Sprawa C-213/19: Skarga wniesiona w dniu 7 marca 2019 r. - Komisja Europejska/Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.
Dz.U.UE.C.2019.164.38
Akt nienormatywnySkarga wniesiona w dniu 7 marca 2019 r. - Komisja Europejska/Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej
(Sprawa C-213/19)
(2019/C 164/40)
(Dz.U.UE C z dnia 13 maja 2019 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: L. Flynn, F. Clotuche-Duvieusart, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej
Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:
- obciążenie Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Pomimo powtarzających się ostrzeżeń ze strony OLAF-u i Komisji o ryzyku wystąpienia nadużyć finansowych, Zjednoczone Królestwo nie zastosowało w ramach kontroli celnej podejścia opartego na analizie ryzyka, aby uniemożliwić dopuszczenie do swobodnego obrotu towarów o zaniżonej wartości w Unii (w szczególności obuwia i wyrobów włókienniczych wywożonych z Chińskiej Republiki Ludowej) do dnia 12 października 2017 r. Na skutek tej bezczynności w obliczu wielokrotnych ostrzeżeń, Zjednoczone Królestwo nie podjęło opartych na analizie ryzyka środków wymaganych na mocy unijnych przepisów prawa celnego oraz przepisów dotyczących zasobów własnych. Rzeczony brak podjęcia odpowiednich działań miał również wpływ na prawidłowe stosowanie unijnych przepisów dotyczących VAT. Naruszenie przez Zjednoczone Królestwo prawa Unii spowodowało wyjątkowo wysokie straty dla budżetu Unii oraz wysoki poziom przywozu towarów o zaniżonej wartości do tego państwa członkowskiego. Z uwagi na to, że Zjednoczone Królestwo nie zastosowało się, w przeciwieństwie do innych państw członkowskich, do zaleceń Komisji w Zjednoczonym Królestwie odnotowano wzmożony handel towarami o zaniżonej wartości. Te wyjątkowo wysokie straty odbiły się również drastycznie negatywnie na sprawiedliwym podziale obciążeń wśród państw członkowskich z tego powodu, że straty te musiały zostać skompensowane odpowiednio wyższymi opartymi na DNB wkładami innych państw członkowskich na poczet budżetu Unii.