Sprawa C-125/13: Skarga wniesiona w dniu 14 marca 2013 r. - Komisja Europejska przeciwko Radzie Unii Europejskiej.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.156.21/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 1 czerwca 2013 r.

Skarga wniesiona w dniu 14 marca 2013 r. - Komisja Europejska przeciwko Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa C-125/13)

(2013/C 156/33)

Język postępowania: angielski

(Dz.U.UE C z dnia 1 czerwca 2013 r.)

Strony

Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: K. Banks, A. Bouquet, A. Szmytkowska, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

– stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (UE) nr 1243/2012 z dnia 19 grudnia 2012 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1342/2008 ustanawiające długoterminowy plan w zakresie zasobów dorsza i połowów tych zasobów ⁽¹⁾;

– utrzymanie w mocy skutków rozporządzenia Rady po stwierdzeniu jego nieważności przez rozsądny czas po wydaniu wyroku, tzn. przez maksymalnie jeden pełny rok kalendarzowy, począwszy od dnia 1 stycznia roku następującego po wydaniu wyroku; oraz

– obciążenie Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W niniejszej skardze Komisja wnosi do Trybunału o stwierdzenie nieważności rozporządzenia Rady (UE) nr 1243/2012 z dnia 19 grudnia 2012 r. zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1342/2008 ustanawiające długoterminowy plan w zakresie zasobów dorsza i połowów tych zasobów przy utrzymaniu w mocy skutków prawnych tego rozporządzenia przez rozsądny czas po wydaniu wyroku w niniejszej sprawie, tzn. przez maksymalnie jeden pełny rok kalendarzowy, począwszy od dnia 1 stycznia roku następującego po wydaniu wyroku.

Skarga Komisji opiera się na następujących trzech zarzutach:

a) W zarzucie pierwszym dotyczącym naruszenia prawa w odniesieniu do podstawy prawnej zakwestionowanego rozporządzenia (naruszenie art. 43 ust. 2 TFUE) Komisja podnosi, że Rada dopuściła się błędu poprzez podzielenie wniosku Komisji i przyjęcie jego części na podstawie art. 43 ust. 3 TFUE, gdyż powinien on był zostać oparty w całości, jak to zaproponowała Komisja, na art. 43 ust. 2. Zakwestionowane rozporządzenie zawiera przepisy nieobjęte zakresem art. 43 ust. 3, który może tylko stanowić podstawę dla środków dotyczących ustalania i przydziału dopuszczalnych połowów.

b) W zarzucie drugim dotyczącym wynikającego z powyższego naruszenia prawa w odniesieniu do procedury decyzyjnej i kompetencji instytucjonalnych Parlamentu Europejskiego w zakresie uczestniczenia w zwykłej procedurze ustawodawczej oraz Europejskiego Komitetu EkonomicznoSpołecznego w zakresie przeprowadzenia z nim należnych konsultacji (naruszenie art. 294 i art. 43 ust. 2 TFUE) Komisja podnosi, że cześć odnośnego wniosku została przyjęta przez Radę stanowiącą samodzielnie, a Parlament Europejski nie brał udział w jego przyjęciu, jakby to miało miejsce w ramach zwykłej procedury ustawodawczej, natomiast z Europejskim Komitetem Ekonomiczno-Społecznym nie przeprowadzono odpowiednich konsultacji.

c) Wreszcie w zarzucie trzecim dotyczącym przyjęcia zakwestionowanego rozporządzenia bez wniosku Komisji lub istotnej zmiany charakteru wniosku Komisji (fr. dénaturation) (naruszenie art. 17 TUE i art. 43 ust. 3 TFUE) Komisja wskazuje, że podzielenie wniosku przez Radę i wynikająca z tego zmiana podstawy prawnej jednej jego części doprowadziła do istotnej zmiany charakteru wniosku Komisji przy naruszeniu przysługującego Komisji wyłącznego prawa inicjatywy.

______

⁽¹⁾ Dz.U. L 352, s. 10.