Rozporządzenie 40/94 w sprawie wspólnotowego znaku towarowego
Dz.U.UE.L.1994.11.1
Akt utracił mocROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 40/94
z dnia 20 grudnia 1993 r.
w sprawie wspólnotowego znaku towarowego
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 235,
uwzględniając wniosek Komisji(1),
uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego(2),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(3),
a także mając na uwadze, co następuje:
należy wspierać harmonijny rozwój działalności gospodarczej w całej Wspólnocie oraz ciągły i zrównoważony wzrost poprzez zakończenie tworzenia rynku wewnętrznego, który funkcjonuje właściwie i oferuje warunki podobne do istniejących na rynku krajowym; w celu stworzenia takiego rynku i uczynienia go w większym stopniu rynkiem jednolitym muszą być zniesione nie tylko bariery dla swobodnego przepływu towarów i usług oraz ustanowione przepisy zapewniające, że konkurencja nie będzie zakłócona, ale dodatkowo muszą być stworzone warunki prawne, które pozwolą przedsiębiorstwom na dostosowanie ich działalności produkcyjnej oraz dystrybucyjnej lub świadczenia usług do skali wspólnotowej; w tym celu znaki towarowe pozwalające na odróżnienie towarów i usług przedsiębiorstw w ten sam sposób w całej Wspólnocie, bez względu na granice, powinny znaleźć się wśród instrumentów prawnych będących do dyspozycji przedsiębiorstw;
działanie Wspólnoty wydaje się niezbędne dla osiągnięcia wymienionych celów Wspólnoty: działanie takie polega na ustanowieniu przepisów wspólnotowych dla znaków towarowych, na podstawie których przedsiębiorstwa mogą otrzymać w ramach jednolitego postępowania wspólnotowe znaki towarowe, którym przyznano jednolitą ochronę i które wywołują jednolite skutki na całym terytorium Wspólnoty; tak wyrażona zasada jednolitego charakteru wspólnotowego znaku towarowego znaku ma zastosowanie, jeżeli niniejsze rozporządzenie nie stanowi inaczej;
bariera terytorialności praw przyznawanych właścicielom znaków towarowych przez ustawodawstwa Państw Członkowskich nie może być zniesiona przez zbliżenie ustawodawstw; w celu prowadzenia nieograniczonej działalności gospodarczej na terenie całego wspólnego rynku z korzyścią dla przedsiębiorstw należy stworzyć znaki towarowe, które regulowane są jednolitym prawem wspólnotowym stosowanym bezpośrednio we wszystkich Państwach Członkowskich;
ponieważ Traktat nie przewiduje szczególnych uprawnień dla ustanowienia takiego instrumentu prawnego, stosuje się art. 235 Traktatu;
jednakże prawo wspólnotowe dotyczące znaków towarowych nie zastępuje ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie znaków towarowych; w istocie nie wydaje się uzasadnione, aby wymagać od przedsiębiorstw składania wniosków o rejestrację swoich znaków towarowych jako wspólnotowych znaków towarowych; krajowe znaki towarowe pozostają nadal niezbędne dla przedsiębiorstw, które nie chcą chronić swoich znaków towarowych na poziomie wspólnotowym;
prawo do wspólnotowego znaku towarowego można uzyskać wyłącznie w drodze rejestracji, a rejestracji tej odmawia się w szczególności w sytuacji, gdy znak nie posiada jakichkolwiek znamion odróżniających, gdy jest niezgodny z prawem lub jeśli narusza wcześniejsze prawa;
ochrona udzielana zarejestrowanemu znakowi towarowemu, która w szczególności ma mu zapewnić funkcję wskazania pochodzenia, jest całkowita w przypadku identyczności między znakiem i oznaczeniem, oraz towarami lub usługami; ochrona ma zastosowanie również do przypadków podobieństwa między znakiem i oznaczeniem, oraz towarami lub usługami; pojęcie podobieństwa należy interpretować w odniesieniu do prawdopodobieństwa wprowadzenia w błąd; prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd, którego ocena zależy od wielu czynników, w szczególności rozpoznawalności znaku towarowego na rynku, mogącego powstać skojarzenia ze znakiem używanym lub zarejestrowanym, stopnia podobieństwa między znakiem towarowym i oznaczeniem, między określonymi towarami lub usługami, stanowi szczególny warunek dla takiej ochrony;
z zasady swobodnego przepływu towarów wynika, że właściciel wspólnotowego znaku towarowego nie może zakazać używania tego znaku osobie trzeciej w stosunku do towarów, które zostały wprowadzone do obrotu we Wspólnocie z tym znakiem towarowym przez niego lub za jego zgodą, chyba że istnieją uzasadnione przyczyny sprzeciwu właściciela dla dalszego obrotu towarami;
nie istnieje uzasadnienie dla ochrony wspólnotowych znaków towarowych lub, ochrony przeciwko nim, wszelkich znaków zarejestrowanych przed nimi, chyba że te znaki towarowe są rzeczywiście używane;
wspólnotowy znak towarowy powinien być traktowany jako przedmiot własności istniejący niezależnie od przedsiębiorstwa, którego towary lub usługi są oznaczone; odpowiednio, musi on być zbywalny, z zastrzeżeniem jednak nadrzędnej konieczności niewprowadzania w błąd opinii publicznej w rezultacie takiego zbycia. Może on również być obciążony zabezpieczeniem na rzecz osoby trzeciej oraz stanowić przedmiot licencji;
w celu wykonania prawa o znakach towarowych ustanowionego w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do każdego znaku towarowego konieczne są środki administracyjne na poziomie wspólnotowym; dlatego niezbędne jest, zachowując obecną strukturę instytucjonalną Wspólnoty oraz równowagę sił, utworzenie Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory) niezależnego w sprawach technicznych i posiadającego autonomię prawną, administracyjną i finansową; w tym celu jest konieczne i właściwe, aby nadać mu formę organu wspólnotowego, posiadającego osobowość prawną i wykonującego uprawnienia wykonawcze powierzone mu niniejszym rozporządzeniem i funkcjonującego w ramach prawa wspólnotowego, nie naruszając kompetencji instytucji wspólnotowych;
konieczne jest zapewnienie stronom, których dotyczą decyzje Urzędu, ochrony prawnej w sposób odpowiadający szczególnemu charakterowi prawa o znakach towarowych; w tym celu przewiduje się ustanowienie przepisów umożliwiających odwoływanie się od decyzji ekspertów oraz różnych wydziałów Urzędu; jeżeli organ administracyjny, którego decyzja jest zaskarżona nie zmienia decyzji, istnieje możliwość odwołania się do Izby Odwoławczej Urzędu, która rozstrzyga w tej sprawie; orzeczenia Izb Odwoławczych są z kolei zaskarżalne do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, który ma właściwość w zakresie unieważniania lub zmiany zaskarżonej decyzji;
na mocy decyzji Rady 88/591/EWWiS, EWG, Euratom z dnia 24 października 1988 r., ustanawiającej Sąd Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich(4), zmienionej decyzją 93/350/Euratom, EWWS, EWG(5), Sąd ten orzeka, w pierwszej instancji, w zakresie właściwości przyznanej Trybunałowi Sprawiedliwości przez Traktaty ustanawiające Wspólnoty - w szczególności w odniesieniu do skarg wniesionych na mocy art. 173 akapit drugi Traktatu WE - oraz przez akty przyjęte w związku z jego wykonaniem, chyba że inaczej stanowi akt powołujący organ regulowany prawem wspólnotowym; właściwość przyznana Trybunałowi Sprawiedliwości na mocy niniejszego rozporządzenia w sprawach unieważniania i zmiany orzeczeń sądów odwoławczych, jest odpowiednio wykonywana w pierwszej instancji przez Sąd, zgodnie z powyższą decyzją;
aby wzmocnić ochronę wspólnotowych znaków towarowych Państwa Członkowskie ustalą, uwzględniając własny system krajowy, możliwie ograniczoną liczbę sądów krajowych pierwszej i drugiej instancji, mających właściwość w sprawach o naruszenie i ważność wspólnotowych znaków towarowych,
orzeczenia dotyczące ważności i naruszenia wspólnotowego znaku towarowego są skuteczne i obejmują całe terytorium Wspólnoty, jako że jest to jedyny sposób uniknięcia sprzecznych orzeczeń ze strony sądów i Urzędu oraz zapewnienia, że jednolity charakter wspólnotowych znaków towarowych nie zostanie naruszony; przepisy zawarte w Konwencji brukselskiej o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych i handlowych, mają zastosowanie do wszystkich czynności prawnych odnoszących się do wspólnotowych znaków towarowych, z wyjątkiem wypadków, w których niniejsze rozporządzenie przewiduje odstępstwo od tych przepisów;
należy unikać sprzecznych orzeczeń wydanych w oparciu o powództwa dotyczące tych samych czynów i stron, które są wnoszone w oparciu o wspólnotowy znak towarowy i odpowiadające mu krajowe znaki towarowe; w tym celu, jeżeli powództwa wnoszone są w tym samym Państwie Członkowskim, sposób w jaki zostają one rozstrzygnięte, jest sprawą należącą do krajowych przepisów proceduralnych, których niniejsze rozporządzenie nie narusza, natomiast gdy powództwa te są wnoszone w różnych Państwach Członkowskich, właściwe wydaje się stosowanie przepisów wyżej wymienionej Konwencji brukselskiej w sprawie zawisłości sporu i powództw powiązanych;
w celu zapewnienia pełnej autonomii i niezależności Urzędu, uważa się za niezbędne wyposażenie go w autonomiczny budżet, którego przychody pochodzą głównie z opłat ponoszonych przez użytkowników systemu; jednakże nadal stosuje się wspólnotową procedurę budżetową w sytuacjach dotyczących wszelkich subsydiów obciążających budżet ogólny Wspólnot Europejskich; ponadto, kontrola sprawozdań finansowych powinna być wykonywana przez Trybunał Obrachunkowy;
do stosowania niniejszego rozporządzenia konieczne są środki wykonawcze, w szczególności dotyczące przyjęcia i zmiany rozporządzenia odnoszącego się do opłat oraz rozporządzenia wykonawczego; środki takie powinny być przyjęte przez Komisję, którą wspiera Komitet składający się z przedstawicieli Państw Członkowskich zgodnie z zasadami proceduralnymi ustanowionymi w art. 2 procedura III lit. b) decyzji Rady 87/373/EWG z dnia 13 lipca 1987 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(6),
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
TYTUŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
PRZEPISY OGÓLNE
Wspólnotowy znak towarowy
Urząd
Ustanawia się Urząd Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (znaki towarowe i wzory), zwany dalej "Urzędem".
