Sprawa C-139/07 P: Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (piąta izba) wydanego w dniu 14 grudnia 2006 r. w sprawie T-237/02 Technische Glaswerke Ilmenau GmbH przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich, wniesione w dniu 8 marca 2007 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich.
Dz.U.UE.C.2007.140.6/2
Akt nienormatywny(Sprawa C-139/07 P)
(2007/C 140/11)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 23 czerwca 2007 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: V. Kreuschitz i P. Aalto, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Technische Glaswerke Ilmenau GmbH, Schott Glas, Królestwo Szwecji i Republika Finlandii
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 14 grudnia 2006 r.(1) w sprawie T-237/02 Technische Glaswerke Ilmenau przeciwko Komisji, stwierdzającego nieważność decyzji Komisji z dnia 28 maja 2002 r. w zakresie, w jakim odmawia ona Technische Glaswerke Ilmenau GmbH dostępu do dokumentów związanych z postępowaniami w sprawie kontroli pomocy państwa przyznanej tej spółce oraz
– obciążenie Technische Glaswerke Ilmenau GmbH kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Komisja Wspólnot Europejskich wnosi do Trybunału o uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji z dnia 14 grudnia 2006 r. w sprawie T-237/02, stwierdzającego nieważność decyzji Komisji z dnia 28 maja 2002 r. w zakresie, w jakim odmawia ona Technische Glaswerke Ilmenau GmbH dostępu do dokumentów związanych z postępowaniem w sprawie kontroli pomocy państwa przyznanej tej spółce.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu i Trybunału, strony, a więc także beneficjent pomocy, nie mają prawa dostępu do dokumentów w przypadku postępowania w sprawie kontroli pomocy państwa. Wynika z tego, że w pkt od 87 do 89 zaskarżonego wyroku Sąd naruszył prawo, stwierdzając, że nie istniały szczególne okoliczności w sposób oczywisty wskazujące na to, że należało odmówić żądaniu dostępu do dokumentów. Komisja twierdzi bowiem, że z orzecznictwa jasno wynika, że omawiane dokumenty w całości objęte są wyjątkiem od prawa dostępu do dokumentów, a więc każdy dokument nie powinien być indywidualnie badany.
Ponadto, postępowania w sprawie kontroli pomocy państwa to postępowania prowadzone przeciwko państwu przyznającemu pomoc, w szczególności w przypadku, gdy beneficjent pomocy nie jest do niej uprawniony. W związku z tym, w odniesieniu do kwestii dostępu do dokumentów istotne jest to, co orzekł sam Trybunał w ramach postępowań w sprawach o stwierdzenie uchybienia zobowiązaniom państw członkowskich na mocy art. 226 WE, a mianowicie, że nie istnieje publiczne prawo dostępu do dokumentów w tego rodzaju postępowaniach.
Zdaniem Komisji, zaskarżony wyrok prowadzi również do absurdalnych skutków, a mianowicie do tego, że powszechny krąg odbiorców na podstawie ustawodawstwa wspierającego przejrzystość, czyli rozporządzenia nr 1049/2001(2), korzysta z szerszego prawa dostępu do dokumentów niż beneficjent pomocy, który jest bezpośrednim uczestnikiem tego postępowania toczącego się przeciwko niemu i który jest także - właśnie z powodu tego, że sprawa dotyczy go indywidualnie i bezpośrednio w rozumieniu art. 230 ust. 4 WE - uprawniony do wniesienia skargi na decyzję kończącą postępowanie. Jeszcze trudniej zrozumieć powody dalszych konsekwencji [zaskarżonego wyroku], a mianowicie sytuację, w której skarga beneficjenta pomocy oparta na znajdującym zastosowanie orzecznictwie może zostać oddalona, podczas gdy nie ma takiej możliwości w odniesieniu do skargi beneficjenta pomocy albo niezależnej strony trzeciej, opartej na rozporządzeniu w sprawie przejrzystości.
W trzecim zarzucie odwołania Komisja kwestionuje okoliczność, że zaskarżony wyrok nadaje odmienne znaczenie temu samemu wyrażeniu, czyli pojęciu "dokument" w liczbie pojedynczej, zawartemu w art. 4 ust. 2 rozporządzenia nr 1049/2001 i w jego art. 6. W rozumieniu art. 4 ust. 2 pojęcie to oznacza, że każdy dokument należy indywidualnie rozważyć w związku z odmową dostępu, natomiast Sąd Pierwszej Instancji dokonał takiej wykładni art. 6, według której można żądać dostępu do zbioru dokumentów określonych jako akta administracyjne.
W czwartym zarzucie odwołania Komisja stwierdza, że Sąd naruszył art. 255 WE, ponieważ wyrok nie opiera się na brzmieniu przepisów, lecz na założeniach wyprowadzonych bez odwołania się do brzmienia przepisów.
Wreszcie Komisja podnosi, że Sąd błędnie uznał, iż oba postępowania dotyczące kontroli pomocy państwa przyznanej Technische Glaswerke Ilmenau GmbH były już zakończone w chwili wydania decyzji w sprawie dostępu do akt administracyjnych, tak więc organy władzy nie miały interesu w utrzymywaniu ich poufności. Stwierdzenie to jest częściowo błędne z powodu postępowania toczącego się przed Sądem. Sąd miał również błędnie uznać, że rozporządzenie nr 1049/2001 wyprowadziło z użycia wcześniejsze orzecznictwo i właściwe przepisy dotyczące monitorowania pomocy.
______
(1) Dz.U. 2006, C 331, str. 29
(2) Dz.U. 2001, L 145, str. 43