Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 27 lutego 2014 r. w sprawie przyszłości unijnej polityki wizowej (2014/2586(RSP)).

A.

mając na uwadze, że wspólna polityka wizowa stanowi niezbędną konsekwencję zniesienia kontroli na wewnętrznych granicach strefy Schengen;

B.

mając na uwadze, że głównymi elementami wspólnej polityki wizowej są: wspólna lista państw, których obywatele podlegają obowiązkowi wizowemu oraz państw, których obywatele są zwolnieni z tego wymogu, stanowiąca załącznik do rozporządzenia (WE) nr 539/2001, wspólne zasady wydawania wiz zawarte w kodeksie wizowym, jednolity format wiz, wymiana informacji poprzez wizowy system informacyjny, a także szereg umów międzynarodowych z państwami trzecimi w sprawie zwolnień i ułatwień wizowych;

C.

mając na uwadze, że Traktat z Lizbony przewiduje stosowanie zwykłej procedury ustawodawczej w odniesieniu do wszystkich aspektów wspólnej polityki wizowej, a także zgodę Parlamentu w odniesieniu do wszystkich umów międzynarodowych w tej sprawie;

D.

mając na uwadze, że ważne jest podjęcie rozważań i rozmów międzyinstytucjonalnych w sprawie przyszłości wspólnej polityki wizowej UE, w szczególności w zakresie działań na rzecz dalszej harmonizacji procedur wizowych, w tym wspólnych przepisów dotyczących wydawania wiz;

1.

z zadowoleniem przyjmuje postępy osiągnięte w dziedzinie wizowego dorobku prawnego, lecz jednocześnie wzywa Komisję i państwa członkowskie do lepszego wdrożenia dotychczasowych przepisów w tym zakresie; apeluje zwłaszcza o zacieśnioną lokalną współpracę Schengen, aby poprawić wdrożenie kodeksu wizowego w krótkiej perspektywie;

2.

uważa, że w przyszłości należy podjąć działania na rzecz dalszej harmonizacji procedur wizowych, w tym prawdziwie wspólnych przepisów dotyczących wydawania wiz;

3.

jest zdania, że w wielu państwach trzecich obecna liczba placówek konsularnych jest wyraźnie niewystarczająca;

4.

uważa, że wspólne ośrodki przyjmowania wniosków wizowych okazały się praktycznym narzędziem, które mogłoby w przyszłości stać się normą;

5.

ubolewa nad tym, że Komisja nie przedstawiła badania na temat możliwości utworzenia "wspólnego europejskiego mechanizmu wydawania wiz krótkoterminowych", w tym stopnia, w jakim ocena indywidualnego ryzyka mogłaby uzupełniać ocenę domniemanego ryzyka wynikającego z obywatelstwa wnioskodawcy, do czego zachęcano w programie sztokholmskim (pkt 5.2);

6.

uważa, że podróże w dobrej wierze i osoby często podróżujące powinny być objęte dalszymi ułatwieniami, w szczególności poprzez częstsze stosowanie wiz wielokrotnego wjazdu na dłuższy czas;

7.

apeluje do państw członkowskich o wykorzystanie obecnie obowiązujących przepisów kodeksu wizowego i kodeksu granicznego Schengen pozwalających na wydawanie wiz humanitarnych oraz o ułatwienie zapewniania tymczasowego schronienia obrońcom praw człowieka, których życie w państwach trzecich jest zagrożone;

8.

z nadzieją oczekuje na wniosek dotyczący przeglądu kodeksu wizowego, lecz ubolewa nad faktem, że Komisja wielokrotnie przekładała już jego przyjęcie;

9.

ubolewa nad tym, że Komisja wciąż jeszcze nie przedstawiła ogólnej oceny kodeksu wizowego; ubolewa nad tym, że Komisja zamierza przedstawić tę ocenę wraz z wnioskiem w sprawie przeglądu kodeksu wizowego; uważa, że bardziej wskazane byłoby, by Komisja najpierw przedstawiła sprawozdanie z oceny, co umożliwiłoby instytucjom omówienie tej kwestii;

10.

apeluje o zawarcie dalszych umów w sprawie ułatwień wizowych, w stosownych przypadkach, oraz o monitorowanie i usprawnienie umów już obowiązujących;

11.

wzywa do systematycznej oceny obowiązujących umów w sprawie ułatwień wizowych, aby zbadać, czy prowadzą one do osiągnięcia zamierzonego celu;

12.

