Sprawa C-137/12: Skarga wniesiona w dniu 14 marca 2012 r. - Komisja Europejska przeciwko Radzie Unii Europejskiej.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2012.151.24/1

Akt nienormatywny

Wersja od: 26 maja 2012 r.

Skarga wniesiona w dniu 14 marca 2012 r. - Komisja Europejska przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa C-137/12)

(2012/C 151/37)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 26 maja 2012 r.)

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Cujo, I. Rogalski i R. Vidal Puig, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

– stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2001/853/UE z dnia 29 listopada 2011 r. w sprawie podpisania, w imieniu Unii, Europejskiej konwencji o prawnej ochronie usług opartych lub polegających na dostępie warunkowym⁽¹⁾;

– obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W ramach zarzutu pierwszego Komisja podnosi, że art. 114 TFUE nie stanowi właściwej podstawy prawnej dla przyjęcia zaskarżonej decyzji. Zdaniem skarżącej decyzja ta powinna bowiem była zostać oparta na art. 207 ust. 4 TFUE, który upoważnia Radę do zawierania umów międzynarodowych w dziedzinie wspólnej polityki handlowej, zdefiniowanej w art. 207 ust. 1 TFUE. Przedmiotowa konwencja nie służy "poprawie funkcjonowania rynku wewnętrznego", gdyż jej główny cel polega na "ułatwianiu" i "wspieraniu" świadczenia między Unią a innymi państwami europejskimi usług opartych lub polegających na dostępie warunkowym. Konwencja ma bezpośredni i natychmiastowy skutek w odniesieniu do świadczenia usług opartych lub polegających na dostępie warunkowym oraz w zakresie handlu urządzeniami nielegalnymi i usług związanych z tymi urządzeniami. W konsekwencji, zdaniem Komisji, konwencja jest objęta zakresem stosowania wspólnej polityki handlowej.

W ramach zarzutu drugiego strona skarżąca podnosi naruszenie wyłącznej kompetencji zewnętrznej Unii (art. 2 ust. 1 i art. 3 ust. 1 i 2 TFUE) w zakresie, w jakim Rada uznała, że zawarcie konwencji nie leży w wyłącznej kompetencji Unii, podczas gdy konwencja należy do zakresu wspólnej polityki handlowej, lub w każdym razie zawarcie konwencji może naruszyć wspólne zasady lub ich zakres.

______

⁽¹⁾ Dz.U. L 336, s. 1.