Równość kobiet i mężczyzn - 2008 (2008/2047(INI)).
Dz.U.UE.C.2009.295E.35
Akt nienormatywnyP6_TA(2008)0399
Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 3 września 2008 r. w sprawie równości kobiet i mężczyzn - 2008 (2008/2047(INI))
(2009/C 295 E/11)
(Dz.U.UE C z dnia 4 grudnia 2009 r.)
Parlament Europejski,
– uwzględniając artykuły 2, 3 ust. 2 oraz 141 Traktatu WE,
– uwzględniając art. 23 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 23 stycznia 2008 r. na temat równości kobiet i mężczyzn - 2008 (COM(2008)0010) ("Sprawozdanie Komisji na temat równości") i roczne sprawozdania z poprzednich lat (COM(2001)0179, COM(2002)0258, COM(2003)0098, COM(2004)0115, COM(2005)0044, COM(2006)0071 oraz COM(2007)0049),
– uwzględniając komunikat Komisji z dnia 1 marca 2006 r. zatytułowany "Plan działań na rzecz równości kobiet i mężczyzn 2006-2010" (COM(2006)0092),
– uwzględniając decyzję Rady 2001/51/WE z dnia 20 grudnia 2000 r. ustanawiającą program odnoszący się do wspólnotowej strategii ramowej w sprawie równouprawnienia płci(1),
– uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności(2), a w szczególności jego art. 16 ust. 1,
– uwzględniając Europejski pakt na rzecz równości płci przyjęty przez Radę Europejską w Brukseli w dniach 23-24 marca 2006 r.,
– uwzględniając wspólne oświadczenie przyjęte w dniu 4 lutego 2005 r. przez ministrów państw członkowskich UE odpowiedzialnych za politykę w dziedzinie równości płci,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 9 marca 2004 r. w sprawie godzenia życia zawodowego, rodzinnego i prywatnego(3),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 24 października 2006 r. w sprawie imigracji kobiet: roli i miejsca imigrantek w Unii Europejskiej(4),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie sytuacji kobiet niepełnosprawnych w Unii Europejskiej(5),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 13 marca 2007 r. w sprawie planu działań na rzecz równości kobiet i mężczyzn (2006-2010)(6),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie ram prawnych dotyczących środków służących pogodzeniu życia rodzinnego i okresu studiów młodych kobiet w Unii Europejskiej(7),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 27 września 2007 r. w sprawie równouprawnienia kobiet i mężczyzn w Unii Europejskiej - 2007(8),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 17 stycznia 2008 r. w sprawie roli kobiet w przemyśle(9),
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 12 marca 2008 r. w sprawie sytuacji kobiet na obszarach wiejskich UE(10),
– uwzględniając rezolucję z dnia 13 marca 2008 r. w sprawie szczególnej sytuacji kobiet w zakładach karnych oraz wpływu odbywania kary pozbawienia wolności przez rodziców na życie społeczne i rodzinne(11),
– uwzględniając Komitet Doradczy ds. Równości Szans dla Kobiet i Mężczyzn oraz jego opinię w sprawie różnic płacowych między kobietami i mężczyznami wydaną w dniu 22 marca 2007 r.,
– uwzględniając ramy działań na rzecz równości kobiet i mężczyzn przyjęte przez europejskich partnerów społecznych w dniu 22 marca 2005 r.,
– uwzględniając art. 45 Regulaminu,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Praw Kobiet i Równouprawnienia oraz opinie Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych, jak również Komisji Kultury i Edukacji (A6-0325/2008),
A. mając na uwadze, że równość kobiet i mężczyzn jest podstawową zasadą UE uznaną w Traktacie ustanawiającym Wspólnotę Europejską oraz w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej, a także mając na uwadze, że mimo znaczącego postępu w tej dziedzinie nadal istnieje wiele dysproporcji między kobietami a mężczyznami,