Zdolność do czynności prawnych
Do celów wykonania niniejszego rozporządzenia, spółki i inne podmioty prawne są uznawane za osoby prawne, jeżeli na mocy przepisów je regulujących, posiadają zdolność w swoim własnym imieniu do nabywania praw i obowiązków wszelkiego rodzaju, do zawierania umów lub dokonywania innych czynności prawnych, oraz do pozywania i bycia pozywanym.
TYTUŁ II
PRAWO ODNOSZĄCE SIĘ DO ZNAKÓW TOWAROWYCH
PRAWO ODNOSZĄCE SIĘ DO ZNAKÓW TOWAROWYCH
SEKCJA 1
DEFINICJA I UZYSKANIE WSPÓLNOTOWEGO ZNAKU TOWAROWEGO
DEFINICJA I UZYSKANIE WSPÓLNOTOWEGO ZNAKU TOWAROWEGO
Oznaczenia, które może zawierać wspólnotowy znak towarowy
Wspólnotowy znak towarowy może składać się z jakiekolwiek oznaczenia, które można przedstawić w formie graficznej, w szczególności z wyrazów, łącznie z nazwiskami, rysunków, liter, cyfr, kształtu towarów lub ich opakowań, pod warunkiem że oznaczenia takie umożliwiają odróżnianie towarów lub usług jednego przedsiębiorstwa od towarów lub usług innych przedsiębiorstw.
Osoby, które mogą być właścicielami wspólnotowych znaków towarowych
Właścicielem wspólnotowego znaku towarowego może być każda osoba fizyczna lub prawna, łącznie z podmiotami prawa publicznego.
Sposób uzyskiwania wspólnotowego znaku towarowego
Wspólnotowy znak towarowy uzyskuje się poprzez rejestrację.
Bezwzględne podstawy odmowy rejestracji
a) znaki, które nie spełniają wymagań art. 4;
b) znaki towarowe, które pozbawione są jakiegokolwiek odróżniającego charakteru;
c) znaki towarowe, które składają się wyłącznie z oznaczeń lub wskazówek, mogących służyć w obrocie do oznaczania rodzaju, jakości, ilości, przeznaczenia, wartości, pochodzenia geograficznego lub czasu produkcji towaru lub świadczenia usługi, lub innych właściwości towarów lub usług;
d) znaki towarowe, które składają się wyłącznie z oznaczeń lub wskazówek, które weszły do języka potocznego lub są zwyczajowo używane w uczciwych i utrwalonych praktykach handlowych;
e) oznaczenia, które składają się wyłącznie z:
i) kształtu wynikającego z charakteru samych towarów; lub
ii) kształtu towaru niezbędnego do uzyskania efektu technicznego; lub
iii) kształtu zwiększającego znacznie wartość towaru;
f) znaki towarowe, które są sprzeczne z porządkiem publicznym lub przyjętymi dobrymi obyczajami;
g) znaki towarowe, które ze względu na swój charakter mogą wprowadzać w błąd opinię publiczną, na przykład co do charakteru, jakości lub pochodzenia geograficznego towarów lub usługi;
h) znaki towarowe, na które właściwe władze nie wydały zezwolenia, których odmowa rejestracji następuje na podstawie art. 6ter Konwencji paryskiej;
i) znaki towarowe, które zawierają odznaki, godła lub herby, inne niż określone w art. 6bter Konwencji Paryskiej i które są przedmiotem szczególnego interesu publicznego, chyba że na ich rejestrację uzyskano zezwolenie właściwych władz;
j) 2 znaki towarowe win, które zawierają lub składają się z oznaczeń geograficznych identyfikujących wina, lub wyrobów spirytusowych, które zawierają lub składają się z oznaczeńgeograficznych identyfikujących wyroby spirytusowe, w odniesieniu do takich win i wyrobów spirytusowych, które nie posiadają takiego pochodzenia;
k) 3 znaki towarowe zawierające lub składające się z nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego, zarejestrowane zgodnie z rozporządzeniem (EWG) nr 2081/92, których dotyczy jedna z sytuacji objętych przez art. 13 wspomnianego rozporządzenia i które dotyczą tego samego typu produktu pod warunkiem, że zgłoszenie znaku towarowego do rejestracji zostało złożone po dacie zgłoszenia do rejestracji w Komisji nazwy pochodzenia lub oznaczenia geograficznego.
Względne podstawy odmowy rejestracji
a) jest on identyczny z wcześniejszym znakiem towarowym, a towary lub usługi, dla których wnioskuje się o rejestrację są identyczne z towarami lub usługami, dla których wcześniejszy znak towarowy jest chroniony;
b) z powodu identyczności lub podobieństwa do wcześniejszego znaku towarowego, identyczności lub podobieństwa towarów lub usług istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd opinii publicznej na terytorium, na którym wcześniejszy znak towarowy jest chroniony; prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd obejmuje również prawdopodobieństwoskojarzenia z wcześniejszym znakiem towarowym.
a) znaki towarowe następujących rodzajów, w odniesieniu do których data złożenia wniosku o rejestrację jest wcześniejsza od daty wniosku o rejestrację wspólnotowego znaku towarowego, biorąc pod uwagę, w odpowiednim przypadku, prawo pierwszeństwa w odniesieniu do tych znaków towarowych:
i) wspólnotowe znaki towarowe;
ii) znaki towarowe zarejestrowane w Państwie Członkowskim lub, w przypadku Belgii, Niderlandów lub Luksemburga, w Urzędzie Znaków Towarowych Beneluksu;
iii) znaki towarowe rejestrowane na mocy międzynarodowych uzgodnień obowiązujących w Państwie Członkowskim;
iv) 4 znaki towarowe zarejestrowane na mocy międzynarodowych porozumień będących w mocy we Wspólnocie;
b) zgłoszenia znaków towarowych określone w lit. a), z zastrzeżeniem ich rejestracji;
c) znaki towarowe, które w dniu dokonania zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego, lub odpowiednio w dniu zastrzeżenia pierwszeństwa dla zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego, są powszechnie znane w Państwie Członkowskim w znaczeniu, w jakim wyrażenie "powszechnie znane" jest używane w art. 6a Konwencji paryskiej.
a) prawa do tego znaku zostały nabyte przed datą wniosku o rejestrację wspólnotowego znaku towarowego lub datą zastrzeżenia prawa pierwszeństwa wniosku o rejestrację wspólnotowego znaku towarowego;
b) oznaczenie to daje właścicielowi prawo zakazu używania kolejnego znaku towarowego.
