Skarga wniesiona w dniu 18 sierpnia 2010 r. przez Urząd Nadzoru EFTA przeciwko Islandii (Sprawa E-12/10).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2010.298.10

Akt nienormatywny

Wersja od: 4 listopada 2010 r.

Skarga wniesiona w dniu 18 sierpnia 2010 r. przez Urząd Nadzoru EFTA przeciwko Islandii

(Sprawa E-12/10)

(2010/C 298/08)

(Dz.U.UE C z dnia 4 listopada 2010 r.)

Skarga przeciwko Islandii została wniesiona do Trybunału EFTA w dniu 18 sierpnia 2010 r. przez Urząd Nadzoru EFTA, reprezentowany przez Xaviera Lewisa i Ólafura Jóhannesa Einarssona, działających w charakterze pełnomocników Urzędu Nadzoru EFTA, rue Belliard/Belliardstraat 35, 1040 Bruxelles/Brussel, BELGIQUE/BELGIË.

Urząd Nadzoru EFTA występuje do Trybunału EFTA o:

1) orzeczenie, że utrzymując w mocy art. 5 i 7 aktu prawnego nr 45/2007 dotyczącego praw i obowiązków przedsiębiorstw zagranicznych delegujących tymczasowo pracowników na Islandię oraz zasad i warunków zatrudnienia tych pracowników, Islandia uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy art. 36 Porozumienia EOG i art. 3 aktu prawnego przywołanego w pkt 30 załącznika XVIII do Porozumienia EOG, dyrektywy 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług, dostosowanej do Porozumienia EOG Protokołem 1 do tego Porozumienia;

2) obciążenie Republiki Islandii kosztami postępowania.

Kontekst prawny i faktyczny oraz zarzuty prawne przytoczone na poparcie skargi:

– skarga dotyczy wymagań, które państwa EOG mogą nałożyć w związku z warunkami zatrudnienia pracowników delegowanych na ich terytoria,

– w skardze stwierdza się, że w art. 3 dyrektywy 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącej delegowania pracowników w ramach świadczenia usług, w powiązaniu z art. 36 Porozumienia EOG, dopuszcza się jedynie nałożenie minimalnych wymagań wyszczególnionych w art. 3 ust. 1 lit. a)-g) tej dyrektywy,

– Urząd Nadzoru EFTA stwierdza, że w zakwestionowanych artykułach aktu prawnego nr 45/2007 (Aktu dotyczącego delegowania pracowników) nakłada się warunki nieprzewidziane w żadnym z akapitów art. 3, które w konsekwencji naruszają art. 3 i art. 36 Porozumienia EOG.