Art. 11. - Ustanie statusu - Rozporządzenie 2024/1347 w sprawie norm dotyczących kwalifikowania obywateli państw trzecich lub bezpaństwowców jako osób korzystających z ochrony międzynarodowej, jednolitego statusu uchodźców lub osób kwalifikujących się do otrzymania ochrony uzupełniającej oraz zakresu udzielanej ochrony, zmieniające dyrektywę Rady 2003/109/WE oraz uchylające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/95/UE

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2024.1347

Akt oczekujący

Wersja od: 22 maja 2024 r.

Artykuł  11

Ustanie statusu

1. Obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec przestaje być uchodźcą, jeżeli zaistniała co najmniej jedna z następujących okoliczności:

a) obywatel państwa trzeciego ponownie dobrowolnie przyjął ochronę państwa, którego jest obywatelem;

b) utraciwszy swoje obywatelstwo, obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec dobrowolnie ponownie je przyjął;

c) obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec przyjął nowe obywatelstwo i korzysta z ochrony państwa nowego obywatelstwa;

d) obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec ponownie dobrowolnie zamieszkał w państwie, które opuścił lub poza którym pozostawał z obawy przed prześladowaniem;

e) obywatel państwa trzeciego lub bezpaństwowiec nie może dłużej odmawiać przyjęcia ochrony państwa, którego jest obywatelem, z powodu ustania okoliczności, w związku z którymi został uznany za uchodźcę;

f) bezpaństwowiec może powrócić do państwa swojego poprzedniego miejsca zwykłego pobytu z powodu ustania okoliczności, w związku z którymi został uznany za uchodźcę.

Lit. e) i f) akapitu pierwszego nie stosuje się do uchodźcy, który może powołać się na ważne powody związane z poprzednim prześladowaniem, uzasadniające jego odmowę przyjęcia ochrony państwa, którego jest obywatelem, lub - w przypadku bezpaństwowca - z ochrony państwa jego poprzedniego miejsca zwykłego pobytu.

2. Aby ocenić, czy stosuje się ust. 1 akapit pierwszy lit. e) i f), organ rozstrzygający:

a) uwzględnia dokładne i aktualne informacje uzyskane z odpowiednich i dostępnych źródeł krajowych, unijnych i międzynarodowych oraz, jeżeli są one dostępne, wspólną analizę sytuacji w konkretnych krajach pochodzenia oraz wytyczne, o których mowa w art. 11 rozporządzenia (UE) 2021/2303;

b) bierze pod uwagę to, czy zmiana okoliczności jest na tyle znacząca i długotrwała, że obawa uchodźcy przed prześladowaniem nie jest już uzasadniona.