Protokół posiedzenia w dniu 23 listopada 2006 r., czwartek.
Dz.U.UE.C.2006.330.6
Akt nienormatywny(2006/C 330/04)
(Dz.U.UE C z dnia 30 grudnia 2006 r.)
(Posiedzenie zostało otwarte o godz. 9.10.)
OBRADOM PRZEWODNICZYŁA: Glenys KINNOCK
Współprzewodnicząca
1. Zastępcy
Współprzewodnicząca ogłosiła następujące zastępstwa: Danute Budreikaitė (za Jana Kułakowskiego), Philip Bushill-Matthews (za Carlosa Coelho), Jose Manuel García-Margallo y Marfil (za Esther Herranz Garcíę), Gyula Hegyi (za Anne Van Lancker), Christa Klass (za Raymonda Langendriesa), Vincenzo Lavarra (za Kadera Arifa), Mario Mauro (za Antonia López-Istúriz White'a), Luisa Morgantini (za Francisa Wurtza), Riitta Myller (za Dariusza Rosatiego), Jose Javier Pomés Ruiz (za Patricka Gauberta), Horst Posdorf (za Jose Ribeiro e Castro), Richard Seeber (za Jurgena Schrödera) i Zbigniew Zaleski (za Andersa Wijkmana).
2. Zatwierdzenie protokołu posiedzenia z dnia 22 listopada 2006 r., środa
Protokół został zatwierdzony.
3. Zwięzłe sprawozdania na temat warsztatów
– Hedwige Bereaux (Trynidad i Tobago) w sprawie współpracy UE na rzecz zwiększenia konkurencyjności towarów z AKP: przypadek rumu i innych produktów.
– Amadou Barry (Senegal) w sprawie elementów systemów zarządzania w zakresie środowiska naturalnego mających na celu ochronę działów wodnych i ekosystemów przybrzeżnych.
– Ana Gomes w sprawie leczenia HIV/AIDS: określanie, ocena i pokrywanie kosztów.
4. Wystąpienie Pascala Lamy'ego, dyrektora generalnego Światowej Organizacji Handlu
Pascal Lamy, dyrektor generalny Światowej Organizacji Handlu, nie mógł wygłosić przemówienia ze względu na problemy techniczne. Tekst jego wystąpienia został rozdany.
(Posiedzenie zostało zawieszone o godz. 10.15 i wznowione o godz. 10.30.)
OBRADOM PRZEWODNICZYŁA: Glenys KINNOCK
Współprzewodnicząca
5. Głosowanie w sprawie zmiany Regulaminu
Głosowanie odbyło się oddzielnie w każdej Izbie (art. 34 ust. 2 Regulaminu)
Izba AKP głosowała wszystkie poprawki en bloc.
Izba UE głosowała oddzielnie poprawkę 1 oraz poprawki 2-5 en bloc.
Obie Izby przyjęły wszystkie poprawki.
6. Głosowanie nad projektami rezolucji zawartymi w sprawozdaniach trzech komisji stałych
– Sprawozdanie w sprawie wpływu turystyki na rozwój krajów AKP (AKP-UE/3871/06/wersja ostateczna) - Komisja Rozwoju Gospodarczego, Finansów i Handlu. Współsprawozdawcy: L. Boyce Sebetela (Botswana) i Hans-Peter Mayer.
Przyjęto poprawki 1 i 3.
Zmienioną rezolucję przyjęto bez głosów przeciw przy jednym głosie wstrzymującym się.
– Sprawozdanie w sprawie ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej oraz trwałego rozwoju (AKP-UE/3892/06/wersja ostateczna) - Komisja ds. Politycznych. Współsprawozdawcy: Ana Gomes i William Duguid (Barbados).
Współsprawozdawcy zgłosili jedną poprawkę ustną. Poprawka ustna została przyjęta.
Zmienioną rezolucję przyjęto bez głosów przeciw przy dwóch głosach wstrzymujących się.
