Dyrektywa 86/635/EWG w sprawie rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych banków i innych instytucji finansowych
Dz.U.UE.L.1986.372.1
Akt obowiązującyDYREKTYWA RADY
z dnia 8 grudnia 1986 r.
w sprawie rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych banków i innych instytucji finansowych
(Dz.U.UE L z dnia 31 grudnia 1986 r.)
RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 54 ust. 3 lit. g),
uwzględniając wniosek Komisji(1),
uwzględniając opinię Zgromadzenia(2),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(3),
a także mając na uwadze, co następuje:
dyrektywa Rady 78/660/EWG z dnia 25 lipca 1978 r. wydana na podstawie art. 54 ust. 3 lit. g) Traktatu, w sprawie rocznych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek(4), ostatnio zmieniona dyrektywą 84/569/EWG(5), nie musi być, do czasu późniejszej koordynacji, stosowana w stosunku do banków oraz innych instytucji finansowych, zwanych dalej "instytucjami kredytowymi"; uznając podstawowe znaczenie tych przedsiębiorstw we Wspólnocie, koordynacja taka jest konieczna;
dyrektywa Rady 83/349/EWG z dnia 13 czerwca 1983 r., wydana na podstawie art. 54 ust. 3 lit. g) Traktatu, w sprawie skonsolidowanych sprawozdań finansowych(6) przewiduje odstępstwa w stosunku do instytucji kredytowych wyłącznie do czasu upływu nieprzekraczalnego terminu nałożonego odnośnie zastosowania niniejszej dyrektywy; niniejsza dyrektywa musi zatem uwzględniać także przepisy szczególne dotyczące instytucji kredytowych w stosunku do skonsolidowanych sprawozdań finansowych;
potrzeba dokonania koordynacji stała się pilna, ponieważ coraz więcej instytucji kredytowych prowadzi działalność wykraczającą poza granice kraju; poprawa porównywalności rocznych sprawozdaniach finansowych i skonsolidowanych sprawozdaniach finansowych tych instytucji ma istotne znaczenie dla wierzycieli, dłużników, udziałowców i ogółu społeczeństwa;
w praktyce we wszystkich Państwach Członkowskich Wspólnoty instytucje kredytowe w rozumieniu dyrektywy Rady 77/780/EWG z dnia 12 grudnia 1977 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe(7), występujące w różnych formach prawnych, konkurują ze sobą w sektorze bankowym; korzystne wydaje się nieograniczanie koordynacji w stosunku do instytucji kredytowych, do form prawnych objętych zakresem regulacji dyrektywy 78/660/EWG, lecz raczej opowiedzenie się za ustaleniem zakresu, który obejmowałby wszystkie spółki i firmy określone w art. 58 akapit drugi Traktatu;
w odniesieniu do instytucji finansowych zakres regulacji niniejszej dyrektywy powinien jednakże ograniczyć się do tych instytucji finansowych, których jedna z form prawnych została określona w dyrektywie 78/660/EWG; instytucje finansowe nieobjęte zakresem dyrektywy 78/660/EWG muszą automatycznie zostać objęte zakresem niniejszej dyrektywy;
koniecznym jest powiązanie działań w zakresie koordynacji odnoszących się do instytucji kredytowych, ponieważ niektóre aspekty przepisów dotyczących rocznych sprawozdań finansowych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych będą miały wpływ na inne obszary koordynacji, takie jak wymogi dotyczące wydawania zezwoleń i wskaźniki wykorzystywane do celów nadzoru;
ze względu na szczególny charakter instytucji kredytowych właściwe wydaje się przyjęcie odrębnej dyrektywy w sprawie rocznych sprawozdań finansowych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych tych instytucji, nie oznacza to jednak konieczności przyjęcia nowej grupy przepisów innych niż zawarte w dyrektywach 78/660/EWG i 83/349/EWG; odrębne przepisy nie byłyby ani właściwe, ani zgodne z zasadami leżącymi u podstaw koordynacji prawa spółek, ponieważ, uznając ważną rolę, jaką odgrywają w gospodarce wspólnotowej, instytucje kredytowe nie mogą zostać wyłączone z ramowych zasad opracowanych ogólnie dla przedsiębiorstw; z tego względu wzięto pod uwagę jedynie szczególne cechy charakterystyczne instytucji kredytowych i niniejsza dyrektywa reguluje jedynie wyjątki od przepisów zawartych w dyrektywach 78/660/EWG i 83/349/EWG;
struktura i treść bilansów instytucji kredytowych różni się w poszczególnych Państwach Członkowskich; niniejsza dyrektywa musi zatem określać ten sam układ, nomenklaturę i terminologię bilansów wszystkich instytucji kredytowych we Wspólnocie; powinno dopuścić się odstępstwa, jeżeli konieczność taka wynika z formy prawnej instytucji lub ze szczególnego charakteru jej działalności;
jeżeli roczne sprawozdania finansowe i skonsolidowane sprawozdania finansowe mają być porównywalne, należy ustalić podstawowe kwestie dotyczące ujawnienia różnych transakcji w bilansie lub poza bilansem;
w celu uzyskania większej porównywalności konieczne jest także dokładne ustalenie treści różnych pozycji bilansowych i pozabilansowych;
powyższe dotyczy także układu i określenia poszczególnych pozycji rachunku zysków i strat;
