Sprawa C-180/15: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nacka tingsrätt, Mark- och miljödomstolen (Szwecja) w dniu 21 kwietnia 2015 r. - Borealis AB i in./Naturvårdsverket.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2015.205.21/2

Akt nieoceniany

Wersja od: 22 czerwca 2015 r.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Nacka tingsrätt, Mark- och miljödomstolen (Szwecja) w dniu 21 kwietnia 2015 r. - Borealis AB i in./Naturvårdsverket

(Sprawa C-180/15)

Język postępowania: szwedzki

(2015/C 205/30)

(Dz.U.UE C z dnia 22 czerwca 2015 r.)

Sąd odsyłający

Nacka tingsrätt, Mark- och miljödomstolen (Szwecja)

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Borealis AB, Kubikenborg Aluminium AB, Yara AB, SSAB EMEA AB, Lulekraft AB, Värmevärden i Nynäshamn AB, Cementa AB, Höganäs Sweden AB

Strona pozwana: Naturvårdsverket

Pytania prejudycjalne

1) Czy jest zgodne z art. 10a ust. 1 i 4 dyrektywy w sprawie handlu uprawnieniami do emisji ¹ , aby przy obliczaniu międzysektorowego współczynnika korygującego dla przemysłu przypisać całość emisji pochodzących ze spalania gazów odpadowych w celu produkcji energii elektrycznej do puli aukcji, a nie do Industritaket (limitu przydziału bezpłatnych uprawnień; "limitu dla przemysłu"), mimo, iż emisje pochodzące z gazów odpadowych kwalifikują się do przydziału bezpłatnych uprawnień na mocy art. 10a ust. 1 dyrektywy w sprawie handlu uprawnieniami do emisji?

2) Czy jest zgodne z art. 10a ust. 1 i 4 dyrektywy w sprawie handlu uprawnieniami do emisji, aby przy obliczaniu międzysektorowego współczynnika korygującego dla przemysłu przypisać całość emisji powstałych w procesie wytwarzania ciepła w instalacjach kogeneracyjnych w celu dalszej dostawy do instalacji objętych systemem handlu emisjami (zwanych dalej "instalacjami ETS" od ang. emission trading system) do puli aukcji, a nie do limitu dla przemysłu, mimo iż emisje pochodzące z wytwarzania ciepła kwalifikują się do przydziału bezpłatnych uprawnień na mocy art. 10a ust. 4 dyrektywy w sprawie handlu uprawnieniami do emisji?

3) W przypadku udzielenia na pytania 1) i 2) odpowiedzi przeczącej - czy poprawne jest obliczenie, w tym przypadku, udziału przemysłu (34,78 %) w całkowitej ilości emisji w okresie odniesienia?

4) Czy decyzja Komisji 2013/448/UE ² jest nieważna i niezgodna z art. 10a ust. 5 akapit trzeci dyrektywy w sprawie handlu uprawnieniami do emisji, skoro obliczenie przez Komisję limitu dla przemysłu oznacza przymus stosowania międzysektorowego współczynnika korygującego, a nie możliwość zastosowania tego współczynnika "jeśli to konieczne"?

5) Czy wskaźnik emisyjności dla produktu w odniesieniu do ciekłego metalu został określony zgodnie z art. 10a ust. 2 dyrektywy w sprawie handlu uprawnieniami do emisji biorąc pod uwagę, iż punktem wyjścia przy określaniu zasad dotyczących ustanawiania wskaźników ex ante są średnie parametry 10 % najbardziej wydajnych instalacji w rozpatrywanym sektorze?

6) Jeśli chodzi o przydział bezpłatnych uprawnień na przesył ciepła do gospodarstw domowych, czy brak przydziału bezpłatnych uprawnień w odniesieniu do ciepła przesyłanego do gospodarstw domowych jest zgodny z art. 10a ust. 4 dyrektywy w sprawie handlu uprawnieniami do emisji?

7) W związku z wnioskami o przydział bezpłatnych uprawnień, czy wyłączenie przez Naturvårdsverket (szwedzki urząd ds. ochrony środowiska) części emisji gazów cieplarnianych powstałych w procesie wytwarzania ciepła przesyłanego do gospodarstw domowych jest zgodne z załącznikiem IV do decyzji Komisji 2011/278/UE ³ ?