– Sprawozdanie w sprawie wody w krajach rozwijających się (AKP-UE/3916/06/wersja ostateczna) - Komisja ds. Społecznych i Środowiska. Współsprawozdawcy: Achille Tapsoba (Burkina Faso) i Eija-Riitta Korhola.
Przyjęto poprawki 3, 7 i 12-14 (z poprawką ustną do poprawki 14).
Zmienioną rezolucję przyjęto bez głosów przeciw przy czterech głosach wstrzymujących się.
7. Głosowanie nad projektami rezolucji pilnych
– Projekt pilnej rezolucji w sprawie przeglądu negocjacji umów o partnerstwie gospodarczym (AKP-UE 3958/06- /Komp.).
Przyjęto poprawki 1, 12, poprawkę ustną do ustępu 17 oraz poprawkę 17.
Zmienioną rezolucję przyjęto bez głosów przeciw przy jednym głosie wstrzymującym się.
– Projekt pilnej rezolucji w sprawie sytuacji we wschodnioafrykańskim regionie grupy AKP (AKP-UE 3960/06/Komp.).
Przyjęto poprawki 1, 3, 7-8, poprawki do punktów preambuły S i T, 9-10, 16, 23-28, 30, 33-34, poprawki do ustępów 35-36 oraz 38.
Złożono wniosek o oddzielne i tajne głosowanie w Izbach nad całą zmienioną rezolucją.
Głos zabrali: Sithole (RPA) i Thierry Cornillet.
Filip Kaczmarek, Mauro, Sithole (RPA) i Kilontsi Mporogomyi (Tanzania) zostali wyznaczeni na członków komisji skrutacyjnej.
Zmieniona rezolucja została odrzucona (głosowanie AKP: 11 głosów za, 27 przeciw i 2 wstrzymujące się; głosowanie UE: 53 głosy za, 1 przeciw i 3 wstrzymujące się).
8. Sprawy różne
Michael Gahler zaprezentował Wiesbaden, gdzie odbędzie się kolejne posiedzenie Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego. Współprzewodnicząca nawiązała do odejścia z sekretariatu UE Bryana Rose'a, który przez 29 lat pracował dla Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego.
Współprzewodnicząca podziękowała władzom Barbadosu za wysiłki podjęte w związku z organizacją 12. sesji Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego oraz towarzyszących imprez.
9. Termin i miejsce 13. sesji Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE
Trzynasta sesja Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego odbędzie się w dniach 23-28 czerwca 2007 r. w Wiesbaden w Niemczech.
(Posiedzenie zostało zamknięte o godz. 11.52.)
| René RADEMBINO-CONIQUET | Sir John KAPUTIN |
| i Glenys KINNOCK | i Dietmar NICKEL |
| Współprzewodniczący | Współsekretarze generalni |
ZAŁĄCZNIKI
ZAŁĄCZNIK I
LISTA CZŁONKÓW WSPÓLNEGO ZGROMADZENIA PARLAMENTARNEGO
LISTA CZŁONKÓW WSPÓLNEGO ZGROMADZENIA PARLAMENTARNEGO
| Przedstawiciele AKP | Przedstawiciele PE |
| RADEMBINO-CONIQUET (GABON), współprzewodniczący | KINNOCK, współprzewodnicząca |
| BENIN (wiceprzewodniczący) | GAHLER (wiceprzewodniczący) |
| KAMERUN (wiceprzewodniczący) | MANTOVANI (wiceprzewodniczący) |
