Ramowa Konwencja Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatycznych. Nowy Jork.1992.05.09.
Dz.U.UE.L.1994.33.13
Akt obowiązującyRAMOWA KONWENCJA NARODÓW ZJEDNOCZONYCH W SPRAWIE ZMIAN KLIMATYCZNYCH *
UZNAJĄC, że zmiany klimatu Ziemi i ich negatywne skutki są wspólnym problemem ludzkości;
ZANIEPOKOJONE tym, że wskutek działalności człowieka poważnie zwiększyła się ilość gazów cieplarnianych, że wzrost ich ilości intensyfikuje naturalny efekt cieplarniany i że rezultatem tego będzie wzrost średniej temperatury powierzchni Ziemi i atmosfery, co może wpłynąć negatywnie na naturalne ekosystemy i całą ludzkość;
BIORĄC POD UWAGĘ, że największy udział w dawnych i obecnych globalnych emisjach gazów cieplarnianych przypada na państwa wysoko rozwinięte, że emisja tych gazów w przeliczeniu na jednego mieszkańca w państwach rozwijających się jest wciąż względnie niewielka i że udział tych państw w globalnych emisjach gazów będzie wzrastał w związku z potrzebą społecznego i gospodarczego rozwoju tych państw;
ŚWIADOME roli i znaczenia pochłaniaczy i zbiorników gazów cieplarnianych dla ekosystemów lądowych i morskich;
BIORĄC POD UWAGĘ, że prognozy zmian klimatycznych cechują się znaczną niepewnością, szczególnie co do czasu zachodzenia, wielkości i zasięgu geograficznego tych zmian;
UZNAJĄC, że globalny charakter zmian klimatycznych wymaga maksymalnie rozwiniętej współpracy wszystkich państw i ich udziału w efektywnym i odpowiednim międzynarodowym przeciwdziałaniu, zgodnie z ich wspólnymi, lecz zróżnicowanymi możliwościami i ich warunkami społecznymi i ekonomicznymi;
POWOŁUJĄC się na stosowne postanowienia Deklaracji Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie środowiska człowieka, przyjętej dnia 16 czerwca 1972 r. w Sztokholmie;
PRZYPOMINAJĄC RÓWNIEŻ, że państwa, zgodnie z Kartą Narodów Zjednoczonych i zasadami prawa międzynarodowego, mają suwerenne prawo do eksploatacji własnych zasobów zgodnie z ich własną polityką ochrony środowiska i rozwoju oraz ponoszą odpowiedzialność za zagwarantowanie, aby działalność lub kontrola w obrębie ich własnej jurysdykcji nie powodowały szkód w środowisku innych państw lub obszarów wykraczających poza granice ich narodowej jurysdykcji;
POTWIERDZAJĄC zasady suwerenności państw w międzynarodowej współpracy w zakresie zmian klimatycznych;
UZNAJĄC, że państwa powinny ustanowić efektywne ustawodawstwo dotyczące ochrony środowiska, że normy, cele zarządzania i priorytety ochrony środowiska powinny odzwierciedlać kontekst problemów środowiska i rozwoju, których dotyczą, oraz że normy przyjęte w niektórych państwach mogą być dla innych państw, w szczególności państw rozwijających się, nieodpowiednie i nie usprawiedliwiające kosztów ekonomicznych i społecznych;
POWOŁUJĄC się na postanowienia rezolucji Zgromadzenia Ogólnego numer 44/228 z dnia 22 grudnia 1989 r. dotyczącej Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie środowiska i rozwoju oraz rezolucji numer 43/53 z dnia 6 grudnia 1988 r., 44/207 z dnia 22 grudnia 1989 r., 45/212 z dnia 21 grudnia 1990 r. i 46/169 z dnia 19 grudnia 1991 r. w sprawie ochrony klimatu ziemskiego dla obecnego i przyszłych pokoleń ludzkości;
POWOŁUJĄC się również na rezolucję Zgromadzenia Ogólnego numer 44/206 z dnia 22 grudnia 1989 r. w sprawie możliwego negatywnego wpływu podniesienia się poziomu mórz na wyspy i obszary nadbrzeżne, szczególnie na obszary nadbrzeżne nisko położone, oraz stosowne postanowienia rezolucji Zgromadzenia Ogólnego numer 44/172 z dnia 19 grudnia 1989 r. w sprawie wdrażania planu działania dotyczącego zwalczania pustynnienia;
POWOŁUJĄC się dalej na Konwencję wiedeńską w sprawie ochrony warstwy ozonowej z 1985 r. i Protokół montrealski w sprawie substancji zubożających warstwę ozonową z 1987 r., uzupełniony i poprawiony dnia 29 czerwca 1990 r.;
BIORĄC POD UWAGĘ Deklarację ministerialną drugiej Światowej Konferencji Klimatycznej, przyjętą dnia 7 listopada 1990 r.;
ŚWIADOME wartości prac analitycznych prowadzonych w wielu państwach w dziedzinie zmian klimatycznych i znaczącego wkładu do wymiany wyników badań naukowych i koordynacji badań Światowej Organizacji Meteorologicznej, Programu Środowiska Narodów Zjednoczonych i innych organów, organizacji i agencji systemu Narodów Zjednoczonych, jak również innych organów międzynarodowych i międzyrządowych;