SEKCJA 2
SKUTKI WSPÓLNOTOWYCH ZNAKÓW TOWAROWYCH
SKUTKI WSPÓLNOTOWYCH ZNAKÓW TOWAROWYCH
Prawa przyznane przez wspólnotowy znak towarowy
a) oznaczenia identycznego ze wspólnotowym znakiem towarowym dla towarów lub usług identycznych z tymi, dla których wspólnotowy znak towarowy jest zarejestrowany;
b) oznaczenia, w przypadku którego z powodu jego identyczności lub podobieństwa do wspólnotowego znaku towarowego oraz identyczności lub podobieństwa towarów lub usług których dotyczy wspólnotowy znak towarowy i to oznaczenie, istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd opinii publicznej; prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd obejmuje również prawdopodobieństwo skojarzenia oznaczenia ze znakiem towarowym.
c) oznaczenia identycznego lub podobnego do wspólnotowego znaku towarowego w odniesieniu do towarów lub usług, które nie są podobne do tych, dla których zarejestrowano wspólnotowy znak towarowy, w przypadku gdy cieszy się on renomą we Wspólnocie i w przypadku gdy używanie tego oznaczenia bez uzasadnionej przyczyny powoduje nienależną korzyść z powodu lub jest szkodliwe dla odróżniającego charakteru lub renomy wspólnotowego znaku towarowego.
a) umieszczanie oznaczenia na towarach lub na ich opakowaniach;
b) oferowanie towarów, wprowadzanie ich do obrotu lub ich magazynowanie w tym celu pod takim oznaczeniem lub oferowanie i świadczenie usług pod tym oznaczeniem;
c) przywóz lub wywóz towarów pod takim oznaczeniem;
d) używanie oznaczenia w dokumentach handlowych i w reklamie.
Reprodukcja wspólnotowego znaku towarowego w słownikach
Zakaz używania wspólnotowego znaku towarowego zarejestrowanego na rzecz agenta lub przedstawiciela
W przypadku gdy wspólnotowy znak towarowy jest zarejestrowany na rzecz agenta lub przedstawiciela osoby będącej właścicielem znaku towarowego bez zgody właściciela, właściciel ma prawo do wniesienia sprzeciwu wobec używania jego znaku przez jego agenta lub przedstawiciela, jeżeli nie wyraził na to zgody, chyba że agent lub przedstawiciel usprawiedliwi swoje działanie.
Ograniczenie skutków wspólnotowego znaku towarowego
Wspólnotowy znak towarowy nie uprawnia właściciela do zakazania stronie trzeciej używania w obrocie:
a) jej nazwiska (nazwy) lub adresu;
b) oznaczeń dotyczących rodzaju, jakości, ilości, przeznaczenia, wartości, pochodzenia geograficznego, czasu produkcji towaru lub świadczenia usługi, lub też innych właściwości towarów lub usług;
c) znaku towarowego w przypadku gdy jest to konieczne dla wskazania przeznaczenia towarów lub usług, w szczególności będących akcesoriami lub częściami zapasowymi,
pod warunkiem że używa ich zgodnie z uczciwymi praktykami w przemyśle i handlu.
Wyczerpanie praw przyznanych przez wspólnotowy znak towarowy
Uzupełniające stosowanie prawa krajowego odnoszącego się do naruszenia
SEKCJA 3
UŻYWANIE WSPÓLNOTOWYCH ZNAKÓW TOWAROWYCH
UŻYWANIE WSPÓLNOTOWYCH ZNAKÓW TOWAROWYCH
Używanie wspólnotowych znaków towarowych
a) używanie wspólnotowego znaku towarowego w postaci różniącej się w elementach, które nie zmieniają odróżniającego charakteru znaku w postaci, w jakiej ten znak został zarejestrowany;
b) umieszczanie wspólnotowego znaku towarowego na towarach lub na ich opakowaniach we Wspólnocie wyłącznie w celu wywozu.
SEKCJA 4
WSPÓLNOTOWY ZNAK TOWAROWY JAKO PRZEDMIOT WŁASNOŚCI
WSPÓLNOTOWY ZNAK TOWAROWY JAKO PRZEDMIOT WŁASNOŚCI
Traktowanie wspólnotowego znaku towarowego jako krajowego znaku towarowego
a) właściciel ma swoją siedzibę lub swoje miejsce zamieszkania w dacie dokonywania oceny; lub
b) jeżeli lit. a) nie stosuje się, właściciel znaku ma przedsiębiorstwo w dacie dokonywania oceny.
Przeniesienie
Przeniesienie znaku towarowego zarejestrowanego na rzecz agenta
W przypadku gdy wspólnotowy znak towarowy został zarejestrowany na rzecz agenta lub przedstawiciela osoby, która jest właścicielem tego znaku towarowego, bez zgody właściciela, właściciel uprawniony jest do wystąpienia o przeniesienie na jego rzecz wspomnianej rejestracji, chyba że agent lub przedstawiciel usprawiedliwi swoje działanie.
Prawa rzeczowe
Wszczęcie egzekucji
Postępowania upadłościowe
Jednakże w przypadku gdy dłużnik jest zakładem ubezpieczeń lub instytucją kredytową, zdefiniowanymi w dyrektywach 2001/17/WE(7) i 2001/24/WE(8), wspólnotowy znak towarowy może zostać objęty postępowaniem upadłościowym, gdy zostało ono wszczęte w Państwie Członkowskim, w którym taki zakład lub taka instytucja zostały zarejestrowane.
Udzielanie licencji
Skutki prawne wobec stron trzecich
Zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego jako przedmiot własności
Artykuły 16-23 stosuje się do zgłoszeń wspólnotowego znaku towarowego.
TYTUŁ III
ZGŁOSZENIE WSPÓLNOTOWEGO ZNAKU TOWAROWEGO
ZGŁOSZENIE WSPÓLNOTOWEGO ZNAKU TOWAROWEGO
SEKCJA 1
ZGŁASZANIE I OBOWIĄZUJĄCE WARUNKI
ZGŁASZANIE I OBOWIĄZUJĄCE WARUNKI
Zgłaszanie
a) bezpośrednio w Urzędzie; lub
b) w centralnym urzędzie zajmującym się ochroną własności przemysłowej w Państwie Członkowskim lub w Urzędzie Znaków Towarowych Beneluksu. Takie zgłoszenie wywołuje taki sam skutek, jak gdyby zostało dokonane tego samego dnia w Urzędzie.
Warunki, jakie muszą spełniać zgłoszenia
a) wniosek o rejestrację wspólnotowego znaku towarowego;
b) informacje identyfikujące zgłaszającego;
c) wykaz towarów lub usług w odniesieniu do których wnioskuje się o rejestrację;
d) przedstawienie znaku towarowego.
Data zgłoszenia
Za datę dokonania zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego przyjmuje się dzień, w którym zgłaszający składa w Urzędzie dokumenty zawierające informacje określone w art. 26 ust. 1 lub, jeżeli zgłoszenie jest dokonywane w centralnym urzędzie zajmującym się ochroną własności przemysłowej w Państwie Członkowskim lub w Urzędzie Znaków Towarowych Beneluksu, dzień dokonania zgłoszenia w tym urzędzie, pod warunkiem uiszczenia opłaty za zgłoszenie w terminie jednego miesiąca od daty złożenia wymienionych dokumentów.
Klasyfikacja
Towary i usługi, dla których zgłasza się wspólnotowe znaki towarowe, klasyfikowane są zgodnie z systemem klasyfikacji określonym w rozporządzeniu wykonawczym.
SEKCJA 2
PIERWSZEŃSTWO
PIERWSZEŃSTWO
Prawo pierwszeństwa
Zastrzeżenie pierwszeństwa
Zgłaszający, który zamierza skorzystać z pierwszeństwa z wcześniejszego zgłoszenia, składa oświadczenie o pierwszeństwie oraz egzemplarz (kopię) wcześniejszego zgłoszenia. Jeżeli język wcześniejszego zgłoszenia nie jest jednym z języków Urzędu, zgłaszający przedstawia tłumaczenie wcześniejszego zgłoszenia w jednym z tych języków.
Skutek prawa pierwszeństwa
Skutkiem prawa pierwszeństwa jest uznanie daty pierwszeństwa za datę dokonania zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego do celów ustalenia, które prawa posiadają pierwszeństwo.
Równoważność zgłoszenia wspólnotowego i krajowego
Zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego, któremu nadano datę zgłoszenia, jest równoważne w Państwach Członkowskich z prawidłowym zgłoszeniem krajowym, w odpowiednim przypadku z pierwszeństwem zastrzeganym dla zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego.
SEKCJA 3
PIERWSZEŃSTWO Z WYSTAWIENIA
PIERWSZEŃSTWO Z WYSTAWIENIA
Pierwszeństwo z wystawienia
SEKCJA 4
ZASTRZEŻENIE STARSZEŃSTWA KRAJOWEGO ZNAKU TOWAROWEGO
ZASTRZEŻENIE STARSZEŃSTWA KRAJOWEGO ZNAKU TOWAROWEGO
Zastrzeżenie starszeństwa krajowego znaku towarowego
Zastrzeżenie starszeństwa po rejestracji wspólnotowego znaku towarowego
TYTUŁ IV
PROCEDURA REJESTRACJI
PROCEDURA REJESTRACJI
SEKCJA 1
ROZPATRYWANIE ZGŁOSZEŃ
ROZPATRYWANIE ZGŁOSZEŃ
Badanie warunków zgłoszenia
a) zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego warunki nadania daty zgłoszenia, zgodnie z art. 27;
b) 12 zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego spełnia wymogi ustanowione w niniejszym rozporządzeniu oraz wymogi ustanowione w rozporządzeniu wykonawczym;
c) w odpowiednim przypadku, opłaty uzależnione od ilości klas zostały uiszczone w wyznaczonym terminie.
