Rozdział 1 - ZASADY REGULUJĄCE PRZYZNAWANIE WSPÓLNOTOWYCH PRAW DO OCHRONY ODMIAN ROŚLIN - Rozporządzenie 2100/94 w sprawie wspólnotowego systemu ochrony odmian roślin

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.1994.227.1

Akt obowiązujący

Wersja od: 31 stycznia 2008 r.

ROZDZIAŁ  I

ZASADY REGULUJĄCE PRZYZNAWANIE WSPÓLNOTOWYCH PRAW DO OCHRONY ODMIAN ROŚLIN

Artykuł  5

Przedmiot wspólnotowych praw do ochrony odmian roślin

1. Odmiany wszystkich botanicznych rodzajów i gatunków oraz mieszańce pomiędzy rodzajami i gatunkami, mogą być przedmiotem wspólnotowego prawa do ochrony odmian roślin.

2. Do celów niniejszego rozporządzenia "odmiana" oznacza zbiorowość roślin jednej botanicznej jednostki systematycznej najniższego znanego stopnia, którą, niezależnie od tego czy w pełni odpowiada warunkom przyznania prawa do odmian roślin, można:

– określić na podstawie przejawianych właściwości wynikających z określonego genotypu lub kombinacji genotypów,

– odróżnić od każdej innej zbiorowości roślin na podstawie przejawiania co najmniej jednej wspomnianej właściwości,

– uznać za jednostkę systematyczną ze względu na jej właściwość rozmnażania się bez zmian.

3. Zbiorowość roślin składa się z całych roślin lub części roślin, o ile te części mogą wytwarzać całe rośliny, zwanych dalej "składnikami odmiany".

4. Przejawiane właściwości, wspomniane w ust. 2 pierwsze tiret, mogą zmieniać się lub nie między tego samego rodzaju składnikami odmiany, o ile stopień zmienności również wynika z genotypu lub kombinacji genotypów.

Artykuł  6

Odmiany podlegające ochronie

Wspólnotowe prawa do ochrony odmian roślin przyznaje się w odniesieniu do odmian, które są:

a) odrębne;

b) wyrównane;

c) trwałe; i

d) nowe.

Ponadto odmiana musi być oznaczona nazwą zgodnie z przepisami art. 63.

Artykuł  7

Odrębność

1. Odmianę uważa się za odrębną, jeżeli odróżnia się wyraźnie przejawianymi właściwościami wynikającymi ze szczególnego genotypu lub kombinacji genotypów każdej innej odmiany, powszechnie znanej w dniu złożenia wniosku, określonym zgodnie z art. 51.

2. Inną odmianę uważa się w szczególności za powszechnie znaną, jeżeli w dniu złożenia wniosku, określonym zgodnie z art. 51:

a) była ona przedmiotem prawa do ochrony odmian roślin lub wpisano ją do urzędowego rejestru odmian roślin we Wspólnocie lub jakimkolwiek Państwie lub w międzynarodowej organizacji o odpowiednich kompetencjach;

b) zgłoszono wniosek o przyznanie w stosunku do niej prawa do ochrony odmian roślin lub o wpisanie jej do urzędowego rejestru odmian, o ile w międzyczasie doszło do przyznania prawa lub do wpisania do rejestru.

Przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 114 mogą wyszczególnić przykłady innych przypadków, w których uważa się odmianę za powszechnie znaną.

Artykuł  8

Wyrównanie

Odmianę uważa się za wyrównaną, jeżeli, przy uwzględnieniu sposobu rozmnażania właściwego tej odmianie, jest ona wystarczająco jednolita we właściwościach uwzględnianych przy badaniu jej odrębności, jak również wszelkich innych właściwościach użytych do opisu tej odmiany.

Artykuł  9

Trwałość

Odmianę uważa się za trwałą, jeżeli właściwości, uwzględnione przy badaniu jej odrębności, jak również inne właściwości użyte do opisu odmiany, nie zmieniają się po jej powtarzanym rozmnażaniu, w przypadku szczególnego cyklu rozmnażania lub na końcu takiego cyklu.

Artykuł  10

Nowość

1. Odmianę uważa się za nową, jeżeli przed dniem zgłoszenia wniosku określonym zgodnie z art. 51, jej hodowca, określony na podstawie art. 11, nie sprzedał lub w inny sposób nie przekazał osobom trzecim składników lub materiału ze zbioru lub nie wyraził na to zgody:

a) na terytorium Wspólnoty wcześniej niż jeden rok przed wskazaną uprzednio datą;

b) poza terytorium Wspólnoty wcześniej niż cztery lata, a w przypadku drzew i winorośli wcześniej niż sześć lat przed wskazaną uprzednio datą.

2. Przekazanie składników odmiany urzędowej instytucji do celów statutowych lub osobom trzecim na podstawie stosunków umownych lub innych stosunków prawnych, wyłącznie do wytwarzania, reprodukcji, rozmnażania, przygotowanie do rozmnażania lub przechowywania nie uważa się za przekazanie osobom trzecim w rozumieniu ust. 1, jeżeli hodowca zachowuje wyłączne prawo przekazywania tych i innych składników odmiany i nie nastąpi dalsze przekazanie. Jednak tego rodzaju przekazanie uważa się za przekazanie w rozumieniu ust. 1, jeżeli składników tych używa się powtarzalnie w wytwarzaniu odmiany mieszańcowej i jeżeli ma miejsce przekazanie składników odmiany lub materiału ze zbioru odmiany mieszanej.

Podobnie, przekazanie odmiany przez spółkę, w rozumieniu art. 58 ust. 2 Traktatu, innej spółce nie uważa się za przekazanie osobom trzecim, jeżeli jedna z nich należy w całości do drugiej albo obie należą w całości do trzeciej spółki lub przedsiębiorstwa, o ile nie nastąpi dalsze przekazanie. Przepisu tego nie stosuje się do spółdzielni.

3. Przekazania składników lub materiału ze zbioru odmiany wytworzonych z roślin uprawianych w celach określonych w art. 15 lit. b) i c) i których nie używa się do dalszej reprodukcji lub rozmnażania, nie uważa się za wykorzystywanie odmiany, o ile cele tego przekazania nie dotyczą tej odmiany.

Podobnie, nie bierze się pod uwagę przekazania osobom trzecim, o ile doszło do niego bezpośrednio lub pośrednio w wyniku wystawienia odmiany przez hodowcę na oficjalnej lub oficjalnie uznanej wystawie w rozumieniu Konwencji o Wystawach Międzynarodowych lub na wystawie w Państwie Członkowskim oficjalnie uznanej za równorzędną przez to Państwo Członkowskie.