na niej ciążą na mocy art. 18 WE, 39WE i 43WE oraz art. 28 i 31 porozumienia EOG.
– obciążenie Republiki Węgierskiej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Przedmiotem niniejszej skargi jest węgierski przepis podatkowy, na którego podstawie przy naliczaniu podstawy podatku należnego w momencie nabycia własności mieszkania położonego na terenie kraju możliwe jest odliczenie od ceny mieszkania nabytego ceny mieszkania sprzedanego, jeżeli położone jest ono na terenie kraju.
W świetle art. 18 WE, 39WE i 43WE oraz art. 28 i 31 porozumienia EOG przepis ten jest sprzeczny ze swobodą przepływu osób i swobodą przedsiębiorczości.
Celem wymienionych postanowień prawa wspólnotowego jest ułatwienie obywatelom państw członkowskich wykonywania działalności zawodowej jakiegokolwiek rodzaju w jakimkolwiek miejscu Wspólnoty, a jednocześnie zakazują one jakichkolwiek środków skutkujących tym, że obywatele któregokolwiek państwa Wspólnoty, którzy - korzystając z prawa do swobodnego przemieszczania się - zamierzają wykonywać działalność gospodarczą na terytorium innego państwa członkowskiego, mogliby znaleźć się w niekorzystnej sytuacji. Z utrwalonego orzecznictwa wynika, że przepisy, które utrudniają obywatelowi państwa opuszczenie państwa członkowskiego pochodzenia w celu wykonywania prawa do swobodnego przemieszczania się lub zniechęcają go do tego, stanowią przeszkody w wykonywaniu tej swobody nawet wówczas, gdy stosowane są niezależnie od przynależności państwowej osób, których to dotyczy.
Tymczasem węgierski przepis podatkowy będący przedmiotem niniejszej skargi jest uregulowaniem takich cechach. Z uwagi na wyłączenie wskazanej korzyści podatkowej obywatele węgierscy lub obywatele innych państw, którzy, korzystając z prawa do swobodnego przepływu, zamieszkują przez pewien czas w innym państwie członkowskim i tam nabywają mieszkanie, otrzymają mniej zachęt do nabycia mieszkania na Węgrzech niż ci, którzy mają miejsce zamieszkania na Węgrzech i nabyli nowe mieszkanie w zamian za inne, położone na terenie kraju, którego byli właścicielami. W ten sposób skutkiem uregulowania węgierskiego może być oczywiście zniechęcanie obywateli innych państw do osiedlania się na Węgrzech. Komisja uważa, że osoby, które ewentualnie uiściły podatek w podobnej kwocie w państwie swojego poprzedniego zamieszkania, kiedy nabyły mieszkanie, znajdują się w takiej samej sytuacji jak osoby, które nabyłyby poprzednie mieszkanie na Węgrzech. W konsekwencji osoby te powinny być traktowane jednakowo. Zważywszy, że uregulowanie węgierskie stawia w bardziej niekorzystnej sytuacji osoby, które nabywają na Węgrzech mieszkanie w zamian za mieszkanie położone w którymkolwiek innym państwie członkowskim w porównaniu z osobami, które nabywając mieszkanie już dysponują innym na terenie kraju, w uregulowaniu tym dwie obiektywnie identyczne sytuacje są traktowane w sposób odmienny, zatem jest to przepis dyskryminujący.
Jedyny argument rządu węgierskiego nie uzasadnia takiego naruszenia prawa.
Po pierwsze, co się tyczy zarzutu dotyczącego potrzeby zagwarantowania spójności systemu podatkowego, należy zauważyć, że w niniejszej sprawie nie występuje jakikolwiek bezpośredni związek między rozpatrywaną korzyścią podatkową a kompensatą tej korzyści poprzez określoną podstawę podatku, a taki jest wymóg, by przytoczona potrzeba zagwarantowania spójności systemu podatkowego mogła stanowić uzasadnione ograniczenie wykonywania podstawowych swobód. Z gospodarczego punktu widzenia nie istnieje żaden bezpośredni związek między nabyciem innego mieszkania i obowiązkiem uiszczenia podatku oraz sprzedażą pierwszego mieszkania i podatkami uiszczonymi w tym momencie - związek między tymi elementami wprowadza jedynie ustawodawca węgierski.
Wreszcie, co się tyczy argumentacji rządu węgierskiego dotyczącej poważnych trudności administracyjnych, jakie mogłoby spowodować uwzględnianie nieruchomości sprzedawanych w innych państwach członkowskich i podatków uiszczanych w momencie ich nabycia oraz zapobieganie nadużyciom, do których ewentualnie mogłoby dochodzić przy tych operacjach, Komisja zauważa, że ewentualne trudności administracyjne nie mogą w żadnym przypadku uzasadniać naruszenia podstawowych swobód gwarantowanych w prawie wspólnotowym. Republika Węgierska oczywiście może nakładać określone wymogi w celu uzyskania potrzebnych informacji, lecz wymogi te nie mogą być nieproporcjonalne w stosunku do zamierzonego celu.