Rozporządzenie delegowane 2021/1722 uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych określających ramy współpracy i wymiany informacji między właściwymi organami państwa członkowskiego pochodzenia a właściwymi organami przyjmującego państwa członkowskiego w kontekście nadzoru nad instytucjami płatniczymi i instytucjami pieniądza elektronicznego świadczącymi usługi płatnicze w wymiarze transgranicznym
Dz.U.UE.L.2021.343.1
Akt obowiązującyROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) 2021/1722
z dnia 18 czerwca 2021 r.
uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych określających ramy współpracy i wymiany informacji między właściwymi organami państwa członkowskiego pochodzenia a właściwymi organami przyjmującego państwa członkowskiego w kontekście nadzoru nad instytucjami płatniczymi i instytucjami pieniądza elektronicznego świadczącymi usługi płatnicze w wymiarze transgranicznym
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/2366 z dnia 25 listopada 2015 r. w sprawie usług płatniczych w ramach rynku wewnętrznego, zmieniającą dyrektywy 2002/65/WE, 2009/110/WE, 2013/36/UE i rozporządzenie (UE) nr 1093/2010 oraz uchylającą dyrektywę 2007/64/WE 1 , w szczególności jej art. 29 ust. 7,
(1) Zgodnie z tytułem II dyrektywy (UE) 2015/2366 ramy współpracy i wymiany informacji między właściwymi organami państwa członkowskiego pochodzenia a właściwymi organami przyjmującego państwa członkowskiego mają na celu ulepszenie współpracy między właściwymi organami, a także zapewnienie spójnego i skutecznego nadzoru nad instytucjami płatniczymi świadczącymi usługi płatnicze w innych państwach członkowskich, poprzez określenie metody, środków i szczegółów współpracy, w tym zakresu i sposobu postępowania z informacjami będącymi przedmiotem wymiany.
(2) Aby ułatwić komunikację i wymianę informacji z właściwymi organami w innych państwach członkowskich właściwe organy powinny wyznaczyć pojedyncze punkty kontaktowe. Właściwe organy powinny poinformować o wyznaczonych punktach kontaktowych Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB) oraz właściwe organy w innych państwach członkowskich, tak by te organy w innych państwach członkowskich wiedziały, do kogo powinny kierować swoje wnioski i powiadomienia. Właściwe organy powinny również wskazać języki, w których mogą otrzymywać korespondencję od właściwych organów w innych państwach członkowskich.
(3) Należy wprowadzić standardowe wzory odpowiednich formularzy i udostępnić je właściwym organom w celu ułatwienia komunikacji między nimi gdy kierują do siebie wnioski o udzielenie informacji i przekazują sobie informacje, tak aby zapewnić spójną i skuteczną współpracę. Te standardowe wzory powinny być na tyle elastyczne, by umożliwić właściwym organom przedstawienie odpowiednich wyjaśnień i informacji w odpowiedzi na wniosek, a także przedstawienie z własnej inicjatywy tych informacji, które uznają one za istotne. Pożądane jest wprowadzenie terminów w celu uniknięcia zbędnych opóźnień w odniesieniu do wniosków o udzielenie informacji oraz wymiany i przekazywania informacji między właściwymi organami.
(4) Jeżeli właściwe organy przyjmujących państw członkowskich wymagają od instytucji płatniczych zlokalizowanych na ich terytorium składania im okresowych sprawozdań na temat prowadzonej działalności, powinny one wskazać tym instytucjom płatniczym, których siedziba statutowa lub siedziba zarządu znajdują się w innym państwie członkowskim, język oraz środki elektroniczne, o ile środki takie są dostępne, przy użyciu których mogą one przedkładać te sprawozdania. Ponadto aby umożliwić EUNB wypełnianie jego obowiązków w zakresie wnoszenia wkładu we współpracę i konwergencję w zakresie nadzoru zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 2 , a także do celów spójnego stosowania dyrektywy (UE) 2015/2366, właściwe organy przyjmujących państw członkowskich powinny informować EUNB o podjętych przez nie decyzjach o nałożeniu na instytucje płatnicze, które posiadają oddziały lub agentów na ich terytorium, wymogu składania im okresowych sprawozdań.