B. mając na uwadze, że przemoc wobec kobiet jest główną przeszkodą dla równości kobiet i mężczyzn, a także najbardziej powszechnym naruszeniem praw człowieka, wykraczającym poza granice geograficzne, gospodarcze czy społeczne; mając na uwadze alarmującą liczbę kobiet, które są ofiarami przemocy,
C. mając na uwadze, że pojęcie "przemoc wobec kobiet" należy rozumieć jako wszelkie akty przemocy związane z przynależnością do danej płci, w wyniku których kobiety doznają lub mogą doznawać krzywdy fizycznej, płciowej bądź psychologicznej lub cierpienia, w tym również groźby dokonania takich aktów, przymus lub arbitralne pozbawienie wolności, mające miejsce tak w życiu publicznym, jak i prywatnym,
D. mając na uwadze, że handel ludźmi dla celów wykorzystania seksualnego jest niemożliwym do zaakceptowania pogwałceniem praw człowieka i stanowi współczesną formę niewolnictwa, ściśle powiązaną z innymi formami przestępczości, która dotkliwie podważa wszelkie wysiłki zmierzające do osiągnięcia równości mężczyzn i kobiet,
E. mając na uwadze, że promowanie elastycznej polityki przedsiębiorstw na rynku pracy nie powinno być skierowane na pierwszym miejscu na potrzeby przedsiębiorstw lub organów administracji publicznej, lecz na czas, którego kobiety i mężczyźni potrzebują, aby poważnie podejść do swoich obowiązków rodzinnych,
F. mając na uwadze, że europejska strategia zatrudnienia nie obejmuje ani szczegółowych wytycznych dotyczących płci, ani filaru równych szans,
G. mając na uwadze, że różnice w traktowaniu kobiet i mężczyzn w zatrudnieniu wskazują na utrzymujące się dysproporcje jakościowe i ilościowe między kobietami i mężczyznami,
H. mając na uwadze, że różnice w wynagradzaniu utrzymują się na stałym poziomie 15 % od 2003 r. i spadły zaledwie o jeden punkt procentowy od 2000 r.,
I. mając na uwadze, że segregacja sektorowa i zawodowa miedzy kobietami a mężczyznami nie zmniejsza się, a wręcz rośnie w niektórych krajach,
J. mając na uwadze, że udział kobiet w procesach decyzyjnych jest niezwykle ważnym wskaźnikiem równości kobiet i mężczyzn, a także mając na uwadze, że liczba kobiet na stanowiskach kierowniczych w przedsiębiorstwach i na uniwersytetach nadal jest niska, natomiast na stanowiskach politycznych i stanowiskach badaczy rośnie bardzo powoli,
K. mając na uwadze, że nadal istniejące stereotypy dotyczące możliwości edukacyjnych i zawodowych dostępnych dla kobiet przyczyniają się do utrzymania nierówności,
L. mając na uwadze, że cele lizbońskie związane ze stymulowaniem wzrostu gospodarczego i propagowaniem społecznej gospodarki rynkowej można zrealizować jedynie wykorzystując w pełni znaczący potencjał kobiet na rynku pracy,
M. mając na uwadze zagrożenie "wymuszonym" zatrudnieniem w niepełnym wymiarze godzin, w szczególności kobiet, który to wybór często jest im narzucony z braku dostępnej infrastruktury opieki nad dziećmi,
N. mając na uwadze, że szereg wyzwań i trudności dotyka w większym stopniu kobiety niż mężczyzn, szczególnie w zakresie jakości zatrudnienia, sytuacji małżonków "pomagających" w niektórych sektorach gospodarki - takich jak rolnictwo, rybołówstwo lub małe przedsiębiorstwa rodzinne - zdrowia i bezpieczeństwa w miejscu pracy, ochrony macierzyństwa oraz mając na uwadze, że są one w wyższym stopniu zagrożone ubóstwem,
O. mając na uwadze, że zarówno dla mężczyzn jak i dla kobiet wskaźniki zatrudnienia na obszarach wiejskich są niższe, a ponadto wiele kobiet nigdy nie jest czynnych na oficjalnym rynku pracy, w związku z czym nie są one ani zarejestrowane jako bezrobotne, ani ujęte w statystykach bezrobocia, co prowadzi do specyficznych problemów finansowych i prawnych w związku z prawem do urlopu macierzyńskiego i chorobowego, uzyskaniem praw emerytalnych i dostępem do ubezpieczenia społecznego, jak również problemów w przypadku rozwodu; mając na uwadze, że na obszarach wiejskich w dużym stopniu brak jest możliwości podjęcia wysokiej jakości zatrudnienia,
