Sprawa C-155/18 P: Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 6 grudnia 2017 r. w sprawie T-120/16, Tulliallan Burlington Ltd / Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, wniesione w dniu 22 lutego 2018 r. przez Tulliallan Burlington Ltd.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2018.240.10

Akt nienormatywny

Wersja od: 9 lipca 2018 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 6 grudnia 2017 r. w sprawie T-120/16, Tulliallan Burlington Ltd / Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, wniesione w dniu 22 lutego 2018 r. przez Tulliallan Burlington Ltd

(Sprawa C-155/18 P)

Język postępowania: angielski

(2018/C 240/14)

(Dz.U.UE C z dnia 9 lipca 2018 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Tulliallan Burlington Ltd (przedstawiciel: A. Norris, barrister)

Druga strona postępowania: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej, Burlington Fashion GmbH

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie wnosi do Trybunału o:

- uchylenie wyroku Sądu, w którym oddalono skargę Tulliallan Burlington Ltd (TBL) na decyzję Izby Odwoławczej;

- stwierdzenie nieważności decyzji Izby Odwoławczej lub, tytułem żądania ewentualnego, skierowanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd;

- obciążenie Urzędu Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej i Burlington Fashion GmbH kosztami poniesionymi przez TBL w związku z tym odwołaniem.

Zarzuty i główne argumenty

Strona wnosząca odwołanie (zwana dalej "TBL") wnosi odwołanie od wyroku Sądu na tej podstawie, iż Sąd naruszył prawo w następujący sposób:

1o) Zarzuty dotyczące naruszenia art. 8 ust. 5 rozporządzenia 2017/1001 ¹

a) Sąd naruszył prawo nie dokonując żadnego ustalenia w odniesieniu do "związku";

b) następnie Sąd niesłusznie stwierdził, że TBL nie dostarczyła wystarczających dowodów na okoliczność działania na szkodę charakteru odróżniającego lub czerpania nienależnej korzyści;

c) dochodząc do wniosku, że nie dostarczono wystarczających dowodów, Sąd naruszył prawo (i) ustanawiając wymogi prawne na zbyt wysokim poziomie (ii) nie uwzględniając stosownych dowodów;

d) faktycznie jedynym wnioskiem, do jakiego mógł dojść Sąd było działanie na szkodę charakteru odróżniające i ponadto czerpanie nienależnej korzyści lub, ewentualnie, czerpanie nienależnej korzyści;

e) Sąd niesłusznie oddalił argumenty TBL, że decyzja Izby Odwoławczej była obarczona błędem z uwagi na oczywiste nieuwzględnienie przedstawionych jej argumentów.

2o) Zarzuty dotyczące naruszenia art. 8 ust. 4 rozporządzenia 2017/1001

a) Sąd odmówił ustalenia, że Izba Odwoławcza powinna była zażądać dodatkowych argumentów w przedmiocie art. 8 ust. 4 w okolicznościach, gdzie jedynym sposobem zagwarantowania sprawiedliwości proceduralnej byłoby wezwanie przez Izbę Odwoławczą do przedstawienia takich argumentów lub rozstrzygnięcie jedynie kwestii dotyczącej art. 8 ust. 5, a przekazanie kwestii dotyczącej art. 8 ust. 4 do ponownego rozpoznania przez Wydział Sprzeciwów. Sąd powinien był stwierdzić nieważność zaskarżonej decyzji;

b) Sąd nie miał racji potwierdzając wniosek, do jakiego doszła Izba Odwoławcza, że TBL nie wykazała spełnienia przesłanek stosowania art. 8 ust. 4. Sąd powinien był stwierdzić, że Izba Odwoławcza dopuściła się błędu, stwierdzić nieważność ustaleń w przedmiocie art. 8 ust. 4 i zastąpić je swoim własnym ustaleniem stwierdzając naruszenie art. 8 ust. 4.

Zarzuty dotyczące naruszenia art. 8 ust. 1 rozporządzenia 2017/1001

a) Sąd błędnie zastosował orzecznictwo wynikające ze sprawy Praktiker, gdyż w świetle orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości z dnia 11 października 2017 r., EUIPO/Cactus (C-501/15 P, EU:C:2017:750) orzecznictwo to nie ma zastosowania do wcześniejszych znaków towarowych;

b) ponadto lub alternatywnie, Sąd błędnie zastosował orzecznictwo wynikające ze sprawy Praktiker, z uwagi na to, iż wyrok ten nie ma zastosowania do usług galerii handlowych;

c) gdyby nawet wcześniejsze znaki towarowe TBL objęte były zakresem pojęcia "usług sprzedaży detalicznej" i wpisywały się w ramy orzecznictwa wynikającego ze sprawy Praktiker, Sąd nie miał racji interpretując to orzecznictwo jako koniecznie wykluczające stwierdzenie podobieństwa wprowadzającego w błąd;

d) z uwagi na to, iż Sąd dopuścił się błędu w swoich ustaleniach w przedmiocie stosowania orzecznictwa wynikającego ze sprawy Praktiker, Sąd (i) nie dokonał oceny prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd lub (ii) nie zlecił dokonania tej oceny Izbie Odwoławczej. W tych okolicznościach został on zmuszony do podjęcia jednego z tych kroków.

¹ Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001 z dnia 14 czerwca 2017 r. w sprawie znaku towarowego Unii Europejskiej (Dz.U. 2017, L 154, s. 1).