UZNAJĄC, że kroki niezbędne do zrozumienia i zajmowania się zmianami klimatycznymi są najbardziej efektywne społecznie i ekonomicznie dla środowiska wówczas, gdy są oparte na właściwych wnioskach naukowych, technicznych i ekonomicznych, stale aktualizowanych w świetle nowych ustaleń w tych dziedzinach;
UZNAJĄC, że różne działania zajmujące się zmianami klimatycznymi mogą być uzasadnione ekonomicznie i mogą również pomóc w rozwiązywaniu innych problemów środowiska;
UZNAJĄC RÓWNIEŻ potrzebę podjęcia przez państwa wysoko rozwinięte pilnych i elastycznych działań w oparciu o jasno określone priorytety będące pierwszym krokiem w kierunku wszechstronnych strategii reagowania na poziomie globalnym, narodowym oraz, w uzgodnionych przypadkach, regionalnym, uwzględniając wszystkie gazy cieplarniane, łącznie z wzięciem pod uwagę ich względnego udziału w powiększeniu efektu cieplarnianego;
UZNAJĄC DALEJ, że państwa leżące na nisko położonych obszarach nadbrzeżnych lub na małych wyspach albo na terenach suchych lub półsuchych, zagrożone powodziami, suszami lub pustynnieniem, jak również państwa rozwijające się o wrażliwych ekosystemach górskich są szczególnie narażone na negatywne skutki zmian klimatycznych;
UZNAJĄC SPECYFICZNE trudności tych państw, zwłaszcza rozwijających się, których gospodarki są szczególnie uzależnione od produkcji, użytkowania i eksportu paliw kopalnianych w konsekwencji działań mających na celu ograniczenie emisji gazów cieplarnianych;
POTWIERDZAJĄC, że reagowanie na zmiany klimatyczne powinno być w integralny sposób skoordynowane z rozwojem społecznym i ekonomicznym, ze zwróceniem uwagi na uniknięcie negatywnego wpływu na rozwój ekonomiczny, przy pełnym uwzględnieniu uzasadnionych, priorytetowych potrzeb państw rozwijających się, zmierzających do osiągnięcia zrównoważonego wzrostu ekonomicznego i likwidacji ubóstwa;
UZNAJĄC, że wszystkie państwa, a w szczególności państwa rozwijające się, potrzebują dostępu do surowców niezbędnych do osiągnięcia zrównoważonego rozwoju społecznego i ekonomicznego, a także uważając, że aby państwa rozwijające się osiągnęły postęp w zbliżaniu się do tego celu, konieczny będzie wzrost zużycia energii, biorąc pod uwagę możliwości osiągnięcia większej wydajności energetycznej i kontrolowania ogólnego poziomu emisji gazów cieplarnianych również poprzez wdrażanie nowych technologii, których stosowanie będzie korzystne ze względów ekonomicznych i społecznych;
ZDECYDOWANE chronić system klimatyczny dla obecnego i przyszłych pokoleń,
UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:
Definicje(1)
W rozumieniu niniejszej konwencji:
1) "Negatywne skutki zmian klimatycznych" oznaczają zmiany w środowisku fizycznym lub w biocie, spowodowane zmianami klimatycznymi, które mają znaczący szkodliwy wpływ na skład, odporność lub wydajność naturalnych sterowanych ekosystemów lub na działanie systemów socjoekonomicznych albo na zdrowie i dobrobyt człowieka.
2) "Zmiany klimatyczne" oznaczają zmiany w klimacie spowodowane pośrednio lub bezpośrednio działalnością człowieka, która zmienia skład atmosfery ziemskiej i która jest odróżniana od naturalnej zmienności klimatu obserwowanej w porównywalnych okresach.
3) "System klimatyczny" oznacza całość atmosfery, hydrosfery, biosfery i geosfery oraz ich wzajemne oddziaływanie.
4) "Emisje" oznaczają uwalnianie gazów cieplarnianych i (lub) ich substancji do atmosfery nad określonym obszarem, w danym okresie.
5) "Gazy cieplarniane" oznaczają te gazowe składniki atmosfery, zarówno naturalne, jak i antropogeniczne, które pochłaniają i reemitują promieniowanie podczerwone.
6) "Regionalna organizacja integracji gospodarczej" oznacza organizację utworzoną przez suwerenne państwa na danym obszarze, która ma kompetencje odnoszące się do spraw regulowanych przez niniejszą konwencję lub jej protokoły i która została odpowiednio upoważniona, zgodnie z jej wewnętrznymi procedurami, do podpisywania, ratyfikowania, przyjmowania, zatwierdzania lub przystępowania do instrumentów będących przedmiotem jej zainteresowania.