(skreślony)
Badanie bezwzględnych podstaw odmowy
SEKCJA 2
POSZUKIWANIA
POSZUKIWANIA
Poszukiwania
SEKCJA 3
PUBLIKACJA ZGŁOSZENIA
PUBLIKACJA ZGŁOSZENIA
Publikacja zgłoszenia
SEKCJA 4
UWAGI STRON TRZECICH ORAZ SPRZECIW
UWAGI STRON TRZECICH ORAZ SPRZECIW
Uwagi stron trzecich
Sprzeciw
a) przez właścicieli wcześniejszych znaków towarowych określonych w art. 8 ust. 2, jak również licencjobiorców upoważnionych przez właścicieli tych znaków towarowych w odniesieniu do art. 8 ust. 1 i 5;
b) przez właścicieli znaków towarowych określonych w art. 8 ust. 3;
c) przez właścicieli wcześniejszych znaków lub oznaczeń określonych w art. 8 ust. 4 i przez osoby uprawnione na podstawie odpowiednich przepisów krajowych do wykonywania tych praw.
Rozpatrywanie sprzeciwu
SEKCJA 5
WYCOFANIE, OGRANICZENIE, ZMIANA I PODZIAŁ ZGŁOSZENIA 16
WYCOFANIE, OGRANICZENIE, ZMIANA I PODZIAŁ ZGŁOSZENIA 16
Wycofanie, ograniczenie oraz zmiana zgłoszenia
Podział zgłoszenia
a) jeżeli, w przypadku gdy wpłynął sprzeciw dotyczący zgłoszenia pierwotnego, takie oświadczenie zmierza do wprowadzenia podziału towarów lub usług, których dotyczy sprzeciw, do czasu uprawomocnienia się decyzji Wydziału Sprzeciwów lub zakończenia w inny sposób postępowania sprzeciwowego;
b) w terminach określonych w rozporządzeniu wykonawczym.
SEKCJA 6
REJESTRACJA
REJESTRACJA
Rejestracja
W przypadku gdy zgłoszenie spełnia wymagania niniejszego rozporządzenia i jeżeli nie został wniesiony żaden sprzeciw w terminie określonym art. 42 ust. 1 lub jeżeli sprzeciw został odrzucony na podstawie prawomocnej decyzji, znak towarowy jest rejestrowany jako wspólnotowy znak towarowy, pod warunkiem że opłata rejestracyjna została uiszczona w wyznaczonym terminie. W przypadku nieuiszczenia opłaty w tym terminie, zgłoszenie uważa się za wycofane.
TYTUŁ V
CZAS TRWANIA, PRZEDŁUŻENIE, ZMIANA I PODZIAŁ WSPÓLNOTOWYCH ZNAKÓW TOWAROWYCH 18
CZAS TRWANIA, PRZEDŁUŻENIE, ZMIANA I PODZIAŁ WSPÓLNOTOWYCH ZNAKÓW TOWAROWYCH 18
Czas trwania rejestracji
Wspólnotowy znak towarowy rejestrowany jest na okres 10 lat od daty dokonania zgłoszenia. Rejestracja może być przedłużona zgodnie z art. 47 na kolejne okresy dziesięcioletnie.
Przedłużenie
Zmiana
Podział rejestracji
a) jeżeli, w przypadku gdy wpłynął wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia praw lub unieważnienie pierwotnej rejestracji, takie oświadczenie zmierza do wprowadzenia podziału towarów lub usług, które objęte są wnioskiem o stwierdzenie wygaśnięcia lub unieważnienie rejestracji, do czasu uprawomocnienia się decyzji Wydziału Unieważnień lub ostatecznego zakończenia w inny sposób postępowania;
b) jeżeli, w przypadku gdy przed sądem wspólnotowych znaków towarowych zawisła sprawa z powództwa wzajemnego o stwierdzenie wygaśnięcia lub o unieważnienie, takie oświadczenie zmierza do wprowadzenia podziału towarów lub usług, które są objęte pozwem wzajemnym, do czasu wpisania do rejestru rozstrzygnięcia wymienionego sądu wspólnotowych znaków towarowych, zgodnie z art. 96 ust. 6.
TYTUŁ VI
ZRZECZENIE SIĘ, WYGAŚNIĘCIE I UNIEWAŻNIENIE
ZRZECZENIE SIĘ, WYGAŚNIĘCIE I UNIEWAŻNIENIE
SEKCJA 1
ZRZECZENIE SIĘ
ZRZECZENIE SIĘ
Zrzeczenie się
SEKCJA 2
PODSTAWY WYGAŚNIĘCIA
PODSTAWY WYGAŚNIĘCIA
Podstawy wygaśnięcia
a) w przypadku gdy w okresie pięciu lat, znak towarowy nie był w rzeczywiście używany we Wspólnocie w odniesieniu do towarów lub usług, dla których został on zarejestrowany i że nie istnieją usprawiedliwione powody nieużywania; jednakże żadna osoba nie może występować z roszczeniem w celu stwierdzenia wygaśnięcia praw właściciela do wspólnotowego znaku towarowego w przypadku gdy w okresie między upływem pięcioletniego terminu i wniesieniem wniosku lub roszczenia wzajemnego rzeczywiste używanie znaku towarowego zostało rozpoczęte lub wznowione; jednakże rozpoczęcie lub wznowienie używania znaku w okresie trzech miesięcy przed złożeniem wniosku lub roszczenia wzajemnego, rozpoczynającym się po upływie nieprzerwanego okresu pięciu lat nieużywania, nie jest uwzględniane w przypadku gdy przygotowania do rozpoczęcia lub wznowienia używania znaku mają miejsce dopiero wówczas gdy właściciel znaku dowiedział się, że wniosek lub roszczenie wzajemne mogą być wniesione;
b) w przypadku gdy w wyniku działania lub braku działania właściciela, znak towarowy stał się nazwą zwykle używaną w obrocie dla towaru lub usługi, w odniesieniu do których jest zarejestrowany;
c) w przypadku gdy w wyniku używania przez właściciela znaku towarowego lub za jego zgodą w odniesieniu do towarów lub usług, dla których ten znak towarowy jest zarejestrowany, znak towarowy może wprowadzić w błąd opinię publiczną, w szczególności w zakresie charakteru, jakości lub pochodzenia geograficznego tych towarów lub usług;
d) 20 (skreślona).
SEKCJA 3
PODSTAWY UNIEWAŻNIENIA
PODSTAWY UNIEWAŻNIENIA
Bezwzględne podstawy unieważnienia
a) 21 w przypadku, gdy wspólnotowy znak towarowy został zarejestrowany z naruszeniem przepisów art. 7.
b) w przypadku gdy zgłaszający działał w złej wierze w momencie dokonywania zgłoszenia znaku towarowego.
Względne podstawy unieważnienia
a) w przypadku gdy istnieje wcześniejszy znak towarowy określony w art. 8 ust. 2 i jeżeli spełnione są warunki określone w ust. 1 lub w ust. 5 tego artykułu;
b) w przypadku gdy istnieje znak towarowy określony w art. 8 ust. 3 i jeżeli spełnione są warunki określone w tym ustępie;
c) w przypadku gdy istnieje wcześniejsze prawo określone w art. 8 ust. 4 i jeżeli spełnione są warunki określone w tym ustępie.
a) prawo do nazwy (nazwiska);
b) prawo do wizerunku;
c) prawo autorskie;
d) prawo własności przemysłowej;
na mocy ustawodawstwa wspólnotowego lub prawa krajowego, które zapewniają taką ochronę.
Ograniczenie w wyniku przyzwolenia
SEKCJA 4
SKUTKI WYGAŚNIĘCIA ORAZ UNIEWAŻNIENIA
SKUTKI WYGAŚNIĘCIA ORAZ UNIEWAŻNIENIA
Skutki wygaśnięcia oraz unieważnienia
a) orzeczenia w sprawie naruszenia, które stały się prawomocne i które zostały wykonane przed orzeczeniem o stwierdzeniu wygaśnięcia lub unieważnieniu;
b) umowy zawarte przed wydaniem orzeczenia o stwierdzeniu wygaśnięcia lub unieważnieniu, jeżeli umowa ta została wykonana przed wydaniem takiego orzeczenia, jednakże zwrot kwot zapłaconych na podstawie stosownej umowy może być, w zakresie uzasadnionym okolicznościami, przedmiotem roszczeń na podstawie zasad słuszności.
