Sprawa C-105/11 P: Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 16 grudnia 2010 r. w sprawach połączonych T-231/06 i T-237/06 Królestwo Niderlandów (T-231/06) i Nederlandse Omroep Stichting (NOS) (T-237/06) przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 2 marca 2011 r. przez Królestwo Niderlandów.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2011.238.3

Akt nienormatywny

Wersja od: 13 sierpnia 2011 r.

Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 16 grudnia 2010 r. w sprawach połączonych T-231/06 i T-237/06 Królestwo Niderlandów (T-231/06) i Nederlandse Omroep Stichting (NOS) (T-237/06) przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 2 marca 2011 r. przez Królestwo Niderlandów

(Sprawa C-105/11 P)

(2011/C 238/04)

Język postępowania: niderlandzki

(Dz.U.UE C z dnia 13 sierpnia 2011 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Królestwo Niderlandów (przedstawiciele: M. Wissels i M. Noort, pełnomocnicy)

Inne strony postępowania: Komisja Europejska, Stichting Nederlandse Publieke Omroep, dawniej Nederlandse Omroep Stichting (NOS)

Żądania wnoszącego odwołanie

Wnoszący odwołanie zwraca się do Trybunału o:

– uchylenie wyroku Sądu Unii Europejskiej z dnia 16 grudnia 2010 r. w sprawach połączonych T-231/06 i T-237/06;

– rozstrzygnięcie samemu w sprawie i stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2008/136/WE⁽¹⁾ z dnia 22 czerwca 2006 r. w zakresie, w jakim Komisja stwierdziła w niej, że kwotę 42,457 mln EUR należy uznać za nową pomoc państwa i zażądać jej zwrotu jako części kwoty wynoszącej ogółem 76,327 mln EUR (wraz z odsetkami);

– obciążenie Komisji kosztami, w tym kosztami postępowania przed Sądem.

Zarzuty i główne argumenty

Wnoszący odwołanie podnosi w nim, że Sąd naruszył prawo Unii, dokonując nieprawidłowej wykładni art. 107 ust. 1 TFUE i art. 108 ust. 1 i 3 TFUE w związku z art. 1 lit. b) rozporządzenia nr 659/1999⁽²⁾ oraz nie uzasadniając bądź w każdym razie nie uzasadniając wystarczająco swoich ustaleń.

Odwołanie składa się z następujących części:

1) Sąd niesłusznie oparł swoje ustalenie, że transfer stanowi nową pomoc, na tym, że art. 109a mediawet został dodany po wejściu w życie traktatu.

2) Sąd niesłusznie oparł swoje ustalenie, że transfer stanowi nową pomoc na kryterium, by pomoc ta odpowiadała "określonym potrzebom" (publicznego radia).

3) Sąd niesłusznie oparł swoje ustalenie, że transfer stanowi nową pomoc, na tym, że publiczne radio otrzymało w ten sposób zawyżoną dotację (uzupełniającą). Wysokość ewentualnie zawyżonej dotacji nie ma znaczenia dla kwestii tego, czy transfer stanowi nową pomoc. Ustalenie Sądu jest w każdym razie niewystarczająco uzasadnione.

4) Sąd niesłusznie stwierdził, że dla kwestii tego, czy transfer stanowi nową pomoc, nie ma znaczenia źródło transferu. Sąd pomija tym samym różnicę między pomocą nową a pomocą istniejącą. Ustalenie Sądu jest w każdym razie niewystarczająco uzasadnione.

5) Sąd niewystarczająco uzasadnił swoje ustalenie, że nie można przyjąć, iż przeniesione rezerwy pochodziły z rocznego finansowania publicznego radia a tym samym z istniejącej pomocy.

6) Sąd niewystarczająco uzasadnił swoje ustalenie, że przeniesione środki pochodzą z płatności ad hoc i tym samym stanowią nową pomoc.

7) Nawet jeżeli kwestionowane powyżej ustalenia Sądu należy interpretować łącznie, nie mogą one prowadzić do wniosku, że transfer stanowi nową pomoc.

______

⁽¹⁾ Decyzja Komisji z dnia 22 czerwca 2006 r. w sprawie finansowania ad hoc holenderskich nadawców wypełniających misję służby publicznej, pomoc państwa C 2/2004 (ex NN 170/2003) (Dz.U. 2008, L 49, s. 1).

⁽²⁾ Rozporządzenie Rady z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (Dz.U. L 83, s. 1).