7) "Zbiornik" oznacza składnik lub składniki systemu klimatycznego, w którym gromadzą się gazy cieplarniane lub substancje tworzące gazy cieplarniane.
8) "Pochłaniacz" oznacza jakikolwiek proces, działalność lub mechanizm, który usuwa z atmosfery gaz cieplarniany, aerozol lub substancję tworzącą gaz cieplarniany.
9) "Źródło" oznacza jakikolwiek proces lub działalność, który uwalnia do atmosfery gaz cieplarniany, aerozol lub substancję tworzącą gaz cieplarniany.
Cel
Celem podstawowym niniejszej konwencji i wszelkich związanych z nią dokumentów prawnych, które mogą być przyjęte przez Konferencję Stron, jest doprowadzenie, zgodnie z właściwymi postanowieniami konwencji, do ustabilizowania koncentracji gazów cieplarnianych w atmosferze na poziomie, który zapobiegałby niebezpiecznej antropogenicznej ingerencji w system klimatyczny. Dla uniknięcia zagrożenia produkcji żywności i dla umożliwienia zrównoważonego rozwoju ekonomicznego poziom taki powinien być osiągnięty w okresie wystarczającym do naturalnej adaptacji ekosystemów do zmian klimatycznych.
Zasady
W działaniach zmierzających do osiągnięcia celu konwencji i wprowadzenia w życie jej postanowień Strony będą się kierowały, między innymi, następującymi zasadami:
Stosownie do tego Państwa-Strony rozwinięte powinny objąć przewodnictwo w przeciwdziałaniu zmianom klimatycznym i negatywnym skutkom tych zmian.
Zobowiązania
a) rozwijać, okresowo aktualizować, publikować i udostępniać Konferencji Stron, zgodnie z artykułem 12, raporty krajowe o antropogenicznych emisjach wszystkich gazów cieplarnianych, nie kontrolowanych przez Protokół montrealski, pochodzących ze źródeł oraz usuwanych przez pochłaniacze, stosując porównywalne metodologie uzgodnione przez Konferencję Stron;
b) formułować, wdrażać, publikować i regularnie aktualizować krajowe i - tam, gdzie jest to właściwe - regionalne programy obejmujące środki łagodzenia zmian klimatycznych przez określenie antropogenicznych emisji pochodzących ze źródeł i usuwanych przez pochłaniacze wszystkich gazów cieplarnianych, nie objętych kontrolą przez Protokół montrealski, jak również środki ułatwiające odpowiednią adaptację do zmian klimatycznych;
c) popierać i współpracować w rozwoju, stosowaniu i rozpowszechnianiu, uwzględniając transfer technologii, doświadczeń i procesów pozwalających kontrolować, redukować lub zapobiegać antropogenicznym emisjom gazów cieplarnianych, nie objętych kontrolą przez Protokół montrealski, we wszystkich odnośnych dziedzinach, włączając w to energetykę, transport, przemysł, rolnictwo, leśnictwo i resorty zajmujące się zagospodarowaniem odpadów;
d) popierać zrównoważone zarządzanie oraz promować i współpracować na rzecz ochrony i podniesienia efektywności pochłaniaczy i zbiorników wszystkich gazów cieplarnianych nie objętych kontrolą przez Protokół montrealski, uwzględniając biomasy, lasy i oceany, jak również inne ekosystemy lądowe, nadbrzeżne i morskie;
e) współpracować w przygotowaniu adaptacji do skutków zmian klimatycznych; rozwijać i wypracowywać odpowiednie i zintegrowane plany dla zarządzania strefami nadbrzeżnymi, dla zasobów wody i rolnictwa oraz dla ochrony i rekultywacji obszarów, szczególnie w Afryce, dotkniętych suszą, pustynnieniem bądź powodziami;
f) uwzględniać zmiany klimatyczne, w stopniu, w jakim jest to możliwe, w projektach lub podejmowanych przedsięwzięciach, dla łagodzenia bądź adaptacji do zmian klimatycznych, w dziedzinie społecznej, ekonomicznej i polityki ochrony środowiska, stosując właściwe metody, np. oceny oddziaływania, formułowane i określane przez państwa z punktu widzenia minimalizowania negatywnego wpływu na gospodarkę, zdrowie publiczne i jakość środowiska;
g) promować i współpracować w zakresie badań naukowych, technologicznych, technicznych, socjoekonomicznych i innych, w systematycznych obserwacjach i rozwoju danych archiwów związanych z systemem klimatycznym i zmierzających do dalszego rozumienia i redukcji bądź eliminacji pozostających niepewności, odnoszących się do przyczyn, skutków, wielkości i okresów zachodzenia zmian klimatycznych oraz ekonomicznych i społecznych konsekwencji różnorakich strategii reagowania;
h) promować i współpracować w zakresie pełnej, otwartej i ciągłej wymiany odnośnych informacji naukowych, technologicznych, technicznych, socjoekonomicznych i prawnych związanych z systemem klimatycznym i zmianami klimatycznymi oraz z ekonomicznymi i społecznymi konsekwencjami różnorakich strategii reagowania;
i) promować i współpracować w zakresie edukacji, szkolenia i szerzenia społecznej świadomości w sprawach związanych ze zmianami klimatycznymi i zachęcania do jak najszerszego uczestnictwa w tym procesie, uwzględniając w tym organizacje pozarządowe, oraz
j) przekazywać Konferencji Stron informacje dotyczące wdrażania, zgodnie z artykułem 12.