SEKCJA 5
POSTĘPOWANIE PRZED URZĘDEM W SPRAWIE WYGAŚNIĘCIA LUB UNIEWAŻNIENIA
POSTĘPOWANIE PRZED URZĘDEM W SPRAWIE WYGAŚNIĘCIA LUB UNIEWAŻNIENIA
Wniosek o stwierdzenie wygaśnięcia lub o unieważnienie
a) jeżeli stosuje się art. 50 i 51, przez każdą osobę fizyczną lub prawną oraz przez każdą grupę lub podmiot utworzony do celów reprezentacji interesów wytwórców, producentów, usługodawców, handlowców lub konsumentów, które na podstawie warunków regulującego je ustawodawstwa posiadają zdolność pozywania lub bycia pozwanym we własnym imieniu;
b) jeżeli w stosuje się art. 52 ust. 1, przez osoby określone w art. 42 ust. 1;
c) jeżeli stosuje się art. 52 ust. 2, przez właścicieli wcześniejszych praw określonych w tym przepisie lub przez osoby, które uprawnione są zgodnie z ustawodawstwem odpowiedniego Państwa Członkowskiego do wykonywania wspomnianych praw.
Rozpatrywanie wniosku
TYTUŁ VII
ODWOŁANIA
ODWOŁANIA
Decyzje, od których przysługuje odwołanie
Osoby uprawnione do wnoszenia odwołania i do występowania jako strony w postępowaniu odwoławczym
Każda strona w postępowaniu, dla której decyzja ma niekorzystny skutek, może wnieść odwołanie. Wszelkie inne strony w postępowaniach są stronami w postępowaniu odwoławczym z mocy prawa.
Termin i forma odwołania
Odwołanie wnosi się na piśmie do Urzędu, w terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia decyzji, której odwołanie dotyczy. Odwołanie uważa się za wniesione z chwilą uiszczenia opłaty. Pisemne stanowisko przedstawiające podstawy odwołania wnosi się w terminie czterech miesięcy od daty zawiadomienia o decyzji.
Zmiana decyzji w sprawach ex parte
Zmiana decyzji w sprawach inter partes
Rozpatrywanie odwołań
Decyzje w sprawie odwołań
Skargi do Trybunału Sprawiedliwości
TYTUŁ VIII
WSPÓLNOTOWE ZNAKI WSPÓLNE
WSPÓLNOTOWE ZNAKI WSPÓLNE
Wspólnotowe znaki wspólne
Regulamin używania znaku
Odrzucenie zgłoszenia
Uwagi stron trzecich
Poza przypadkami wymienionymi w art. 41, każda osoba, grupa lub organ określona w wyżej wymienionym artykule może przedkładać Urzędowi uwagi na piśmie oparte na szczególnych podstawach, na których zgłoszenie wspólnotowego znaku wspólnego powinno zostać odrzucone na mocy warunków art. 66.
Używanie znaków
Używanie wspólnotowego znaku wspólnego przez każdą osobę uprawnioną do jego używania spełnia wymogi niniejszego rozporządzenia pod warunkiem że spełnione są pozostałe warunki, jakie niniejsze rozporządzenia nakłada w odniesieniu do używania wspólnotowych znaków towarowych.
Zmiana regulaminu używania znaku
Osoby uprawnione do wnoszenia powództwa w sprawie naruszenia
Podstawy stwierdzenia wygaśnięcia
Poza podstawami stwierdzenia wygaśnięcia przewidzianymi w art. 50, stwierdza się wygaśnięcie prawa właściciela wspólnotowego znaku wspólnego na podstawie wniosku do Urzędu lub roszczenia wzajemnego w postępowaniu o naruszenie, jeżeli:
a) właściciel nie podejmuje stosownych środków w celu zapobieżenia używaniu znaku w sposób niezgodny z warunkami używania, jeżeli takie obowiązują, ustanowionymi w regulaminie używania, którego zmiana, w odpowiednim przypadku, odnotowana jest w rejestrze;
b) sposób, w jaki znak jest używany przez właściciela, powoduje ryzyko wprowadzenia opinii publicznej w błąd w sposób określony w art. 66 ust. 2;
c) zmiana regulaminu używania znaku odnotowana jest w rejestrze niezgodnie z przepisami art. 69 ust. 2, chyba że właściciel znaku spełnia, w wyniku dalszych zmian regulaminu używania, wymogi tych przepisów.
Podstawy unieważnienia
Poza podstawami unieważnienia przewidzianymi w art. 51 i 52 stwierdza się nieważność wspólnotowego znaku wspólnego zarejestrowanego z naruszeniem przepisów art. 66 na podstawie wniosku do Urzędu lub na podstawie roszczenia wzajemnego w postępowaniu w sprawie naruszenia, chyba że właściciel znaku spełni, przez zmianę regulaminu używania, wymogi tych przepisów.
TYTUŁ IX
PROCEDURA
PROCEDURA
SEKCJA 1
PRZEPISY OGÓLNE
PRZEPISY OGÓLNE
Uzasadnienie decyzji
Decyzje Urzędu zawierają określenie przyczyn, na których są oparte. Decyzje opierają się wyłącznie na przyczynach lub materiale dowodowym, co do których strony zainteresowane miały możliwość przedstawiania swoich uwag.
Badanie przez Urząd stanu faktycznego z urzędu
Postępowanie ustne
Postępowanie dowodowe
a) przesłuchanie stron;
b) żądanie przedstawienia informacji;
c) przedstawienie dokumentów i materiału dowodowego;
d) przesłuchanie świadków;
e) opinie biegłych;
f) pisemne oświadczenia, dokonywane pod przysięgą lub potwierdzone, lub mające podobny skutek na mocy ustawodawstwa państwa, w którym sporządzono takie oświadczenie.
Zawiadomienie
Urząd zawiadamia z urzędu zainteresowanych o wszystkich decyzjach i wezwaniach oraz o zawiadomieniach lub innych komunikatach, od których zaczyna obowiązywać termin, lub o których zainteresowanych zawiadamia się na mocy innych przepisów niniejszego rozporządzenia lub rozporządzenia wykonawczego, lub o których zawiadomienie zostało zarządzone przez Prezesa Urzędu.
Uchylenie lub stwierdzenie nieważności decyzji
Przywrócenie do stanu poprzedniego
Kontynuacja postępowania
Odniesienie do zasad ogólnych
W przypadku braku przepisów proceduralnych w niniejszym rozporządzeniu, rozporządzeniu wykonawczym, rozporządzeniach dotyczących opłat lub regulaminie Izb Odwoławczych, Urząd bierze pod uwagę zasady proceduralne uznane powszechnie w Państwach Członkowskich.
Wygaśnięcie zobowiązań finansowych
SEKCJA 2
KOSZTY
KOSZTY
Koszty
Wykonywanie decyzji ustalającej wysokość kosztów
SEKCJA 3
INFORMOWANIE OPINII PUBLICZNEJ ORAZ WŁADZ PAŃSTW CZŁONKOWSKICH
INFORMOWANIE OPINII PUBLICZNEJ ORAZ WŁADZ PAŃSTW CZŁONKOWSKICH
Rejestr wspólnotowych znaków towarowych
Urząd prowadzi rejestr, zwany rejestrem wspólnotowych znaków towarowych, który zawiera te dane szczegółowe, których rejestracja lub włączenie jest przewidziane niniejszym rozporządzeniem lub rozporządzeniem wykonawczym. Rejestr ten jest dostępny do wglądu publicznego.
Wgląd do akt
Publikacje okresowe
Urząd publikuje okresowo:
a) Biuletyn Wspólnotowych Znaków Towarowych zawierający wpisy do rejestru wspólnotowych znaków towarowych jak również pozostałe dane szczegółowe, których publikacja przewidziana jest niniejszym rozporządzeniem lub rozporządzeniem wykonawczym;
b) Dziennik Urzędowyzawierający obwieszczenia i informacje ogólne Prezesa Urzędu, jak również wszelkie pozostałe informacje dotyczące niniejszego rozporządzenia lub jego wykonania.
Współpraca administracyjna
Jeżeli niniejsze rozporządzenie lub ustawodawstwa krajowe nie stanowią inaczej, Urząd i sądy lub władze Państw Członkowskich pomagają sobie wzajemnie, przekazując na wniosek informacje lub udostępniając akta do wglądu. Jeżeli Urząd udostępnia akta do wglądu dla sądów, prokuratury lub centralnych urzędów zajmujących się ochroną własności przemysłowej, wgląd taki nie podlega ograniczeniom ustanowionym w art. 84.
