Art. 5. - Zakazane praktyki w zakresie AI - Rozporządzenie 2024/1689 w sprawie ustanowienia zharmonizowanych przepisów dotyczących sztucznej inteligencji oraz zmiany rozporządzeń (WE) nr 300/2008, (UE) nr 167/2013, (UE) nr 168/2013, (UE) 2018/858, (UE) 2018/1139 i (UE) 2019/2144 oraz dyrektyw 2014/90/UE, (UE) 2016/797 i (UE) 2020/1828 (akt w sprawie sztucznej inteligencji)Tekst mający znaczenie dla EOG

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2024.1689

Akt oczekujący

Wersja od: 12 lipca 2024 r.

Artykuł  5

Zakazane praktyki w zakresie AI

1. Zakazuje się następujących praktyk w zakresie AI:

a) wprowadzania do obrotu, oddawania do użytku lub wykorzystywania systemu AI, który stosuje techniki podprogowe będące poza świadomością danej osoby lub celowe techniki manipulacyjne lub wprowadzające w błąd, czego celem lub skutkiem jest dokonanie znaczącej zmiany zachowania danej osoby lub grupy osób poprzez znaczące ograniczenie ich zdolności do podejmowania świadomych decyzji, powodując tym samym podjęcie przez nie decyzji, której inaczej by nie podjęły, w sposób, który wyrządza lub może wyrządzić u niej, u innej osoby lub u grupy osób poważną szkodę;

b) wprowadzania do obrotu, oddawania do użytku lub wykorzystywania systemu AI, który wykorzystuje słabości osoby fizycznej lub określonej grupy osób ze względu na ich wiek, niepełnosprawność lub szczególną sytuację społeczną lub ekonomiczną, którego celem lub skutkiem jest dokonanie znaczącej zmiany zachowania danej osoby lub osoby należącej do tej grupy w sposób, który wyrządza lub może z uzasadnionym prawdopodobieństwem wyrządzić u tej osoby lub u innej osoby poważną szkodę;

c) wprowadzania do obrotu, oddawania do użytku lub wykorzystywania systemów AI na potrzeby oceny lub klasyfikacji osób fizycznych lub grup osób prowadzonej przez określony czas na podstawie ich zachowania społecznego lub znanych, wywnioskowanych lub przewidywanych cech osobistych lub cech osobowości, kiedy to scoring społeczny prowadzi do jednego lub obu z następujących skutków:

(i) krzywdzącego lub niekorzystnego traktowania niektórych osób fizycznych lub grup osób w kontekstach społecznych, które nie są związane z kontekstami, w których pierwotnie wygenerowano lub zebrano dane;

(ii) krzywdzącego lub niekorzystnego traktowania niektórych osób fizycznych lub grup osób, które jest nieuzasadnione lub nieproporcjonalne do ich zachowania społecznego lub jego wagi;

d) wprowadzania do obrotu, oddawania do użytku w tym konkretnym celu lub wykorzystywania systemu AI do przeprowadzania ocen ryzyka w odniesieniu do osób fizycznych, by ocenić lub przewidzieć ryzyko popełnienia przestępstwa przez osobę fizyczną, wyłącznie na podstawie profilowania osoby fizycznej lub oceny jej cech osobowości i cech charakterystycznych; zakaz ten nie ma zastosowania do systemów AI wykorzystywanych do wspierania dokonywanej przez człowieka oceny udziału danej osoby w działalności przestępczej, która to ocena opiera się już na obiektywnych i weryfikowalnych faktach bezpośrednio związanych z działalnością przestępczą;

e) wprowadzania do obrotu, oddawania do użytku w tym konkretnym celu lub wykorzystywania systemów AI, które tworzą lub rozbudowują bazy danych służące rozpoznawaniu twarzy poprzez nieukierunkowane pozyskiwanie (ang. untargeted scraping) wizerunków twarzy z internetu lub nagrań z telewizji przemysłowej;

f) wprowadzania do obrotu, oddawania do użytku w tym konkretnym celu lub wykorzystywania systemów AI do wyciągania wniosków na temat emocji osoby fizycznej w miejscu pracy lub instytucjach edukacyjnych, z wyjątkiem przypadków, w których system AI ma zostać wdrożony lub wprowadzony do obrotu ze względów medycznych lub bezpieczeństwa;

g) wprowadzania do obrotu, oddawania do użytku w tym konkretnym celu lub wykorzystywania systemów kategoryzacji biometrycznej, które indywidualnie kategoryzują osoby fizyczne w oparciu o ich dane biometryczne, by wydedukować lub wywnioskować informacje na temat ich rasy, poglądów politycznych, przynależności do związków zawodowych, przekonań religijnych lub światopoglądowych, seksualności lub orientacji seksualnej; zakaz ten nie obejmuje przypadków etykietowania ani filtrowania pozyskanych zgodnie z prawem zbiorów danych biometrycznych, takich jak obrazy, w oparciu o dane biometryczne, ani kategoryzacji danych biometrycznych w obszarze ścigania przestępstw;

h) wykorzystywania systemów zdalnej identyfikacji biometrycznej w czasie rzeczywistym w przestrzeni publicznej do celów ścigania przestępstw, chyba że - i w zakresie, w jakim - takie wykorzystanie jest bezwzględnie konieczne do jednego z następujących celów:

(i) ukierunkowanego poszukiwania konkretnych ofiar uprowadzeń, handlu ludźmi lub wykorzystywania seksualnego ludzi, a także poszukiwania osób zaginionych;

(ii) zapobiegnięcia konkretnemu, istotnemu i bezpośredniemu zagrożeniu życia lub bezpieczeństwa fizycznego osób fizycznych lub rzeczywistemu i aktualnemu lub rzeczywistemu i dającemu się przewidzieć zagrożeniu atakiem terrorystycznym;

(iii) lokalizowania lub identyfikowania osoby podejrzanej o popełnienie przestępstwa w celu prowadzenia postępowania przygotowawczego lub ścigania lub wykonania kar w odniesieniu do przestępstw, o których mowa w załączniku II, podlegających w danym państwie członkowskim karze pozbawienia wolności lub środkowi polegającemu na pozbawieniu wolności przez okres, którego górna granica wynosi co najmniej cztery lata.

Akapit pierwszy lit. h) pozostaje bez uszczerbku dla art. 9 rozporządzenia (UE) 2016/679 w odniesieniu do przetwarzania danych biometrycznych do celów innych niż ściganie przestępstw.

2. Systemy zdalnej identyfikacji biometrycznej w czasie rzeczywistym w przestrzeni publicznej do celów ścigania przestępstw w odniesieniu do któregokolwiek z celów, o których mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. h), mogą być wykorzystywane do celów określonych w tej literze, jedynie w celu potwierdzenia tożsamości konkretnej poszukiwanej osoby, z uwzględnieniem przy tym następujących elementów:

a) charakter sytuacji powodującej konieczność ewentualnego wykorzystania takiego systemu, w szczególności powagę, prawdopodobieństwo i skalę szkody, która zostałaby wyrządzona w przypadku niewykorzystania tego systemu;

b) konsekwencje wykorzystania takiego systemu dla praw i wolności wszystkich zainteresowanych osób, w szczególności powagę, prawdopodobieństwo i skalę tych konsekwencji.

Ponadto wykorzystywanie systemów zdalnej identyfikacji biometrycznej w czasie rzeczywistym w przestrzeni publicznej do celów ścigania przestępstw w odniesieniu do któregokolwiek z celów, o których mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. h) niniejszego artykułu, musi przebiegać z zachowaniem niezbędnych i proporcjonalnych zabezpieczeń i warunków w odniesieniu do takiego wykorzystywania zgodnie z zezwalającym na takie wykorzystanie prawem krajowym, w szczególności w odniesieniu do ograniczeń czasowych, geograficznych i osobowych. Wykorzystanie systemów zdalnej identyfikacji biometrycznej w czasie rzeczywistym w przestrzeni publicznej jest dozwolone tylko wtedy, gdy organ ścigania przeprowadził ocenę skutków dla praw podstawowych zgodnie z art. 27 oraz zarejestrował system w bazie danych UE zgodnie z przepisami art. 49. W należycie uzasadnionych nadzwyczajnych przypadkach można jednak rozpocząć korzystanie z takich systemów bez rejestracji w bazie danych UE, pod warunkiem że taka rejestracja zostanie dokonana bez zbędnej zwłoki.

3. Na potrzeby ust. 1 akapit pierwszy lit. h) i ust. 2, każde wykorzystanie systemu zdalnej identyfikacji biometrycznej w czasie rzeczywistym w przestrzeni publicznej do celów ścigania przestępstw wymaga uzyskania uprzedniego zezwolenia udzielonego przez organ wymiaru sprawiedliwości lub wydający wiążące decyzje niezależny organ administracyjny państwa członkowskiego, w którym ma nastąpić wykorzystanie; zezwolenie to wydawane jest na uzasadniony wniosek i zgodnie ze szczegółowymi przepisami prawa krajowego, o których mowa w ust. 5. W należycie uzasadnionych pilnych przypadkach korzystanie z takiego systemu można jednak rozpocząć bez zezwolenia, pod warunkiem że wniosek o takie zezwolenie zostanie złożony bez zbędnej zwłoki, najpóźniej w ciągu 24 godzin. W przypadku odmowy udzielenia takiego zezwolenia wykorzystywanie systemu wstrzymuje się ze skutkiem natychmiastowym, a wszystkie dane, a także rezultaty i wyniki uzyskane podczas tego wykorzystania musza zostać natychmiast odrzucone i usunięte.

