Sprawa C-235/17: Skarga wniesiona w dniu 5 maja 2017 r. - Komisja Europejska / Węgry.
Dz.U.UE.C.2017.412.11/2
Akt nienormatywnySkarga wniesiona w dniu 5 maja 2017 r. - Komisja Europejska / Węgry
(Sprawa C-235/17)
(2017/C 412/19)
(Dz.U.UE C z dnia 4 grudnia 2017 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Malferrari i L. Havas, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Węgry
Żądania strony skarżącej
Komisja wnosi do Trybunału Sprawiedliwości o:
Zarzuty i główne argumenty
Komisja uważa, że sporne węgierskie przepisy ograniczające w oczywiście nieproporcjonalny sposób użytkowanie terenów rolnych i leśnych, są niezgodne ze zobowiązaniami spoczywającymi na Węgrach na mocy art. 49 i 63 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 17 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.
Pozbawienie ex lege praw użytkowania stanowi ograniczenie swobody przedsiębiorczości gwarantowanej przez art. 49 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w szczególności z uwagi na fakt, iż takie wygaśniecie prawa użytkowania uniemożliwia lub nadmiernie utrudnia dotychczasowym uprawnionym z jego tytułu tworzenie przedsiębiorstw na Węgrzech (lub otrzymanie praw użytkowania terenów produkcyjnych) w celu prowadzenia działalności i przyczynianie się przez nich poprzez prowadzenie na własny rachunek działalności gospodarczej, do powstawania więzów gospodarczych i społecznych w Unii. Komisja uważa, że pozbawienie ex lege praw użytkowania może stanowić przeszkodę dla wykonywania swobody przedsiębiorczości lub zniechęcać do jej wykonywania.
Węgierskie przepisy naruszają również swobodę przepływu kapitału gdyż ich skutkiem jest uniemożliwienie lub ograniczenie inwestycji w nieruchomości położone na Węgrzech przez podmioty niemające węgierskiej przynależności państwowej. Przepisy takie powodują zmniejszenie wartości istniejących praw użytkowania, co również stanowi ograniczenie swobody przepływu kapitału.
Węgierskie przepisy wprowadzają pośrednią dyskryminację poprzez stosowanie rozróżnienia ze szkodą dla obywateli Unii Europejskiej niemających węgierskiej przynależności państwowej.
Ograniczenie wspomnianych wyżej swobód nie może być uzasadnione. Nie ma ono uzasadnienia z uwagi na żaden ze względów przewidzianych w traktacie ani z innych względów podniesionych przez rząd węgierski w toku postępowania.
Niemożliwa do zaakceptowania jest w szczególności argumentacja rządu węgierskiego zgodnie z którą ograniczenie jest konieczne w celu położenia kresu bezprawności. Według Komisji niedopuszczalne jest ogólne domniemanie - którego nie stwierdzono w żadnym konkretnym wypadku - że wszystkie umowy użytkowania terenu produkcyjnego na Węgrzech zawarte przez obcokrajowców są od momentu ich ustanowienia bezprawne i nieważne. Nie można przyjąć również założenia, że bezprawność wszystkich umów użytkowania może zostać wywiedziona z braku zezwolenia na wymianę walut wymaganego na podstawie przepisów obowiązujących przed 2002 r.
Ograniczenie wprowadzone przez węgierskie przepisy nie czyni zadość wymogowi proporcjonalności albowiem nie jest odpowiednie do osiągnięcia realizowanych celów i ponadto znacznie wykracza poza to co konieczne do ich osiągniecia.
Węgierskie przepisy nie spełniają wymogów zasady pewności prawa i ochrony uzasadnionych oczekiwań oraz nie zapewniają odpowiedniego odszkodowania dla podmiotów, które poniosły szkodę w wyniku pozbawienia lub ograniczenia prawa użytkowania.
Według Komisji, sporne węgierskie przepisy naruszają prawo własności, o którym mowa w art. 17 Karty. W określonych wypadkach prawo własności zostaje zakłócone nawet gdy naruszenie nie obejmuje trzech uprawnień stanowiących elementy "własności" (używanie, posiadanie i rozporządzanie).