Sprawa C-242/17: Legatoria Editoriale Giovanni Olivotto (L.E.G.O.) SpA v. Gestore dei servizi energetici (GSE) SpA, Ministero dell’Ambiente e della Tutela del Territorio e del Mare, Ministero dello Sviluppo Economico, Ministero delle Politiche Agricole e Forestali (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2018.436.10/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 3 grudnia 2018 r.

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 4 października 2018 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Consiglio di Stato - Włochy) - Legatoria Editoriale Giovanni Olivotto (L.E.G.O.) SpA / Gestore dei servizi energetici (GSE) SpA, Ministero dell'Ambiente e della Tutela del Territorio e del Mare, Ministero dello Sviluppo Economico, Ministero delle Politiche Agricole e Forestali

(Sprawa C-242/17) ¹

(Odesłanie prejudycjalne - Środowisko naturalne - Promowanie stosowania energii ze źródeł odnawialnych - Biopłyny wykorzystywane w instalacji termoelektrycznej - Dyrektywa 2009/28/WE - Artykuł 17 - Kryteria zrównoważonego rozwoju dla biopłynów - Artykuł 18 - Krajowe systemy certyfikacji zrównoważonego rozwoju - Decyzja wykonawcza 2011/438/UE - Dobrowolne systemy certyfikacji zrównoważonego rozwoju biopaliw i biopłynów zatwierdzone przez Komisję Europejską - Uregulowanie krajowe zobowiązujące pośredników do przedstawienia certyfikatów zrównoważonego rozwoju - Artykuł 34 TFUE - Swobodny przepływ towarów)

Język postępowania: włoski

(2018/C 436/11)

(Dz.U.UE C z dnia 3 grudnia 2018 r.)

Sąd odsyłający

Consiglio di Stato

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Legatoria Editoriale Giovanni Olivotto (L.E.G.O.) SpA

Strona pozwana: Gestore dei servizi energetici (GSE) SpA, Ministero dell'Ambiente e della Tutela del Territorio e del Mare, Ministero dello Sviluppo Economico, Ministero delle Politiche Agricole e Forestali

Sentencja

1) Artykuł 18 ust. 7 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych, zmieniającej i w następstwie uchylającej dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE w związku z decyzją wykonawczą Komisji 2011/438/UE z dnia 19 lipca 2011 r. w sprawie zatwierdzenia programu "International Sustainability and Carbon Certification" w odniesieniu do wykazania spełnienia kryteriów zrównoważonego rozwoju zgodnie z dyrektywami Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE oraz 2009/30/WE należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się on uregulowaniu krajowemu takiemu jak będące przedmiotem postępowania głównego, nakładającemu na podmioty gospodarcze w odniesieniu do certyfikacji spełniania kryteriów zrównoważonego rozwoju przez biopłyny szczególne warunki, inne i o szerszym zakresie niż warunki przewidziane w dobrowolnym systemie certyfikacji zrównoważonego rozwoju, takim jak system "ISCC", zatwierdzony wspomnianą decyzją wykonawczą, przyjętą przez Komisję Europejską zgodnie z art. 18 ust. 4 tej dyrektywy, gdyż system ten został zatwierdzony tylko dla biopaliw, a warunki te odnoszą się jedynie do biopłynów.

2) Prawo Unii, a w szczególności art. 34 TFUE i art. 18 ust. 1 i 3 dyrektywy 2009/28, należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ono temu, by uregulowanie krajowe, takie jak będące przedmiotem postępowania głównego, wprowadzało krajowy system kontroli spełniania kryteriów zrównoważonego rozwoju przez biopłyny, który przewiduje, że wszystkie podmioty gospodarcze biorące udział w łańcuchu dostaw rozpatrywanego produktu, nawet jeżeli chodzi o pośredników, którzy nie wchodzą w fizyczne posiadanie danych partii biopłynów, podlegają pewnym obowiązkom certyfikacji, powiadamiania i informowania wynikającym z tego systemu.

¹ Dz.U. C 283 z 28.8.2017.