| GWINEA RÓWNIKOWA (wiceprzewodniczący) | VERGES (wiceprzewodniczący) |
| GHANA (wiceprzewodniczący) | CARLOTTI (wiceprzewodnicząca) |
| JAMAJKA (wiceprzewodniczący) | MITCHELL (wiceprzewodniczący) |
| KENIA (wiceprzewodniczący) | JOAN I MARÍ (wiceprzewodniczący) |
| NIUE (wiceprzewodniczący | LULLING (wiceprzewodnicząca) |
| SAINT VINCENT I GRENADYNY (wiceprzewodniczący) | KAMIŃSKI (wiceprzewodniczący) |
| SESZELA (wiceprzewodniczący) | CORNILLET (wiceprzewodniczący) |
| WYSPY SALOMONA (wiceprzewodniczący) | MARTÍNEZ MARTÍNEZ (wiceprzewodniczący) |
| SUAZI (wiceprzewodniczący) | BOWIS (wiceprzewodniczący) |
| ZAMBIA (wiceprzewodniczący) | GOUDIN (wiceprzewodniczący) |
| ANGOLA | AGNOLETTO |
| ANTIGUA I BARBUDA | ALLISTER |
| BAHAMY | ARIF |
| BARBADOS | AUBERT |
| BELIZE | AYLWARD |
| BOTSWANA | BEREND |
| BURKINA FASO | BULLMAN |
| BURUNDI | BUSK |
| CZAD | CALLANAN |
| DOMINIKA | COELHO |
| DŻIBUTI | DEVA |
| ERYTREA | DILLEN |
| ETIOPIA | DOBOLYI |
| FIDŻI | DOMBROVSKIS |
| GAMBIA | EK |
| GRENADA | FERNANDES |
| GUJANA | FERREIRA |
| GWINEA | GAUBERT |
| GWINEA-BISSAU | GOMES |
| HAITI | GRABOWSKA |
| KIRIBATI | GRÖNER |
| KOMORY | HERRANZ GARCÍA |
| KONGO (Demokratyczna Republika) | HAUG |
| KONGO (Republika) | HALL |
| LESOTHO | HOLM |
| LIBERIA | JÖNS |
| MADAGASKAR | KACZMAREK |
| MALAWI | KORHOLA |
| MALI | KUŁAKOWSKI |
| MAURETANIA | KOZLIK |
| MAURITIUS | LANGENDRIES |
| MIKRONEZJA (Federacja) | LÓPEZ-ISTÚRIZ WHITE |
| MOZAMBIK | LEHIDEUX |
| NAMIBIA | LOUIS |
| NAURU (Republika) | MARTENS |
| NIGER | MAYER |
| NIGERIA | McAVAN |
| PALAU | MORILLON |
| PAPUA NOWA GWINEA | NOVAK |
| REPUBLIKA DOMINIKAŃSKA | PLEGUEZUELOS AGUILAR |
| REPUBLIKA ŚRODKOWOAFRYKAŃSKA | POLFER |
| RPA | RIBEIRO E CASTRO |
| RWANDA | ROITHOVÁ |
| SAINT KITTS I NEVIS | ROSATI |
| SAINT LUCIA | SARTORI |
| SAMOA | SCHNELLHARDT |
| SENEGAL | SCHRÖDER |
| SIERRA LEONE | STURDY |
| SOMALIA | SCHEELE |
| SUDAN | SORNOSA MARTÍNEZ |
| SURINAM | SCHLYTER |
| TANZANIA | SCHMIDT |
| TIMOR WSCHODNI | SPERONI |
| TOGO | VENETO |
| TONGA | VALENCIANO MARTINEZ-ORO |
| TRYNIDAD I TOBAGO | VAN LANCKER |
| TUVALU | VAN HECKE |
| UGANDA | de VILLIERS |
| VANUATU | WIELAND |
| WYBRZEŻE KOŚCI SŁONIOWEJ | WIJKMAN |
| WYSPY COOKA | WILLMOTT |
| WYSPY MARSHALLA (Republika) | WURTZ |
| WYSPY ŚWIĘTEGO TOMASZA I KSIĄŻĘCE | ZÁBORSKÁ |
| ZIELONY PRZYLĄDEK | ZANI |
| ZIMBABWE | ZĪLE |
| Członkowie z ramienia AKP | Członkowie z ramienia PE |
| NDUWIMANA (BURUNDI), współprzewodniczący | CALLANAN, współprzewodniczący |
| LUTUNDULA (KONGO, Demokratyczna Republika), wiceprzewodniczący | JÖNS, wiceprzewodnicząca |
| DUGUID (BARBADOS), wiceprzewodniczący | POLFER, wiceprzewodniczący |