Wymiana publikacji
SEKCJA 4
PEŁNOMOCNICTWO
PEŁNOMOCNICTWO
Ogólne zasady pełnomocnictwa
Zawodowi pełnomocnicy
a) każdą osobę wykonującą zawód prawnika mającą odpowiednie kwalifikacje w jednym z Państw Członkowskich, posiadającą miejsce prowadzenia działalności we Wspólnocie, w zakresie w jakim jest uprawniona w ramach danego Państwa do występowania jako pełnomocnik w sprawach dotyczących znaków towarowych; lub
b) 32 zawodowych pełnomocników, których imiona i nazwiska znajdują się na liście prowadzonej w tym celu przez Urząd. Rozporządzenie wykonawcze określa czy, i po spełnieniu jakich warunków pełnomocnicy powinni złożyć do Urzędu podpisany dokument pełnomocnictwa, który powinien być włączony do akt.
Pełnomocnicy występujący przed Urzędem składają w tym Urzędzie podpisane upoważnienie, które załącza się do akt, którego szczegóły określone są w rozporządzeniu wykonawczym.
a) ma obywatelstwo jednego z Państw Członkowskich;
b) ma miejsce prowadzenia działalności lub zatrudnienia we Wspólnocie;
c) 33 musi być uprawniony do reprezentowania osób fizycznych lub prawnych przed centralnym urzędem zajmującym się ochroną własności przemysłowej w Państwie Członkowskim w zakresie spraw związanych ze znakiem towarowym. Jeżeli w tym Państwie uprawnienie takie nie jest uwarunkowane wymogiem specjalnych kwalifikacji zawodowych, osoby wnioskujące o wpisanie ich na listę Urzędu, które występują w sprawach znaków towarowych przed centralnym urzędem zajmującym się ochroną własności przemysłowej wymienionego Państwa, musiały regularnie działać w tym zakresie przez okres co najmniej pięciu lat. Jednakże z wymogu dotyczącego wykonywania zawodu mogą być zwolnione osoby, których kwalifikacje zawodowe w zakresie reprezentowania osób fizycznych lub prawnych w sprawach znaków towarowych przed centralnym urzędem zajmującym się ochroną własności przemysłowej w jednym z Państw Członkowskich, są uznawane oficjalnie zgodnie z przepisami ustanowionym przez to Państwo.
a) od wymogu ust. 2 lit. c) zdanie drugie, jeżeli wnioskodawca przedstawi dowód, że uzyskał wymagane kwalifikacje w inny sposób;
b) od wymogu ust. 2 lit. a) w szczególnych okolicznościach.
TYTUŁ X
JURYSDYKCJA ORAZ POSTĘPOWANIE W PRZYPADKU POWÓDZTW ODNOSZĄCYCH SIĘ DO WSPÓLNOTOWYCH ZNAKÓW TOWAROWYCH
JURYSDYKCJA ORAZ POSTĘPOWANIE W PRZYPADKU POWÓDZTW ODNOSZĄCYCH SIĘ DO WSPÓLNOTOWYCH ZNAKÓW TOWAROWYCH
SEKCJA 1
STOSOWANIE KONWENCJI O JURYSDYKCJI I WYKONYWANIU ORZECZEŃ
STOSOWANIE KONWENCJI O JURYSDYKCJI I WYKONYWANIU ORZECZEŃ
Stosowanie Konwencji o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń
a) art. 2, 4, 5 ust. 1, 3, 4 i 5 oraz art. 24 Konwencji o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń nie stosuje się;
b) art. 17 i 18 tej Konwencji stosuje się z zastrzeżeniem ograniczeń przewidzianych w art. 93 ust. 4 niniejszego rozporządzenia;
c) postanowienia tytułu II tej Konwencji, które stosuje się do osób zamieszkałych w Państwie Członkowskim stosuje się także do osób, które nie mają miejsca zamieszkania w Państwie Członkowskim, ale które mają tam swoje przedsiębiorstwo.
SEKCJA 2
SPORY DOTYCZĄCE NARUSZENIA ORAZ WAŻNOŚCI WSPÓLNOTOWYCH ZNAKÓW TOWAROWYCH
SPORY DOTYCZĄCE NARUSZENIA ORAZ WAŻNOŚCI WSPÓLNOTOWYCH ZNAKÓW TOWAROWYCH
Sądy w sprawach wspólnotowych znaków towarowych
Jurysdykcja w sprawach naruszenia i ważności
Sądy w sprawach wspólnotowych znaków towarowych mają wyłączną właściwość:
a) w przypadku wszystkich powództw, których przedmiotem jest naruszenie oraz - jeżeli zezwala na to ustawodawstwo krajowe - w przypadku powództw dotyczących zagrożenia naruszenia, odnoszących się do wspólnotowego znaku towarowego;
b) w przypadku powództw o stwierdzenie braku naruszenia, jeżeli zezwala na to ustawodawstwo krajowe;
c) w przypadku wszystkich powództw wnoszonych w wyniku czynności określonych w art. 9 ust. 3 zdanie drugie;
d) w roszczeniach wzajemnych o stwierdzenie wygaśnięcia lub unieważnienie wspólnotowego znaku towarowego na podstawie art. 96.
Jurysdykcja międzynarodowa
a) artykuł 17 Konwencji o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń stosuje się w przypadku gdy strony postanowią, że właściwość ma inny sąd w sprawach wspólnotowych znaków towarowych;
b) artykuł 18 tej Konwencji stosuje się w przypadku gdy pozwany stawi się przed innym sądem w sprawach wspólnotowych znaków towarowych.
Zakres jurysdykcji
– czynności naruszenia lub groźba naruszenia na terytorium któregokolwiek z Państw Członkowskich,
– czynności w rozumieniu art. 9 ust. 3 zdanie drugie, dokonane na terytorium któregokolwiek z Państw Członkowskich.
Domniemanie ważności - obrona co do istoty sprawy
Roszczenia wzajemne
Prawo właściwe
Sankcje
Środki tymczasowe i zabezpieczające
Szczególne przepisy w sprawie powiązanych powództw
Jurysdykcja sądów drugiej instancji w sprawach wspólnotowych znaków towarowych - dalsze odwołanie
SEKCJA 3
INNE SPORY DOTYCZĄCE WSPÓLNOTOWYCH ZNAKÓW TOWAROWYCH
INNE SPORY DOTYCZĄCE WSPÓLNOTOWYCH ZNAKÓW TOWAROWYCH
Przepisy uzupełniające w sprawie jurysdykcji sądów krajowych innych niż sądy w sprawach wspólnotowych znaków towarowych
Obowiązek sądu krajowego
Sąd krajowy, który rozpatruje powództwo odnoszące się do wspólnotowego znaku towarowego inne niż powództwo określone w art. 92, traktuje ten znak towarowy tak jak znak ważny.
SEKCJA 4
PRZEPISY PRZEJŚCIOWE
PRZEPISY PRZEJŚCIOWE
Przepis przejściowy odnoszący się do stosowania Konwencji o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń
Postanowienia Konwencji o jurysdykcji i wykonywaniu orzeczeń, które stosuje się na mocy poprzednich artykułów, wywołują skutki prawne w odniesieniu do Państwa Członkowskiego wyłącznie w odniesieniu do tekstu Konwencji, która obowiązuje w odniesieniu do danego Państwa w danej chwili.
TYTUŁ XI
SKUTKI DLA USTAWODAWSTW PAŃSTW CZŁONKOWSKICH
SKUTKI DLA USTAWODAWSTW PAŃSTW CZŁONKOWSKICH
SEKCJA 1
POWÓDZTWA CYWILNE NA PODSTAWIE KILKU ZNAKÓW TOWAROWYCH
POWÓDZTWA CYWILNE NA PODSTAWIE KILKU ZNAKÓW TOWAROWYCH
Powództwa cywilne równoczesne i sukcesywne na podstawie wspólnotowych znaków towarowych i krajowych znaków towarowych
a) sąd inny niż sąd, przed którym najpierw wytoczono powództwo, uznaje z urzędu swoją niewłaściwość na rzecz tego sądu w przypadku gdy dane znaki towarowe są identyczne i ważne dla identycznych towarów lub usług. Sąd, który powinien uznać swoją niewłaściwość, może zawiesić postępowanie, jeśli właściwość innego sądu jest kwestionowana;
b) sąd inny niż sąd, przed którym najpierw wytoczono powództwo może zawiesić postępowanie w przypadku gdy dane znaki towarowe są identyczne i ważne dla podobnych towarów lub usług oraz w przypadku gdy dane znaki towarowe są podobne i ważne dla identycznych lub podobnych towarów lub usług.