(5) Treść i format sprawozdań, które mają być przedkładane właściwym organom przyjmującego państwa członkowskiego przez instytucje płatnicze, które posiadają oddziały lub agentów na jego terytorium, powinny zapewniać porównywalność zgłaszanych danych oraz, w miarę możliwości, przewidywalność danych.
(6) Należy ustanowić specjalną procedurę w celu ulepszenia współpracę w przypadku, gdy właściwy organ państwa członkowskiego pochodzenia zamierza przeprowadzić kontrolę na miejscu u agenta lub w oddziale instytucji płatniczej zlokalizowanych na terytorium innego państwa członkowskiego. Właściwy organ przyjmującego państwa członkowskiego również powinien mieć możliwość zwrócenia się do właściwego organu państwa członkowskiego pochodzenia o przeprowadzenie kontroli na miejscu w siedzibie zarządu instytucji płatniczej znajdującej się w państwie członkowskim pochodzenia. Właściwe organy państwa członkowskiego pochodzenia i przyjmującego państwa członkowskiego powinny prowadzić stały dialog w celu koordynowania poszczególnych etapów wszelkich kontroli na miejscu.
(7) Zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. a) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/110/WE 3 instytucje pieniądza elektronicznego są uprawnione nie tylko do emisji pieniądza elektronicznego, ale również do świadczenia usług płatniczych. Ponadto zgodnie z art. 3 ust. 1 tej dyrektywy procedury nadzoru nad instytucjami płatniczymi korzystającymi ze swobody przedsiębiorczości oraz ze swobody świadczenia usług, w tym wymóg przedkładania przez instytucje płatnicze okresowych sprawozdań, stosują się odpowiednio do instytucji pieniądza elektronicznego. Art. 3 ust. 4 dyrektywy 2009/110/WE stanowi również, że przepisy dotyczące nadzoru nad instytucjami płatniczymi korzystającymi ze swobody przedsiębiorczości oraz ze swobody świadczenia usług stosują się odpowiednio do instytucji pieniądza elektronicznego prowadzących dystrybucję pieniądza elektronicznego w innym państwie członkowskim za pośrednictwem osób fizycznych lub prawnych działających w ich imieniu, z wyjątkiem wymogu wyznaczania centralnych punktów kontaktowych zgodnie z art. 29 ust. 4 dyrektywy (UE) 2015/2366. Art. 3 ust. 5 dyrektywy 2009/110/WE stanowi, że instytucje pieniądza elektronicznego nie mogą emitować pieniądza elektronicznego za pośrednictwem agentów, natomiast zezwala się im na świadczenie usług płatniczych za pośrednictwem agentów, o ile spełnione są warunki określone w art. 19 dyrektywy (UE) 2015/2366. Należy ułatwić transgraniczną współpracę właściwych organów w odniesieniu do instytucji pieniądza elektronicznego, które posiadają oddziały, agentów lub podmioty prowadzące dystrybucję na terytorium przyjmującego państwa członkowskiego, w odniesieniu do treści i formatu sprawozdań, które mają być składane. Niemniej informacje na potrzeby monitorowania przestrzegania przepisów prawa krajowego transponujących przepisy tytułów III i IV dyrektywy (UE) 2015/2366 powinny być przekazywane wyłącznie przez instytucje pieniądza elektronicznego świadczące usługi płatnicze za pośrednictwem oddziałów lub agentów mających siedzibę lub miejsce zamieszkania w przyjmujących państwach członkowskich.
(8) Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedłożony Komisji przez EUNB.
(9) EUNB przeprowadził otwarte konsultacje publiczne na temat projektów regulacyjnych standardów technicznych, które stanowią podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych powiązanych kosztów i korzyści oraz zasięgnął porady Bankowej Grupy Interesariuszy powołanej na podstawie art. 37 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
W imieniu Komisji | |
Ursula VON DER LEYEN | |
Przewodnicząca |