z zadowoleniem przyjmuje ostatnie aktualizacje listy państw trzecich, których obywatele podlegają obowiązkowi wizowemu lub są z niego zwolnieni, zawartej w rozporządzeniu (WE) nr 539/2001, a w szczególności dodatkowe zwolnienia z obowiązku wizowego; przypomina o znaczeniu bezwizowego podróżowania dla państw trzecich, w szczególności ich społeczeństwa obywatelskiego, lecz również dla samej UE;

13.

w tym kontekście uważa, że umowa o ruchu bezwizowym między UE a Ukrainą jest formą reakcji na postulaty ukraińskiego społeczeństwa obywatelskiego i studentów, demonstrujących w ostatnich dniach; wskazuje, że taka umowa sprzyjałaby wymianie i kontaktom indywidualnym między społeczeństwami obywatelskimi, w ten sposób zwiększając wzajemne zrozumienie, oraz byłaby korzystna dla wymiany gospodarczej; wzywa Komisję, aby przedstawiła wniosek mający na celu umieszczenie Ukrainy w wykazie krajów trzecich, których obywatele nie podlegają obowiązkowi wizowemu; wzywa też państwa członkowskie do pełnego wdrożenia obecnie obowiązującej umowy o ułatwieniach wizowych, aby ułatwić wjazd do UE, w szczególności studentom i naukowcom;

14.

z zadowoleniem przyjmuje aktualizację kryteriów zwolnienia z obowiązku wizowego, która miała na celu uwzględnienie kwestii praw podstawowych, a także korzyści gospodarczych, w szczególności pod względem turystyki i handlu zagranicznego, oraz ich zawarcie w artykule rozporządzenia;

15.

podkreśla, że dalsza liberalizacja wiz wymaga większej wiedzy na temat stosowania obecnie obowiązujących zwolnień wizowych, w tym poprzez unijny elektroniczny system zezwoleń na podróż (EU-ESTA); apeluje do Rady i Komisji, aby dopilnowały, by Parlament otrzymywał pełniejsze informacje dotyczące sytuacji w omawianych państwach trzecich, aby umożliwić właściwą kontrolę demokratyczną;

16.

zwraca się do Komisji, aby rozważyła, w jaki sposób można zapewnić w przyszłości jednoczesne zmiany do załączników rozporządzenia i dwustronnych umów o zniesieniu obowiązku wizowego, tam, gdzie to konieczne, tak aby uniknąć ryzyka, że zmiana załączników nie prowadzi automatycznie do zawarcia niezbędnej umowy o zniesieniu obowiązku wizowego;

17.

przyjmuje do wiadomości zawarcie porozumienia w sprawie mechanizmu zawieszenia; oczekuje od państw członkowskich, że uruchomią ten mechanizm w dobrej wierze i jedynie jako środek ostateczny w sytuacji nadzwyczajnej, gdy zajdzie potrzeba pilnego zareagowania w celu zaradzenia trudnościom napotykanym przez całą Unię, oraz po spełnieniu odnośnych kryteriów;

18.

uważa, że pełna wzajemność wizowa jest celem, do którego Unia powinna proaktywnie dążyć w swoich stosunkach z państwami trzecimi, przyczyniając się tym samym do zwiększenia wiarygodności i spójności unijnej polityki zagranicznej na szczeblu międzynarodowym;

19.

apeluje o podjęcie debaty na temat związku między dalszą liberalizacją systemu wizowego a apelami niektórych państw członkowskich o zaostrzenie środków bezpieczeństwa i bardziej rygorystyczne kontrole graniczne wobec podróżujących zwolnionych z obowiązku wizowego;

20.

apeluje do eu-LISA o jak najszybsze przedstawienie oczekiwanego sprawozdania z oceny VIS;

21.

apeluje do Rady i Komisji o usprawnienie przepływu do Parlamentu informacji dotyczących negocjacji umów międzynarodowych w dziedzinie wiz, zgodnie z art. 218 ust. 10 TFUE oraz z porozumieniem ramowym w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską;

22.

ogłasza zamiar powołania grupy kontaktowej ds. polityki wizowej w ramach Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych; zwraca się do prezydencji Rady i państw członkowskich, a także do Komisji, o udział w posiedzeniach tej grupy kontaktowej;

23.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 27 lutego 2014 r. w sprawie przyszłości unijnej polityki wizowej (2014/2586(RSP)).

Dz.U.UE.C.2017.285.147

Przyszłość unijnej polityki wizowej