Sprawa C-230/20: Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 20 maja 2021 r. - BTA Baltic Insurance Company AAS v. Valsts ienemumu dienests.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2021.278.23

Akt nienormatywny

Wersja od: 12 lipca 2021 r.

Wyrok Trybunału (ósma izba) z dnia 20 maja 2021 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Augstaka tiesa (Senats) - Łotwa) - "BTA Baltic Insurance Company" AAS / Valsts ienemumu dienests

(Sprawa C-230/20) ¹

[Odesłanie prejudycjalne - Rozporządzenie (EWG) nr 2913/92 - Wspólnotowy kodeks celny - Artykuł 195 - Artykuł 232 ust. 1 lit. a) - Artykuł 221 ust. 3 - Wspólna taryfa celna - Odzyskanie kwoty długu celnego - Powiadomienie dłużnika o kwocie należności - Termin przedawnienia - Roszczenie z tytułu gwarancji skierowane przeciwko gwarantowi - Przymusowa egzekucja w celu uzyskania zapłaty - Rozsądny termin]

Język postępowania: łotewski

(2021/C 278/32)

(Dz.U.UE C z dnia 12 lipca 2021 r.)

Sąd odsyłający

Augstaka tiesa (Senats)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: "BTA Baltic Insurance Company" AAS

Strona przeciwna: Valsts ienemumu dienests

Sentencja

1) Artykuł 195 rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego Wspólnotowy kodeks celny, zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 1186/2009 z dnia 16 listopada 2000 r. ustanawiającym wspólnotowy system zwolnień celnych, należy interpretować w ten sposób, że gwarant zabezpieczający dług celny, o którym mowa w tym przepisie, nie może zostać zaklasyfikowany jako dłużnik w rozumieniu art. 221 ust. 3 rozporządzenia nr 2913/92, zmienionego rozporządzeniem nr 1186/2009, a tym samym nie można do niego stosować przewidzianego w tym przepisie trzyletniego terminu przedawnienia liczonego od powstania długu celnego.

2) Artykuł 232 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 2913/92, zmienionego rozporządzeniem nr 1186/2009, należy interpretować w ten sposób, że przewidziany w tym przepisie obowiązek państw członkowskich skorzystania z wszelkich możliwości istniejących w ramach obowiązujących przepisów w celu zagwarantowania zapłaty kwoty należności ma zastosowanie nie tylko do dłużnika, ale również do gwaranta, którego w związku z tym należy uznać na podstawie wspomnianego art. 232 ust. 1 lit. a) za osobę, przeciwko której skierowana jest przymusowa egzekucja i która podlega przepisom państwa członkowskiego, w tym przepisom dotyczącym terminów, w dziedzinie egzekucji.

3) Wynikającą z zasady pewności prawa zasadę, zgodnie z którą należy przestrzegać rozsądnych terminów przedawnienia, należy interpretować w ten sposób, że ma ona zastosowanie do roszczenia skierowanego do gwaranta w celu zapewnienia zapłaty długu celnego.

¹ Dz.U. C 255 z 3.8.2020.