Sprawa C-113/14: Skarga wniesiona w dniu 10 marca 2014 r. - Bundesrepublik Deutschland przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2014.129.15

Akt nienormatywny

Wersja od: 28 kwietnia 2014 r.

Skarga wniesiona w dniu 10 marca 2014 r. - Bundesrepublik Deutschland przeciwko Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Unii Europejskiej

(Sprawa C-113/14)

(2014/C 129/19)

Język postępowania: niemiecki

(Dz.U.UE C z dnia 28 kwietnia 2014 r.)

Strony

Strona skarżąca: Bundesrepublik Deutschland (przedstawiciele: T. Henze, A. Wiedmann, pełnomocnicy) Strona pozwana: Parlament Europejski i Rada Unii Europejskiej

Żądania strony skarżącej

Strona skarżąca wnosi o:

– stwierdzenie nieważności art. 7 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiającego wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz uchylającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 922/72, (EWG) nr 234/79, (WE) nr 1037/2001 i (WE) nr 1234/2007 ¹ ;

– stwierdzenie nieważności art. 2 rozporządzenia Rady (UE) nr 1370/2013 z dnia 16 grudnia 2013 r. określającego środki dotyczące ustalania niektórych dopłat i refundacji związanych ze wspólną organizacją rynków produktów rolnych ² , odsyłającego do art. 7 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013;

– utrzymanie w mocy skutków wskazanych przepisów do czasu wejścia w życie uregulowania przyjętego na właściwej podstawie prawnej;

– obciążenie Parlamentu Europejskiego i Rady Unii Europejskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Bundesrepublik Deutschland wnosi o stwierdzenie nieważności art. 7 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013. Rozporządzenie (UE) nr 1308/2013 zostało jej zdaniem, jako środek wspólnej organizacji rynków produktów rolnych, przyjęte ogólnie na podstawie art. 43 ust. 2 TFUE.

Zdaniem rządu federalnego uregulowanie zawarte w art. 7 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 stanowi tzw. "środek dotyczący ustalania cen" w rozumieniu art. 43 ust. 3 TFUE. Z tego względu rząd federalny zajmuje stanowisko, w myśl którego art. 7 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 nie mógł był zostać przyjęty na podstawie prawnej w postaci art. 43 ust. 2 TFUE, lecz powinien był zostać przyjęty na podstawie art. 43 ust. 3 TFUE. Zdaniem rządu federalnego art. 7 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 został zatem oparty na niewłaściwej podstawie prawnej.

W przekonaniu rządu federalnego, ze względów pewności i jasności prawa należy również stwierdzić nieważność art. 2 rozporządzenia (UE) nr 1370/2013, który odsyła do art. 7 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013. Artykuł 2 rozporządzenia (UE) nr 1370/2013 przyczynia się bowiem, zdaniem rządu federalnego, ze względu na odesłanie do art. 7 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, którego nieważność należy stwierdzić, do powstania błędnego wrażenia co do stanu prawnego, tak jakby został on oparty na właściwej podstawie prawnej i był zgodny z prawem.

Ponadto zdaniem rządu federalnego celem zagwarantowania nadrzędnych interesów, ze względu na ochronę uzasadnionych oczekiwań przedsiębiorstw rolnych oraz, ogólnie, ze względów pewności prawa, należy zgodnie z art. 264 ust. 2 TFUE stwierdzić utrzymanie w mocy skutków wskazanych przepisów do czasu wejścia w życie uregulowania przyjętego na właściwej podstawie prawnej.

¹ Dz.U. L 347, s. 671.

² Dz.U. L. 346, s.12.