P. mając na uwadze widoczne oznaki pogarszania się warunków niektórych grup kobiet, często borykających się z wieloma trudnościami i zagrożeniami, a także podwójną dyskryminacją, szczególnie kobiet niepełnosprawnych, kobiet z osobami na utrzymaniu, starszych kobiet oraz kobiet należących do mniejszości i imigrantek,
Q. mając na uwadze dysproporcje, jakie utrzymują się miedzy kobietami a mężczyznami we wszystkich aspektach jakości pracy, np. pogodzenia życia zawodowego z prywatnym, rozwiązań dotyczących organizacji pracy, które nie w pełni wykorzystują umiejętności pracowników oraz na polu zdrowia i bezpieczeństwa w pracy; mając na uwadze, że wskaźnik zatrudnienia kobiet z dziećmi będącymi na ich utrzymaniu osiąga zaledwie 62 % natomiast w przypadku mężczyzn wynosi on 91,4 %; mając na uwadze, że udział kobiet w rynku pracy nadal w dużym stopniu charakteryzuje się wysokim i rosnącym udziałem w zatrudnieniu w niepełnym wymiarze czasu pracy - 31,4 % w 2007 r. w Unii 27 państw w porównaniu z zaledwie 7,8 % w przypadku mężczyzn; kobiety stanowią 76,5 % wszystkich zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy; mając na uwadze, że umowy o pracę na czas określony również częściej dotyczą kobiet (15,1 % - o jeden punkt procentowy więcej niż mężczyzn); mając na uwadze, że długoterminowe bezrobocie nadal o wiele częściej występuje wśród kobiet (4,5 %) niż wśród mężczyzn (3,5 %),
R. mając na uwadze, że zagrożenie popadnięciem w ubóstwo jest o wiele poważniejsze w przypadku kobiet niż mężczyzn, zwłaszcza u kobiet powyżej 65 roku życia (21 %, czyli o 5 punktów procentowych więcej niż u mężczyzn),
S. mając na uwadze, że pogodzenie życia zawodowego z rodzinnym i prywatnym nadal pozostaje nierozwiązaną kwestią, zarówno w odniesieniu do kobiet, jak i mężczyzn,
T. mając na uwadze, że partnerzy społeczni odgrywają istotną rolę w opracowywaniu i skutecznym wdrażaniu działań na rzecz równości kobiet i mężczyzn na poziomie europejskim, krajowym, regionalnym, sektorowym i przedsiębiorstw,
U. mając na uwadze, że podział obowiązków rodzinnych i domowych między kobiety i mężczyzn, między innymi poprzez promowanie korzystania z urlopu rodzicielskiego i urlopu ojcowskiego jest niezbędnym warunkiem promowania i realizacji równości kobiet i mężczyzn oraz mając na uwadze, iż niewłączenie urlopu macierzyńskiego i rodzicielskiego do ogólnego czasu pracy jest przejawem dyskryminacji i sprawia, iż kobiety są w gorszej sytuacji na rynku pracy,
V. mając na uwadze, że dostęp do usług opieki nad dziećmi, osobami starszymi i zależnymi ma zasadnicze znaczenie dla równego udziału kobiet i mężczyzn w rynku pracy, w edukacji i szkoleniu,
W. mając na uwadze, że przepisy dotyczące funduszy strukturalnych stanowią, iż państwa członkowskie i Komisja mają obowiązek zapewnić wspieranie równości kobiet i mężczyzn oraz uwzględnianie problematyki płci na poszczególnych etapach wdrażania funduszy,
1. z zadowoleniem przyjmuje wskazane wyżej sprawozdanie Komisji na temat równości i ponownie wskazuje na podwójny charakter polityki w zakresie równości płci na poziomie UE, z jednej strony poprzez zapewnienie równości kobiet i mężczyzn we wszystkich dziedzinach polityki (gender mainstreaming), a z drugiej - poprzez ukierunkowane środki służące ograniczeniu dyskryminacji kobiet, takie jak kampanie podnoszące świadomość, wymiana sprawdzonych rozwiązań, dialog z obywatelami oraz inicjatywy w zakresie partnerstwa publiczno-prywatnego;