a) każda z tych Stron przyjmie narodowe(2) strategie i podejmie odpowiednie środki, mające na celu łagodzenie zmian klimatycznych poprzez ograniczenie antropogenicznej emisji gazów cieplarnianych oraz ochronę i podnoszenie wydajności pochłaniaczy i zbiorników tych gazów. Polityka ta i środki będą wykazywać, że państwa rozwinięte sprawują rolę wiodącą w modyfikowaniu długoterminowych tendencji antropogenicznych emisji, zgodnych z celem niniejszej konwencji, uznając, że powrót przed upływem obecnej dekady do wcześniejszych poziomów antropogenicznych emisji dwutlenku węgla i innych gazów cieplarnianych nie objętych kontrolą przez Protokół montrealski przyczyniłby się do takiej modyfikacji, i biorąc pod uwagę różnice pomiędzy Stronami w punkcie wyjścia i w podejściu, w strukturach ekonomicznych i w bazach surowcowych, potrzebę utrzymania silnego i zrównoważonego wzrostu ekonomicznego, dostępne technologie i inne specyficzne okoliczności, jak również potrzebę sprawiedliwych i właściwych wkładów każdej z tych Stron do globalnego wysiłku odnoszącego się do tego celu. Strony te mogą wdrażać taką politykę i środki z innymi Stronami i mogą wspomagać inne Strony w przyczynianiu się do osiągnięcia celu niniejszej konwencji, a w szczególności niniejszego punktu;
b) aby promować postęp w osiągnięciu tego celu każda ze Stron w ciągu sześciu miesięcy od wejścia niniejszej konwencji w życie oraz okresowo później, zgodnie z artykułem 12, przekaże szczegółowe informacje na temat swej polityki i środków, o których mowa w punkcie a), jak również na temat przewidywanych antropogenicznych emisji gazów cieplarnianych według źródeł i ich usuwania przez pochłaniacze, nie objętych kontrolą przez Protokół montrealski w okresie, o którym mowa w punkcie a), w celu indywidualnego lub wspólnego sprowadzenia emisji dwutlenku węgla i innych gazów cieplarnianych, nie objętych kontrolą przez Protokół montrealski, do poziomu z roku 1990. Informacje te zostaną poddane przeglądowi Konferencji Stron na jej pierwszej sesji i okresowo później; przeglądy takie będą realizowane zgodnie z artykułem 7;
c) obliczenia emisji pochodzących ze źródeł i usuwania przez pochłaniacze gazów cieplarnianych, realizowane dla celów podanych w punkcie b), powinny uwzględniać najbardziej dostępną wiedzę naukową, w tym efektywną zdolność pochłaniaczy i odpowiedni udział tych gazów w zmianach klimatycznych. Konferencja Stron rozpatrzy i uzgodni metodologie dla tych obliczeń na swej pierwszej sesji i będzie dokonywać regularnie ich przeglądu;
d) Konferencja Stron na swej pierwszej sesji dokona przeglądu wymienionych wyżej punktów a) i b). Przegląd taki będzie przeprowadzony w świetle najlepszych dostępnych danych naukowych i szacunków dotyczących zmian klimatycznych i ich oddziaływań, jak również związanych z tym informacji technicznych, społecznych i ekonomicznych. Na podstawie tego przeglądu Konferencja Stron podejmie właściwe działanie, mogące obejmować przyjęcie poprawek do zobowiązań w punktach a) i b). Na swej pierwszej sesji Konferencja Stron podejmie również decyzje dotyczące kryteriów wspólnego wdrażania, jak wskazano w punkcie a). Drugi przegląd spraw, o których mowa w punktach a) i b), odbędzie się nie później niż dnia 31 grudnia 1998 r., a następne odbywać się będą w regularnych odstępach czasu ustalonych przez Konferencję Stron, aż do osiągnięcia celu konwencji;
e) każda ze Stron będzie:
i) koordynować, jeśli będzie to właściwe, wraz z innymi Stronami, odpowiednie działania ekonomiczne i administracyjne dla osiągnięcia celu konwencji oraz
ii) określać i poddawać okresowemu przeglądowi własną politykę i praktyki pobudzające działania prowadzące do większego niż normalny poziomu antropogenicznego emisji gazów cieplarnianych, nie objętych kontrolą przez Protokół montrealski;
f) Konferencja Stron dokona przeglądu, nie później niż dnia 31 grudnia 1998 r., dostępnych informacji, mając na celu podjęcie decyzji dotyczących takich poprawek do list podanych w załącznikach I i II, jakie mogą być właściwe, za aprobatą zainteresowanej Strony;
g) każda ze Stron nie wymieniona w załączniku I może, w swym dokumencie ratyfikacyjnym, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, albo kiedykolwiek później, zawiadomić depozytariusza o zamiarze przyjęcia zobowiązań wymienionych w punktach a) i b). Depozytariusz będzie informował innych sygnatariuszy i Strony o każdym takim zawiadomieniu.
