Art. 26. - Bieżące monitorowanie stosunków gospodarczych oraz monitorowanie transakcji dokonywanych przez klientów - Rozporządzenie 2024/1624 w sprawie zapobiegania wykorzystywaniu systemu finansowego do prania pieniędzy lub finansowania terroryzmu

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2024.1624

Akt oczekujący
Wersja od: 19 czerwca 2024 r.
Artykuł  26

Bieżące monitorowanie stosunków gospodarczych oraz monitorowanie transakcji dokonywanych przez klientów

1. 
Podmioty zobowiązane prowadzą bieżące monitorowanie stosunków gospodarczych, w tym transakcji podejmowanych przez klienta w trakcie trwania stosunku gospodarczego, w celu zapewnienia, aby transakcje te były zgodne z wiedzą podmiotu zobowiązanego na temat klienta, jego działalności gospodarczej i profilu ryzyka oraz, w razie potrzeby, z informacjami o pochodzeniu i przeznaczeniu środków finansowych, a także w celu wykrycia tych transakcji, które zostaną poddane bardziej szczegółowej ocenie na podstawie art. 69 ust. 2.

W przypadku gdy stosunki gospodarcze obejmują więcej niż jeden produkt lub usługę, podmioty zobowiązane zapewniają, aby środki należytej staranności wobec klienta obejmowały wszystkie te produkty i usługi.

W przypadku gdy podmioty zobowiązane należące do grupy utrzymują stosunki gospodarcze z klientami, którzy są również klientami innych podmiotów w ramach tej grupy, niezależnie od tego, czy są podmiotami zobowiązanymi, czy przedsiębiorstwami niepodlegającymi wymogom w zakresie przeciwdziałania praniu pieniędzy i finansowaniu terroryzmu, uwzględniają one informacje dotyczące tych innych stosunków gospodarczych do celów monitorowania stosunków gospodarczych ze swoimi klientami.

2. 
W kontekście bieżącego monitorowania, o którym mowa w ust. 1, podmioty zobowiązane zapewniają aktualizację odpowiednich dokumentów, danych lub informacji dotyczących klienta.

Okres między aktualizacjami informacji o klientach zgodnie z akapitem pierwszym zależy od ryzyka związanego ze stosunkami gospodarczymi i w żadnym przypadku nie przekracza:

a)
w przypadku klientów o podwyższonym ryzyku, do których mają zastosowanie środki przewidziane w sekcji 4 niniejszego rozdziału - jednego roku;
b)
w przypadku wszystkich innych klientów -pięciu lat.
3. 
Oprócz wymogów określonych w ust. 2, podmioty zobowiązane dokonują przeglądu i, w stosownych przypadkach, aktualizacji informacji o klientach, jeżeli:
a)
nastąpiła zmiana w istotnych okolicznościach dotyczących klienta;
b)
podmiot zobowiązany ma prawny obowiązek w ciągu danego roku kalendarzowego skontaktować się z klientem w celu sprawdzenia wszelkich istotnych informacji dotyczących beneficjentów rzeczywistych lub w celu spełnienia wymogów dyrektywy Rady 2011/16/UE 42 ;
c)
dowiadują się o istotnym fakcie, który odnosi się do klienta.
4. 
Oprócz bieżącego monitorowania, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, podmioty zobowiązane regularnie weryfikują, czy spełnione są warunki określone w art. 20 ust. 1 lit. d). Częstotliwość takiej weryfikacji jest proporcjonalna do ekspozycji podmiotu zobowiązanego i stosunków gospodarczych na ryzyka niewykonania ukierunkowanych sankcji finansowych i uchylania się od nich.

W przypadku instytucji kredytowych i instytucji finansowych weryfikację, o której mowa w akapicie pierwszym, przeprowadza się również w przypadku każdego nowego wyznaczenia w związku z ukierunkowanymi sankcjami finansowymi.

Wymogi określone w niniejszym ustępie nie zastępują obowiązku stosowania ukierunkowanych sankcji finansowych ani bardziej rygorystycznych wymogów na mocy innych aktów prawnych Unii lub prawa krajowego dotyczących weryfikacji bazy klientów pod kątem wykazów ukierunkowanych sankcji finansowych.

5. 
Do dnia 10 lipca 2026 r. AMLA wyda wytyczne dotyczące bieżącego monitorowania stosunków gospodarczych oraz monitorowania transakcji przeprowadzanych w kontekście takich stosunków.
42 Dyrektywa Rady 2011/16/UE z dnia 15 lutego 2011 r. w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania i uchylająca dyrektywę 77/799/EWG (Dz.U. L 64 z 11.3.2011, s. 1).

© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.