Decyzja 2017/769 w sprawie ratyfikacji przez państwa członkowskie oraz przystąpienia, w interesie Unii Europejskiej, do Protokołu z 2010 r. do Międzynarodowej konwencji o odpowiedzialności i odszkodowaniu za szkodę związaną z przewozem morskim substancji niebezpiecznych i szkodliwych, z wyjątkiem aspektów związanych ze współpracą sądową w sprawach cywilnych
Dz.U.UE.L.2017.115.15
Akt obowiązującyDECYZJA RADY (UE) 2017/769
z dnia 25 kwietnia 2017 r.
w sprawie ratyfikacji przez państwa członkowskie oraz przystąpienia, w interesie Unii Europejskiej, do Protokołu z 2010 r. do Międzynarodowej konwencji o odpowiedzialności i odszkodowaniu za szkodę związaną z przewozem morskim substancji niebezpiecznych i szkodliwych, z wyjątkiem aspektów związanych ze współpracą sądową w sprawach cywilnych
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 100 ust. 2, w związku z art. 218 ust. 6 lit. a) ppkt (v),
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
uwzględniając zgodę Parlamentu Europejskiego 1 ,
(1) Międzynarodowa konwencja o odpowiedzialności i odszkodowaniu za szkodę związaną z przewozem morskim substancji niebezpiecznych i szkodliwych z 1996 r. (zwana dalej "konwencją SNS z 1996 r.") ma na celu zapewnienie odpowiedniego, niezwłocznego i skutecznego odszkodowania osobom, które poniosły szkodę spowodowaną wyciekami substancji niebezpiecznych i szkodliwych podczas ich przewozu morskiego. Konwencja SNS z 1996 r. wypełniła istotną lukę w międzynarodowych uregulowaniach dotyczących odpowiedzialności w kontekście transportu morskiego.
(2) W 2002 r. Rada przyjęła decyzję 2002/971/WE 2 . Zgodnie z tą decyzją państwa członkowskie miały w rozsądnym terminie i w miarę możliwości przed dniem 30 czerwca 2006 r. podjąć kroki niezbędne do ratyfikowania konwencji SNS z 1996 r. lub przystąpienia do niej. Cztery państwa członkowskie ratyfikowały następnie tę konwencję. Konwencja SNS z 1996 r. nie weszła w życie.
(3) Konwencję SNS z 1996 r. zmieniono protokołem z 2010 r. do tej konwencji (zwanym dalej "protokołem z 2010 r."). Zgodnie z art. 2 i art. 18 ust. 1 protokołu z 2010 r., konwencja SNS z 1996 r. i protokół z 2010 r. mają być odczytywane, interpretowane i stosowane łącznie jako jeden instrument, w stosunkach między stronami protokołu z 2010 r.
(4) Tekst konsolidujący konwencję SNS z 1996 r. i protokół z 2010 r. (zwany dalej "konwencją SNS z 2010 r.") został przygotowany przez Sekretariat Międzynarodowej Organizacji Morskiej (zwanej dalej "IMO") i zatwierdzony przez Komitet Prawny IMO na jego 98. posiedzeniu. Konwencja SNS z 2010 r. nie jest instrumentem otwartym do podpisu lub ratyfikacji. Konwencja SNS z 2010 r. stanie się skuteczna po wejściu w życie protokołu z 2010 r. w państwach członkowskich.
(5) Zgodnie z art. 20 ust. 8 protokołu z 2010 r. wydanie zgody przez państwo na związanie się tym protokołem unieważnia każde uprzednie wyrażenie zgody przez to państwo na związanie się konwencją SNS z 1996 r. W rezultacie państwa będące umawiającymi się stronami konwencji SNS z 1996 r. przestaną nimi być w chwili wyrażenia przez nie zgody na związanie się protokołem z 2010 r. zgodnie z art. 20 tego protokołu, a w szczególności jego ust. 2, 3 i 4.
(6) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2004/35/WE 3 ma na celu zapobieganie i zaradzanie szkodom w środowisku spowodowanym przez wieloraką działalność zawodową, w tym przez morski transport towarów niebezpiecznych. Dyrektywa ta nie ma jednak zastosowania w przypadku szkody osobistej, szkody wyrządzonej na mieniu prywatnym lub jakichkolwiek strat gospodarczych oraz nie wpływa na jakiekolwiek prawa do odszkodowania za tego typu szkody. Przedmiot tej dyrektywy i przedmiot konwencji SNS z 2010 r. pokrywają się zatem częściowo, ale nie w znacznej mierze. Państwa członkowskie utrzymują swoje kompetencje w odniesieniu do tych aspektów konwencji SNS z 2010 r., które nie mają wpływu na wspólne zasady.