a) małych państw położonych na wyspach;
b) państw z nisko położonymi obszarami nadbrzeżnymi;
c) państw z obszarami suchymi lub półsuchymi, obszarami zalesionymi i podatnymi na wyniszczenie lasów;
d) państw z obszarami podatnymi na klęski żywiołowe;
e) państw z obszarami podatnymi na susze i pustynnienie;
f) państw, w których występuje wysoki stopień zanieczyszczenia atmosfery w miastach;
g) państw z obszarami o wrażliwych ekosystemach, włączając w to ekosystemy górskie;
h) państw, których gospodarki są w znacznym stopniu uzależnione od dochodów z produkcji, przetwórstwa, eksportu
i (lub) zużycia surowców energetycznych oraz energochłonnych wyrobów; oraz
i) państw nie posiadających dostępu do morza i państw tranzytowych.
Ponadto Konferencja Stron może podjąć działania, jakie uzna za właściwe, zgodnie z niniejszym ustępem.
Badania i systematyczne obserwacje
Wypełniając zobowiązania określone w artykule 4 ustęp 1g), Strony będą:
a) wspierać i dalej rozwijać, jeśli to jest właściwe, międzynarodowe i międzyrządowe programy i sieci lub organizacje, mające na celu określanie, prowadzenie, ocenianie i finansowanie badań, gromadzenie danych i prowadzenie systematycznych obserwacji, zwracając przy tym uwagę na potrzebę minimalizowania dublowania działań;
b) wspierać międzynarodowe i międzyrządowe wysiłki w celu doskonalenia systematycznych obserwacji oraz możliwości i efektywności badań naukowych i technicznych szczególnie w państwach rozwijających się, jak również celem promowania dostępu do danych i analiz otrzymywanych z obszarów położonych poza narodową jurysdykcją i ich wymiany, oraz
c) brać pod uwagę szczególne problemy i potrzeby państw rozwijających się i współpracować przy ulepszaniu ich własnych możliwości i efektywności w celu ich uczestniczenia w wysiłkach, o których mowa w punktach a) i b).
Edukacja, szkolenie i świadomość społeczna
Wypełniając zobowiązania określone w artykule 4 ustęp 1i), Strony będą:
a) popierać i ułatwiać na szczeblu państwowym oraz, jeśli jest to właściwe, subregionalnym i regionalnym, i zgodnie z państwowymi przepisami prawnymi i regulacjami oraz w ramach ich odpowiednich możliwości:
i) rozwój i wdrażanie programów edukacyjnych i świadomości społecznej w sprawie zmian klimatycznych i ich skutków,
ii) powszechny dostęp do informacji na temat zmian klimatycznych i ich skutków,
iii) powszechny udział w działaniach dotyczących zmian klimatycznych i ich skutków i rozwijać odpowiednie reagowanie oraz
iv) szkolenie personelu naukowego, technicznego i zarządzającego;
b) współdziałać i popierać, na poziomie międzynarodowym oraz tam, gdzie jest to właściwe, przy zaangażowaniu istniejących organów:
i) rozwój i wymianę materiałów służących edukacji i podnoszeniu świadomości społecznej w sprawie zmian klimatycznych i ich skutków; oraz
ii) rozwój i wdrażanie programów edukacyjnych i szkoleniowych, uwzględniając umacnianie krajowych instytucji i wymianę lub wspieranie personelu w celu szkolenia fachowców w tej dziedzinie, w szczególności dla państw rozwijających się.
