Sprawa C-16/07 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (czwarta izba) wydanego w dniu 8 listopada 2006 r. w sprawie T-357/04 Chetcuti przeciwko Komisji, wniesione w dniu 22 stycznia 2007 r. przez Margueritę Chetcuti.
Dz.U.UE.C.2007.82.13
Akt nienormatywny(Sprawa C-16/07 P)
(2007/C 82/25)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 14 kwietnia 2007 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Marguerite Chetcuti (przedstawiciel: M.-A. Lucas, avocat)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (czwarta izba) z dnia 8 listopada 2006 r. w sprawie T-357/04 Chetcuti przeciwko Komisji;
– uwzględnienie żądań wnoszącej odwołanie wniesionych przed Sądem, a zatem:
– uchylenie decyzji komisji konkursowej z dnia 22 czerwca 2004 r. odrzucającej w oparciu o pkt III ogłoszenia o konkursie COM/PA/04 z dnia 6 kwietnia 2004 r. kandydaturę wnoszącej odwołanie;
– uchylenie późniejszych aktów podjętych w ramach postępowania konkursowego, w szczególności listy uczestników konkursu spełniających warunki ustalone w ogłoszeniu o konkursie, sporządzonej przez komisję konkursową, decyzji Komisji ustalającej na tej podstawie liczbę stanowisk, które należy obsadzić, listy odpowiednich kandydatów sporządzonej przez komisję konkursową po zakończeniu jej prac oraz decyzji o powołaniu podjętych na tej podstawie przez organ powołujący (AIPN);
– obciążenie Komisji kosztami postępowania w pierwszej instancji;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania przed Trybunałem.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca na poparcie swojego odwołania podnosi jeden zarzut, dotyczący błędnej interpretacji przez Sąd pojęcia konkursu wewnętrznego w rozumieniu art. 4 i 29 ust. 1 lit. b) regulaminu pracowniczego, w brzmieniu obowiązującym wówczas, gdy opublikowano ogłoszenie o konkursie, jak również celu wyznaczonego naborowi przez art. 27 i 4 ust. 1 oraz naruszenia zasady równości traktowania lub co najmniej naruszenia obowiązku uzasadnienia.
W ramach tego zarzutu skarżąca podnosi zasadniczo, że z orzecznictwa Trybunału i Sądu wynika, że wyrażenie "konkurs wewnętrzny w instytucji" dotyczy wszystkich osób zatrudnionych w tej instytucji na podstawie stosunku prawa publicznego, w tym członków personelu pomocniczego, i że Sąd błędnie zinterpretował to orzecznictwo, jak również zakres sformułowania "konkurs wewnętrzny", gdyż skupił się na głównym celu tego konkursu, określonym raczej na podstawie subiektywnych kwalifikacji niż na samym charakterze, określonym na podstawie obiektywnych warunków dopuszczenia do konkursu i wymienionych w ogłoszeniu o konkursie.
Skarżąca twierdzi następnie, że o ile nie można zaprzeczyć temu, że organ powołujący dysponuje szerokim zakresem uznania przy określaniu w ogłoszeniu o konkursie warunków dopuszczenia do niego, o tyle korzystanie z tego uznania powinno zawsze być zgodne z wymogami stanowiska, które ma zostać obsadzone oraz z interesem służby tak, by nie mogła być przyjęta teza o wykluczeniu członków personelu pracowniczego z uwagi na to, że w odróżnieniu od urzędników i członków personelu tymczasowego, nie musieli oni przy zatrudnieniu udowodnić posiadanych przez siebie najwyższych kompetencji, wydajności i uczciwości. Dowód posiadania takich cech powinien w istocie wynikać po prostu z pozytywnego wyniku egzaminów preselekcyjnych i selekcyjnych przewidzianych w ogłoszeniu o konkursie. Tak samo powinno być w przypadku dowodu na zdolność do wypełniania zadań objętych stanowiskami, które mają być obsadzone.
Pomocniczo, skarżąca podnosi, że wyrok, o którego uchylenie wnosi, jest niewystarczająco uzasadniony, gdyż Sąd nie odpowiedział na jej argument dotyczący wewnętrznej sprzeczności w ogłoszeniu o konkursie, które wykluczało kandydaturę członków personelu pomocniczego, lecz dla potrzeb obliczania stażu pracy dopuszczało staż pracy nabyty w charakterze członka personelu pomocniczego w pewnych grupach funkcyjnych.