| ANGOLA | CARLOTTI |
| BELIZE | COELHO |
| BENIN | DILLEN |
| DŻIBUTI | DOBOLYI |
| FIDŻI | GAHLER |
| GRENADA | GAUBERT |
| GWINEA | GOMES |
| GWINEA RÓWNIKOWA | GRABOWSKA |
| HAITI | GRÖNER |
| LIBERIA | HERRANZ GARCÍA |
| MAURETANIA | KACZMAREK |
| NAMIBIA | KAMINSKI |
| NIGERIA | LÓPEZ ISTÚRIZ |
| NIUE | LOUIS |
| PAPUA NOWA GWINEA | MANTOVANI |
| SAINT VINCENT I GRENADYNY | MARTÍNEZ MARTÍNEZ |
| SUDAN | MORILLON |
| TOGO | SARTORI |
| TUVALU | SCHMIDT |
| UGANDA | VAN HECKE |
| WYSPY COOKA | WIELAND |
| ZIMBABWE | WURTZ |
| ZANI |
KOMISJA ROZWOJU GOSPODARCZEGO, FINANSÓW I HANDLU
| Członkowie z ramienia AKP | Członkowie z ramienia PE |
| FRANCOIS (SAINT LUCIA), współprzewodniczący | SCHLYTER, współprzewodniczący |
| SEBETELA (BOTSWANA), wiceprzewodniczący | DOMBROVSKIS, wiceprzewodniczący |
| DARBO (CZAD), wiceprzewodniczący | RIBEIRO E CASTRO, wiceprzewodniczący |
| ANTIGUA I BARBUDA | AGNOLETTO |
| ERYTREA | BEREND |
| ETIOPIA | BULLMANN |
| GABON | BUSK |
| GHANA | CORNILLET |
| GUJANA | DEVA |
| KAMERUN | FERREIRA |
| KENIA | JOAN I MARI |
| KONGO (Republika) | KINNOCK |
| MALI | KOZLÍK |
| MAURITIUS | LANGENDRIES |
| MIKRONEZJA (Federacja) | LEHIDEUX |
| PALAU | LULLING |
| RPA | MAYER |
| SAMOA | McAVAN |
| SENEGAL | MITCHELL |
| SIERRA LEONE | PLEGUEZUELOS AGUILAR |
| SUAZI | ROSATI |
| TANZANIA | SPERONI |
| TONGA | STURDY |
| TRYNIDAD I TOBAGO | VAN LANCKER |
| WYBRZEŻE KOŚCI SŁONIOWEJ | de VILLIERS |
| ZAMBIA | ZĪLE |
KOMISJA DS. SPOŁECZNYCH I ŚRODOWISKA
| Członkowie z ramienia AKP | Członkowie z ramienia PE |
| OUMAROU (NIGER), współprzewodniczący | SCHEELE, współprzewodnicząca |
| SANGA (WYSPY SALOMONA), wiceprzewodniczący | NOVAK, wiceprzewodniczący |
| SITHOLE (MOZAMBIK), wiceprzewodniczący | ARIF, wiceprzewodniczący |
| BAHAMY | ALLISTER |
| BURKINA FASO | AUBERT |
| DOMINIKA | AYLWARD |
| GAMBIA | BOWIS |
| GWINEA BISSAU | EK |
| JAMAJKA | FERNANDES |
| KIRIBATI | GOUDIN |
| KOMORY | HALL |
| LESOTHO | HAUG |
| MADAGASKAR | HOLM |
| MALAWI | KORHOLA |
| NAURU | KUŁAKOWSKI |
| REPUBLIKA DOMINIKAŃSKA | MARTENS |
| RWANDA | ROITHOVA |
| SAINT KITTS I NEVIS | SCHNELLHARDT |
| SESZELE | SCHRÖDER |
| SOMALIA | SORNOSA MARTÍNEZ |
| SURINAM | VALENCIANO MARTÍNEZ-OROZCO |
| TIMOR WSCHODNI | VENETO |
| VANUATU | VERGES |
| WYSPY MARSHALLA (Republika) | WIJKMAN |
| WYSPY ŚWIĘTEGO TOMASZA I KSIĄŻĘCE | WILLMOTT |
| ZIELONY PRZYLĄDEK | ZÁBORSKÁ |
ZAŁĄCZNIK II
LISTA OBECNOŚCI NA SESJI W DNIACH 20-23 LISTOPADAW BRIDGETOWN
LISTA OBECNOŚCI NA SESJI W DNIACH 20-23 LISTOPADAW BRIDGETOWN
| RADEMBINO-CONIQUET (Gabon), współprzewodniczący | KINNOCK, współprzewodnicząca |
| DE SOUSA (Angola) | AGNOLETTO |