2. podkreśla znaczenie walki z przemocą wobec kobiet dla osiągnięcia równości kobiet i mężczyzn i dlatego wzywa państwa członkowskie i Komisję do wspólnych działań w tej dziedzinie; wzywa Komisję do rozważenia możliwości przyjęcia nowych środków mających na celu walkę z przemocą wobec kobiet;
3. wzywa Komisję i państwa członkowskie do połączenia swych wysiłków w zwalczaniu sieci przestępczości zorganizowanej i handlu ludźmi oraz do przyjęcia i wzmocnienia środków prawnych, administracyjnych, edukacyjnych, socjalnych i kulturowych, które osłabiłyby popyt na prostytucję;
4. wzywa państwa członkowskie do pilnego ratyfikowania Konwencji Rady Europy w sprawie działań przeciwko handlowi ludźmi;
5. uważa, że ogólny udział kobiet w procesach decyzyjnych na poziomie lokalnym, krajowym i UE jest niedostateczny; dlatego zachęca Komisję, państwa członkowskie i partie polityczne do zastanowienia się nad działaniami służącymi poprawie sytuacji; wskazuje w związku z tym na pozytywne skutki, jakie dla reprezentowania kobiet ma zastosowanie parytetu płciowego w wyborach;
6. zwraca uwagę na związek między udziałem kobiet w polityce i procesach decyzyjnych a ich zaangażowaniem w działalność organizacji pozarządowych i społeczeństwa obywatelskiego; dlatego wzywa Komisję i państwa członkowskie do wspierania działań propagujących to zaangażowanie;
7. podkreśla znaczenie czynnego udziału kobiet w związkach zawodowych w zakresie zadań koncentrujących się na ochronie kobiet w miejscu pracy i przyznawaniu należnych im praw;
8. zauważa znaczenie umożliwienia kobietom sprawowania kontroli nad ich prawami seksualnymi i reprodukcyjnymi; w związku z tym wyraża poparcie dla środków i działań służących poprawie dostępu kobiet do usług związanych ze zdrowiem seksualnym i rozrodczym oraz podnoszeniu świadomości kobiet na temat ich praw i dostępnych usług;
9. wzywa Komisję i państwa członkowskie do przyjęcia niezbędnych środków na rzecz włączania kwestii równości płci do wszelkich kierunków polityki społecznej oraz zatrudnienia i ubezpieczeń społecznych, a zwłaszcza do strategii dotyczących elastycznego rynku pracy i bezpieczeństwa socjalnego (tzw. "flexicurity") i zwalczania wszelkich form dyskryminacji;
10. popiera środki Europejskiego Funduszu Społecznego i programu PROGRESS na lata 2007-2013, które poprawiają sytuację kobiet na rynku pracy i wspierają przeciwdziałanie dyskryminacji;
11. wyraża zaniepokojenie w związku z brakiem postępu w odniesieniu do różnic płacowych między kobietami i mężczyznami w ciągu ostatnich kilku lat; w związku z tym wzywa Komisję i państwa członkowskie do oceny strategii i działań w tej dziedzinie oraz do określenia, jeżeli zajdzie taka potrzeba we współpracy z partnerami społecznymi, nowych środków lub nowego podejścia służącego wdrożeniu istniejących środków w celu poprawy sytuacji; popiera w tym zakresie propozycję komitetu doradczego ds. równości szans, by zaostrzyć istniejące odnośne uregulowania europejskie, zobowiązując pracodawców do prowadzenia kontroli audytowych płac i rozwijania planów działania w celu zniwelowania różnic w wynagrodzeniach; podkreśla potrzebę podjęcia wspólnych działań, szczególnie w ramach nowego cyklu europejskiej strategii na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia oraz wspólnych zasad dotyczących flexicurity;
12. wyraża zaniepokojenie z powodu niekorzystnej sytuacji kobiet na rynku pracy, czego wynikiem jest nabywanie przez nie mniej praw indywidualnych do emerytury lub renty oraz innych świadczeń socjalnych, zwłaszcza w systemach, gdzie prawo do ich uzyskania zależy głównie od uiszczonych składek pracowniczych lub od dochodów danego pracownika; z tego względu wzywa państwa członkowskie do przyjęcia skutecznych środków służących wprowadzeniu w życie norm społecznych i przepisów prawa pracy oraz zapewniających w poszczególnych sektorach miejsca pracy, w których prawa pracownika są przestrzegane, zapewniając w ten sposób godziwy dochód pracownikom, a w szczególności kobietom, a także prawa do bezpiecznych i zdrowych warunków w miejscu pracy oraz do ochrony społecznej i swobody działania związków zawodowych, przyczyniając się do zniesienia dyskryminacji mężczyzn i kobiet w życiu zawodowym;
