Publikacja wniosku o zatwierdzenie zmiany zgodnie z art. 50 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych.
Dz.U.UE.C.2014.122.4
Akt nienormatywny(2014/C 122/04)
(Dz.U.UE C z dnia 25 kwietnia 2014 r.)
Niniejsza publikacja uprawnia do zgłoszenia sprzeciwu wobec wniosku zgodnie z art. 51 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 1 .
WNIOSEK O ZATWIERDZENIE ZMIANY
ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006
w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych 2
WNIOSEK O ZATWIERDZENIE ZMIANY SKŁADANY NA PODSTAWIE ART. 9
"FUNGO DI BORGOTARO"
NR WE: IT-PGI-0117-01146 - 28.08.2013
ChOG (X) ChNP ()
Opis produktu
Obszar geograficzny
Dowód pochodzenia
Metoda produkcji
Etykietowanie
JEDNOLITY DOKUMENT
ROZPORZĄDZENIE RADY (WE) NR 510/2006
w sprawie ochrony oznaczeń geograficznych i nazw pochodzenia produktów rolnych i środków spożywczych 3
"Fungo di Borgotaro"
NR WE: IT-PGI-0117-01146 - 28.08.2013
ChOG (X) ChNP ()
"Fungo di Borgotaro"
Włochy
Klasa 1.6. Owoce, warzywa i zboża świeże lub przetworzone
Chronione oznaczenie geograficzne "Fungo di Borgotaro" jest zastrzeżone dla postaci świeżej i suszonej następujących odmian borowików (Moser):
kapelusz: początkowo półkulisty, a następnie wypukło-rowkowany; skórka omszona sucha (lepka podczas deszczu, popękana w przypadku suszy); barwa brązowoczerwona mniej lub bardziej ciemna, jednorodna;
trzon: jędrny, początkowo wybrzuszony, a następnie wysmukły, cylindryczny lub pękaty u podstawy, tej samej barwy co kapelusz, ale o jaśniejszym odcieniu, całkowicie pokryty siateczką, prawie zawsze widoczną, o oczkach białawych, a następnie ciemniejszych;
miąższ: konsystencja lżejsza niż w przypadku innych borowików, barwa pod skórką kapelusza biała jednorodna - bardzo przyjemny zapach i smak;
występowanie: głównie w lasach kasztanowych; okres owocowania od maja do września.
kapelusz: od półkulistego po wypukły spłaszczony; skórka z białym nalotem słabo przylegająca, początkowo kutnerowata, a następnie gładka i sucha, o barwie ciemnoczerwonej brązowo-czerwonawo-purpurowej;
trzon: masywny i jędrny, mocny, o barwie od białej po żółtobrązową i brązowo czerwonawą; siateczka średnio widoczna, jedynie przy bulwce;
miąższ: biały, jednorodny, o barwie brązowo-purpurowej pod skórką kapelusza; zapach niezbyt intensywny, smak łagodny i delikatny;
występowanie: postać letnia, najczęściej zbierana, występuje od czerwca w lasach kasztanowych; postać jesienna, bardziej wysmukła, rośnie przeważnie w lasach bukowych i pod jodłą pospolitą.
kapelusz: półkulisty, następnie wypukły, a na końcu płaski-rozszerzony; skórka sucha i aksamitna, w odcieniu brązowo miedzianym, w szczególności u osobników dojrzałych;
trzon: jędrny, początkowo wybrzuszony a następnie wydłużony, o barwie brązowej - żółtobrązowej, drobno siateczkowany, przede wszystkim w pobliżu wierzchołka;
miąższ: jędrny, biały, jednorodny, aromatyczny zapach, smak intensywny grzybowy, ale bardzo czysty;
występowanie: głównie w lasach dębowych i kasztanowych, od lipca do września; jest to najbardziej kserotermofilny gatunek w porównaniu z innymi odmianami Boletus.
kapelusz: początkowo półkulisty, a następnie wypukły spłaszczony; powierzchnia gładka i matowa, lekko lepka przy wilgotnej pogodzie; skórka nieodchodząca, o zmiennej barwie od kremowej bieli po kasztanowy i czarniawy brąz przez wszystkie pośrednie odcienie;
trzon: jędrny, początkowo pękaty, a następnie wydłużony, o barwie od białawej po orzechową, jaśniejszej u podstawy, czasem brak siateczki;
miąższ: jędrny, biały, odróżniający się odcieniem od skórki, jednorodny; o delikatnym zapachu i subtelnym smaku;
występowanie: w lasach bukowych, jodłowych i kasztanowych, od końca września do pierwszych opadów śniegu. Odmiana letnia występuje rzadko.
W momencie wprowadzenia do obrotu grzyby mogą być oferowane w stanie świeżym lub suszonym; wszystkie odmiany muszą mieć specyficzne wyżej wymienione cechy organoleptyczne, a w szczególności zapach: owocniki muszą wyróżniać się wyraźnym zapachem, łagodnym i pozbawionym nut zapachu siana, lukrecji lub mokrego drewna.
