Sprawa C-132/15 P: Odwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 13 lutego 2015 r. w sprawie T-725/14 Aaberts Industries/Unia Europejska, wniesione w dniu 19 marca 2015 r. przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej.
Dz.U.UE.C.2015.205.13/2
Akt nieocenianyOdwołanie od wyroku Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 13 lutego 2015 r. w sprawie T-725/14 Aaberts Industries/Unia Europejska, wniesione w dniu 19 marca 2015 r. przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej
(Sprawa C-132/15 P)
(2015/C 205/19)
(Dz.U.UE C z dnia 22 czerwca 2015 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (przedstawiciele: A. V. Placco i E. Beysen, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Aalberts Industries NV, Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
Wnoszący odwołanie wnosi o:
Zarzuty i główne argumenty
Postanowieniem z dnia 13 lutego 2015 r. Sąd Unii Europejskiej oddalił wniosek złożony przez TSUE w sprawie T-725/14 Aalberts Industries/Unia Europejska na podstawie art. 114 regulaminu postępowania przed tymże Sądem. Przedmiotem wniosku tej instytucji było stwierdzenie niedopuszczalności odwołania wniesionego przez Aalberts Industries NV w zakresie, w jakim było ono skierowane do niego jako przedstawiciela Unii Europejskiej, które to odwołanie zostało jednocześnie skierowane również, w tym samym charakterze, do Komisji. Za pomocą tego odwołania Aalberts Industries NV dochodzi pozaumownej odpowiedzialności Unii w postaci naprawienia szkody, którą spółka ta twierdzi, że poniosła w następstwie nieprzestrzegania przez Sąd rozsądnego terminu do wydania orzeczenia w sprawie T-385/06 Aalberts Industries i in./Komisja. W przywoływanym postanowieniu Sąd doszedł do wniosku - wbrew twierdzeniu TSUE i uwzględniając stanowisko zajmowane przez Komisję -, że to na TSUE a nie na Komisji spoczywa obowiązek podjęcia obrony Unii Europejskiej w ramach postępowania w przedmiocie odnośnej skargi.
W związku z tym TSUE wnosi do Trybunału Sprawiedliwości odwołanie od tego wyroku na podstawie art. 56 statutu TSUE, wnosząc przy tym o uchylenie postanowienia w zakresie, w jakim oddala ono żądania TSUE. W uzasadnieniu tego odwołania TSIE podnosi po pierwsze nieprzestrzeganie zasad dotyczących reprezentowania Unii przed jej sądami i, po drugie - naruszenie obowiązku uzasadnienia.
W ramach zarzutu pierwszego dotyczącego nieprzestrzegania zasad dotyczących reprezentowania Unii przed jej sądami, TSUE zauważa, że wobec braku wyraźnej zasady regulującej reprezentowanie Unii przed jej sądami w przypadku skarg wnoszonych na podstawie art. 268 TFUE w związku z pozaumowną odpowiedzialnością Unii, odpowiednie zasady dotyczące tejże odpowiedzialności należy wyprowadzić z zasad ogólnych znajdujących zastosowanie do sprawowania wymiaru sprawiedliwości, dokładniej z zasady prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości oraz z zasad niezawisłości i bezstronności sędziego.
Ten pierwszy zarzut TSUE składa się z dwóch części, a mianowicie dotyczy nieprzestrzegania wymogów zasady prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości i nieprzestrzegania wymogów zasad niezawisłości i bezstronności sędziego.
W ramach pierwszej części zarzutu pierwszego TSUE zauważa, że wniosek Sądu zgodnie z którym to na TSUE spoczywa obowiązek reprezentowania Unii Europejskiej w ramach ww. postępowania w przedmiocie skargi o odszkodowanie został wyraźnie oparty na orzecznictwie zapoczątkowanym wyrokiem Werhahn Hansamühle i in./Rada i Komisja (63/72-69/72, EU:C:1973:121; zwanym dalej "wyrokiem Werhahn in."). Z rozwiązania przyjętego w tej sprawie wynika, że jeżeli Wspólnota - a obecnie Unia - zostanie ze względu na działania swoich instytucji pociągnięta do odpowiedzialności, jest ona reprezentowana przed sądem Unii przez instytucję, względnie instytucje której, względnie którym przypisywane jest działanie powodujące powstanie odpowiedzialności. TSUE podnosi, że rozwiązanie to nie może zostać zastosowanie w niniejszej sprawie, ponieważ - ze względu na różne czynniki - prowadziłoby to sytuacji, która wydaje się niezgodna z zasadą prawidłowego administrowania wymiarem sprawiedliwości, co zgodnie z wyraźnym brzmieniem wyroku Werhahn i in. stanowi uzasadnienie przyjęcia przedstawionego rozwiązania. W tym kontekście TSUE powołuje się - w charakterze kwestii wpadkowej - również na nieposzanowanie zakresu art. 317 akapit pierwszy TFUE oraz art. 53 ust. 1 rozporządzenia nr 966/2012 1 , na podstawie których Sąd powinien był w jego przekonaniu uznać, iż odszkodowanie - takie jak dochodzone w niniejszej sprawie - musi zostać wypłacone z części budżetu przypadającej na Komisję.
W ramach drugiej części zarzutu pierwszego TSUE, twierdzi powołując się na wyrok ETPC z dnia 10 lipca 2008 r. w sprawie Mihalkov v. Bułgarii (skarga nr 67719/01), że uznając, iż TSUE musi reprezentować Unię w postępowaniu w przedmiocie skargi o odszkodowanie Aalberts Industries Sąd nie uwzględnił wymogów niezawisłości i bezstronności sędziego. Jako że w niniejszej sprawie, po pierwsze, działanie powołane jako powodujące powstanie odpowiedzialności stanowi wykonywanie wymiaru sprawiedliwości przez skład orzekający, a, po drugie, skład orzekający w przedmiotowej sprawie i) należy do tego samego organu wymiaru sprawiedliwości (do Sądu) co skład orzekający, któremu przypisywane jest działanie powodujące powstanie odpowiedzialności i ii) stanowi stały element organizacyjny strony pozwanej w niniejszej sprawie (TSUE), z którym sędziowie składu orzekającego są powiązani zawodowo, ww. wymogi nie są spełnione i to tym bardziej, gdy - tak jak orzekł Sąd - odszkodowanie miałoby zostać wypłacone - zgodnie z żądaniem w niniejszej sprawie - z części budżetu przypadającej na TSUE.
Ponadto w ramach zarzutu drugiego TSUE podnosi, że zaskarżone postanowienie narusza obowiązek uzasadnienia, ponieważ nie zawiera ono żadnego konkretnego obalenia przedstawionych przez TSUE przed Sądem twierdzeń dotyczących zakresu linii orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości, na którą składają się m.in. wyroki: Groupe Gascogne/ Komisja (C-58/12 P, EU:C:2013:770), Gascogne Sack/Komisja (C-40/12 P, EU:C:2013:768) i Kendrion/Komisja (C-50/12 P, EU:C:2013:771).