Sprawa C-213/17: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Den Haag na posiedzeniu w ośrodku zamiejscowym w Amsterdamie (Niderlandy) w dniu 25 kwietnia 2017 r. - X/Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2017.239.24/2

Akt nieoceniany

Wersja od: 24 lipca 2017 r.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Rechtbank Den Haag na posiedzeniu w ośrodku zamiejscowym w Amsterdamie (Niderlandy) w dniu 25 kwietnia 2017 r. - X/ Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

(Sprawa C-213/17)

Język postępowania: niderlandzki

(2017/C 239/30)

(Dz.U.UE C z dnia 24 lipca 2017 r.)

Sąd odsyłający

Rechtbank Den Haag z siedzibą w Amsterdamie

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: X

Strona pozwana: Staatssecretaris van Veiligheid en Justitie

Pytania prejudycjalne

1. Czy art. 23 ust. 3 rozporządzenia Dublin ¹  należy rozumieć w ten sposób, że Włochy stały się odpowiedzialne za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w tym państwie przez skarżącego w dniu 23 października 2014 r., pomimo że ze względu na złożone uprzednio w Niderlandach wnioski o udzielenie ochrony międzynarodowej w rozumieniu art. 2 lit. d) rozporządzenia Dublin, z których ostatni był jeszcze w tym czasie rozpatrywany w Niderlandach - jako że Afdeling nie orzekł jeszcze w przedmiocie odwołania wniesionego przez skarżącego od wskazanego powyżej w pkt 1.3 orzeczenia rechtbank z dnia 7 lipca 2014 r. - Niderlandy były pierwotnie odpowiedzialnym państwem członkowskim?

2. Czy z art. 18 ust. 2 rozporządzenia Dublin wynika, że postępowanie w przedmiocie badania wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej, które toczyło się jeszcze w Niderlandach, gdy w dniu 5 marca 2015 r. złożono wniosek o uznanie odpowiedzialności, powinno było zostać przez niderlandzkie władze zawieszone natychmiast po przedstawieniu tego wniosku o uznanie odpowiedzialności i po upływie terminu przewidzianego w art. 24 powinno było zostać umorzone poprzez cofnięcie lub zmianę uprzednio wydanej decyzji z dnia 11 czerwca 2014 r., na mocy której oddalono wniosek o udzielenie azylu z dnia 4 czerwca 2014 r?

3. Jeżeli na pytanie drugie należy udzielić odpowiedzi twierdzącej, czy wówczas odpowiedzialność za rozpatrzenie wniosku skarżącego o udzielenie ochrony międzynarodowej nie przeszła na Włochy, lecz pozostała po stronie władz niderlandzkich, ponieważ strona przeciwna nie cofnęła, ani nie zmieniła decyzji z dnia 11 czerwca 2014 r.?

4. Czy w związku z tym, że władze niderlandzkie nie powiadomiły o tym, że w Niderlandach było jeszcze rozpatrywane przez Afdeling odwołanie w drugim postępowaniu w sprawie azylu, władze te naruszyły wynikający z art. 24 ust. 5 rozporządzenia Dublin obowiązek przekazania władzom włoskim informacji, na podstawie których mogłyby one sprawdzić, czy ich państwo jest odpowiedzialne na podstawie kryteriów ustanowionych w owym rozporządzeniu?

5. Jeżeli na pytanie czwarte należy udzielić odpowiedzi twierdzącej, czy to naruszenie obowiązku prowadzi wówczas do wniosku, że w związku z tym odpowiedzialność za rozpatrzenie wniosku skarżącego o udzielenie ochrony międzynarodowej nie przeszła na Włochy, lecz pozostała po stronie władz niderlandzkich?

6. Jeżeli odpowiedzialność nie pozostała po stronie Niderlandów, czy władze niderlandzkie powinny były w takim razie rozpatrzyć w związku z wydaniem skarżącego z Włoch do Niderlandów w ramach jego sprawy karnej na podstawie art. 17 ust. 1 rozporządzenia Dublin i na zasadzie odstępstwa od art. 3 ust. 1 rozporządzenia Dublin złożony przez niego we Włoszech wniosek o udzielenie ochrony międzynarodowej, i czy wskutek tego z racjonalnego punktu widzenia nie powinny one były korzystać z przewidzianego w art. 24 ust. 1 rozporządzenia Dublin uprawnienia do przedstawienia władzom włoskim wniosku o wtórne przejęcie skarżącego?

¹ Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 604/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie ustanowienia kryteriów i mechanizmów ustalania państwa członkowskiego odpowiedzialnego za rozpatrzenie wniosku o udzielenie ochrony międzynarodowej złożonego w jednym z państw członkowskich przez obywatela państwa trzeciego lub bezpaństwowca (Dz. U. 2013, L 180, s. 31).