13. zwraca się do państw członkowskich o wspieranie Komisji w działaniach związanych z kontrolą wdrażania krajowych środków w celu przeprowadzenia oceny przestrzegania zasady równości w szczególności odnośnie do przyznawanych praw, systemów emerytalnych i zabezpieczenia społecznego;
14. zwraca się do instytucji wspólnotowych i państw członkowskich o to, aby ogłosiły dzień 22 lutego Międzynarodowym Dniem Równych Wynagrodzeń;
15. wyraża zaniepokojenie z powodu utrzymujących się różnicy między poziomem wykształcenia kobiet i mężczyzn z jednej strony, a sytuacją na rynku pracy z drugiej, gdzie kobiety, mimo lepszego wykształcenia niż mężczyźni, otrzymują niższe wynagrodzenia, mają bardziej niepewne warunki zatrudnienia i awansują wolniej; wzywa Komisję i państwa członkowskie do zbadania powodów zaistniałej sytuacji i znalezienia rozwiązań;
16. zaleca państwom członkowskim, aby aktywnie wspierały równe traktowanie uczniów oraz aby podejmowały środki zwalczania segregacji zawodowej, która nadal istnieje w szkolnictwie, gdzie odsetek kobiet-nauczycieli w szkolnictwie przedszkolnym i podstawowym znacznie przewyższa odsetek kobiet-nauczycieli w szkolnictwie średnim, w którym przeważają mężczyźni, a które cieszy się większym uznaniem, większym prestiżem społecznym i uposażenia są w nim wyższe;
17. proponuje Komisji, aby zbadała możliwość przyjęcia środków mających na celu zachęcenie kobiet i mężczyzn do podejmowania studiów na kierunkach przyrodniczych i technologicznych w celu zwiększenia liczby specjalistów w tych sektorach i zaspokojenia oczywistego zapotrzebowania;
18. wzywa Komisję i państwa członkowskie do przyjęcia dalszych środków służących poprawie dostępu kobiet do rynku pracy i udziału w tym rynku, w szczególności w sektorach takich jak sektor zaawansowanych technologii, badań, nauk i inżynierii, w których są one nadal niewystarczająco reprezentowane, oraz poprawie jakości zatrudnienia kobiet, szczególnie za pośrednictwem programów na rzecz uczenia się i szkolenia przez całe życie na wszystkich szczeblach; wzywa Komisję i państwa członkowskie do wykorzystania europejskich funduszy strukturalnych do realizacji tych celów;
19. wzywa Komisję i państwa członkowskie do zwrócenia uwagi na sytuację małżonków pomagających w rzemiośle, handlu, rolnictwie, rybołówstwie i małych przedsiębiorstwach rodzinnych w kontekście równości płci oraz uwzględniając fakt, że kobiety są w mniej korzystnej sytuacji niż mężczyźni; apeluje do Komisji o przedstawienie w trybie pilnym wniosku zmieniającego dyrektywę 86/613/EWG w sprawie stosowania zasady równego traktowania kobiet i mężczyzn pracujących na własny rachunek, w tym w rolnictwie, oraz w sprawie ochrony kobiet pracujących na własny rachunek w okresie ciąży(12) i macierzyństwa, z myślą o usuwaniu form dyskryminacji pośredniej, rozwijaniu pozytywnego obowiązku równego traktowania i o poprawie sytuacji prawnej współmałżonka niepracującego zawodowo;
20. wzywa państwa członkowskie do opracowania prawnej koncepcji współwłasności w celu zagwarantowania pełnego uznania praw kobiet w sektorze rolnictwa, odpowiedniej ochrony w zakresie zabezpieczenia społecznego i uznania ich pracy;
