Sprawa C-195/16: postępowanie karne przeciwko I (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2017.437.8

Akt nienormatywny

Wersja od: 18 grudnia 2017 r.

Wyrok Trybunału (druga izba) z dnia 26 października 2017 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Amtsgericht Kehl - Niemcy) - postępowanie karne przeciwko I

(Sprawa C-195/16) ¹

[Odesłanie prejudycjalne - Transport - Prawa jazdy - Dyrektywa 2006/126/WE - Artykuł 2 ust. 1 - Wzajemne uznawanie praw jazdy - Pojęcie "praw jazdy" - Zaświadczenie o zdaniu egzaminu na prawo jazdy (CEPC) upoważniające jego posiadacza do kierowania pojazdami na terytorium państwa członkowskiego, które wystawiło to zaświadczenie przed wydaniem ostatecznego prawa jazdy - Sytuacja, w której posiadacz CEPC kieruje pojazdem w innym państwie członkowskim - Obowiązek uznawania CEPC - Sankcje nałożone na posiadacza CEPC za kierowanie pojazdem poza terytorium państwa członkowskiego, które wydało CEPC - Proporcjonalność]

Język postępowania: niemiecki

(2017/C 437/11)

(Dz.U.UE C z dnia 18 grudnia 2017 r.)

Sąd odsyłający

Amtsgericht Kehl

Strona w postępowaniu karnym przed sądem krajowym

I

Przy udziale: Staatsanwaltschaft Offenburg

Sentencja

1) Artykuł 2 ust. 1 dyrektywy 2006/126/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. w sprawie praw jazdy, a także art. 18, 21, 45, 49 i 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one uregulowaniu państwa członkowskiego, na którego podstawie owo państwo członkowskie może odmówić uznania zaświadczenia wydanego w innym państwie członkowskim, potwierdzającego istnienie uprawnienia jego posiadacza do kierowania pojazdami, jeżeli zaświadczenie to nie spełnia wymogów wzoru prawa jazdy określonego przez rzeczoną dyrektywę, nawet w wypadku, gdy wymogi wydania prawa jazdy ustanowione przez tę dyrektywę są spełnione przez posiadacza owego zaświadczenia.

2) Artykuł 2 ust. 1 dyrektywy 2006/126, a także art. 21, 45, 49 i 56 TFUE należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwiają się one temu, aby państwo członkowskie nakładało sankcję na osobę, która mimo iż spełniła wymogi wydania prawa jazdy przewidziane przez tę dyrektywę, kieruje pojazdem silnikowym na jego terytorium, nie posiadając prawa jazdy zgodnego z wymogami wzoru prawa jazdy przewidzianego przez rzeczoną dyrektywę, i która, w oczekiwaniu na wydanie takiego prawa jazdy przez inne państwo członkowskie, może wykazać istnienie swojego uprawnienia do kierowania pojazdami nabytego w tym innym państwie członkowskim jedynie za pomocą wydanego przez to państwo tymczasowego zaświadczenia, pod warunkiem że sankcja ta nie jest nieproporcjonalna w stosunku do wagi danych czynów. W tym zakresie do sądu odsyłającego należy uwzględnienie, w ramach oceny wagi naruszenia popełnionego przez zainteresowaną osobę oraz surowości sankcji, jaka miałaby zostać na nią nałożona, jako ewentualnej okoliczności łagodzącej, faktu, że zainteresowana osoba uzyskała uprawnienie do kierowania pojazdami w innym państwie członkowskim, poświadczone istnieniem zaświadczenia wydanego przez to inne państwo członkowskie, które to zaświadczenie zasadniczo zostanie wymienione przed jego wygaśnięciem, na wniosek zainteresowanej osoby, na prawo jazdy zgodne z wymogami wzoru prawa jazdy przewidzianego przez dyrektywę 2006/126. Sąd ten powinien także zbadać w ramach swej analizy, jakie realne zagrożenie dla bezpieczeństwa drogowego stanowiła zainteresowana osoba na jego terytorium.

¹ Dz.U. C 260 z 18.7.2016.