| DUGUID (Barbados) | ALLISTER |
| AKPOVI (Benin) (wiceprzewodniczący) | AUBERT |
| SEBETELA (Botswana) | AYLWARD |
| TAPSOBA (Burkina Faso) | BADIA I CUCHET (za FERREIRĘ)(1)(2)(3) |
| NYASSA (Kamerun) (wiceprzewodniczący) | BEREND(1)(2) |
| KAGUER DARBO (Czad) | BOWIS (wiceprzewodniczący) |
| BOUNKOULOU (Kongo, Republika) | BUDREIKAITE (za KUŁAKOWSKIEGO) |
| KAPUNG YAV (Kongo, Demokratyczna Republika)(*) | |
| AMON-AGO (Wybrzeże Kości Słoniowej) | BUSHILL-MATTHEWS (za COELHO) |
| ABDI SAID (Dżibuti) | BUSK |
| ANTEM (Gwinea Równikowa) | CARLOTTI (wiceprzewodnicząca) |
| NAIB(Erytrea) | CALLANAN |
| TOGA (Etiopia) | CORNILLET (wiceprzewodniczący) |
| CAVUILATI (Fidżi)(*) | DEVA |
| MILEBOU-AUBUSSON (Gabon) | DOMBROVSKIS |
| TOURAY (Gambia) | EVANS (za DOBOLYI)(1)(2)(3) |
| OSEI-AMEYAN (Ghana) | |
| BERNARD CHERON (Haiti) | FERNANDES(3)(4) |
| BLACK (Jamajka)(*) | GAHLER (wiceprzewodniczący) |
| KAMOTHO (Kenia)) (wiceprzewodniczący) | GARCÍA-MARGALLO Y MARFIL (za HERRANZ GARCÍĘ)(3)(4) |
| TIHELI (Lesotho)(*) | |
| MATOLA (Malawi) | GOMES |
| IMBARCAOUANE (Mali) | GOUDIN (wiceprzewodnicząca) |
| DEERPALSING (Mauritius) | GRABOWSKA |
| SITHOLE (Mozambik) | HALL |
| GEINGOB (Namibia) | HAUG |
| ABDOU (Niger) | HEGYI (za VAN LANCKER)(2)(3)(4) |
| POLISI (Rwanda) | JOAN I MARÍ (wiceprzewodniczący)(1)(2)(3) |
| HARRIS (Saint Kitts i Nevis) | |
| FRANCOIS (Saint Lucia) | JÖNS |
| STRAKER (Saint Vincent i Grenadyny) (wiceprzewodniczący) | KACZMAREK |
| BARRY (Senegal) | KAMINSKI |
| LARUE (Seszele) | KLASS (za LANGENDRIESA) |
| CONTEH (Sierra Leone) | KORHOLA(3)(4) |
| MAGGA (Wyspy Salomon) | KOZLÍK |
| SITHOLE (RPA) | LAVARRA (za ARIFA) |
| GARANG DENG (Sudan) | LEHIDEUX |
| RODGERS (Surinam) | LOUIS(1)(2) |
| MPOROGOMYI (Tanzania) | LULLING (wiceprzewodnicząca) |
| MUGAMBE (Uganda) | MANTOVANI (wiceprzewodniczący)(1)(2)(3) |
| KAMANGA (Zambia)(*) | MARTENS |
| MARTÍNEZ MARTÍNEZ (wiceprzewodniczący) | |
| MAURO (za LÓPEZ-ISTÚRIZ WHITE'A)(3)(4) | |
| MAYER | |
| McAVAN | |
| MORGANTINI (za WURTZA)(2)(3)(4) | |
| MYLLER (za ROSATIEGO) | |
| NOVAK | |
| PLEGUEZUELOS AGUILAR | |
| POLFER(1)(2) | |
| POMES RUIZ (za GAUBERTA)(3)(4) | |
| POSDORF (za RIBEIRO E CASTRO)(2)(3)(4) | |
| ROITHOVÁ | |
| SARTORI | |
| SCHEELE | |
| SCHLYTER | |
| SCHMIDT | |
| SCHNELLHARDT | |
| SEEBER (za SCHRÖDERA) | |
| SORNOSA MARTÍNEZ | |
| SPERONI(1)(2) | |
| STURDY | |
| VAN HECKE | |
| VENETO(1)(3)(4) | |
| WILLMOT | |
| WIELAND | |
| ZALESKI (za WIJKMANA) | |
| ZABORSKA | |
| ZILE(1)(3)(4) | |
| (*) Kraj reprezentowany przez osobę niebędącą posłem do Parlamentu. | |
| (1) Obecny w dniu 20 listopada 2006 r. | |
| (2) Obecny w dniu 21 listopada 2006 r. | |