8) Czy jest zgodne z art. 10a ust. 1 i 4 dyrektywy w sprawie handlu uprawnieniami do emisji oraz z art. 10 ust. 3 decyzji Komisji 2011/278/UE, aby przy przydziale bezpłatnych uprawnień na przesył ciepła do gospodarstw domowych nie dokonać przydziału dodatkowych bezpłatnych uprawnień na emisję z paliw kopalnych przekraczających przydział na przesył ciepła do gospodarstw domowych?

9) W związku z wnioskami o przydział bezpłatnych uprawnień, czy jest zgodne z załącznikiem IV do decyzji Komisji 2011/278/UE dostosowanie przez Naturvårdsverket liczb we wniosku w ten sposób, by emisje gazów cieplarnianych związane ze spalaniem gazów odpadowych zostały zrównane z emisjami związanymi ze spalaniem gazu ziemnego?

10) Czy art. 10 ust. 8 decyzji Komisji 2011/278/UE oznacza, że operator nie może uzyskać bezpłatnych uprawnień na zużycie ciepła przez podinstalację objętą wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple, które to ciepło zostało wytworzone w innej podinstalacji objętej wskaźnikiem emisyjności opartym na paliwie?

11) W przypadku udzielenia na pytanie 10) odpowiedzi twierdzącej, czy art. 10 ust. 8 decyzji Komisji 2011/278/UE jest sprzeczny z art. 10a ust. 1 dyrektywy w sprawie handlu uprawnieniami do emisji?

12) Czy jest zgodne z dyrektywą w sprawie handlu uprawnieniami do emisji oraz z poradnikami nr 2 i nr 6, aby przydzielając bezpłatne uprawnienia na zużycie ciepła uwzględnić w ocenie źródło pochodzenia zużywanego ciepła?

13) Czy decyzja Komisji 2013/448/UE jest nieważna i niezgodna z art. 290 TFUE oraz z art. 10a ust. 1 i 5 dyrektywy w sprawie handlu uprawnieniami do emisji z tego względu, że zmienia metodę obliczania określoną w art. 10a ust. 5 lit. a) i b) dyrektywy w sprawie handlu uprawnieniami do emisji poprzez wyłączenie z podstawy obliczania emisji spowodowanych spalaniem gazów odpadowych oraz wytwarzaniem energii cieplnej i elektrycznej w skojarzeniu, mimo, iż przydział bezpłatnych uprawnień przysługuje dla wyżej wymienionych emisji zgodnie z art. 10a ust. 1 i 4 dyrektywy w sprawie handlu uprawnieniami do emisji oraz z decyzją Komisji 2011/278/UE?

14) Czy dostarczanie mierzalnego ciepła w formie pary pochodzącej z instalacji ETS do sieci parowej, do której podłączonych jest wielu odbiorców pary, z których co najmniej jeden nie stanowi instalacji ETS, należy uznać za podinstalację objętą wskaźnikiem emisyjności opartym na cieple na podstawie art. 3 lit. c decyzji Komisji 2011/278/ UE?

15) Czy dla odpowiedzi na pytanie 14 ma znaczenie to:

a) czy sieć parowa należy do największego odbiorcy pary w sieci i że odbiorca ten stanowi instalację ETS,

b) z jakiej części całkowitej dostawy ciepła do sieci parowej korzysta największy odbiorca,

c) ilu dostawców i odbiorców pary obejmuje sieć parowa,

d) czy istnieje niepewność co do tego, kto wytworzył mierzalne ciepło nabywane przez poszczególnych obiorców pary, oraz

(e) czy rozłożenie zużycia pary w ramach sieci może ulec zmianie w taki sposób, że szereg odbiorców pary niestanowiących instalacji ETS dołączy do tego systemu albo wzrośnie zużycie ze strony istniejących instalacji nieobjętych systemem?

16) W wypadku, gdy odpowiedź na pytanie 14) zależy od okoliczności rozpatrywanej sprawy, które okoliczności rozpatrywanej sprawy są szczególnie istotne?

¹ Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. 2003 L 275, s. 32).

² Decyzja Komisji 2013/448/UE z dnia 5 września 2013 r. dotycząca krajowych środków wykonawczych w odniesieniu do przejściowego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji gazów cieplarnianych zgodnie z art. 11 ust. 3 dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. 2013 L 240, s. 27).

³ Decyzja Komisji 2011/278/UE z dnia 27 kwietnia 2011 r. w sprawie ustanowienia przejściowych zasad dotyczących zharmonizowanego przydziału bezpłatnych uprawnień do emisji w całej Unii na mocy art. 10a dyrektywy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. 2011 L 130, s. 1).