Konferencja Stron
a) okresowo oceniać stan zobowiązań Stron i instytucjonalnych uregulowań określonych w konwencji, w świetle celu konwencji oraz doświadczeń zdobytych w procesie wdrażania i rozwoju nauki i wiedzy technologicznej;
b) popierać i ułatwiać wymianę informacji na temat działań podjętych przez Strony w sprawie zmian klimatycznych i ich skutków, biorąc pod uwagę niejednakowe okoliczności, stopnie odpowiedzialności i możliwości Stron oraz ich odpowiednie zobowiązania wynikające z niniejszej konwencji;
c) ułatwiać, na wniosek dwóch lub więcej Stron, koordynację środków podjętych przez nie dla zapobiegania zmianom klimatycznym i ich skutkom, biorąc pod uwagę niejednakowe okoliczności, stopnie odpowiedzialności i możliwości Stron oraz ich odpowiednie zobowiązania w ramach niniejszej konwencji;
d) popierać i wytyczać, zgodnie z celem i postanowieniami konwencji, rozwój i okresowe udoskonalanie porównywalnych metodologii, które powinny być uzgadniane przez Konferencję Stron, między innymi w celu przygotowania inwentaryzacji emisji gazów cieplarnianych według źródeł i ich usuwania przez pochłaniacze oraz w celu oceniania efektywności środków mających za zadanie ograniczenie emisji i zwiększenie stopnia usuwania tych gazów;
e) oceniać, w oparciu o wszelkie dostępne jej informacje, zgodnie z postanowieniami konwencji, wdrażanie postanowień konwencji przez Strony, ogólne efekty środków podejmowanych zgodnie z konwencją, szczególnie efekty w dziedzinie środowiska, gospodarcze i społeczne, jak również ich skumulowane oddziaływanie oraz postęp w osiąganiu celów konwencji;
f) rozpatrywać i przyjmować okresowe sprawozdania na temat wdrażania konwencji i zapewniać ich publikację;
g) formułować zalecenia we wszelkich sprawach niezbędnych do wdrażania konwencji;
h) dążyć do zabezpieczenia źródeł finansowania zgodnie z artykułem 4 ustępy 3, 4 i 5 oraz artykułem 11;
i) powoływać takie organy pomocnicze, jakie zostaną uznane za niezbędne do realizacji konwencji;
j) oceniać sprawozdania przedkładane przez jej organy pomocnicze i udzielać im wytycznych;
k) ustalać i przyjmować, w drodze consensusu, zasady proceduralne i zasady finansowe dla Konferencji i dla każdego organu pomocniczego;
l) poszukiwać i wykorzystywać tam, gdzie to jest właściwe, usługi i współpracę oraz informacje przekazywane przez kompetentne organizacje międzynarodowe oraz organy międzyrządowe i pozarządowe oraz
m) spełniać takie inne funkcje, jakie są wymagane dla osiągnięcia celu konwencji, jak również wszelkie inne funkcje wyznaczone Konferencji na podstawie konwencji.
Sekretariat
a) prowadzenie przygotowań do sesji Konferencji Stron i jej organów pomocniczych, utworzonych w ramach konwencji, oraz zapewnienie im niezbędnej obsługi;
b) gromadzenie i przekazywanie przedkładanych mu sprawozdań,
c) ułatwianie Stronom, zwłaszcza Państwom-Stronom rozwijającym się, na ich wniosek, gromadzenia i przekazywania wymaganych informacji, zgodnie z postanowieniami konwencji;
d) przygotowywanie sprawozdań z jego działań i przedstawianie ich Konferencji Stron;
e) zapewnianie niezbędnej koordynacji z sekretariatami innych odpowiednich międzynarodowych organów;
f) podejmowanie, pod ogólnym kierownictwem Konferencji Stron, takich administracyjnych i kontraktowych przedsięwzięć, jakie mogą być wymagane dla efektywnego wypełniania jego funkcji, oraz
g) pełnienie innych zadań Sekretariatu wyszczególnionych w konwencji i w każdym z jej protokołów oraz wszelkich innych zadań, które mogą być określone przez Konferencję Stron.
Pomocniczy organ do spraw doradztwa naukowego i technicznego
a) dokonywał ocen stanu wiedzy naukowej dotyczącej zmian klimatycznych i ich skutków;
b) przygotowywał naukowe oceny efektów działań podejmowanych dla realizacji postanowień konwencji;
c) określał innowacyjne, skuteczne technologie oraz know-how, a także doradzał w sprawach metod i środków promujących rozwój i (lub) transfer takich technologii;
d) zapewniał doradztwo w sprawach programów naukowych, współpracy międzynarodowej w badaniach i rozwoju, dotyczących zmian klimatycznych, jak również w sprawach metod i środków wspierania rozwoju własnych możliwości w krajach rozwijających się, oraz
e) odpowiadał na pytania dotyczące kwestii naukowych, technicznych i metodologicznych, które Konferencja Stron i jej organy pomocnicze mogą zlecić temu organowi.
Pomocniczy organ do spraw wdrażania
a) rozpatrywał informacje przekazywane zgodnie z artykułem 12 ustęp 1 w celu oceny ogólnych skutków przedsięwzięć podejmowanych przez Strony, w świetle najnowszych ocen naukowych dotyczących zmian klimatycznych;
b) rozpatrywał informacje, przekazywane zgodnie z artykułem 12 ustęp 2, w celu wsparcia Konferencji Stron w przeprowadzaniu przeglądów określonych w artykule 4 ustęp 2 d) oraz
c) wspierał Konferencję Stron, jeśli to będzie właściwe, w zakresie przygotowania i wdrażania jej decyzji.