Właściwy organ wymiaru sprawiedliwości lub wydający wiążące decyzje niezależny organ administracyjny udziela zezwolenia tylko wtedy, gdy jest przekonany, na podstawie obiektywnych dowodów lub jasnych przesłanek, które mu przedstawiono, że wykorzystanie danego systemu zdalnej identyfikacji biometrycznej w czasie rzeczywistym jest konieczne i proporcjonalne do osiągnięcia jednego z celów określonych w ust. 1 akapit pierwszy lit. h), wskazanego we wniosku, a w szczególności ogranicza się do tego, co jest bezwzględnie konieczne w odniesieniu do przedziału czasowego, a także zakresu geograficznego i podmiotowego. Podejmując decyzję w sprawie wniosku organ ten bierze pod uwagę elementy, o których mowa w ust. 2. Nie można wydać decyzji wywołującej niepożądane skutki prawne dla danej osoby wyłącznie na podstawie wyników uzyskanych z systemu zdalnej identyfikacji biometrycznej w czasie rzeczywistym.

4. Bez uszczerbku dla ust. 3, o każdym wykorzystaniu systemu zdalnej identyfikacji biometrycznej w czasie rzeczywistym w przestrzeni publicznej do celów ścigania przestępstw powiadamia się właściwy organ nadzoru rynku i krajowy organ ochrony danych zgodnie z przepisami prawa krajowego, o których mowa w ust. 5. Powiadomienie zawiera co najmniej informacje określone w ust. 6 i nie może zawierać wrażliwych danych operacyjnych.

5. Państwo członkowskie może podjąć decyzję o wprowadzeniu możliwości pełnego lub częściowego zezwolenia na wykorzystywanie systemów zdalnej identyfikacji biometrycznej w czasie rzeczywistym w przestrzeni publicznej do celów ścigania przestępstw w granicach i na warunkach wymienionych w ust. 1 akapit pierwszy lit. h) i w ust. 2 i 3. Zainteresowane państwa członkowskie ustanawiają w swoim prawie krajowym niezbędne szczegółowe przepisy dotyczące wniosku o udzielenie zezwoleń, o których mowa w ust. 3, wydawanie i wykonywanie tych zezwoleń oraz ich nadzorowanie składanie sprawozdań w ich sprawie. W przepisach tych określa się również, w odniesieniu do których celów wymienionych w ust. 1 akapit pierwszy lit. h) - w tym w odniesieniu do których przestępstw wymienionych w ust. 1 akapit pierwszy lit. h) ppkt (iii) - właściwe organy mogą uzyskać zezwolenie na wykorzystanie tych systemów do celów celu ścigania przestępstw. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o tych przepisach najpóźniej 30 dni po ich przyjęciu. Państwa członkowskie mogą wprowadzić, zgodnie z prawem Unii, bardziej restrykcyjne przepisy dotyczące wykorzystania systemów zdalnej identyfikacji biometrycznej.

6. Krajowe organy nadzoru rynku i krajowe organy ochrony danych państw członkowskich, które zostały powiadomione o wykorzystaniu systemów zdalnej identyfikacji biometrycznej w czasie rzeczywistym w przestrzeni publicznej do celów ścigania przestępstw zgodnie z ust. 4, przedkładają Komisji roczne sprawozdania z takiego wykorzystania. W tym celu Komisja przekazuje państwom członkowskim i krajowym organom nadzoru rynku i organom ochrony danych wzór formularza zawierającego informacje na temat liczby decyzji podjętych przez właściwe organy wymiaru sprawiedliwości lub wydający wiążące decyzje niezależny organ administracyjny w odniesieniu do wniosków o udzielenie zezwolenia zgodnie z ust. 3 oraz wyników ich rozpatrzenia.

7. Komisja publikuje roczne sprawozdania na temat wykorzystania systemów zdalnej identyfikacji biometrycznej w czasie rzeczywistym w przestrzeni publicznej do celów ścigania przestępstw, oparte na zagregowanych danych w państwach członkowskich przekazanych w sprawozdaniach rocznych, o których mowa w ust. 6. Te sprawozdania roczne nie mogą zawierać wrażliwych danych operacyjnych dotyczących powiązanych działań w zakresie ścigania przestępstw.

8. Niniejszy artykuł nie ma wpływu na zakazy mające zastosowanie w przypadku, gdy praktyka w zakresie AI narusza inne przepisy prawa Unii.