| (3) Obecny w dniu 22 listopada 2006 r. | |
| (4) Obecny w dniu 23 listopada 2006 r. | |
| Obserwator: | ||
| Kuba: MARICHAL | ||
| Ponadto obecni: | ||
| ANGOLA | BARBADOS | BENIN |
| VALENTE | HUMPHREY | BONIFACE |
| GALA | GODDARD | |
| JOSÉ | ||
| ALBERTO | ||
| BOTSWANA | BURKINA FASO | KAMERUN |
| BATLHOKI | LANKOANDE | AWUDU MBAYA |
| MODISE | TAHO | DANATA |
| BAH | ||
| KONGO (Republika) | WYBRZEŻE KOŚCI SŁONIOWEJ | GWINEA RÓWNIKOWA |
| PANDET | MOLLE MOLLE | EVUNA |
| ETIOPIA | GABON | GHANA |
| BEDRI | KOMBILA | BAAH |
| MOHAMED ALI | SANNI | |
| KEBEDE ABERA | ||
| NAMARRA | ||
| HAITI | KENIA | MALI |
| RAYMOND | WAMBUA | DIALLO Djimé |
| KIOKO | SYLLA | |
| POGHISIO | MAGASSOUBA | |
| MOZAMBIK | NAMIBIA | NIGER |
| ERNESTO | DE WAAL | YERIMA BAKO |
| MIGUEL | KEEJA | |
| ST. VINCENT I GRENADYNY | WYSPY SALOMONA | |
| THOMAS | MA'AHANUA | |
| RPA | SUDAN | SURINAM |
| SOOKLAL | ALLOBA | ESAJAS |
| GIBSON | BEDRI | HIWAT |
| MAGAU | JERVESE | SITAL |
| RETHIPAL | ||
| UGANDA | ZAMBIA | ZIMBABWE |
| ACEMAH | MBEWE | CHAMISA |
| AMONGI | MUCHENGETI | |
| DOMBO |
ROJAS sekretarz stanu i krajowy pełnomocnik ds. EFR (Republika Dominikany)
LEHTOMÄKI sekretarz stan w Federalnym Ministerstwie Spraw Zagranicznych (Finlandia), urzędująca przewodnicząca Rady Ministrów UE
KOMISJA
MICHEL komisarz ds. rozwoju i pomocy humanitarnej
EUROPEJSKI KOMITET EKONOMICZNO-SPOŁECZNY (EKES)
DANTIN członek
KING członek
KIRIRO członek
CENTRUM TECHNICZNE WSPÓŁPRACY ROLNEJ (CTR)
BOTO
STOWARZYSZENIE KRAJÓW I TERYTORIÓW ZAMORSKICH (OCTA)
STANBROOK
SEKRETARIAT AKP
KAPUTIN współsekretarz generalny
SEKRETARIAT UE
NICKEL współsekretarz generalny
ZAŁĄCZNIK III
ZAŁĄCZNIK DOTYCZĄCY POSIEDZENIAW DNIU 20 LISTOPADA 2006 R., PONIEDZIAŁEK
ZAŁĄCZNIK DOTYCZĄCY POSIEDZENIAW DNIU 20 LISTOPADA 2006 R., PONIEDZIAŁEK
DEMOKRATYCZNA REPUBLIKA KONGA
KAPUNG YAV
Chargé d'Affaires p.o., Ambasada DRK, Bruksela
ZAMBIA
J.E. Irene M. KAMANGA
Ambasador, Ambasada Zambii, Bruksela
FIDŻI
J.E. Ratu Seremaia Tuinausori CAVUILATI
Ambasador Fidżi, Ambasada Fidżi, Bruksela
JAMAJKA
J.E. Peter C. BLACK
Wysoki Komisarz Jamajki przy CARICOM
LESOTHO
J.E. Mamoruti TIHELI
Ambasador Lesotho, Ambasada Lesotho, Bruksela
ZAŁĄCZNIK IV
PRZYJĘTE REZOLUCJE
PRZYJĘTE REZOLUCJE
w sprawie wpływu turystyki na rozwój krajów AKP
Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE,
– uwzględniając posiedzenie w Bridgetown (Barbados) w dniach 20-23 listopada 2006 r.,
– uwzględniając art. 17 ust. 1 Regulaminu,
– uwzględniając art. 24 Umowy o partnerstwie AKP-UE podpisanej w Kotonu dnia 23 czerwca 2000 r.,