Mechanizm finansowania
a) sposób zagwarantowania, że finansowane projekty ukierunkowane na zmiany klimatyczne są zgodne z polityką, programowymi priorytetami i kryteriami wyboru ustanowionymi przez Konferencję Stron,
b) tryb, w którego wyniku poszczególna decyzja finansowa może być ponownie rozpatrzona w świetle tej polityki, programowych priorytetów i kryteriów wyboru;
c) zabezpieczenie regularnego informowania Konferencji Stron przez jednostkę lub jednostki o działaniach finansowych, zgodne z wymogiem odpowiedzialności określonej w ustępie 1 oraz
d) określenie w przewidywalny i możliwy do stwierdzenia sposób wielkości funduszy, dostępnych i niezbędnych do wdrażania niniejszej konwencji, jak również warunków, na jakich wielkość ta będzie okresowo weryfikowana.
Przekazywanie informacji dotyczących wdrażania
a) krajowe dane statystyczne odnoszące się do antropogenicznych emisji wszystkich gazów cieplarnianych według ich źródeł oraz usuwania przez pochłaniacze, nie objętych kontrolą przez Protokół montrealski, do takiego stopnia, na jaki pozwala zdolność danej Strony, przy zastosowaniu porównywalnych metodologii, które powinny być poparte i uzgodnione przez Konferencję Stron;
b) ogólny opis przedsięwzięć podjętych lub przewidzianych przez Stronę dla wdrożenia konwencji oraz
c) wszelkie inne informacje, które Strona uzna za przydatne dla osiągnięcia celu konwencji i za odpowiednie do przekazania, uwzględniając, jeśli to możliwe, materiał odnoszący się do określenia globalnych trendów emisji.
a) szczegółowy opis polityki i przedsięwzięć, które podjęło w celu realizacji zobowiązań w ramach artykułu 4 ustępy 2a) i 2b), oraz
b) wyraźny szacunek skutków, jakie polityka i działania, o których mowa w punkcie a), będą miały dla antropogenicznej emisji gazów cieplarnianych według ich źródeł oraz ich usuwania przez pochłaniacze w okresie, o którym mowa w artykule 4 ustęp 2a).
Rozwiązywanie problemów dotyczących wdrażania konwencji
Konferencja Stron na swej pierwszej sesji rozpatrzy ustanowienie wielostronnego procesu konsultacyjnego, dostępnego dla Stron na ich prośbę, mającego na celu rozwiązywanie problemów odnoszących się do wdrażania konwencji.
Rozstrzyganie sporów
a) przedłożenie sporu Międzynarodowemu Trybunałowi Sprawiedliwości i (lub)
b) zastosowanie arbitrażu zgodnie z procedurami, które będą przyjęte przez Konferencję Stron w najkrótszym praktycznie terminie i określone w załączniku dotyczącym arbitrażu.
Strona będąca regionalną organizacją integracji gospodarczej może złożyć oświadczenie z podobnym skutkiem w stosunku do arbitrażu, zgodnie z procedurami, o których mowa w punkcie b).
Poprawki do konwencji
Przyjmowanie i poprawianie załączników do konwencji
Protokoły
Prawo do głosowania
Depozytariusz
Depozytariuszem konwencji i protokołów przyjętych zgodnie z artykułem 17 będzie Sekretarz Generalny Narodów Zjednoczonych.
Podpisanie
Niniejsza konwencja będzie otwarta do podpisania przez państwa członkowskie Organizacji Narodów Zjednoczonych albo którąkolwiek z jej agencji wyspecjalizowanych lub państwa, które są Stronami Statutu Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, jak również regionalne organizacje integracji gospodarczej w Rio de Janeiro podczas Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie środowiska i rozwoju, a następnie w siedzibie Organizacji Narodów Zjednoczonych w Nowym Jorku, w dniach od 20 czerwca 1992 r. do 19 czerwca 1993 r.
Postanowienia przejściowe
Ratyfikacja, przyjęcie, zatwierdzenie lub przystąpienie
Wejście w życie
Zastrzeżenia
Do niniejszej konwencji nie będą wnoszone żadne zastrzeżenia.
Wypowiedzenie
Teksty autentyczne
Oryginał niniejszej konwencji, której teksty w językach angielskim, arabskim, chińskim, francuskim, hiszpańskim i rosyjskim są jednakowo autentyczne, będzie złożony u Sekretarza Generalnego Narodów Zjednoczonych.
SPORZĄDZONO w Nowym Jorku dnia dziewiątego maja tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego drugiego roku.
______
(1) Tytuły artykułów podane są jedynie w celu ułatwienia czytelnikowi posługiwania się tekstem.
(2) Obejmuje to politykę i środki przyjęte przez regionalne organizacje integracji gospodarczej.
ZAŁĄCZNIKI
ZAŁĄCZNIK I
Austria
Białoruś(a)
Belgia
Bułgaria(a)
Kanada
Czechosłowacja(a)
Dania
Wspólnota Europejska
Estonia(a)
Finlandia
Francja
Niemcy
Grecja
Węgry(a)
Islandia
Irlandia
Włochy
Japonia
Łotwa
Litwa(a)
Luksemburg
Niderlandy
Nowa Zelandia
Norwegia
Polska(a)
Portugalia
Rumunia(a)
Federacja Rosyjska(a)
Hiszpania
Szwecja
Szwajcaria
Turcja
Ukraina(a)
Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii
Stany Zjednoczone Ameryki
______
(a) Kraje będące w procesie przechodzenia do gospodarki rynkowej.
