Sprawa C-172/13: Skarga wniesiona w dniu 5 kwietnia 2013 r. - Komisja Europejska przeciwko Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.207.3/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 20 lipca 2013 r.

Skarga wniesiona w dniu 5 kwietnia 2013 r. - Komisja Europejska przeciwko Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

(Sprawa C-172/13)

(2013/C 207/04)

Język postępowania: angielski

(Dz.U.UE C z dnia 20 lipca 2013 r.)

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: W. Roels, R. Lyal, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej

Żądania strony skarżącej

– stwierdzenie, że poprzez nałożenie warunków na ulgi dla transgranicznych grup, które czynią faktycznie niemożliwe w praktyce uzyskanie takiej ulgi, oraz przez ograniczenie takiej ulgi do okresów po dniu 1 kwietnia 2006 r., Zjednoczone Królestwo uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na podstawie art. 49 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej i art. 31 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym;

– obciążenie Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Iralndii Północnej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Postępując zgodnie z wyrokiem w sprawie C-446/03 Marks &Spencer, Zjednoczone Królestwo zmieniło swoje przepisy dotyczące sposobu, w jaki straty poniesione przez spółki, jakie są członkami grupy mogą być przenoszone i wykorzystane przez innego członka grupy w celu zmniejszenia zobowiązania podatkowego (zasady zwolnień dla grup). Przepisy dotyczące strat spółek niebędących rezydentami są obecnie zawarte w części 5 Corporation Tax Act 2010 (ustawy o podatku od korporacji).

Na podstawie aktualnie obowiązującego prawa Zjednoczonego Królestwa, grupa spółek może uzyskać zaliczenie na poczet podatku strat członka grupy niebędącego rezydentem, tylko wtedy gdy ów członek nie ma możliwości skorzystania z ulgi w państwie jego siedziby. Jeżeli chodzi o możliwość przyszłych ulg, prawo Zjednoczonego Królestwa czyni praktycznie niemożliwym udowodnienie spełnienia tego warunku, ponieważ możliwość ta jest określana "as at the time immediately after the end" (jako w czasie bezpośrednio po końcu) roku, w którym strata powstała. Warunek ten z powodów praktycznych nie jest możliwy do spełnienia. Okazuje się, ze prawo zakazuje jakichkolwiek ulg z tytułu strat spółek zależnych niebędących rezydentami sprzecznie ze swobodą przedsiębiorczości w świetle wykładni dokonanej w wyroku w sprawie C-446/03 Marks &Spencer.

Po drugie, nowe zasady dotyczące ulg dla grup z tytułu zagranicznych strat mają zastosowanie jedynie do strat poniesionych po dniu 1 kwietnia 2006 r., to jest po dacie wejścia w życie owych przepisów. Owo ograniczenie czasowe (to znaczy wyłączenie ulg na podstawie przepisów dla strat poniesionych przed tą datą) jest sprzeczne ze swobodą przedsiębiorczości.