Sprawa C-247/18 P: Odwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 25 stycznia 2018 r. w sprawie T-91/16, Włochy/Komisja, wniesione w dniu 9 kwietnia 2018 r. przez Republikę Włoską.
Dz.U.UE.C.2018.182.18
Akt nienormatywnyOdwołanie od wyroku Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 25 stycznia 2018 r. w sprawie T-91/16, Włochy/Komisja, wniesione w dniu 9 kwietnia 2018 r. przez Republikę Włoską
(Sprawa C-247/18 P)
(2018/C 182/21)
(Dz.U.UE C z dnia 28 maja 2018 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Republika Włoska (przedstawiciele: G. Palmieri, pełnomocnik, P. Gentili, avvocato dello Stato)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Republika Włoska wniosła do Trybunału odwołanie od wyroku z dnia 25 stycznia 2018 r. w sprawie T-91/16, w którym Sąd Unii Europejskiej oddalił skargę Włoch na decyzję Komisji C(2015)9413 z dnia 17 grudnia 2015 r., notyfikowaną w dniu 18 grudnia 2015 r., dotyczącą zmniejszenia wkładu Europejskiego Funduszu Społecznego w program operacyjny dla regionu Sycylii, który wpisuje się we wspólnotowe ramy wsparcia na pomoc strukturalną dla włoskich regionów, których dotyczy cel nr 1 rozporządzenia nr 1260/1999 (POR Sycylia 2000-2006).
Zarzut pierwszy. Naruszenie art. 39 rozporządzenia 1260/1999 1 ; art. 4, 6 i 10 rozporządzenia 438/[2001] 2 ; art. 317 TFUE i zasady ciężaru dowodu.
Sąd nie wskazał, że z samych ustalonych przez niego okoliczności faktycznych wynika, iż ponownie przeprowadzony przez Komisję w 2008 r. audyt dotyczył tych samych wydatków, które były już w latach 2005 i 2006 przedmiotem audytu, który zakończył się wynikiem pozytywnym, przy czym nie zostały ujawnione nowe okoliczności faktyczne.
Zarzut drugi. Naruszenie art. 39 rozporządzenia 1260/99, art. 100 rozporządzenia 1083/2006 3 , art. 145 rozporządzenia 1303/2013 4 i zasad dobrej administracji, kontradyktoryjności i uzasadnionych oczekiwań.
Sąd uznał za uzasadniony, bez wskazania powodów, całkowity czas trwania procedury dotyczącej korekty finansowej przez okres ponad siedmiu lat, w toku której to procedury Komisja działała w istocie w taki sposób, aby wiążący termin sześciu miesięcy od przesłuchania przewidziany na wydanie końcowej decyzji rozpoczynał bieg w momencie ustalonym przez nią w sposób dyskrecjonalny, co zniweczyło charakter wiążący.
Zarzut trzeci. Naruszenie art. 39 ust. 2 i 3 rozporządzenia 1260/99 i art. 10 rozporządzenia 438/2001. Przeinaczenie okoliczności faktycznych.
Sąd ustalił, że stwierdzony w niniejszym wypadku odsetek nieprawidłowości istotnie różnił się w czasie w odniesieniu do okresów przed dniem 31 grudnia 2006 r. i po tym dniu, a także w odniesieniu do wydatków dotyczących przedsięwzięć "spójnych" lub innych przedsięwzięć. Niemniej jednak Sąd niezgodnie z prawem uznał za właściwą korektę opartą na ekstrapolacji jednego odsetka nieprawidłowości wynoszącego 32,65 % bez rozróżnienia w odniesieniu do wszystkich lat programowania i do wszystkich rodzajów przedsięwzięć. W konsekwencji Sąd naruszył zasady proporcjonalności korekt i reprezentatywności próbek.