21. zachęca państwa członkowskie do wspierania programów na rzecz przedsiębiorczości kobiecej w sektorze przemysłu oraz do finansowego wspierania i zapewnienia struktur doradztwa zawodowego dla kobiet zakładających przedsiębiorstwa, a także odpowiedniego szkolenia;
22. wzywa państwa członkowskie do zwrócenia szczególnej uwagi na dostępność infrastruktury dotyczącej macierzyństwa dla kobiet pracujących na własny rachunek;
23. wzywa Komisję i państwa członkowskie do zwrócenia szczególnej uwagi na sytuację rosnącej liczby pracowników, którzy oficjalnie pracują na własny rachunek, ale których w rzeczywistości można określić jako "pracowników ekonomicznie zależnych";
24. występuje do państw członkowskich o wyróżnienie przedsiębiorstw, które propagują równość kobiet i mężczyzn i sprzyjają godzeniu życia zawodowego z życiem rodzinnym, w celu przyczynienia się do upowszechniania dobrych praktyk w tej dziedzinie;
25. wzywa Komisję i państwa członkowskie do priorytetowego traktowania bardziej narażonych grup kobiet oraz zwrócenia na nie szczególnej uwagi, ze szczególnym uwzględnieniem kobiet niepełnosprawnych, kobiet z osobami na utrzymaniu, starszych kobiet, kobiet należących do mniejszości, imigrantek i kobiet przebywających w zakładach karnych; ponadto wzywa do przygotowania ukierunkowanych środków dostosowanych do ich potrzeb;
26. wzywa Komisję i państwa członkowskie do przyjęcia i wdrożenia koniecznych środków mających na celu wspieranie kobiet niepełnosprawnych, by mogły one czynić postępy w tych obszarach życia społecznego oraz w świecie pracy, kultury i polityki, w których ciągle są niedostatecznie reprezentowane;
27. wzywa Komisję i państwa członkowskie do wspierania dostępu imigrantek do kształcenia i zatrudnienia poprzez przyjęcie środków w celu zwalczania podwójnej dyskryminacji, na którą napotykają imigrantki na rynku pracy, do stworzenia warunków sprzyjających ich dostępowi do rynku pracy, pogodzeniu życia zawodowego i prywatnego oraz do zapewnienia im odpowiednich szkoleń zawodowych;
28. z zadowoleniem przyjmuje konsultacje Komisji z partnerami społecznymi mające na celu poprawę ram legislacyjnych i nielegislacyjnych umożliwiających pogodzenie życia zawodowego, rodzinnego i prywatnego; oczekuje również na analizę wyników tych konsultacji i wynikające stąd propozycje, w szczególności dotyczące urlopu macierzyńskiego i włączenia go do ogólnego czasu pracy, urlopu rodzicielskiego, ojcowskiego, związanego z adopcją i urlopu przeznaczonego na opiekę nad osobami pozostającymi na utrzymaniu; jest poza tym zdania, że ramowe porozumienie w sprawie urlopu rodzicielskiego można poprawić w następujących punktach: wprowadzenia zachęt, by ojcowie brali urlop rodzicielski, wzmocnienia praw pracowników, którzy biorą urlop rodzicielski, uelastycznienia przepisów w zakresie tego urlopu, przedłużenia jego trwania i wynagrodzenia podczas tego urlopu;
29. przypomina, że wszelka polityka w zakresie godzenia życia zawodowego i rodzinnego powinna opierać się na zasadzie wolnego wyboru poszczególnych osób i być dostosowana do poszczególnych etapów życia;
30. wzywa państwa członkowskie do przedstawienia specjalnych środków na rzecz zwalczania nierówności między kobietami i mężczyznami spowodowanych przerwami w zatrudnieniu, wynikającymi w szczególności z urlopu macierzyńskiego lub przeznaczonego na opiekę nad osobami pozostającymi na utrzymaniu; ponadto wzywa do zmniejszenia negatywnego wpływu tych przerw na karierę, zarobki i świadczenia emerytalne;
31. zauważa, że pogodzenie życia zawodowego, prywatnego i rodzinnego jest jednym z podstawowych warunków wzrostu zatrudnienia, i wzywa Komisję do gromadzenia i upowszechniania najlepszych rozwiązań w zakresie skutecznego godzenia życia zawodowego i prywatnego oraz większego zaangażowanie mężczyzn w życie rodzinne;
