Sprawa C-153/08: Skarga wniesiona w dniu 15 kwietnia 2008 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Królestwo Hiszpanii.
Dz.U.UE.C.2008.142.20/2
Akt nienormatywny(Sprawa C-153/08)
(2008/C 142/33)
Język postępowania: hiszpański
(Dz.U.UE C z dnia 7 czerwca 2008 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (Przedstawiciele: R.Lyal i L. Lozano Palacios, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Królestwo Hiszpanii
Żądania strony skarżącej
– Stwierdzenie, że poprzez utrzymanie w mocy przepisów podatkowych, które opodatkowują przychody pochodzące ze wszystkich gier losowych, gier i zakładów wzajemnych zorganizowanych poza Królestwem Hiszpanii, podczas gdy przychody pochodzące z określonych gier losowych, gier i zakładów wzajemnych zorganizowanych w Królestwie Hiszpanii są zwolnione z podatku dochodowego, Królestwo Hiszpanii uchybiło zobowiązaniom ciążącym na nim na mocy prawa wspólnotowego, a w szczególności na podstawie art. 49 WE i art. 36 porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym;
– obciążenie Królestwa Hiszpanii kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Zgodnie z przepisami hiszpańskimi zwolnione z podatku dochodowego są wygrane pochodzące z gier losowych i zakładów wzajemnych zorganizowanych przez publiczny podmiot gospodarczy Loterías y Apuestas del Estado oraz przez organy lub podmioty Comunidades Atónomas, a także z loterii zorganizowanych przez Gruz Roja Española (hiszpański czerwony krzyż) oraz przez Organización Nacional de Ciegos Españoles (krajową organizację hiszpańskich niewidomych). Niemniej jednak przychody pochodzące z gier losowych, gier i zakładów wzajemnych zorganizowanych przez inne podmioty krajowe i zagraniczne, włączywszy w to pomioty mające siedzibę w państwach członkowskich UE i EOG, doliczane są do podstawy opodatkowania i podlegają progresywnej stawce podatkowej.
Komisja powołuje się w szczególności wyroki w sprawie Lindman(1) oraz w sprawie Safir(2), przypominając, ze zgodnie z tymi orzeczeniami, działalność polegającą na organizowaniu gier losowych powinna być uznawana za działalność usługową w rozumieniu traktatu. Również zgodnie z tym orzecznictwem, art. 49 WE zakazuje jakichkolwiek ograniczeń i jakichkolwiek przeszkód w swobodnym świadczeniu usług, nawet wówczas, gdy stosowane byłyby w ten sam sposób wobec krajowych usługodawców, jak i wobec usługodawców z innych państw członkowskich, i wyłącza stosowanie każdego uregulowania krajowego, które skutkowałoby utrudnieniem w większym stopniu świadczenia usług pomiędzy państwami członkowskimi, niż świadczenie usług wyłącznie wewnątrz danego państwa członkowskiego. Z uwagi na szczególne właściwości sektora gier, orzecznictwo dopuszcza pewne ograniczenia ze strony państw członkowskich, o ile wykazana zostanie stosowność i proporcjonalność danego środka, a także brak posiadania przez niego charakteru dyskryminacyjnego.
Komisja uważa, że hiszpańskie przepisy maja dyskryminujący charakter, ponieważ zwolnienie jest zastrzeżone dla niektórych, dokładnie określonych przez to prawo podmiotów, przy czym z możliwości skorzystania z tego zwolnienia są wyłączone podmioty innych państw członkowskich, które maja ten sam charakter lub które dążą do osiągnięcia tych samych celów, co podmioty hiszpańskie wymienione w przepisie dotyczącym zwolnienia. W związku z tym, nawet jeżeli organy hiszpańskie wykazałyby w ramach postępowania o uchybienie, ze sporne przepisy są stosownym środkiem pozostającym w proporcji o zamierzonego celu, jakim jest ochrona konsumentów i porządku społecznego, co nie miało jednak miejsca, to i tak w żadnym wypadku nie można byłoby uznać spornych przepisów za zgodnych z prawem wspólnotowym, ponieważ mają one dyskryminujący charakter.
______
(1) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2003 r. w sprawie C-42/02 Lindman, Rec. s. I-13519.
(2) Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 28 kwietnia 1998 r. w sprawie C-118/906 Safir, Rec. s. I-1897.