Sprawa C-150/17 P: Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba - w składzie powiększonym) wydanego w dniu 1 lutego 2017 r. w sprawie T-479/14 Kendrion/Unia Europejska, wniesione w dniu 24 marca 2017 r. przez Unię Europejską.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2017.161.14/2

Akt nieoceniany

Wersja od: 22 maja 2017 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba - w składzie powiększonym) wydanego w dniu 1 lutego 2017 r. w sprawie T-479/14 Kendrion/Unia Europejska, wniesione w dniu 24 marca 2017 r. przez Unię Europejską

(Sprawa C-150/17 P)

Język postępowania: niderlandzki

(2017/C 161/18)

(Dz.U.UE C z dnia 22 maja 2017 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Unia Europejska, reprezentowana przez Trybunał Sprawiedliwości (przedstawiciele: J. Inghelram i E. Beysen, pełnomocnicy)

Druga strona postępowania: Kendrion NV, Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

- uchylenie pkt 1 sentencji zaskarżonego wyroku;

- oddalenie żądania podnoszonego przez Kendrion w postępowaniu w pierwszej instancji i dotyczącego naprawienia podnoszonej szkody, względnie - absolutnie ewentualnie - obniżenie wymiaru owej szkody do kwoty 175 709,87 EUR;

- obciążenie Kendrion kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W uzasadnieniu odwołania strona wnosząca odwołanie podnosi trzy zarzuty.

Pierwszy zarzut dotyczy naruszenia prawa poprzez dokonanie błędnej wykładni pojęcia związku przyczynowego, ponieważ Sąd uznał, że naruszenie rozsądnego terminu na wydanie orzeczenia stanowi miarodajną przyczynę powstania podnoszonej szkody polegającej na poniesieniu kosztów gwarancji, podczas gdy zgodnie z utrwalonym orzecznictwem miarodajną przyczyną poniesienia owych kosztów jest decyzja przedsiębiorstwa o niezapłaceniu grzywny w trakcie trwania postępowania zawisłego przed sądem unijnym.

Drugi zarzut dotyczy naruszenia prawa poprzez dokonanie błędnej wykładni pojęcia szkody, ponieważ Sąd odmówił zastosowania do podnoszonej szkody związanej z poniesionymi kosztami gwarancji bankowej takich samych wymogów jak w przypadku szkody związanej z zapłatą odsetek od kwoty grzywny, mianowicie wymogu by skarżący w pierwszej instancji wykazał, że obciążenie finansowe związane z zapłatą odsetek było wyższe aniżeli korzyść, którą mógł on osiągnąć z niezapłacenia grzywny.

Zarzut trzeci dotyczy naruszenia prawa poprzez dokonanie błędnej wykładni okresu, w którym powstała podnoszona szkoda oraz brak uzasadnienia w tym zakresie, ponieważ nie przedstawiając uzasadniających to względów Sąd orzekł, że okres, w którym powstała podnoszona szkoda wynikła z poniesienia kosztów gwarancji może różnić się od okresu ustalenia przez Sąd bezprawnego działania, które doprowadziło do powstania rzeczonej szkody.