Sprawa C-140/13: Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Frankfurt am Main (Niemcy) w dniu 20 marca 2013 r. - Anett Altmann i in. przeciwko Bundesanstalt für Finanzdienstleistungsaufsicht.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.156.22/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 1 czerwca 2013 r.

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Verwaltungsgericht Frankfurt am Main (Niemcy) w dniu 20 marca 2013 r. - Anett Altmann i in. przeciwko Bundesanstalt für Finanzdienstleistungsaufsicht

(Sprawa C-140/13)

(2013/C 156/35)

Język postępowania: niemiecki

(Dz.U.UE C z dnia 1 czerwca 2013 r.)

Sąd odsyłający

Verwaltungsgericht Frankfurt am Main

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Annett Altmann, Torsten Altmann, Hans Abel, Doris Anschütz, Heinz Anschütz, Waltraud Apitzsch, Uwe Apitzsch, Andrea Arnold, Klaus Arnold, Simone Arnold, Barbara Assheuer, Ingeborg Aubele i Karl-Heinz Aubele

Strona pozwana: Bundesanstalt für Finanzdienstleistungsaufsicht

Pytania prejudycjalne

1) Czy jest zgodne z prawem Unii Europejskiej, by bezwzględne obowiązki zachowania poufności, które spoczywają na organach krajowych sprawujących nadzór nad przedsiębiorstwami usług finansowych i oparte są na właściwych aktach prawa Unii (dyrektywy 2004/109/WE⁽¹⁾, 2006/48/WE⁽²⁾ i 2009/65/WE⁽³⁾) odpowiednio przetransponowanych do prawa krajowego, tak jak to miało miejsce w Republice Federalnej Niemiec w drodze § 9 Kreditwesengesetz i § 8 Wertpapierhandelsgesetz, mogły zostać zablokowane przez zastosowanie i wykładnię krajowego przepisu procesowego takiego jak § 99 Verwaltungsgerichtsordnung?

2) Czy organ nadzoru taki jak niemiecki Bundesanstalt für Finanzdienstleistungsaufsicht może powołać się wobec osoby, która na podstawie niemieckiej Informationsfreiheitsgesetz wniosła do niego o dostęp do informacji dotyczących konkretnego podmiotu świadczącego usługi finansowe, również wtedy na spoczywające na nim między innymi na podstawie prawa Unii obowiązki zachowania poufności unormowane w § 9 Kreditwesengesetz i § 8 Wertpapierhandelsgesetz, gdy istota koncepcji działalności spółki, która oferowała usługi finansowe, ale w międzyczasie została rozwiązana wskutek upadłości i znajduje się w likwidacji, polegała na oszustwie inwestycyjnym na szeroką skalę i świadomym szkodzeniu inwestorom, a osoby odpowiedzialne za tą spółkę zostały skazane prawomocnie na wieloletnie kary pozbawienia wolności?

______

⁽¹⁾ Dyrektywa 2004/109/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 grudnia 2004 r. w sprawie harmonizacji wymogów dotyczących przejrzystości informacji o emitentach, których papiery wartościowe dopuszczane są do obrotu na rynku regulowanym oraz zmieniająca dyrektywę 2001/34/WE (Dz.U. L 390, s. 38).

⁽²⁾ Dyrektywa 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe (Dz.U. L 177, s. 1).

⁽³⁾ Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS) (Dz.U. L 302, s. 32).