(7) Konwencja SNS z 2010 r., tak jak akt ją poprzedzający, ma szczególne znaczenie dla interesów Unii i jej państw członkowskich, gdyż przewiduje zwiększoną ochronę ofiar szkód związanych z przewozem substancji niebezpiecznych i szkodliwych, w tym w kontekście szkód w środowisku, zgodnie z Konwencją Narodów Zjednoczonych o prawie morza z 1982 r.
(8) Aby państwa mogły stać się Umawiającymi się Stronami protokołu z 2010 r., a tym samym konwencji SNS z 2010 r., muszą przedłożyć sekretarzowi generalnemu IMO - w tym samym czasie, w którym przedłożą akt potwierdzający ich zgodę - stosowne dane dotyczące całkowitych ilości ładunku będącego podstawą wpłaty na podstawie konwencji SNS z 2010 r. (zwanego dalej "ładunkiem substancji niebezpiecznych i szkodliwych będącym podstawą wpłaty") w poprzednim roku kalendarzowym, zgodnie z jej art. 20 ust. 4. W tym celu państwa zobowiązane są do ustanowienia systemu składania sprawozdań na temat ładunku substancji niebezpiecznych i szkodliwych będącego podstawą wpłaty, zanim wyrażą zgodę na związanie się protokołem z 2010 r.
(9) W 2013 r. Komitet Prawny IMO na 100. posiedzeniu zatwierdził wytyczne w sprawie składania sprawozdań na temat ładunku substancji niebezpiecznych i szkodliwych będącego podstawą wpłaty; wytyczne te przygotowano, aby usprawnić przyjmowanie przez państwa ratyfikujące przepisów dotyczących systemu składania sprawozdań przed wejściem w życie protokołu z 2010 r. oraz aby przyczynić się do globalnego, jednolitego i skutecznego spełniania stosownych wymogów konwencji SNS z 2010 r.
(10) Aby zagwarantować pewność prawa wszystkim zainteresowanym stronom, państwa członkowskie powinny w stosowny sposób informować się nawzajem oraz Radę i Komisję o swoich systemach składania sprawozdań na temat ładunku substancji niebezpiecznych i szkodliwych będącego podstawą wpłaty. Informacje te mogłyby zostać udostępnione w sposób nieformalny istniejącymi kanałami, na przykład za pośrednictwem organów przygotowawczych Rady.
(11) Wymienianie się przez państwa członkowskie najlepszymi praktykami w zakresie ustanawiania systemu składania sprawozdań na temat ładunku substancji niebezpiecznych i szkodliwych będącego podstawą wpłaty mogłoby pomóc państwom członkowskim w tworzeniu takiego systemu.
(12) Tak jak w przypadku konwencji SNS z 1996 r., wobec braku klauzuli o regionalnej organizacji integracji gospodarczej, stronami protokołu z 2010 r. mogą być jedynie suwerenne państwa. W związku z tym nie jest możliwe, aby Unia ratyfikowała protokół z 2010 r., a tym samym konwencję SNS z 2010 r., ani aby do nich przystąpiła.
(13) Ratyfikacja protokołu z 2010 r. przez wszystkie państwa członkowskie w określonych ramach czasowych powinna zapewnić równe szanse w Unii wszystkim zainteresowanym podmiotom, których dotyczy stosowanie konwencji SNS z 2010 r.
(14) Z uwagi na międzynarodowy charakter systemu dotyczącego substancji niebezpiecznych i szkodliwych należy dążyć do globalnego zapewnienia równych szans wszystkim zainteresowanym podmiotom, których dotyczy stosowanie konwencji SNS z 2010 r. Z tego względu protokół z 2010 r. musi mieć zastosowanie globalne.
(15) Państwa członkowskie powinny zatem zostać upoważnione do - odpowiednio - ratyfikowania protokołu z 2010 r. lub przystąpienia do niego, w odniesieniu do jego części wchodzących w zakres wyłącznej kompetencji Unii, z wyjątkiem aspektów dotyczących współpracy sądowej w sprawach cywilnych. Postanowienia konwencji SNS z 2010 r. wchodzące w zakres kompetencji przyznanych Unii w odniesieniu do współpracy sądowej w sprawach cywilnych mają być przedmiotem decyzji przyjętej równolegle z niniejszą decyzją,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
| W imieniu Rady | |
| I. BORG | |
| Przewodniczący |