– uwzględniając deklarację z Fidżi przyjętą w dniu 20 października 2004 r. podczas 7. regionalnego seminarium grup interesów społeczno-gospodarczych AKP-UE, pod egidą Wspólnego Zgromadzenia Parlamentarnego AKP-UE,
– uwzględniając rezolucję w sprawie turystyki i rozwoju w kontekście zarządzania i kontroli Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR) przyjętą przez Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE w marcu 2001 r. w Libreville (Gabon)(2),
– uwzględniając rezolucję w sprawie turystyki i rozwoju przyjętą przez Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE w dniu 14 października 1999 r. w Nassau (Bahamy)(3),
– uwzględniając Globalny kodeks etyki w turystyce przyjęty przez Zgromadzenia Ogólne Światowej Organizacji Turystyki w Santiago (Chile) w dniu 1 października 1999 r., i poparty w rezolucji Zgromadzenia Generalnego ONZ przyjętej w dniu 21 grudnia 2001 r.(4),
– uwzględniając rezolucję w sprawie wymiaru kulturowego współpracy na rzecz rozwoju, w tym w zakresie dziedzictwa i turystyki, przyjętą przez Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE w dniu 1 kwietnia 1999 r. w Strasburgu(5),
– uwzględniając rezolucję w sprawie zrównoważonego rozwoju turystyki w krajach rozwijających się, przyjętą przez Radę Ministrów ds. Rozwoju w Brukseli w dniu 30 listopada 1998 r.,
– uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego w sprawie turystyki i rozwoju, przyjętą w dniu 8 września 2005 r.,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Rozwoju Gospodarczego, Finansów i Handlu (AKP-UE 3871/06-/wersja ostateczna),
Turystyka jako czynnik rozwoju gospodarczego i handlu międzynarodowego
A. mając na uwadze, że turystyka stanowi niezaprzeczalnie siłę napędową rozwoju krajów rozwijających się na wszystkich jego płaszczyznach; mając na uwadze tendencje do wzmocnienia roli turystyki w handlu międzynarodowym, pomimo niedawnych klęsk żywiołowych, które wywarły negatywny wpływ na ruch turystyczny w wielu regionach świata,
B. mając na uwadze, że plany w zakresie turystyki zorganizowanej bądź podróży indywidualnych coraz częściej obejmują wiele docelowych miejsc w więcej niż jednym kraju, co przyczynia się do zacieśnienia współpracy regionalnej i wzmocnienia powiązań między krajami,
C. mając na uwadze, że turystyka stanowi jeden z podstawowych elementów wszelkich strategii spójnego rozwoju realizowanych w krajach rozwijających się; mając na uwadze, że należy wzmacniać jej powiązania z innymi sektorami gospodarki, przede wszystkim z rolnictwem i rybołówstwem, wytwarzaniem i przetwarzaniem żywności oraz napojów, innymi sektorami przemysłu wytwórczego, rzemiosłem oraz transportem i usługami finansowymi,
