Sprawa C-244/08: Skarga wniesiona w dniu 4 czerwca 2008 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2008.209.28

Akt nienormatywny

Wersja od: 15 sierpnia 2008 r.

Skarga wniesiona w dniu 4 czerwca 2008 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-244/08)

(2008/C 209/42)

Język postępowania: włoski

(Dz.U.UE C z dnia 15 sierpnia 2008 r.)

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: A. Aresu i M. Afonso, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Włoska

Żądania strony skarżącej

– Stwierdzenie, że Republika Włoska - w odniesieniu do zwrotu podatku VAT podatnikowi będącemu rezydentem w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim, nawet mającemu stały zakład we Włoszech - uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 1 ósmej dyrektywy Rady 79/1072/EWG z dnia 6 grudnia 1979 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych - warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium kraju⁽¹⁾ oraz art. 1 trzynastej dyrektywy Rady 86/560/EWG z dnia 17 listopada 1986 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do podatków obrotowych - warunki zwrotu podatku od wartości dodanej podatnikom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty⁽²⁾, w zakresie, w jakim zobowiązuje podatnika mającego siedzibę w państwie członkowskim lub w państwie trzecim, lecz mającego stały zakład, który w danym okresie dostarczał towary lub świadczył usługi we Włoszech, do uzyskiwania zwrotu podatku VAT za pomocą mechanizmu przewidzianego w tych dyrektywach, a nie w drodze odliczenia, w przypadku gdy towary i usługi są nabywane nie za pośrednictwem stałego zakładu we Włoszech, lecz bezpośrednio od głównego zakładu w miejscu siedziby;

– Obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząc niniejszą skargę Komisja zwraca się do Trybunału o stwierdzenie, że włoskie przepisy zobowiązujące podatnika podatku VAT, który ma siedzibę w państwie członkowskim lub w państwie trzecim, lecz który ma również stały zakład we Włoszech, dokonującego w danym okresie dostaw towarów lub świadczenia usług we Włoszech, do uzyskiwania zwrotu podatku VAT za pomocą mechanizmu przewidzianego w dyrektywie 79/1072/EWG (ósmej dyrektywie VAT) i w dyrektywie 86/560/EWG (trzynastej dyrektywie VAT), a nie za pomocą zwykłego mechanizmu odliczania przewidzianego jako zasada w dyrektywie 77/388/EWG⁽³⁾ (szóstej dyrektywie VAT), w przypadku gdy towary lub usługi nie są nabywane za pośrednictwem stałego zakładu we Włoszech, lecz bezpośrednio od głównego zakładu w miejscu siedziby, są niezgodne z prawem wspólnotowym. Tego rodzaju przepisy, nadmiernie utrudniające zainteresowanym podatnikom wykonanie ich obowiązków podatkowych, są zdaniem Komisji sprzeczne z przepisami i ogólnymi zasadami przywołanych wyżej dyrektyw, na podstawie których zagraniczny podatnik mający stały zakład we Włoszech i dokonujący za pośrednictwem tego zakładu transakcji handlowych we Włoszech musi mieć możliwość skorzystania ze zwykłego mechanizmu odliczania przewidzianego w szóstej dyrektywie, nawet jeśli niektóre transakcje handlowe dokonywane są bezpośrednio z głównego zakładu w miejscu siedziby.

______

⁽¹⁾ Dz.U. 1979 L 331, str. 11.

⁽²⁾ Dz.U. 1986 L 326, str. 40

⁽³⁾ Dz.U. 1977 L 145, str. 1 - Szósta dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku.