Sprawa C-145/17 P: Odwołanie od postanowienia Sądu (druga izba) wydanego w dniu 25 stycznia 2017 r. w sprawie T-217/16, Internacional de productos metálicos/Komisja, wniesione w dniu 21 marca 2017 r. przez Internacional de Productos Metálicos, S.A.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2017.195.12

Akt nienormatywny

Wersja od: 19 czerwca 2017 r.

Odwołanie od postanowienia Sądu (druga izba) wydanego w dniu 25 stycznia 2017 r. w sprawie T-217/16, Internacional de productos metálicos/Komisja, wniesione w dniu 21 marca 2017 r. przez Internacional de Productos Metálicos, S.A.

(Sprawa C-145/17 P)

Język postępowania: hiszpański

(2017/C 195/17)

(Dz.U.UE C z dnia 19 czerwca 2017 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Internacional de Productos Metálicos, S.A. (przedstawiciele: C. Cañizares Pacheco, E. Tejedor de la Fuente i A. Monreal Lasheras, abogados)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska

Żądania wnoszącego odwołanie

- uchylenie postanowienia Sądu Unii Europejskiej z dnia 25 stycznia 2017 r. w sprawie T-217/16;

- przekazanie Sądowi Unii Europejskiej sprawy T-217/16 do ponownego rozpoznania w celu orzeczenia w przedmiocie ograniczenia czasowego ustanowionego w art. 2 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2016/278 z dnia 26 lutego 2016 r;

- obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

1. Pierwszy zarzut odwołania jest oparty na istnieniu legitymacji czynnej do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności do Sądu Unii Europejskiej na rozporządzenie nr 2016/278 ¹ , ponieważ rozporządzenie to spełnia wymogi ustanowione w art. 263 akapicie czwartym TFUE. Jak Sądowi wiadomo, zgodnie z tymi wymogami: i) akt musi dotyczyć danej osoby bezpośrednio i indywidualnie lub ii) akt regulacyjny, który nie wymaga środków wykonawczych musi dotyczyć danej osoby bezpośrednio.

W odniesieniu do wymogu, wedle którego zaskarżony akt musi dotyczyć danej osoby bezpośrednio i indywidualnie, wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd nie rozpatrzył wystąpienia owego bezpośredniego wpływu w tym zakresie. Natomiast w zakresie dotyczącym wpływu indywidualnego, zachodzi on w przypadku IPM, ponieważ rozpatrywane rozporządzenie dotyczy wszystkich importerów - i każdego z nich z osobna - którzy ujęli w swych jednolitych dokumentach administracyjnych (SAD) nomenklatury lub kody TARIC dotyczące produktów objętych cłami antydumpingowymi w okresie łącznie od 2009 r. (gdy weszło w życie rozporządzenie 91/2009) do 2016 r. (gdy weszło w życie rozporządzenie 2016/278). W ten sposób owi importerzy tworzą "ograniczony krąg podmiotów gospodarczych", ponieważ ograniczenie skutków odstępstwa od ceł antydumpingowych dotyczy ich w sposób konkretny i szczególny.

Ponadto, w odniesieniu do wymogu, wedle którego zaskarżony akt musi być aktem regulacyjnym, który dotyczy danej osoby bezpośrednio i nie wymaga środków wykonawczych wnosząca odwołanie zmierza w ramach swej argumentacji do wykazania, że w rozporządzeniu 2016/278 brak jest aktów wykonawczych. W związku z tym, pobór należności celnych, wskazany przez Sąd jako środek wykonawczy rozporządzenia nie stanowi środka wykonawczego, ponieważ jedyne należności celne pobrane w tym zakresie wynikały z przepisów zawartych w rozporządzeniu nr 91/ 2009 ² , natomiast w żadnym razie nie wynikały one z przepisów zaskarżonego rozporządzenia (rozporządzenia nr 2016/278). Jest to wykazane w ten sposób, że należności celne pobrane od IPM przez hiszpańskie organy skarbowe zostały nałożone przed wejściem w życie zaskarżonego rozporządzenia.

W związku z tym zaskarżony art. 2 stanowi samodzielny przepis, który nie wymaga żadnego dalszego środka, by wywoływać skutki prawne od chwili jego wejścia w życie, ponieważ jedynie uchyla niektóre cła antydumpingowe w związku z ich niezgodnością z porozumieniem antydumpingowym oraz traktatem GATT.

Ponadto, regulamin nakłada obowiązek niepodejmowania działań, jako że zobowiązuje państwo hiszpańskie do zaniechania stanowienia jakichkolwiek środków dotyczących poboru ceł antydumpingowych, w związku z czym uniemożliwia wydanie jakiegokolwiek środka fiskalnego, który mógłby podlegać zaskarżeniu w ramach prawa krajowego, a zatem wniesienie skargi o stwierdzenie nieważności jest jedynym sposobem zaskarżenia przez IPM art. 2 rozporządzenia 2016/278.

Z powyższych względów wnosząca odwołanie podnosi, że brak jest wątpliwości co do tego, że IPM ma legitymację na podstawie art. 263 TFUE do wniesienia skargi o stwierdzenie nieważności w zakresie art. 2 rozporządzenia 2016/278, jako że wskazane rozporządzenie ze swej natury i treści nie zawiera żadnych środków wykonawczych.

2. W ramach drugiego zarzutu odwołania, wnosząca odwołanie odnosi się do przedstawionego przed Sądem żądania o stwierdzenie, że art. 1 zaskarżonego rozporządzenia ma skutki retroaktywne. W tym względzie, wbrew stwierdzeniu przez Sąd w zaskarżonym postanowieniu, że nie ma on kompetencji do stwierdzenia retroaktywności art. i rozporządzenia, wnosząca odwołanie uważa, że kompetencja ta stanowi konieczną konsekwencję uchylenia art. 2 rozporządzenia, jako że wskazany artykuł ustanawia ograniczenie czasowe, którego ważność stanowiła przedmiot niedopuszczonej skargi odwoławczej. W związku z tym, wniosek wnoszącej odwołanie o stwierdzenie, że art. 1 rozporządzenia ma skutki retroaktywne jest w pełni dopuszczalny, jako że zostałby on przyjęty w sposób domyślny, gdyby stwierdzono nieważność art. 2 rozporządzenia.

¹ Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2016/278 z dnia 26 lutego 2016 r. uchylające ostateczne cło antydumpingowe nałożone na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej, rozszerzone na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali wysyłanych z Malezji, zgłoszonych lub niezgłoszonych jako pochodzące z Malezji Dz.U. 2016, L 52 s. 24

² Rozporządzenie Rady (WE) nr 91/2009 z dnia 26 stycznia 2009 r. nakładające ostateczne cło antydumpingowe na przywóz niektórych elementów złącznych z żeliwa lub stali pochodzących z Chińskiej Republiki Ludowej Dz.U. 2009, L 29, s. 1