Sprawa C-208/20: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sofiyski rayonen sad (Bułgaria) w dniu 14 maja 2020 r. - "Topłofikacija Sofia" EAD "CZEZ Elektro Byłgarija" AD i "Agentsia za kontrol na prosrocheni zadalzhenia" EOOD.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2020.255.12

Akt nienormatywny

Wersja od: 3 sierpnia 2020 r.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sofiyski rayonen sad (Bułgaria) w dniu 14 maja 2020 r. - "Topłofikacija Sofia" EAD "CZEZ Elektro Byłgarija" AD i "Agentsia za kontrol na prosrocheni zadalzhenia" EOOD

(Sprawa C-208/20)

(2020/C 255/15)

Język postępowania: bułgarski

(Dz.U.UE C z dnia 3 sierpnia 2020 r.)

Sąd odsyłający

Sofiyski rayonen sad

Strony w postępowaniu głównym

Strona powodowa: "Topłofikacija Sofia" EAD "CZEZ Elektro Byłgarija" AD i "Agentsia za kontrol na prosrocheni zadalzhenia"

EOOD

Pytania prejudycjalne

1) Czy art. 20 ust. 2 lit. a) Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej w związku z art. 47 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, zasadą zakazu dyskryminacji i zasadą równoważności środków procesowych w krajowym postępowaniu sądowym, a także art. 1 [ust. 1] lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 1206/2001 ¹  z dnia 28 maja 2001 r. w sprawie współpracy między sądami państw członkowskich przy przeprowadzaniu dowodów w sprawach cywilnych lub handlowych należy interpretować w ten sposób, że gdy w prawie krajowym sądu rozpatrującego sprawę przewidziano ustalenie przezeń z urzędu adresu pozwanego w kraju, natomiast ustalono, iż ten pozwany znajduje się w innym państwie Unii Europejskiej, rozpatrujący sprawę sąd krajowy ma obowiązek zarządzenia czynności związanych z ustaleniem adresu pozwanego również przed właściwymi organami w państwie, w którym przebywa pozwany?

2) Czy art. 5 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 ²  z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych w związku z zasadą zapewnienia przed sądem krajowym w toku procesu środków mających na celu skuteczną ochronę praw wynikających z prawa Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że przy określaniu zwykłego miejsca pobytu dłużnika jako określonej w prawie krajowym przesłanki przeprowadzenia jednostronnego formalnego postępowania bez gromadzenia dowodów, jakim jest wydanie nakazu zapłaty, sąd krajowy ma obowiązek interpretacji wszelkiej zasadnej wątpliwości dotyczącej okoliczności, że dłużnik ma zwykłe miejsce pobytu w innym państwie Unii Europejskiej, jako braku przesłanki prawnej do wydania takiego nakazu, odpowiednio - jako podstawy do nieuprawomocnienia się nakazu?

3) Czy art. 5 ust. 1 rozporządzenia nr 1215/2012 w związku z zasadą zapewnienia przed sądem krajowym w toku procesu środków mających na celu skuteczną ochronę praw wynikających z prawa Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, że zobowiązuje on sąd krajowy, który po wydaniu nakazu zapłaty przeciwko danemu dłużnikowi ustalił, że ten dłużnik prawdopodobnie nie ma zwykłego miejsca pobytu w państwie sądu - i w sytuacji gdy stanowi to przeszkodę dla wydania nakazu zapłaty przeciwko takiemu dłużnikowi zgodnie z prawem krajowym - do uchylenia wydanego nakazu zapłaty z urzędu pomimo braku wyraźnego przepisu ustawowego w tym względzie?

4) Na wypadek udzielenia odpowiedzi przeczącej na pytanie 3, to czy wskazane w tym pytaniu przepisy należy interpretować w ten sposób, że zobowiązują one sąd krajowy do uchylenia wydanego nakazu zapłaty, jeśli przeprowadził kontrolę i ustalił z pewnością, że dłużnik nie ma zwykłego miejsca pobytu w państwie sądu rozpatrującego sprawę?

¹ Dz.U. 2001, L 174, s. 1.

² Dz.U. 2012, L 351, s. 1.