Sprawa C-22/20: Skarga wniesiona w dniu 17 stycznia 2020 r. - Komisja Europejska/Królestwo Szwecji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2020.87.16/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 16 marca 2020 r.

Skarga wniesiona w dniu 17 stycznia 2020 r. - Komisja Europejska/Królestwo Szwecji

(Sprawa C-22/20)

Język postępowania: szwedzki

(2020/C 87/21)

(Dz.U.UE C z dnia 16 marca 2020 r.)

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Manhaeve, C. Hermes, E. Ljung Rasmussen i K. Simonsson)

Strona pozwana: Królestwo Szwecji

Żądania strony skarżącej

– stwierdzenie, że Królestwo Szwecji uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej, ponieważ nie przekazało Komisji informacji niezbędnych do oceny prawdziwości twierdzeń, że aglomeracje Habo i Toreboda spełniają wymogi dyrektywy Rady 91/271/EWG z dnia 21 maja 1991 r. dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych ¹ ;

– stwierdzenie, że Królestwo Szwecji uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 4 w związku z art. 10 i 15 dyrektywy 91/271/EWG, ponieważ nie zapewniło, aby ścieki komunalne z aglomeracji Lycksele, Mala, Mockfjard, Pajala, Robertsfors i Tanndalen przed ich odprowadzeniem były poddawane wtórnemu lub innemu równie skutecznemu oczyszczaniu zgodnie z wymogami dyrektywy;

– stwierdzenie, że Królestwo Szwecji uchybiło zobowiązaniom, które na nim ciążą na mocy art. 5 w związku z art. 10 i 15 dyrektywy 91/271/EWG, ponieważ nie zapewniło, aby ścieki komunalne z aglomeracji Boras, Skoghall, Habo och Toreboda przed ich odprowadzeniem były poddawane bardziej rygorystycznemu oczyszczaniu niż opisane w art. 4 dyrektywy, zgodnie z wymogami tej dyrektywy, oraz

– obciążenie Królestwa Szwecji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

– Zgodnie z art. 4 ust. 1 dyrektywy Rady 91/271/EWG państwa członkowskie mają zapewnić, aby ścieki komunalne z aglomeracji o określonej wielkości były przed odprowadzeniem poddawane wtórnemu oczyszczaniu lub innemu równie skutecznemu oczyszczaniu.

– Ponadto, zgodnie z art. 5 dyrektywy, państwa członkowskie są zobowiązane zapewnić, aby ścieki komunalne z aglomeracji o określonej wielkości były przed odprowadzeniem do obszarów wrażliwych poddawane bardziej rygorystycznemu oczyszczaniu niż określone w art. 4.

– Artykuł 4 ust. 3 w związku z pkt B.2 i tabelą 1 załącznika I do dyrektywy - jak również art. 5 ust. 3 w związku z pkt B.3 i tabelą 2 załącznika I do dyrektywy w przypadku zrzutów z aglomeracji o równoważnej liczbie mieszkańców ponad 10 000 - określają wymagania mające zastosowanie do zrzutów oczyszczonych ścieków ("wymagania dotyczące zrzutów"). Wymagania te określają, w zakresie istotnym dla niniejszej sprawy, wartości dopuszczalne biochemicznego zapotrzebowania na tlen (BZT), chemicznego zapotrzebowania tlenu (ChZT) i azotu.

– Artykuł 15 w związku z pkt D załącznika I do dyrektywy określa wymogi, które mają zastosowanie do monitorowania i oceny zgodności z wymogami dotyczącymi zrzutów. W wymogach tych określono liczbę rocznych próbek i częstotliwość ich pobierania ("wymogi dotyczące kontroli").

– W art. 10 dyrektywy określono wymogi, które mają zastosowanie do projektowania, budowy, eksploatacji i konserwacji obiektów zbudowanych w celu spełnienia wymogów dotyczących zrzutów.

– Komisja uważa, po dokonaniu oceny informacji przedstawionych przez Szwecję, że Szwecja nie spełnia wymagań art. 4 w związku z art. 10 i 15 przedmiotowej dyrektywy w przypadku sześciu aglomeracji w zakresie, w jakim nie są spełnione wymagania dotyczące zrzutów lub wymagania dotyczące kontroli.

– Komisja uważa również, po dokonaniu oceny informacji przedstawionych przez Szwecję, że Szwecja nie spełnia wymagań art. 5 w związku z art. 10 i 15 dyrektywy w przypadku dodatkowych czterech aglomeracji, ponieważ nie są spełnione wymagania dotyczące zrzutów.

– W odniesieniu do dwóch z tych aglomeracji Szwecja twierdzi, że wymagania dotyczące zrzutów azotu są spełnione na podstawie naturalnego zatrzymywania. Szwecja nie dostarczyła jednak Komisji informacji niezbędnych do oceny prawdziwości twierdzeń Szwecji dotyczących zakresu naturalnego zatrzymywania azotu i zgodności z wymogiem dyrektywy dotyczącym usuwania azotu na tej podstawie. Komisja uważa, że w ten sposób Szwecja naruszyła zasadę lojalnej współpracy zapisaną w art. 4 ust. 3 TUE.

¹ Dz.U. 1991 L 135, s. 40; polskie wydanie specjalne rozdz. 15, tom 002 s. 26-38.