Sprawa C-17/07 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 14 listopada 2006 r. w sprawie T-494/04 Neirinck przeciwko Komisji, wniesione w dniu 22 stycznia 2007 r. przez Wineke Neirinck.
Dz.U.UE.C.2007.95.15/2
Akt nienormatywny(Sprawa C-17/07 P)
(2007/C 95/26)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 28 kwietnia 2007 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Wineke Neirinck (przedstawiciele: G. Vandersanden, L. Levi, adwokaci)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: J. Currall i D. Martin, pełnomocnicy)
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wydanego w dniu 14 listopada 2006 r. w sprawie T-494/04;
– w konsekwencji uwzględnienie żądań wnoszącej odwołanie podniesionych w pierwszej instancji, w tym:
– uchylenie decyzji, o której wnosząca odwołanie dowiedziała się podczas spotkania Wydziału OIB.1 (Biura Infrastruktury i Logistyki w Brukseli (OIB) - Realizacja polityki dotyczącej nieruchomości) w dniu 4 marca 2004 r., w myśl której na stanowisko prawnika w dziedzinie polityki dotyczącej nieruchomości w ramach OIB, o które ubiegała się wnosząca odwołanie, wybrany został inny kandydat (decyzja o zatrudnieniu pana D.S. w charakterze członka personelu pomocniczego i decyzja o niepowołaniu jej jako członka personelu pomocniczego);
– uchylenie decyzji z dnia 9 marca 2004 r., w której poinformowano wnoszącą odwołanie o odrzuceniu jej kandydatury;
– uchylenie późniejszej decyzji z dnia 27 kwietnia 2004 r., w której poinformowano wnoszącą odwołanie, że w ramach postępowania rekrutacyjnego na stanowisko pracownika kontraktowego nie zdała ustnego testu oraz decyzji z tej samej daty o zatrudnieniu pana D.S.;
– w każdym razie zasądzenie kwoty 30.000 EUR tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia za szkody i straty moralne jakoby poniesione przez wnoszącą odwołanie, która to suma została oszacowana tymczasowo zgodnie z zasadą słuszności;
– obciążenie strony pozwanej całością kosztów postępowania w postępowaniu przed Sądem Pierwszej Instancji oraz w postępowaniu odwoławczym.
Zarzuty i główne argumenty
W uzasadnieniu odwołania wnosząca odwołanie podnosi sześć zarzutów.
Za pomocą zarzutu pierwszego wnosząca odwołanie podnosi po pierwsze, że stwierdzając niedopuszczalność pierwszego zarzutu podniesionego w skardze o uchylenie Sąd Pierwszej Instancji błędnie ocenił przesłanki dopuszczalności skargi na podstawie art. 236 WE oraz art. 90 i 91 regulaminu pracowniczego, a w szczególności pojęcie interesu prawnego w uzyskaniu ochrony prawnej. Decyzja o zatrudnieniu pana D.S. w charakterze członka personelu pomocniczego przed dniem 1 maja 2004 r. miała w konsekwencji ten skutek, że po pierwsze wzrosła liczba kandydatów w procedurze naboru pracowników kontraktowych ubiegających się o zatrudnienie na stanowisku zajmowanym przez wnosząca odwołanie i po drugie pozbawiło wnosząca odwołanie możliwości zawarcia umowy o pracę w charakterze pracownika tymczasowego, z czego jasno wynika, że domagając się uchylenia tej decyzji wnosząca odwołanie miała w tym interes prawny.
Za pomocą zarzutu drugiego wnosząca odwołanie podnosi następnie, że biorąc pod uwagę, iż Sąd Pierwszej Instancji stwierdził, iż względy przywołane w decyzji z dnia 27 kwietnia 2004 r. mogą zostać uznane za zalążek uzasadnienia, jak również że dodatkowe doprecyzowania przedstawione w trakcie postępowania w pierwszej instancji konwalidują początkową niewystarczalność uzasadnienia, Sąd Pierwszej Instancji uchybił swojemu ogólnemu obowiązkowi uzasadnienia rozstrzygnięcia. Otóż po pierwsze decyzja z dnia 27 kwietnia 2004 r. nie zawierała żadnego uzasadnienia dotyczącego specyficznej sytuacji wnoszącej odwołanie i nie powoływała żadnej konkretnej okoliczności ani żadnej okoliczności znanej wnoszącej odwołanie, które umożliwiłyby je zrozumienie treści decyzji. Ponadto tego rodzaju brak uzasadnienia nie może zostać zastąpiony przez wyjaśnienia złożone przez właściwy organ po wniesieniu skargi bez naruszenia prawa do obrony oraz zasady równości stron przed wspólnotowym organem sądowym.
Za pomocą zarzutu trzeciego wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd Pierwszej Instancji błędnie ocenił materiał dowodowy stwierdzając w pkt 105 zaskarżonego wyroku, że procedura naboru nie była oparta na ocenie porównawczej umiejętności kandydatów. Stwierdzenie to jest sprzeczne zarówno z treścią pism pozwanej oraz z innymi fragmentami zaskarżonego wyroku, w których Sąd Pierwszej Instancji wyraźnie odwołuje się do porównawczej oceny umiejętności kandydatów w ramach podobnej procedury naboru.
Za pomocą zarzutu czwartego wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd Pierwszej Instancji również błędnie ocenił materiał dowodowy i dokonał błędnej wykładni pojęcia obejścia procedury orzekając, że przedstawione przez nią dowody nie umożliwiają stwierdzenia obejścia procedury, ani naruszenia interesu służby. Wręcz przeciwnie całokształt okoliczności powołanych przez wnosząca odwołanie stanowi dostarcza szeregu spójnych i istotnych wskazówek obejścia procedury, ponieważ skoro pozwana wszczęła dwa odrębne postępowania, służące temu samemu celowi, wskazuje to na to, iż pozwana preferowała, aby po dniu 13 kwietnia stanowisko, które zajmowała wnosząca odwołanie, objął pan D.S.
Za pomocą zarzutu piątego wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd Pierwszej Instancji dokonał błędnej wykładni pojęcia interesu służby i popełnił oczywisty błąd w ocenie stwierdzając, że procedura naboru pracowników kontraktowych nie została niewłaściwie przeprowadzona i odmawiając w konsekwencji przeprowadzenia kontroli dokonanej przez komitet ds. naboru oceny egzaminu ustanego wnoszącej odwołanie.
W końcu za pomocą zarzutu szóstego wnosząca odwołanie podnosi naruszenie przez Sąd Pierwszej Instancji obowiązku staranności i zasady dobrej administracji.