Sprawa C-182/10: Marie-Noëlle Solvay i inni v. Région wallonne (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2012.98.5

Akt nienormatywny

Wersja od: 31 marca 2012 r.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 16 lutego 2012 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Cour constitutionnelle (dawniej Cour d'arbitrage) - Belgia) - Marie-Noëlle Solvay i in. przeciwko Région wallonne

(Sprawa C-182/10)⁽¹⁾

(Ocena skutków wywieranych przez przedsięwzięcia na środowisko naturalne - Pojęcie aktu ustawodawczego - Wartość i zakres wyjaśnień zawartych w wytycznych na temat stosowania konwencji z Aarhus - Pozwolenie na realizację przedsięwzięcia mimo braku właściwej oceny wywieranych przezeń skutków dla środowiska naturalnego - Dostęp do wymiaru sprawiedliwości w dziedzinie środowiska naturalnego - Zakres prawa do zaskarżenia - Dyrektywa siedliskowa - Projekt lub przedsięwzięcie naruszające integralność danego terenu - Nadrzędny wzgląd interesu publicznego)

(2012/C 98/06)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 31 marca 2012 r.)

Sąd krajowy

Cour constitutionnelle (dawniej Cour d'arbitrage)

Strony w postępowaniu przed sądem krajowym

Strona skarżąca: Marie-Noëlle Solvay, Le Poumon vert de la Hulpe ASBL, Jean-Marie Solvay de la Hulpe, Alix Walsh, Association des Riverains et Habitants des Communes Proches de l'Aéroport B.S.C.A. (Brussels south Charleroi Airport) ASBL - A.R.A.Ch, Grégoire Stassin, André Gilliard, Paul Fastrez, Henriette Fastrez, Gouvernement flamand, Inter-Environnement Wallonie ASBL, Nicole Laloux, François Gevers, Annabelle Denoël-Gevers, Marc Traversin, Joseph Melard, Chantal Michiels, Thierry Regout, René Canfin, Georges Lahaye, Jeanine Postelmans, Christophe Dehousse, Christine Lahaye, Jean-Marc Lesoinne, Jacques Teheux, AnneMarie Larock, Bernadette Mestdag, JeanFrançois Seraffin, Françoise Mahoux, Ferdinand Wallraf, Mariel Jeanne, Agnès Fortemps, Georges Seraffin, Jeannine Melen, Groupement CerexheHeuseux/Beaufays ASBL, Action et Défense de l'Environnement de la vallée de la Senne et de ses affluents ASBL, Réserves naturelles RNOB ASBL, Stéphane Banneux, Zénon Darquenne, Philippe Daras, Bernard Croiselet, Bernard Page, Intercommunale du Brabant Wallon SCRL, Les amis de la Forêt de Soignes ASBL, Jacques Solvay de la Hulpe, La Hulpe, Notre village ASBL, André Philips, Charleroi South Air Pur ASBL, Pierre Grymonprez, Sartau SA, Philippe Grisard de la Rochette, Antoine Boxus, Pierre Deneye, JeanPierre Olivier, Paul Thiry, Willy Roua, Guido Durlet, Agrebois SA, Yves de la Court

Strona pozwana: Région wallonne

Przy udziale: Infrabel SA, Codic Belgique SA, Federal Express European Services Inc. (FEDEX), Société wallonne des aéroports (Sowaer), Société régionale wallonne du transport (SRWT), Société Intercommunale du Brabant wallon (IBW)

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Cour constitutionnelle (dawniej Cour d'arbitrage) - Wykładnia art. 2 (pkt 2), 3 (ust. 9), 6 (ust. 9) i 9 (ust. 2, 3 i 4) Konwencji z Aarhus o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do [wymiaru] sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska, zawartej w dniu 25 czerwca 1998 r. i zatwierdzonej w imieniu Wspólnoty Europejskiej decyzją Rady 2005/370/WE z dnia 17 lutego 2005 r. (Dz. U. L 124, s. 1) - Wykładnia art. 1 (ust. 5), 9 (ust. 1) i 10a dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne (Dz. U. L 175, s. 40) - Wykładnia art. 6 ust. 3 i 4 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz. U. L 206, s. 7) - Pojęcie "władzy publicznej" - Moc i zakres uściśleń zawartych w wytycznych na temat stosowania konwencji z Aarhus - Wyłączenie z zakresu stosowania konwencji aktów ustawodawczych, takich jak pozwolenia na budowę czy pozwolenia środowiskowe wydawane na podstawie dekretu przez ustawodawcę regionalnego - Zgodność postępowania prowadzącego do wydania pozwoleń podlegających zaskarżeniu wyłącznie przed Cour constitutionnelle i sądami cywilnymi z konwencją i prawem wspólnotowym - Zezwolenie na przedsięwzięcie w braku właściwej oceny jego skutków na środowisko