SEKCJA 2
STOSOWANIE USTAWODAWSTW KRAJOWYCH DO CELÓW ZAKAZU UŻYWANIA WSPÓLNOTOWYCH ZNAKÓW TOWAROWYCH
STOSOWANIE USTAWODAWSTW KRAJOWYCH DO CELÓW ZAKAZU UŻYWANIA WSPÓLNOTOWYCH ZNAKÓW TOWAROWYCH
Zakaz używania wspólnotowych znaków towarowych
Wcześniejsze prawa o znaczeniu lokalnym
SEKCJA 3
KONWERSJA NA ZGŁOSZENIE KRAJOWEGO ZNAKU TOWAROWEGO
KONWERSJA NA ZGŁOSZENIE KRAJOWEGO ZNAKU TOWAROWEGO
Wniosek o zastosowanie procedury krajowej
a) w zakresie, w jakim zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego jest odrzucone, wycofane lub uznane za wycofane;
b) w zakresie, w jakim wspólnotowy znak towarowy przestaje wywoływać skutki prawne.
a) w przypadku stwierdzenia wygaśnięcia praw właściciela wspólnotowego znaku towarowego na podstawie nieużywania tego znaku, chyba że w Państwie Członkowskim, dla którego wnioskował o tą konwersję, wspólnotowy znak towarowy był używany w warunkach, które stanowią rzeczywiste używanie w rozumieniu ustawodawstwa tego Państwa Członkowskiego;
b) do celów ochrony w danym Państwie Członkowskim, w którym zgodnie z orzeczeniem Urzędu lub sądu krajowego, podstawy odmowy rejestracji lub podstawy stwierdzenia wygaśnięcia lub unieważnienia mają zastosowanie do zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego lub wspólnotowego znaku towarowego.
Przedłożenie, publikacja i przekazanie wniosku o konwersję
Formalne wymogi dotyczące konwersji
a) uiścił opłatę krajową za zgłoszenie;
b) przedstawił, w jednym z języków urzędowych danego Państwa, tłumaczenie wniosku oraz załączonych dokumentów;
c) wskazał adres do doręczeń w danym Państwie Członkowskim;
d) dostarczył przedstawienie znaku w liczbie egzemplarzy określonej przez dane Państwo Członkowskie.
TYTUŁ XII
URZĄD
URZĄD
SEKCJA 1
PRZEPISY OGÓLNE
PRZEPISY OGÓLNE
Status prawny
Personel
Przywileje i immunitety
Do Urzędu stosuje się Protokół w sprawie przywilejów i immunitetów Wspólnot Europejskich.
Odpowiedzialność
Języki
Jeżeli zgłoszenie zostało dokonane w języku, który nie jest jednym z języków Urzędu, Urząd organizuje tłumaczenie zgłoszenia zgodnie z art. 26 ust. 1 na język wskazany przez zgłaszającego.
Jeżeli język wybrany zgodnie z ust. 5 dla sprzeciwu lub dla wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia lub unieważnienie nie jest ani językiem zgłoszenia znaku towarowego, ani drugim językiem wskazanym w tym zgłoszeniu, strona wnosząca sprzeciw lub strona ubiegająca się o stwierdzenie wygaśnięcia lub unieważnienie zobowiązana jest przedstawić na własny koszt tłumaczenie swojego wniosku albo na język zgłoszenia znaku towarowego, pod warunkiem że jest to język Urzędu, albo na drugi język wskazany w zgłoszeniu. Tłumaczenie przedstawia się w terminie przewidzianym w rozporządzeniu wykonawczym. Język, na jaki wniosek został przetłumaczony, staje się językiem postępowania.
Publikacja; wpisy do rejestru
Usługi w zakresie tłumaczeń wymagane dla funkcjonowania Urzędu zapewnia Centrum Tłumaczeń organów Unii.
Kontrola zgodności z prawem
Dostęp do dokumentów
SEKCJA 2
KIEROWNICTWO URZĘDU
KIEROWNICTWO URZĘDU
Kompetencje Prezesa
a) podejmuje wszystkie niezbędne czynności, obejmujące przyjmowanie wewnętrznych instrukcji administracyjnych oraz publikację obwieszczeń, w celu zapewnienia funkcjonowania Urzędu;
b) może przedłożyć Komisji każdy wniosek zmiany niniejszego rozporządzenia, rozporządzenia wykonawczego, regulaminu wewnętrznego Izb Odwoławczych oraz rozporządzeń dotyczących opłat, oraz każdych innych reguł mających zastosowanie do wspólnotowego znaku towarowego po konsultacji z Radą Administracyjną, oraz w przypadku przepisów dotyczących opłat oraz przepisów budżetowych niniejszego rozporządzenia, z Komitetem Budżetowym;
c) opracowuje preliminarz dochodów i wydatków Urzędu oraz wykonuje budżet;
d) corocznie przedkłada Komisji, Parlamentowi Europejskiemu i Radzie Administracyjnej sprawozdanie z działalności;
e) wykonuje w odniesieniu do pracowników kompetencje ustanowione w art. 112 ust. 2;
f) może delegować swoje kompetencje.
Powoływanie wyższych urzędników
SEKCJA 3
RADA ADMINISTRACYJNA
RADA ADMINISTRACYJNA
Ustanowienie i kompetencje
Skład
Przewodnictwo
Posiedzenia
SEKCJA 4
WYKONYWANIE PROCEDUR
WYKONYWANIE PROCEDUR
Kompetencje
Kompetencje w zakresie podejmowania decyzji w związku z procedurami ustanowionymi w niniejszym rozporządzeniu mają:
a) eksperci;
b) Wydziały Sprzeciwów;
c) Wydział Administracji Znakami Towarowymi i Prawny;
d) Wydziały Unieważnień;
e) Izby Odwoławcze.
Eksperci
Ekspert odpowiada za decyzje podejmowane w imieniu Urzędu w odniesieniu do wniosku o rejestrację wspólnotowego znaku towarowego, włącznie ze sprawami określonymi w art. 36, 37, 38 i 66, z wyjątkiem sytuacji, w której odpowiedzialny jest Wydział Sprzeciwów.
Wydziały sprzeciwów
Wydział Administracji Znakami Towarowymi i Prawny
Wydziały unieważnień
Izby odwoławcze
a) przez Prezydium Izb Odwoławczych, ustanowione zgodnie z przepisami określającymi zasady postępowania przed Izbami, stosowanie do art. 157 ust. 3; lub
b) przez Izbę rozpatrującą daną sprawę.
Niezawisłość członków Izb Odwoławczych
Prezes Izb Odwoławczych jest właściwy w sprawach dotyczących ich organizacji i zasad kierowania, a w szczególności:
a) przewodniczy Prezydium Izb Odwoławczych, które ustala reguły i organizację pracy Izb, w zakresie przewidzianym przez regulamin wewnętrzny Izb przewidziany w art. 157 ust. 3;
b) zapewnia wykonanie rozstrzygnięć tego Prezydium;
c) wskazuje przypadki, na podstawie których Prezydium Izb Odwoławczych formułuje obiektywne kryteria postępowania;
d) opracowuje i przekazuje Prezesowi Urzędu preliminarz wydatków, umożliwiający opracowanie odpowiedniego planu wydatków.
Prezes Izb Odwoławczych przewodniczy obradom rozszerzonego składu Izby.
Szczegółowe zasady postępowania przez Izbami uregulowane zostaną w art. 157 ust. 3.
Wyłączenie i wniosek o wyłączenie
SEKCJA 5
BUDŻET I KONTROLA FINANSOWA
BUDŻET I KONTROLA FINANSOWA
Komitet Budżetowy
Budżet
Opracowywanie budżetu
Audyt i kontrola
Kontrola sprawozdań finansowych
Przepisy finansowe
Komitet Budżetowy przyjmuje, po konsultacji z Trybunałem Obrachunkowym Wspólnot Europejskich i Komisją, wewnętrzne przepisy finansowe, określające w szczególności procedury sporządzania i wykonania budżetu Urzędu. W zakresie, w jakim jest to zgodne ze szczególnym charakterem Urzędu, przepisy finansowe są oparte na przepisach finansowych przyjętych dla innych organów utworzonych przez Wspólnotę.
Rozporządzenia dotyczące opłat
TYTUŁ XIII 52
MIĘDZYNARODOWA REJESTRACJA ZNAKÓW
MIĘDZYNARODOWA REJESTRACJA ZNAKÓW
SEKCJA 1
PRZEPISY OGÓLNE
PRZEPISY OGÓLNE
Stosowanie przepisów
Jeżeli niniejszy tytuł nie stanowi inaczej, niniejsze rozporządzenie i wszelkie przepisy wykonawcze do niniejszego rozporządzenia przyjęte w zastosowaniu art. 158 mają zastosowanie do międzynarodowych rejestracji na mocy Protokołu odnoszącego się do Porozumienia madryckiego o międzynarodowej rejestracji znaków, przyjętego w Madrycie dnia 27 czerwca 1989 r. (zwanych dalej odpowiednio "międzynarodowymi rejestracjami" i "Protokołem madryckim"), opartych na zgłoszeniu wspólnotowego znaku towarowego lub na wspólnotowym znaku towarowym i do rejestracji znaków w międzynarodowym rejestrze prowadzonym przez Biuro Międzynarodowe Światowej Organizacji Własności Intelektualnej (zwanych dalej odpowiednio "międzynarodowymi rejestracjami" i "Biurem Międzynarodowym") wskazujących Wspólnotę Europejską.
