Sprawa C-113/12: Donal Brady v. Environmental Protection Agency (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.344.23

Akt nienormatywny
Wersja od: 23 listopada 2013 r.

Wyrok Trybunału (czwarta izba) z dnia 3 października 2013 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Supreme Court - Irlandia) - Donal Brady przeciwko Environmental Protection Agency

(Sprawa C-113/12) 1

(Środowisko naturalne - Dyrektywa 75/442/EWG - Gnojowica świńska wytworzona i składowana w gospodarstwie hodowli trzody chlewnej do momentu sprzedaży podmiotom prowadzącym gospodarstwa rolne, które wykorzystują ją jako nawóz na swoim terenie - Kwalifikacja jako odpady lub produkt uboczny - Przesłanki - Ciężar dowodu - Dyrektywa 91/676/EWG - Brak transpozycji - Odpowiedzialność osobista producenta za przestrzeganie prawa Unii dotyczącego odpadów i nawozów przez takie podmioty)

(2013/C 344/38)

Język postępowania: angielski

(Dz.U.UE C z dnia 23 listopada 2013 r.)

Sąd odsyłający

Supreme Court

Strony w postępowaniu głównym

Strona skarżąca: Donal Brady

Strona pozwana: Environmental Protection Agency

Przedmiot

Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym - Supreme Court - Wykładnia art. 2 ust. 1 lit. b) dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów, zmienionej dyrektywą Rady 91/156/EWG z dnia 18 marca 1991 r. (Dz.U. L 78, s. 32) - Pojęcie odpadów - Gnojowica świńska dostarczana przez hodowcę trzody chlewnej do rolników jako nawóz - Prawo państwa członkowskiego do wprowadzenia osobistej odpowiedzialności hodowcy w przypadku nieprzestrzegania przez rolników wykorzystujących jego gnojowicę jako nawóz na swoich gruntach prawa Unii dotyczącego kontrolowania odpadów

Sentencja

1)
Artykuł 1 lit. a) akapit pierwszy dyrektywy Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów, zmienionej decyzją Komisji 96/350/WE z dnia 24 maja 1996 r., należy interpretować w ten sposób, że gnojowica wytworzona w gospodarstwie intensywnej hodowli trzody chlewnej i składowana do czasu jej dostarczenia rolnikom w celu jej użycia przez nich jako nawozu a ich gruntach, nie stanowi "odpadów" w rozumieniu tego przepisu, lecz produkt uboczny, jeżeli producent zamierza sprzedać ją później na korzystnych dla siebie warunkach ekonomicznych, pod warunkiem że ponowne wykorzystanie gnojowicy jest nie tylko możliwe, lecz pewne, nie wymaga jakiegokolwiek wstępnego przetwarzania i jest stanowi kontynuację procesu produkcji. Sądy krajowe muszą sprawdzić, uwzględniając wszystkie istotne okoliczności charakteryzujące zawisłe przed nimi sprawy, czy te różne kryteria zostały spełnione.
2)
Prawo Unii nie sprzeciwia się temu, aby na producencie gnojowicy spoczywał ciężar wykazania, iż spełnione zostały kryteria pozwalające stwierdzić, że substancja taka jak gnojowica produkowana, składowana i sprzedawana w okolicznościach takich jak w postępowaniu głównym stanowi produkt uboczny, o ile nie prowadzi to do naruszenia skuteczności tego prawa, a zwłaszcza dyrektywy 75/442, oraz zapewnione zostanie przestrzeganie zobowiązań wynikających z tego prawa, a zwłaszcza obowiązku niepodporządkowywania przepisom tej dyrektywy substancji, które w zastosowaniu rzeczonych kryteriów należy uznać zgodnie z orzecznictwem Trybunału za produkty uboczne, do których dyrektywa ta nie ma zastosowania.
3)
Artykuł 2 ust. 1 lit. b) ppkt iii) dyrektywy 75/442, zmienionej decyzją 96/350, należy interpretować w ten sposób, że w braku transpozycji do prawa państwa członkowskiego dyrektywy Rady 91/676/EWG z dnia 12 grudnia 1991 r. dotyczącej ochrony wód przed zanieczyszczeniami powodowanymi przez azotany pochodzenia rolniczego nie można uznać, iż odchody z hodowli wytworzone w ramach hodowli trzody chlewnej usytuowanej w tym państwie członkowskim są w związku z obowiązywaniem tej dyrektywy "objęte inną legislacją" w rozumieniu wymienionego przepisu.
4)
Przy założeniu, iż gnojowicę wytworzoną i przechowywaną w gospodarstwie hodowli trzody chlewnej należy zakwalifikować jako "odpady" w rozumieniu art. 1 lit. a) akapit pierwszy dyrektywy 75/44, zmienionej decyzją 96/350:
art. 8 tej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że bez względu na warunki nie dopuszcza on udzielenia rzeczonemu posiadaczowi zezwolenia na usuwanie tych odpadów poprzez ich sprzedaż rolnikowi wykorzystującemu je jako nawóz na swoich gruntach, jeżeli okaże się, że rolnik ten ani nie posiada zezwolenia, o którym mowa w art. 10 wspomnianej dyrektywy, ani nie jest zwolniony z obowiązku posiadania takiego zezwolenia i zarejestrowany zgodnie z przepisami art. 11 tej dyrektywy; oraz
art. 8 w związku z art. 10 i 11 wspomnianej dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że sprzeciwiają się one temu, aby zbycie odpadów przez wspomnianego posiadacza na rzecz rolnika wykorzystującego je jako nawóz na swoich gruntach i posiadającego zezwolenie wymienione w rzeczonym art. 10 lub zwolnionego z obowiązku posiadania takiego zezwolenia i zarejestrowanego zgodnie z rzeczonym art. 11 było poddane warunkowi ponoszenia przez tego posiadacza odpowiedzialności za przestrzeganie przez rolnika przepisów mających zastosowanie do czynności odzyskiwania wykonywanych przez tego rolnika na mocy prawa Unii dotyczącego gospodarki odpadami i nawozami.
1 Dz.U. C 151 z 26.5.2012.

© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.