ZAŁĄCZNIK II
Austria
Belgia
Kanada
Dania
Wspólnota Europejska
Finlandia
Francja
Niemcy
Grecja
Islandia
Irlandia
Włochy
Japonia
Luksemburg
Niderlandy
Nowa Zelandia
Norwegia
Portugalia
Hiszpania
Szwecja
Szwajcaria
Turcja
Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii
Stany Zjednoczone Ameryki
ZAŁĄCZNIK B
OŚWIADCZENIE EUROPEJSKIEJ WSPÓLNOTY GOSPODARCZEJ ZŁOŻONE ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 22 USTĘP 3 RAMOWEJ KONWENCJI W SPRAWIE ZMIAN KLIMATYCZNYCH
OŚWIADCZENIE EUROPEJSKIEJ WSPÓLNOTY GOSPODARCZEJ ZŁOŻONE ZGODNIE Z ARTYKUŁEM 22 USTĘP 3 RAMOWEJ KONWENCJI W SPRAWIE ZMIAN KLIMATYCZNYCH
W odniesieniu do tematyki, którą obejmuje Konwencja, Wspólnota przyjęła, zarówno w ramach polityki ochrony środowiska, jak również innych polityk sektorowych, wiele aktów prawnych, z których najważniejsze to:
– rozporządzenie Rady (EWG) nr 2008/90 z dnia 29 czerwca 1990 roku dotyczące promowania technologii energetycznych w Europie (program Thermie) (Dz.U. L 185 z 17.7.1990),
– decyzja Rady 89/364/EWG z dnia 5 czerwca 1989 roku w sprawie przyjęcia wspólnotowego programu działania dla poprawy efektywności użytkowania energii elektrycznej (Dz.U. L 157 z 9.6.1989),
– decyzja Rady 91/565/EWG z dnia 29 października 1991 roku dotycząca promowania efektywności energetycznej we Wspólnocie (program Save) (Dz.U. L 307 z 8.11.1991),
– rozporządzenie Rady (EWG) nr 1973/92 z dnia 21 maja 1992 roku dotyczące ustanowienia instrumentu finansowego na rzecz środowiska (Life) (Dz.U. L 206 z 22.7.1992),
– decyzja Rady 89/625/EWG z dnia 20 listopada 1989 roku, w sprawie:
– Europejskiego Programu Klimatologii i Zagrożeń Naturalnych (Epoch),
– Europejskiego Programu Nauki i Technologii Na Rzecz Ochrony Środowiska (STEP) (Dz.U. L 359 z 8.12.1989),
– Decyzja Rady 91/354/EWG z dnia 7 czerwca 1991 roku przyjmująca szczególny program badań i rozwoju technologii w dziedzinie środowiska naturalnego (1990 do 1994) (Dz.U. L 192 z 16.7.1991),
– dyrektywa Rady 92/6/EWG z dnia 10 lutego 1992 roku w sprawie montowania i zastosowania urządzeń ograniczenia prędkości w niektórych kategoriach pojazdów silnikowych we Wspólnocie (Dz.U. L 57 z 2.3.1992),
– rozporządzenie Rady nr 2080/92/EWG z dnia 30 czerwca 1992 r. ustanawiające wspólnotowy program pomocy dla działań w zakresie leśnictwa w rolnictwie (Dz.U. L 215 z 30.7.1992),
– decyzja Rady 93/389/EWG z dnia 24 czerwca 1993 roku w sprawie mechanizmu monitorowania emisji CO2 i innych gazów cieplarnianych we Wspólnocie (Dz.U. L 167 z 9.7.1993).
ZAŁĄCZNIK C
OŚWIADCZENIE EUROPEJSKIEJ WSPÓLNOTY GOSPODARCZEJ W SPRAWIE WPROWADZENIA W ŻYCIE RAMOWEJ KONWENCJI NARODÓW ZJEDNOCZONYCH W SPRAWIE ZMIAN KLIMATYCZNYCH
OŚWIADCZENIE EUROPEJSKIEJ WSPÓLNOTY GOSPODARCZEJ W SPRAWIE WPROWADZENIA W ŻYCIE RAMOWEJ KONWENCJI NARODÓW ZJEDNOCZONYCH W SPRAWIE ZMIAN KLIMATYCZNYCH
W tym celu Wspólnota i jej Państwa Członkowskie potwierdzają cele wymienione we wnioskach Rady z dnia 29 października 1990 roku, w szczególności cele ustabilizowania do 2000 roku w całej Wspólnocie emisji ditlenku węgla (CO) na poziomie z 1990 roku
Europejska Wspólnota Gospodarcza i jej Państwa Członkowskie są w trakcie opracowywania spójnej strategii dla osiągnięcia tego celu.
© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.