Charakterystyki handlowe
"Fungo di Borgotaro" wprowadzany do obrotu w stanie świeżym musi być zdrowy, mieć jędrny trzon i kapelusz, wyczyszczone z ziemi i ciał obcych. Owocniki nie mogą mieć zmian wewnątrzskórnych spowodowanych przez larwy muchówek lub innych owadów, zajmujących więcej niż 20 % powierzchni. Owocniki muszą mieć gładką, niewysuszoną powierzchnię i wilgotność nie wyższą niż 90 % całkowitej masy lub ciężar właściwy równy 0,8-1,1; nie mogą posiadać bruzd związanych z utratą wilgotności.
Dla suszonego "Fungo di Borgotaro" wprowadzanego do sprzedaży można stosować wyłącznie następujące określenia jakości:
-
-
Etapy produkcji, które muszą odbywać się na określonym obszarze, to produkcja i zbiór grzybów.
Świeże owocniki muszą być, jeśli to możliwe, wyselekcjonowane według odmian i wprowadzone do obrotu w pojemnikach drewnianych, najlepiej z buku lub kasztanowca, o wymiarach: (długość) 50 cm x (szerokość) 30 cm lub 25 cm x 30 cm, o niskich brzegach tak, aby grzyby układane były tylko w jednej warstwie. Pojemnik musi posiadać siatkę zamkniętą przez zapieczętowanie, tak by niemożliwe było wyjęcie zawartości bez zniszczenia zapieczętowania.
Produkt suszony musi być pakowany do pojemników drewnianych lub wiklinowych, toreb lub pojemników ceramicznych lub z terakoty, o pojemności 20, 50, 100 lub 200 gram produktu suszonego i opatrzonych pieczęcią z numerem serii. Opakowanie produktu suszonego musi być zapieczętowane tak, by niemożliwe było wyjęcie zawartości bez zniszczenia zapieczętowania.
Na pojemnikach lub opakowaniach zawierających produkt świeży lub suszony należy nanieść - oprócz logo produktu i symbolu Unii oraz czcionką o takich samych wymiarach - wyrażenia "Fungo di Borgotaro" i "Indicazione geografica protetta" (Chronione oznaczenie geograficzne) oraz informacje umożliwiające ustalenie nazwy, firmy i adresu zakładu pakującego, a także ewentualne dodatkowe i uzupełniające informacje niemające charakteru reklamującego i mogącego wprowadzić konsumenta w błąd co do rodzaju i cech grzyba.
Logo "Fungo di Borgotaro" wygląda następująco:
Obszar produkcji "Fungo di Borgotaro" obejmuje teren odpowiedni dla jego produkcji w gminach Berceto, Borgotaro (Borgo Val di Taro), Albareto, Compiano, Tornolo i Bedonia w prowincji Parma oraz w gminach Pontremoli i Zeri w prowincji Massa Carrara.
Z punktu widzenia klimatycznego obszar produkcji "Fungo di Borgotaro" charakteryzuje się doskonałą jednorodnością pod względem opadów, których poziom jest taki sam po obydwu stronach masywu apenińskiego, oraz pod względem poziomu temperatur i odpowiadających im wahań termicznych. Pod względem budowy geologicznej cały obszar charakteryzuje się obecnością głównie warstw piaszczystych z nielicznymi strefami gliniastymi. Jest on zatem jednolity zarówno pod względem warunków glebowych, jak i retencji i cyrkulacji wody w warstwach gleby leżących pod warstwą próchniczą, które zapewniają wystarczającą wilgotność podszycia, co stanowi znaczący czynnik dla produkcji grzybów, a w szczególności dla czterech odmian rodzaju Boletus.
Na całym obszarze produkcji obowiązuje ten sam sposób zarządzania zasobami grzybów. Od niemal 50 lat na tych terenach utworzono specjalne rezerwaty w celu ochrony grzybów i wprowadzono takie same zasady dotyczące ich zbierania; celem tych rezerwatów jest uregulowanie wstępu zbieraczy przez ograniczenie dni otwarcia i dozwolonej ilości zbieranych grzybów, aby chronić obszary zarówno upraw leśnych jak i hodowli grzybów przed nadmierną eksploatacją.
Wszystkie odmiany objęte nazwą "Fungo di Borgotaro" charakteryzują się intensywnym i wyraźnym zapachem, łagodnym i pozbawionym nut zapachu siana, lukrecji lub mokrego drewna. Również suszony produkt "Fungo di Borgotaro" zachowuje swój zapach w odróżnieniu od borowików pochodzących z innych obszarów, które po wysuszeniu tracą tę charakterystykę organoleptyczną.
Od wieków w rejonie Valtaro i Valmagra stale rośnie renoma "Fungo di Borgotaro" do tego stopnia, że stał się on nie tylko w powszechnej opinii, ale i na lokalnym rynku, jednym z najbardziej cenionych grzybów.
