Art. 67. - Prawo do skutecznego środka zaskarżenia - Rozporządzenie 2024/1348 w sprawie ustanowienia wspólnej procedury ubiegania się o ochronę międzynarodową w Unii i uchylenia dyrektywy 2013/32/UE

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2024.1348

Akt oczekujący

Wersja od: 22 maja 2024 r.

Artykuł  67

Prawo do skutecznego środka zaskarżenia

1. Osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową i osoby pozbawione ochrony międzynarodowej mają prawo do skutecznego środka zaskarżenia przed sądem lub trybunałem zgodnie z podstawowymi zasadami i gwarancjami przewidzianymi w rozdziale II, które dotyczą procedury odwołania od:

a) decyzji o odrzuceniu wniosku jako niedopuszczalnego;

b) decyzji o odrzuceniu wniosku jako bezzasadnego lub w sposób oczywisty bezzasadnego, zarówno w odniesieniu do statusu uchodźcy, jak i statusu ochrony uzupełniającej;

c) decyzji o odrzuceniu wniosku jako wycofanego w sposób dorozumiany;

d) decyzji o pozbawieniu ochrony międzynarodowej;

e) decyzji nakazującej powrót wydanej zgodnie z art. 37 niniejszego rozporządzenia.

Na zasadzie odstępstwa od akapitu pierwszego lit. d) niniejszego ustępu, państwa członkowskie mogą przewidzieć w swoim prawie krajowym, że od przypadków, o których mowa w art. 66 ust. 6 nie przysługuje odwołanie.

W przypadku gdy decyzja nakazująca powrót została podjęta jako część powiązanej decyzji, o której mowa w akapicie pierwszym lit. a), lit. b), lit. c) lub lit. d), odwołanie od tej decyzji nakazującej powrót składa się łącznie z odwołaniem od tej powiązanej decyzji i przed tym samym sądem lub trybunałem, w ramach tego samego postępowania sądowego i w tym samym terminie. W przypadku gdy decyzja nakazująca powrót została wydana jako osobny akt na podstawie art. 37, można się od niej odwołać w osobnym postępowaniu sądowym. Terminy tego osobnego postępowania sądowego nie są dłuższe niż terminy, o których mowa w ust. 7 niniejszego artykułu.

2. Bez uszczerbku dla ust. 1 osoby uznane za osoby kwalifikujące się do objęcia ochroną uzupełniającą mają prawo do skutecznego środka zaskarżenia dotyczącego decyzji o uznaniu ich wniosku za bezzasadny w odniesieniu do statusu uchodźcy.

3. Skuteczny środek zaskarżenia, o którym mowa w ust. 1 przewiduje pełne rozpatrzenie ex nunc zarówno okoliczności faktycznych, jak i kwestii prawnych, przynajmniej przed sądem lub trybunałem pierwszej instancji, w tym w stosownych przypadkach rozpatrzenie potrzeb w zakresie ochrony międzynarodowej na podstawie rozporządzenia (UE) 2024/1347.

4. Osobom ubiegającym się o ochronę międzynarodową, osobom pozbawionym ochrony międzynarodowej i osobom uznanym za osoby kwalifikujące się do objęcia ich ochroną uzupełniającą zapewnia się tłumaczenie ustne na potrzeby rozprawy przed właściwym sądem lub trybunałem, w przypadku gdy taka rozprawa się odbywa i jeżeli nie można w inny sposób zapewnić stosownej komunikacji.

5. W przypadku gdy sąd lub trybunał uznają to za konieczne, zapewniają tłumaczenie istotnych dokumentów, które nie zostały jeszcze przetłumaczone zgodnie z art. 34 ust. 4. Alternatywnie, tłumaczenia takich istotnych dokumentów mogą być zapewnione przez inne podmioty i opłacone ze środków publicznych zgodnie z prawem krajowym.

Osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową, osoba pozbawiona ochrony międzynarodowej oraz osoba uznana za kwalifikującą się do objęcia ochroną uzupełniającą mogą na własny koszt zapewnić tłumaczenie innych dokumentów.

6. Jeżeli dokumenty nie zostają przedłożone w stosownym terminie określonym przez sąd lub trybunał - w przypadku gdy tłumaczenia mają zostać zapewnione przez osobę ubiegającą się o ochronę międzynarodową - lub jeżeli dokumenty nie zostają przedłożone w terminie umożliwiającym sądowi lub trybunałowi zapewnienie ich tłumaczenia - w przypadku gdy tłumaczenia mają zostać zapewnione przez sąd lub trybunał - sąd lub trybunał mogą odmówić uwzględnienia tych dokumentów.

7. Państwa członkowskie określają w swoim prawie krajowym następujące terminy składania odwołań od decyzji, o których mowa w ust. 1 przez osoby ubiegające się o ochronę międzynarodową, osoby pozbawione ochrony międzynarodowej i osoby uznane za osoby kwalifikujące się do objęcia ich ochroną uzupełniającą:

a) od minimum pięciu dni do maksymalnie dziesięciu dni w przypadku decyzji o odrzuceniu wniosku jako niedopuszczalnego, wycofanego w sposób dorozumiany, bezzasadnego lub w sposób oczywisty bezzasadnego, jeżeli w chwili wydania decyzji zastosowanie ma którakolwiek z okoliczności, o których mowa w art. 42 ust. 1 lub 3;

b) od minimum dwóch tygodni do maksymalnie jednego miesiąca we wszystkich pozostałych przypadkach.

8. Terminy, o których mowa w ust. 7, zaczynają bieg w dniu, w którym osoba ubiegająca się o ochronę międzynarodową, osoba pozbawiona ochrony międzynarodowej, osoba uznana za osobę kwalifikującą się do objęcia jej ochroną uzupełniającą, przedstawiciel takiej osoby lub doradca prawny legalnie reprezentujący tę osobę zostali powiadomienie o decyzji organu rozstrzygającego lub, w przypadku pozbawienia ochrony międzynarodowej i jeżeli przewiduje to prawo krajowe, właściwego sądu lub trybunału. Procedurę powiadamiania określa się w prawie krajowym.