Sprawa C-241/08: Skarga wniesiona w dniu 2 czerwca 2008 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2008.197.15/1

Akt nienormatywny

Wersja od: 2 sierpnia 2008 r.

Skarga wniesiona w dniu 2 czerwca 2008 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Francuskiej

(Sprawa C-241/08)

(2008/C 197/25)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 2 sierpnia 2008 r.)

Strony

Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: D. Recchia i J.-B.Laignelot, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Republika Francuska

Żądania strony skarżącej

– stwierdzenie, że nie przyjmując wszystkich przepisów ustawowych i wykonawczych koniecznych do właściwej transpozycji art. 6 ust. 2 i 3 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory⁽¹⁾, Republika Francuska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy tej dyrektywy;

– obciążenie Republiki Francuskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Komisja podnosi dwa zarzuty na poparcie swej skargi dotyczące naruszenia odpowiednio art. 6 ust. 2 i 3 dyrektywy 92/43/EWG ("dyrektywy siedliskowej").

W pierwszym zarzucie skarżąca podkreśla, iż art. 6 ust. 2 dyrektywy siedliskowej zawiera wyraźny zakaz pogarszania stanu chronionych siedlisk przyrodniczych. Wprowadzenie w przepisach krajowych pojęcia "poważnych skutków" w celu ograniczenia zakresu stosowania tego przepisu do określonych działań człowieka nie znajduje zatem uzasadnienia. Podobnie ustawodawca krajowy nie może uznać w sposób definitywny, iż określone działania, takie jak polowanie albo połów na terenach "Natura 2000", nie stanowią "niepokojenia", nawet jeżeli są one podejmowane przez pewien ograniczony czas bądź w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami krajowymi.

W drugim zarzucie Komisja podnosi w pierwszej kolejności, że przepis art. 6 ust. 3 dyrektywy siedliskowej wymaga, aby wszelkie plany lub przedsięwzięcia, które nie są bezpośrednio związane z obszarem lub konieczne do jego zagospodarowania, podlegały odpowiedniej ocenie, z wyłączeniem przypadków jednoznacznych. Przepisy wydane przez stronę pozwaną stanowią problem z punktu widzenia prawa wspólnotowego, ponieważ przewidują regularne zwolnienia prac, budów i planów zagospodarowania przewidzianych w umowach objętych "Naturą 2000" z procedury oceny skutków dla środowiska.

Komisja podnosi w dalszej kolejności, że w prawie francuskim dla niektórych przedsięwzięć nie przewidziano ani pozwoleń, ani zgody ze strony organów administracji, w związku z czym nie stosuje się do nich procedury oceny. Tymczasem część z tych przedsięwzięć ma poważne skutki dla terenów "Natura 2000", z uwagi na cele w zakresie ochrony gatunków.

Wreszcie - zdaniem Komisji - przepisy krajowe powinny nakładać na wnioskodawców wyraźny obowiązek przewidzenia rozwiązać alternatywnych w przypadku negatywnej oceny skutków przedsięwzięcia albo planu zagospodarowania danego terenu.

______

⁽¹⁾ Dz.U. L 206, str. 7.