Sentencja

1) Chociaż przy dokonywaniu wykładni art. 2 ust. 2 i art. 9 ust. 4 konwencji o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do [wymiaru] sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska, zawartej w dniu 25 czerwca 1998 r. i zatwierdzonej w imieniu Wspólnoty Europejskiej decyzją Rady 2005/370/WE z dnia 17 lutego 2005 r., można brać pod uwagę wytyczne na temat stosowania tej konwencji, to jednak nie mają one żadnej mocy wiążącej i nie posiadają znaczenia normatywnego, jakie nadano postanowieniom rzeczonej konwencji.

2) Artykuł 2 ust. 2 konwencji o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do [wymiaru] sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska i art. 1 ust. 5 dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne, zmienionej dyrektywą 2003/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 maja 2003 r., należy interpretować w ten sposób, że z zakresów zastosowania tych aktów prawnych są wyłączone jedynie przedsięwzięcia szczegółowo przyjęte przez szczególny akt ustawodawczy, w taki sposób, aby cele rzeczonych aktów prawnych były osiągnięte w procesie ustawodawczym. Zadaniem sądu krajowego jest upewnienie się, że obydwa te warunki zostały spełnione, przy uwzględnieniu zarówno treści przyjętego aktu ustawodawczego, jak i całego procesu ustawodawczego, który doprowadził do jego przyjęcia, w szczególności zaś aktów przygotowawczych i debat parlamentarnych. W tym względzie aktu ustawodawczego, który tylko po prostu "zatwierdzałby" istniejący akt administracyjny, ograniczając się do powołania się na nadrzędne względy interesu ogólnego, bez uprzedniego rozpoczęcia procesu ustawodawczego co do istoty, który umożliwiałby spełnienie tych warunków, nie można uznać za szczególny akt ustawodawczy w rozumieniu tego przepisu, wobec czego nie jest on wystarczający, aby wykluczyć przedsięwzięcie z zakresów zastosowania wskazanej konwencji i dyrektywy, ze zmianami.

3) Artykuł 3 ust. 9 i art. 9 ust. 2-4 konwencji o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do [wymiaru] sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska oraz art. 10a dyrektywy 85/337, zmienionej dyrektywą 20003/35, należy interpretować w ten sposób, że:

– gdy przedsięwzięcie, które objęte jest zakresem zastosowania tych przepisów, zatwierdzono w drodze aktu ustawodawczego, powinna istnieć możliwość skierowania zgodnie z krajowymi zasadami proceduralnymi do sądu lub niezależnego i bezstronnego organu powołanego z mocy ustawy kwestii, czy ten akt ustawodawczy spełnia wymogi określone w art. 1 ust. 5 tej dyrektywy, ze zmianami, oraz

– w przypadku gdy nie istnieje możliwość wniesienia skargi na taki akt o charakterze i zakresie, jakie wskazano powyżej, każdy sąd krajowy orzekający w ramach swej właściwości winien przeprowadzić kontrolę opisaną w powyższym tiret i ewentualnie wyciągnąć z niej konsekwencje, odstępując od stosowania tego aktu ustawodawczego.

4) Artykuł 6 ust. 9 konwencji o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do [wymiaru] sprawiedliwości w sprawach dotyczących środowiska i art. 9 ust. 1 dyrektywy 85/337, zmienionej dyrektywą 2003/35, należy interpretować w ten sposób, że nie wymagają one, aby w samej decyzji wskazane były powody, dla których właściwe władze uznały, że jest ona konieczna. Jednakże na żądanie zainteresowanej osoby właściwe władze administracyjne mają obowiązek przekazać jej uzasadnienie podjęcia takiej decyzji lub właściwe informacje i dokumenty.

5) Artykuł 6 ust. 3 dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory należy interpretować w ten sposób, że nie zezwala on władzom krajowym, w tym władzom ustawodawczym, na zatwierdzenie planu lub przedsięwzięcia bez upewnienia się, że taki plan lub przedsięwzięcie nie naruszy integralności danego terenu.

6) Artykuł 6 ust. 4 dyrektywy 92/43 należy interpretować w ten sposób, że budowy infrastruktury mającej posłużyć do utworzenia centrum administracyjnego nie można co do zasady uznać za nadrzędny wzgląd interesu publicznego, w tym wzgląd o charakterze społecznym lub gospodarczym w rozumieniu tego przepisu, mogący uzasadniać realizację planu lub przedsięwzięcia naruszającego integralność danego terenu.

______

⁽¹⁾ Dz.U. C 179 z 3.7.2010.