SEKCJA 2
MIĘDZYNARODOWA REJESTRACJA NA PODSTAWIE ZGŁOSZEŃ WSPÓLNOTOWYCH ZNAKÓW TOWAROWYCH I WSPÓLNOTOWYCH ZNAKÓW TOWAROWYCH
MIĘDZYNARODOWA REJESTRACJA NA PODSTAWIE ZGŁOSZEŃ WSPÓLNOTOWYCH ZNAKÓW TOWAROWYCH I WSPÓLNOTOWYCH ZNAKÓW TOWAROWYCH
Dokonywanie zgłoszenia międzynarodowego
Forma i treść zgłoszenia międzynarodowego
Zapisywanie w aktach i w rejestrze
Wniosek o rozszerzenie terytorialne po dokonaniu rejestracji międzynarodowej
Wniosek o rozszerzenie terytorialne złożony po dokonaniu rejestracji międzynarodowej w zastosowaniu art. 3 ter ust. 2 Protokołu madryckiego może być wniesiony za pośrednictwem Urzędu. Wniosek musi zostać wniesiony w języku, w którym w zastosowaniu art. 142 dokonano zgłoszenia międzynarodowego.
Opłaty międzynarodowe
Wszelkie opłaty płatne na rzecz Biura Międzynarodowego na mocy Protokołu madryckiego wnosi się bezpośrednio do Biura Międzynarodowego.
SEKCJA 3
REJESTRACJE MIĘDZYNARODOWE WSKAZUJĄCE WSPÓLNOTĘ EUROPEJSKĄ
REJESTRACJE MIĘDZYNARODOWE WSKAZUJĄCE WSPÓLNOTĘ EUROPEJSKĄ
Skutki rejestracji międzynarodowych wskazujących Wspólnotę Europejską
Publikacja
Zasada starszeństwa
Badanie bezwzględnych podstaw odmowy
Rozpatrywanie
Sprzeciw
Zastąpienie wspólnotowego znaku towarowego rejestracją międzynarodową
Urząd umieszcza, na wniosek, uwagę w Rejestrze, że wspólnotowy znak towarowy został uznany za zastąpiony przez rejestrację międzynarodową zgodnie z art. 4 bis Protokołu madryckiego.
Unieważnienie skutków rejestracji międzynarodowej
Przekształcenie wskazania Wspólnoty Europejskiej przez rejestrację międzynarodową w zgłoszenie krajowego znaku towarowego lub we wskazanie Państw Członkowskich
a) w krajowe zgłoszenie znaku towarowego w zastosowaniu art. 108-110; lub
b) we wskazanie Państwa Członkowskiego będącego stroną Protokołu madryckiego lub Porozumienia madryckiego dotyczącego międzynarodowej rejestracji znaków przyjętego w Madrycie dnia 14 kwietnia 1891 r., poddanego rewizji i zmienionego (zwanego dalej Porozumieniem madryckim), pod warunkiem że w dniu złożenia wniosku o przekształcenie było możliwe wskazanie tego państwa bezpośrednio na mocy Protokołu madryckiego lub Porozumienia madryckiego. Artykuły 108-100 stosuje się.
Używanie znaku podlegającego rejestracji międzynarodowej
Do celów stosowania art. 15 ust. 1, art. 43 ust. 2, art. 50 ust. 1 lit. a) i art. 56 ust. 2, data publikacji w zastosowaniu art. 147 ust. 2 zastępuje datę rejestracji do celów określenia daty, z którą znak podlegający rejestracji międzynarodowej wskazującej Wspólnotę Europejską musi wejść do faktycznego użycia we Wspólnocie.
Przekształcenie
TYTUŁ XIV 54
PRZEPISY KOŃCOWE
PRZEPISY KOŃCOWE
Wspólnotowe przepisy wykonawcze
1) (skreślony);
2) opóźniona płatność opłaty rejestracyjnej;
3) wydanie egzemplarza świadectwa rejestracji;
4) (skreślony);
5) rejestracja licencji lub innego prawa w odniesieniu do wspólnotowego znaku towarowego;
6) rejestracja licencji lub innego prawa w odniesieniu do zgłoszenia wspólnotowego znaku towarowego;
7) uchylenie rejestracji licencji lub innego prawa;
8) zmiana zarejestrowanego wspólnotowego znaku towarowego;
9) wydanie wyciągu z rejestru;
10) wgląd do akt;
11) wydanie kopii dokumentów z akt;
12) wydanie uwierzytelnionych odpisów wniosku;
13) udostępnienie informacji zawartych w aktach;
14) sprawdzenie ustalenia kosztów proceduralnych do zwrotu.
Utworzenie komitetu i procedura przyjmowania rozporządzeń wykonawczych
Okres ustanowiony w art. 5 ust. 6 decyzji 1999/468/WE ustala się na trzy miesiące.
Zgodność z innymi przepisami prawa wspólnotowego
Niniejsze rozporządzenie nie ma wpływu na rozporządzenie Rady (EWG) nr 2081/92 z dnia 14 lipca 1992 r., w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia dla produktów rolnych i środków spożywczych(12), w szczególności jego art. 14.
Przepisy związane z rozszerzeniem Wspólnoty
– na mocy art. 51, jeżeli podstawy nieważności znajdą zastosowanie w wyniku samego faktu przystąpienia nowego Państwa Członkowskiego,
– na mocy art. 52 ust. 1 i 2, jeżeli wcześniejsze prawo krajowe zostało zarejestrowane, zgłoszone lub nabyte w nowym Państwie Członkowskim przed dniem przystąpienia.
Wejście w życie
Sporządzono w Brukseli, dnia 20 grudnia 1993 r.
W imieniu Rady | |
A. BOURGEOIS | |
Przewodniczący |
______
(1) Dz.U. C 351 z 31.12.1980, str. 1 oraz Dz.U. C 230 z 31.8.1984, str. 1.
(2) Dz.U. C 307 z 14.11.1983, str. 46 oraz Dz.U. C 280 z 28.10.1991, str. 153.
(3) Dz.U. C 310 z 30.11.1981, str. 22.
(4) Dz.U. L 319 z 25.11.1988, str. 1 oraz sprostowanie w Dz.U. L 241 z 17.8.1989, str. 4.
(5) Dz.U. L 144 z 16.6.1993, str. 21.
(6) Dz.U. L 197 z 18.7.1987, str. 33.
(7) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/17/WE z dnia 19 marca 2001 w sprawie reorganizacji i likwidacji zakładów ubezpieczeń (Dz.U. L 110, 20.4.2001, str. 28).
(8) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE z dnia 4 kwietnia 2001 w sprawie reorganizacji i likwidacji instytucji kredytowych (Dz.U. L 125, 5.5.2001, str. 15).
(9) Dz.U. L 145 z 31.5.2001, str. 43.
(10) Dz.U. L 245 z 29.9.2003, str. 36.
(11) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23.
(12) Dz.U. L 208 z 24.7.1992, str. 1.
- zmieniony przez art. 1 pkt 2 rozporządzenia nr 1992/2003 z dnia 27 października 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.296.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 października 2004 r.
- zmieniony przez art. 1 rozporządzenia nr 1891/2006 z dnia 18 grudnia 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.386.14) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 stycznia 2008 r.
- zmieniony przez art. 1 pkt 38 rozporządzenia nr 422/2004 z dnia 19 lutego 2004 r. (Dz.U.UE.L.04.70.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 10 marca 2004 r.
- według numeracji ustalonej przez art. 1 pkt 5 rozporządzenia nr 1992/2003 z dnia 27 października 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.296.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 października 2004 r.
- zmieniony przez art. 3 rozporządzenia nr 807/2003 z dnia 14 kwietnia 2003 r. dostosowującego do decyzji 1999/468/WE przepisy odnoszące się do komitetów wspomagających Komisję w wykonywaniu jej uprawnień wykonawczych ustanowionych w instrumentach Rady przyjętych zgodnie z procedurą konsultacji (jednomyślność) (Dz.U.UE.L.03.122.36) z dniem 5 czerwca 2003 r.
- według numeracji ustalonej przez art. 1 pkt 5 rozporządzenia nr 1992/2003 z dnia 27 października 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.296.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 1 października 2004 r.
- dodany przez art. 20 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U.UE.L.03.236.33) z dniem 1 maja 2004 r.
- według numeracji ustalonej przez art. 1 pkt 36 rozporządzenia nr 422/2004 z dnia 19 lutego 2004 r. (Dz.U.UE.L.04.70.1) zmieniającego nin. rozporządzenie z dniem 25 lipca 2005 r.
© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.