Skarga wniesiona w dniu 23 listopada 2004 r. przez Stowarzyszenie Bankierów i Maklerów Giełdowych Islandii przeciwko Urzędowi Nadzoru EFTA (Sprawa E-9/04).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2005.40.18

Akt nienormatywny
Wersja od: 17 lutego 2005 r.

Skarga wniesiona w dniu 23 listopada 2004 r. przez Stowarzyszenie Bankierów i Maklerów Giełdowych Islandii przeciwko Urzędowi Nadzoru EFTA

(Sprawa E-9/04)

(2005/C 40/11)

(Dz.U.UE C z dnia 17 lutego 2005 r.)

Skarga przeciwko Urzędowi Nadzoru EFTA została wniesiona do Trybunału EFTA w dniu 23 listopada 2004 r. przez Stowarzyszenie Bankierów i Maklerów Giełdowych Islandii, reprezentowane przez Dr Hansa-Jörga Niemeyera z Hengeler Mueller, avenue Cortenbergh 1118, B-1000 Bruksela oraz Dr Ralfa Sauera z Hengeler Mueller, Charlottenstraße 35/36, D-10117 Berlin, Niemcy.

Skarżący twierdzi, iż Trybunał powinien:

1) Unieważnić decyzję Urzędu Nadzoru EFTA z dnia 11 sierpnia 2004 r., decyzja 213/04/COL (Icelandic Housing Financing Fund); oraz

2) Obciążyć Urząd Nadzoru EFTA kosztami postępowania.

Kontekst prawny i faktyczny oraz zarzuty prawne przytoczone w sprawie:

– Skarżący jest stowarzyszeniem wszystkich islandzkich banków komercyjnych i działa jako ich bank obsługujący i rozliczeniowy.

– Icelandic Housing Financing Fund ("HFF") udziela kredytów podstawowych klientom indywidualnym na budowę lub zakup domów mieszkalnych oraz kredytów uzupełniających dla osób o niskich dochodach.

– Skarżący twierdzi, że kredyty podstawowe stanowią zwykłą usługę bankową i że HFF, będący de facto monopolem państwowym narusza swobodę świadczenia usług, swobodę przedsiębiorczości oraz swobodny przepływ kapitału.

– Decyzją 213/04/COL z dnia 11 sierpnia 2004 r. Urząd Nadzoru EFTA uznał system oferowany przez HFF za zgodny z zasadami dotyczącymi pomocy państwa na podstawie art. 59 ust. 2 EOG.

– Skarżący twierdzi, że Urząd Nadzoru EFTA:

– nie wywiązał się z nałożonego na niego obowiązku wszczęcia formalnego postępowania;

– naruszył podstawowe wymogi proceduralne, nie przedstawiając należytych powodów wymaganych przez art. 16 Porozumienia o Nadzorze i Trybunale; oraz

– mylnie zinterpretował i zastosował art. 59 ust. 2 EOG

© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.