porównywalność danych zawartych w bilansie i rachunku zysków i strat zależy także w istotnym stopniu od wartości wpisanych do bilansu poszczególnych pozycji aktywów i pasywów;
ze względu na szczególne rodzaje ryzyka związanego z bankowością i potrzebę zapewnienia zaufania należy ustanowić przepis przewidujący możliwość wprowadzenia po stronie pasywów bilansu pozycji "Fundusz ogólnego ryzyka bankowego"; z tych samych względów wydaje się właściwe zezwolić Państwom Członkowskim, do czasu późniejszej koordynacji, na przyznanie pewnej swobody uznaniowej instytucjom kredytowym, szczególnie w zakresie wyceny pożyczek i zaliczek oraz niektórych papierów wartościowych; jednakże w tym ostatnim przypadku Państwa Członkowskie powinny zezwolić tym instytucjom kredytowym na utworzenie wspomnianego wyżej "Funduszu ogólnego ryzyka bankowego"; właściwe wydaje się zezwolić Państwom Członkowskim na umożliwianie instytucjom kredytowym umieszczania zespołu niektórych opłat i dochodów w rachunku zysków i strat;
ze względu na szczególny charakter instytucji kredytowych niezbędne są także pewne zmiany w odniesieniu do informacji dotyczących bilansu rocznego;
dążąc do traktowania na równi możliwie jak największej liczby instytucji kredytowych, podobnie jak w przypadku dyrektywy 77/780/EWG, w stosunku do małych i średnich instytucji kredytowych nie przewidziano ulg zgodnie z dyrektywą 78/660/EWG; jednakże jeżeli w świetle doświadczeń takie ulgi okazałyby się konieczne, możliwe byłoby ich wprowadzenie w ramach przyszłej koordynacji; z tych samych względów na instytucje kredytowe nie rozszerzono zakresu wyłączeń przedsiębiorstw macierzystych z wymogu konsolidacji, na jakie Państwa Członkowskie mogą zezwolić zgodnie z dyrektywą 83/349/EWG, jeżeli przedsiębiorstwa poddane mają być ujednoliceniu nieprzekraczającemu łącznie pewnej wielkości;
zastosowanie przepisów w sprawie skonsolidowanych sprawozdań finansowych w odniesieniu do instytucji kredytowych wymaga pewnych dostosowań do zasad mających zastosowanie w stosunku do wszystkich spółek przemysłowych i handlowych; przewidziano jasne zasady w przypadku mieszanych grup kapitałowych, a wyłączenia z obowiązku subkonsolidacji mogą zostać objęte dodatkowymi warunkami;
ze względu na skalę rozprzestrzenienia się sieci bankowych poza granice krajów i ich ciągły rozwój roczne sprawozdania finansowe i skonsolidowane sprawozdania finansowe instytucji kredytowej mającej siedzibę główną w jednym z Państw Członkowskich powinny być ogłaszane we wszystkich Państwach Członkowskich, w których instytucja ta prowadzi działalność;
badanie problemów powstających w związku z przedmiotem regulacji niniejszej dyrektywy, w szczególności dotyczących jej zastosowania, wymaga współpracy przedstawicieli Państw Członkowskich i Komisji w ramach komitetu kontaktowego; w celu uniknięcia wzrostu liczby takich komitetów pożądane jest, aby taka współpraca odbywała się w ramach Komitetu przewidzianego w art. 52 dyrektywy 78/660/EWG; jednakże badając problemy dotyczące instytucji kredytowych, należy ustanowić Komitetu w odpowiedni sposób;
ze względu na złożoność sprawy należy wyznaczyć instytucjom kredytowym, objętym zakresem niniejszej dyrektywy dłuższy niż zwykle termin na wykonanie przepisów niniejszej dyrektywy;
należy ustanowić przepisy w celu dokonania rewizji niektórych przepisów niniejszej dyrektywy po pięciu latach doświadczeń jej stosowania w celu większej przejrzystości i harmonizacji przepisów,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Sporządzono w Brukseli, dnia 8 grudnia 1986 r.
W imieniu Rady | |
N. LAWSON | |
Przewodniczący |
_______
(1) Dz.U. C 130 z 1.6.1981, str.1, Dz.U. C 83 z 24.3.1984, str. 6 oraz Dz.U. C 351 z 31.12.1985, str. 24.
(2) Dz.U. C 242 z 12.9.1983, str. 33 oraz Dz.U. C 163 z 10.7.1978, str. 60.
(3) Dz.U. C 112 z 3.5.1982, str. 60.
(4) Dz.U. L 222 z 14.8.1978, str. 11.
(5) Dz.U L 314 z 4.12.1984, str. 28.
(6) Dz.U. L 193 z 18.7.1983, str. 1.
(7) Dz.U. L 322 z 17.12.1977, str. 30.
(8) Dz.U. L 65 z 14.3.1968, str. 8.
(9) Dz.U. L 126 z 12.5.1984, str. 20.
- zmieniony przez art. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/65/WE z dnia 27 września 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.283.28) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 16 listopada 2001 r.
- zmieniony przez art. 3 pkt 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2003/51/WE z dnia 18 czerwca 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.178.16) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 17 lipca 2003 r.
- zmieniony przez art. 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2006/46/WE z dnia 14 czerwca 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.224.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 5 września 2006 r.