Sprawa C-238/19: Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 19 listopada 2020 r. - EZ v. Bundesrepublik Deutschland.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2021.28.5

Akt nienormatywny

Wersja od: 25 stycznia 2021 r.

Wyrok Trybunału (szósta izba) z dnia 19 listopada 2020 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Hannover - Niemcy) - EZ / Bundesrepublik Deutschland

(Sprawa C-238/19) ¹

[Odesłanie prejudycjalne - Przestrzeń wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości - Polityka azylowa - Dyrektywa 2011/95/UE - Warunki przyznania statusu uchodźcy - Odmowa odbycia służby wojskowej - Artykuł 9 ust. 2 lit. e) - Przepisy państwa pochodzenia nieprzewidujące prawa do odmowy działania sprzecznego z własnym sumieniem - Ochrona osób, które uciekły z państwa pochodzenia po upływie okresu odroczenia służby wojskowej - Artykuł 9 ust. 3 - Związek między powodami wymienionymi w art. 10 dyrektywy 2011/95/UE a ściganiem i karami, o których mowa w jej art. 9 ust. 2 lit. e) tej dyrektywy - Dowód]

Język postępowania: niemiecki

(2021/C 28/06)

(Dz.U.UE C z dnia 25 stycznia 2021 r.)

Sąd odsyłający

Verwaltungsgericht Hannover

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: EZ

Strona pozwana: Bundesrepublik Deutschland

Sentencja

1) Artykuł 9 ust. 2 lit. e) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/95/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie norm dotyczących kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako beneficjentów ochrony międzynarodowej, jednolitego statusu uchodźców lub osób kwalifikujących się do otrzymania ochrony uzupełniającej oraz zakresu udzielanej ochrony, należy interpretować w ten sposób, że nie stoi on na przeszkodzie temu, by - w sytuacji gdy państwo pochodzenia nie przewiduje możliwości odmowy odbycia służby wojskowej - dokonanie takiej odmowy zostało stwierdzone w przypadku, gdy zainteresowany jej nie sformalizował zgodnie z określoną procedurą i uciekł z państwa pochodzenia, nie stawiwszy się do dyspozycji władz wojskowych.

2) Artykuł 9 ust. 2 lit. e) dyrektywy 2011/95 należy interpretować w ten sposób, że w przypadku poborowego, który odmawia odbycia służby wojskowej podczas konfliktu, lecz który nie wie, do jakich operacji wojskowych zostałby skierowany w przyszłości - w kontekście mającej uogólniony zasięg wojny domowej, w ramach której armia z udziałem poborowych popełnia w sposób powtarzalny i systematyczny przestępstwa lub akty określone w art. 12 ust. 2 tej dyrektywy - odbycie służby wojskowej wiązałoby się z bezpośrednim lub pośrednim udziałem w popełnianiu takich przestępstw lub czynów, bez względu na rodzaj operacji, do których przeprowadzania ów poborowy zostałby przydzielony.

3) Artykuł 9 ust. 3 dyrektywy 2011/95 należy interpretować w ten sposób, że wymaga on istnienia związku między powodami wymienionymi w art. 10 tej dyrektywy a ściganiem i karami, o których mowa w jej art. 9 ust. 2 lit. e).

4) Artykuł 9 ust. 2 lit. e) dyrektywy 2011/95 w związku z jej art. 9 ust. 3 należy interpretować w ten sposób, że istnienia związku między powodami wymienionymi w art. 2 lit. d) i w art. 10 tej dyrektywy a ściganiem i karami za odmowę odbycia służby wojskowej, o których mowa w art. 9 ust. 2 lit. e) wspomnianej dyrektywy, nie można uznać za dowiedzione już z tego względu, że z odmową taką wiąże się ściganie lub kary. Niemniej istnieje silne domniemanie, że odmowa odbycia służby wojskowej w warunkach określonych w art. 9 ust. 2 lit. e) tej samej dyrektywy jest związana z jednym z pięciu powodów przywołanych w jej art. 10. Do właściwych organów krajowych należy zbadanie, w świetle ogółu okoliczności rozpatrywanego przypadku, prawdopodobieństwa takiego związku.

¹ Dz.U. C 206 z 17.6.2019.