32. nalega, aby Komisja i państwa członkowskie wspierały udział mężczyzn we wdrażaniu polityki równości płci, w szczególności w zakresie godzenia życia zawodowego, prywatnego i rodzinnego;
33. zwraca się do państw członkowskich oraz władz regionalnych i lokalnych o poprawę dostępności, jakości i przystępności usług opieki nad dziećmi oraz usług opieki nad osobami pozostającymi na utrzymaniu zgodnie z celami barcelońskimi oraz o zagwarantowanie, że dostępność tych usług jest zgodna z pełnoetatowym czasem pracy kobiet i mężczyzn odpowiedzialnych za dzieci i osoby pozostające na utrzymaniu;
34. wzywa kadry zarządzające przedsiębiorstwami do uwzględnienia w planach kadrowych środków sprzyjających elastycznej polityce prorodzinnej w celu ułatwienia pracownikom powrotu do pracy po okresie przerwy;
35. zwraca uwagę Komisji i państw członkowskich na feminizację ubóstwa, w sytuacjach gdy kobiety, zwłaszcza starsze i samotne matki, są zagrożone wykluczeniem i ubóstwem, i wzywa do opracowania środków zapobiegających temu trendowi;
36. zwraca się do Komisji i państw członkowskich o opracowanie instrumentów szkolenia i wdrażania, które umożliwią wszystkim zainteresowanym uwzględnienie perspektywy opartej na równych szansach dla kobiet i mężczyzn w dziedzinach swoich kompetencji, łącznie z oceną szczególnego wpływu polityki na kobiety i mężczyzn;
37. wzywa państwa członkowskie oraz władze regionalne i lokalne do zapewnienia skutecznego wykorzystania istniejących środków, takich jak podręczniki na temat uwzględniania równych szans dla kobiet i mężczyzn w polityce zatrudnienia realizowanej przez Komisję;
38. wzywa państwa członkowskie do zapewnienia odpowiedniego szkolenia w zakresie uwzględniania wymiaru równości mężczyzn i kobiet dla urzędników odpowiedzialnych za wdrażanie wspólnotowych programów na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym;
39. wzywa Komisję i państwa członkowskie do opracowania szeregu wskaźników ilościowych i jakościowych oraz wiarygodnych, porównywalnych i w razie potrzeby dostępnych statystyk ukazujących dane w rozbiciu na płeć, które zostaną wykorzystane w dalszej części wdrażania strategii lizbońskiej na rzecz wzrostu gospodarczego i zatrudnienia celem uwzględnienia wymiaru równości mężczyzn i kobiet i zapewnienia odpowiedniego wprowadzenia w życie polityk i dalszych działań w tym kierunku;
40. z zadowoleniem przyjmuje utworzenie Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn oraz powołanie członków zarządu, dzięki czemu instytut posiada organ decyzyjny; wyraża jednak zaniepokojenie z powodu opóźnienia w rekrutacji dyrektora instytutu i wzywa Komisję do rozwiązania tej kwestii;
41. domaga się, by Komisja z pomocą Europejskiego Instytutu ds. Równości Kobiet i Mężczyzn ujęła w swych przyszłych sprawozdaniach rocznych na temat równości kobiet i mężczyzn fakty i dane statystyczne z krajów kandydujących i krajów potencjalnie kandydujących;
42. zwraca się do państw członkowskich o wspieranie uprawiania sportu i zdrowego stylu życia wśród ogółu społeczeństwa, mając na uwadze fakt, że procentowo mniej kobiet uprawia sport;
43. zobowiązuje swojego Przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz rządom i parlamentom państw członkowskich.
______
(1) Dz.U. L 17 z 19.1.2001, s. 22.
(2) Dz.U. L 210 z 31.7.2006, s. 25.
(3) Dz.U. C 102 E z 28.04.2004, s. 492.
(4) Dz.U. C 313 E z 20.12.2006, s. 118.
(5) Dz.U. C 74 E z 20.3.2008, s. 742.
(6) Dz.U. C 301 E z 13.12.2007, s. 56.
(7) Dz.U. C 146 E z 12.6.2008, s. 112.
(8) Teksty przyjęte, P6_TA(2007)0423.
(9) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0019.
(10) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0094.
(11) Teksty przyjęte, P6_TA(2008)0102.
(12) Dz.U. L 359 z 19.12.1986, s. 56.