Sprawa C-219/16 P: Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 4 lutego 2016 r. w sprawie T-620/11, GFKL Financial Services AG/Komisja Europejska, wniesione w dniu 19 kwietnia 2016 r. przez GFKL Financial Services GmbH, dawniej GFKL Financial Services AG.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2016.222.8

Akt nieoceniany

Wersja od: 20 czerwca 2016 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (dziewiąta izba) wydanego w dniu 4 lutego 2016 r. w sprawie T-620/11, GFKL Financial Services AG/Komisja Europejska, wniesione w dniu 19 kwietnia 2016 r. przez GFKL Financial Services GmbH, dawniej GFKL Financial Services AG

(Sprawa C-219/16 P)

Język postępowania: niemiecki

(2016/C 222/10)

(Dz.U.UE C z dnia 20 czerwca 2016 r.)

Strony

Wnosząca odwołanie: GFKL Financial Services GmbH, dawniej GFKL Financial Services AG (przedstawiciele: Dr. M Schweda, J. Eggers, Dr. M. Knebelsberger, Dr. F. Loose, Rechtsanwälte)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Republika Federalna Niemiec

Żądania wnoszącej odwołanie

1. Uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej (dziewiąta izba) z dnia 4 lutego 2016 r. w sprawie T-620/11 w zakresie, w jakim skarga została w nim oddalona jako bezzasadna, oraz

stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C(2011) 275 z dnia 26 stycznia 2011 r. w sprawie pomocy państwa C 7/10 (ex CP 250/09 i NN 5/10) przyznanej przez Niemcy ("KStG, Sanierungsklausel") ¹ ;

2. posiłkowo: uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej (dziewiąta izba) z dnia 4 lutego 2016 r. w sprawie T-620/11 w zakresie, w jakim skarga została w nim oddalona jako bezzasadna, oraz przekazanie sprawy Sądowi do ponownego rozpoznania;

3. obciążenie drugiej strony postępowania kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Wnosząca odwołanie kwestionuje w swym odwołaniu okoliczność, że klauzula restrukturyzacji zawarta w § 8c ust. 1a KStG została uznana za pomoc selektywną.

W uzasadnieniu odwołania wnosząca odwołanie podnosi dwa zarzuty:

Zarzut pierwszy: naruszenie art. 107 ust. 1 TFUE

Wnosząca odwołanie twierdzi, że klauzula restrukturyzacji nie jest środkiem selektywnym i nie stanowi pomocy w rozumieniu art. 107 ust. 1 TFUE.

- Sąd wyszedł z błędnego założenia, że wyjątkowe uregulowanie zawarte w § 8c ust. 1 KStG, w myśl którego w określonych wypadkach nabycia udziałów podlegające przeniesieniu straty przepadają, jest częścią układu odniesienia. W rzeczywistości przepis ten jest odstępstwem od układu odniesienia. Układ odniesienia stwarza generalnie możliwość przenoszenia strat na późniejsze okresy podatkowe.

- Klauzula restrukturyzacji ma ponadto charakter ogólny, gdyż nie przyznaje żadnej korzyści selektywnej. Między przedsiębiorstwami znajdującymi się w trudnej sytuacji, do których ma zastosowanie klauzula restrukturyzacji, a wszystkimi innymi przedsiębiorstwami, w szczególności tymi zdrowymi pod względem gospodarczym, istniały istotne różnice, wobec czego obie te grupy przedsiębiorstw nie znajdowały się w sytuacjach porównywalnych. Ponadto przy badaniu, czy sytuacje te są porównywalne, Sąd przyjął scenariusz czysto teoretyczny. Grupy, które Sąd wziął pod uwagę w celach porównawczych, praktycznie nie występują bowiem w rzeczywistym obrocie prawnym.

- Klauzula restrukturyzacji nie "sprzyja [również] niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów". Jest ona potencjalnie dostępna dla wszystkich przedsiębiorstw i nie wyłącza z góry ze swego zakresu zastosowania żadnej kategorii przedsiębiorstw. Przesłanką jej zastosowania nie jest żadna "szczególna cecha" przedsiębiorstwa, ale zdarzenie gospodarcze, a mianowicie tzw. nabycie w celu restrukturyzacji.

- Klauzula restrukturyzacji może ponadto być uzasadniona istotą i ogólnymi celami niemieckiego systemu podatkowego. Pomaga ona w urzeczywistnieniu podstawowych zasad niemieckiego podatku od osób prawnych, a mianowicie zasady przenoszenia strat, zasady opodatkowania według zgodności płatniczej, jak też ogólnego celu fiskalnego w postaci zapewnienia trwałych wpływów podatkowych.

Zarzut drugi: naruszenie zasady ochrony uzasadnionych oczekiwań

Zdaniem wnoszącej odwołanie wyrok Sądu narusza wynikającą z prawa Unii zasadę ochrony uzasadnionych oczekiwań. Żaden zachowujący najwyższą staranność podmiot gospodarczy nie był bowiem w stanie przewidzieć, że klauzula restrukturyzacji zostanie zakwalifikowana jako pomoc państwa. Porównywalne uregulowania obowiązujące w Niemczech i w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej nigdy nie były kwestionowane przez Komisję jako niezgodne z prawem w dziedzinie pomocy państwa.

¹ Dz.U. L 235, s. 26.