Sprawa C-246/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 17 marca 2015 r. w sprawie T-89/09 Pollmeier Massivholz GmbH & Co. KG/Komisja Europejska, wniesione w dniu 28 maja 2015 r. przez Pollmeier Massivholz GmbH & Co. KG.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2015.236.31

Akt nieoceniany

Wersja od: 20 lipca 2015 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba) wydanego w dniu 17 marca 2015 r. w sprawie T-89/09 Pollmeier Massivholz GmbH & Co. KG/Komisja Europejska, wniesione w dniu 28 maja 2015 r. przez Pollmeier Massivholz GmbH & Co. KG

(Sprawa C-246/15 P)

Język postępowania: niemiecki

(2015/C 236/42)

(Dz.U.UE C z dnia 20 lipca 2015 r.)

Strony

Wnosząca odwołanie: Pollmeier Massivholz GmbH & Co. KG (przedstawiciele: J. Heithecker, J. Ylinen, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Land Hessen

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnosząca odwołanie wnosi do Trybunału o:

- uchylenie pkt 2 sentencji zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim oddalono zarzut trzeci skargi dotyczący dotacji na inwestycje i sprzedaży gruntu państwowego;

- uchylenie pkt 3-5 sentencji zaskarżonego wyroku;

- obciążenie Komisji i Land Hessen kosztami postępowania odwoławczego.

Ponadto wnosząca odwołanie podtrzymuje żądania, które przedstawiła w pierwszej instancji, w zakresie, w jakim wnosi do Trybunału o:

- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji K (2008)6017 wersja ostateczna z dnia 21 października 2008 r., pomoc państwa N 512/2007 - Niemcy, Abalon Hardwood Hessen GmbH w zakresie, w jakim zostało stwierdzone, że zgłoszona pomoc regionalna stanowi istniejącą pomoc w rozumieniu art. 1 lit. b) ppkt (ii) rozporządzenia (WE) nr 659/ 1999;

- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji K (2008)6017 wersja ostateczna z dnia 21 października 2008 r., pomoc państwa N 512/2007 - Niemcy, Abalon Hardwood Hessen GmbH w zakresie, w jakim zostało stwierdzone, że sprzedaż gruntu państwowego nie oznacza pomocy w rozumieniu art. 87 ust. 1 WE;

- obciążenie Komisji wszystkimi kosztami postępowania w pierwszej instancji.

Zarzuty i główne argumenty

Przedmiotem niniejszego odwołania są przesłanki, na podstawie których Komisja może oddalić zarzuty podniesione przez bezpośredniego konkurenta beneficjenta w złożonej do niej skardze dotyczącej pomocy państwa bez wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego przewidzianego w art. 108 ust. 2 TFUE.

Wnosząca odwołanie jest zdania, że w zaskarżonym wyroku Sąd powinien był uwzględnić zarzut trzeci skargi, w którym zostało podniesione zaniechanie wszczęcia formalnego postępowania wyjaśniającego, nie tylko - tak jak miało to miejsce - w odniesieniu do kwestionowanego środka pomocy udzielonego w formie gwarancji, ale również w odniesieniu do dalszych kwestionowanych środków pomocy udzielonych w formie dotacji na inwestycje i sprzedaży gruntu państwowego.

Wnosząca odwołanie podnosi pięć zarzutów na jego poparcie:

1. W kwestii dotacji na inwestycje Sąd naruszył prawo, stwierdzając, że decyzja z dnia 6 grudnia 2007 r. nie ma znaczenia dla badania trzeciego zarzutu skargi, ponieważ pomimo przeprowadzonego dokładnego badania w ramach postępowania administracyjnego Komisja nie mogła wiedzieć o istnieniu tej decyzji oraz co więcej decyzja ta nie mogła mieć wpływu na wynik badania Komisji.

2. Sąd popełnił oczywisty błąd w ocenie i szereg dalszych naruszeń prawa, uznając, że w opinii rzeczoznawcy dotyczącej wartości gruntu państwowego sprzedanego beneficjentowi rzeczoznawca stwierdził, że budynki znajdujące się na części gruntu nie miały żadnej wartości.

3. Sąd naruszył prawo, stwierdzając, że w postępowaniu administracyjnym Komisja była uprawniona do przyjęcia, że kwota równa 1 400 000 EUR, która została odjęta od ustalonej zgodnie z opinią rzeczoznawcy ceny sprzedaży, odpowiadała rynkowej cenie wyburzenia wszystkich budynków znajdujących się na części gruntu sprzedanego beneficjentowi.

4. Sąd popełnił szereg naruszeń prawa, oceniając § 4 pkt 6 umowy sprzedaży nieruchomości, który przewidywał, że beneficjent musi wyburzyć wszystkie budynki znajdujące się na nieruchomości oraz że musi dokonać dodatkowej płatności na rzecz sprzedawcy, w przypadku gdy w czasie dziesięciu lat po przejęciu nieruchomości wyburzenie nie odbędzie się w całości lub częściowo albo okaże się, że zwyczajne koszty wyburzenia są niższe niż wymieniona początkowo kwota 1 400 000 EUR.

5. Sąd niesłusznie obciążył wnoszącą odwołanie częścią kosztów postępowania, ponieważ skarga była uzasadniona w odniesieniu do trzech z pięciu kwestionowanych środków pomocy, a wnosząca odwołanie wniosła skargę na oba dalsze kwestionowane środki pomocy tylko dlatego, że ani przekazane jej w trakcie postępowania administracyjnego dokumenty, ani decyzja Komisji nie zawierały dokładnych informacji ich dotyczących.