Jednym z pierwszych świadectw produkcji "Fungo di Borgotaro" jest dzieło "Istoria di Borgo Val di Taro che riguarda insieme la mutazione dei domini in Italia e Lombardia sotto i Pontefici, i Re, gli Imperatori di occidente da Carlo Magno che come molte città si fecero Repubbliche" (Historia Borgo Val di Taro, która opisuje zarówno zmiany własnościowe we Włoszech i Lombardii pod panowaniem papieży, królów, zachodnich cesarzy od Karola Wielkiego, jak i przekształcanie się wielu miast w Republiki") autorstwa A.C. Cassio (1669-1760). Dzieło to opisuje właściwości grzyba, obszar produkcji oraz sposoby zbierania i sprzedaży produktu. Inne świadectwo dotyczące produkcji tego grzyba znajduje się w słowniku topograficznym Księstwa Parmy, Piacenzy i Guastalli, którego autorem jest Lorenzo Molossi (Parma, 1832-1834) oraz w książce D. Tommaso Grilliego zatytułowanej "Manipolo di cognizioni con cenni storici di Albareto e di Borgotaro" ("Garść wiedzy wraz ze wzmiankami historycznymi na temat Albareto i Borgotaro"), wydanej w 1893 r., w której jest mowa o działalności prowadzonej na tym terenie i - w sposób bardzo wyraźny - o obecności i znaczeniu produkcji grzybów dla tego obszaru; znajduje się tutaj też opis tradycyjnych metod zbierania i przetwórstwa.
"Fungo di Borgotaro" nabrał prawdziwego znaczenia gospodarczego pod koniec XIX w. wraz z pojawieniem się pierwszych przedsiębiorstw, które zaczęły prowadzić działalność handlową i przetwórczą dzięki procesowi suszenia.
Pod koniec XIX w. przetwórstwo i sprzedaż tego produktu były rozwinięte do tego stopnia, że przyczyniły się do rozkwitu eksportu głównie do krajów Ameryki Północnej i Południowej. Artykuł C. Belliniego z 1933 r., który ukazał się w "L'Avvenire Agricolo", a później został na nowo opublikowany w 1975 r. przez stowarzyszenie "A. Emmanuelli", mówi o konieczności uzyskania zezwolenia na stosowanie "znaku pochodzenia". Zważywszy na znaczenie tej produkcji, administracja gminy ustanowiła, począwszy od 1928 r., na mocy rozporządzenia doraźnego, cotygodniowy dwudniowy targ dla sprzedaży produktu, w szczególności w postaci suszonej.
Renoma "Fungo di Borgotaro" pozostaje żywa również dzięki licznym artykułom publikowanym w czasopismach turystycznych i gastronomicznych oraz podczas organizowanych corocznie imprez. W artykule zatytułowanym "Alla scoperta del Fungo di Borgotaro" ("Odkrywanie Fungo di Borgotaro") (czasopismo "Gustame" z września 2009 r. 88-89) jest mowa o Borgo Val di Taro i jego dolinach znanych z obecności tych grzybów. Czasopismo "Gustare l'Italia" (wrzesień 2011, s. 11) poświęca cały rozdział produktowi "Fungo di Borgotaro", obszarowi jego produkcji, jego cechom organoleptycznym oraz zaangażowaniu zrzeszeń producentów, które przez lata działały na rzecz ochrony tego produktu wysokiej jakości. Renoma "Fungo di Borgotaro" jest ponadto związana z pasją wielu grzybiarzy, pochodzących z innych regionów Włoch, którzy przyjeżdżają do lasów w regionie Valtaro w okresie zbiorów. Artykuł "Dalle Marche in cerca di porcini" ("Z Marchii w poszukiwaniu borowików") (Gazzetta di Parma z dnia 17.10.2009 r.) tłumaczy zainteresowanie mykologów z Marchii grzybem "Fungo di Borgotaro" i obszarem Valtaro.
Wreszcie od 1975 r. w gminie Borgo Val di Taro co roku odbywa się święto "Fungo di Borgotaro".
Odesłanie do publikacji specyfikacji
(art. 5 ust. 7 rozporządzenia (WE) nr 510/2006 4 )
Właściwe władze administracyjne wszczęły krajową procedurę sprzeciwu, publikując wniosek o zatwierdzenie zmiany specyfikacji chronionej nazwy pochodzenia ChOG "Fungo di Borgotaro" w Dzienniku Urzędowym Republiki Włoskiej nr 161 z dnia 11 lipca 2013 r.
Skonsolidowany tekst specyfikacji produkcji można znaleźć na stronie internetowej: http://www.politicheagricole.it/flex/cm/pages/ServeBLOB.php/L/IT/IDPagina/3335
lub
wchodząc na stronę internetową Ministerstwa Polityki Rolnej, Żywnościowej i Leśnej (www.politicheagricole.it), otwierając zakładkę "Qualità e sicurezza" (na górze ekranu po prawej stronie), a następnie zakładkę "Disciplinari di Produzione all'esame dell'UE).
© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.