D. mając na uwadze, że prowadzenie działalności turystycznej w krajach rozwijających się może wiązać się z potrzebą realizacji projektów infrastrukturalnych w dziedzinie transportu, energetyki, nowych technologii komunikacji, mieszkalnictwa, warunków sanitarnych oraz w dziedzinie zdrowia i higieny,
E. mając na uwadze, że takie projekty powinny zapewniać korzyści zarówno dla społeczności lokalnych, jak i dla branży turystycznej,
F. mając na uwadze, że przemysłowi turystycznemu często nie udaje się utworzyć silnych powiązań w obrębie gospodarek krajowych; mając na uwadze, że infrastruktura turystyczna jest w większości własnością zagraniczną, a u podstaw inwestycji leżą znaczące zachęty natury finansowej i podatkowej gwarantowane przez poszczególne konkurujące ze sobą kraje,
G. mając na uwadze, że w kategoriach transferów finansowych z krajów bogatych do ubogich, na turystykę przypada kwota ponad dwukrotnie większa od pomocy rządów; mając na uwadze, że obecnie w 46 z 50 najmniej rozwiniętych krajów turystyka stanowi największe źródło środków dewizowych,
H. mając na uwadze, że w 41 z 50 najuboższych krajów na świecie turystyka ma 5 % udziału w PKB i 10 % udziału w eksporcie,
I. mając na uwadze, że podstawowy dokument Nowego partnerstwa na rzecz rozwoju Afryki (NEPAD) z 2001 r. w sposób szczególny odnosi się do znaczenia turystyki afrykańskiej i określa plan działania na rzecz turystki, przyjęty przez Unię Afrykańską (UA) w 2004 r. i zawierający uznanie roli turystyki ekologicznej i kulturalnej dla Afryki,
J. mając na uwadze, że należy propagować inwestycje w sektor świadczący usługi dla turystów poprzez politykę umożliwiającą tworzenie lokalnych przedsiębiorstw prywatnych bądź spółdzielni mogących wytwarzać towary i oferować usługi do tej pory przywożone lub poprzez realizację wspólnych przedsięwzięć przez przedsiębiorstwa lokalne i międzynarodowe,
K. mając na uwadze trwające negocjacje w sprawie porozumień o partnerstwie gospodarczym (EPA), które z dniem 1 stycznia 2008 r. zastąpią jednostronny system preferencji handlowych w dziedzinie stosunków handlowych między państwami AKP i UE,
Turystyka jako czynnik ochrony środowiska i zachowania dziedzictwa i dorobku kulturowego
L. mając na uwadze, że rozwój zrównoważonej turystyki może nastąpić pod warunkiem, że szanowane są uwarunkowania naturalne i kulturowe oraz tradycje społeczności lokalnych, w których rozwój ten następuje,
M. mając na uwadze, że nie powinno się postrzegać turystyki jako czynnika wrogiego środowisku, lecz wręcz przeciwnie, jako sojusznika, ponieważ ochrona środowiska naturalnego i dziedzictwa jest warunkiem dochodowość turystyki,
N. mając na uwadze, że władze powinny propagować formy turystyki przyjazne środowisku, takie jak ekoturystyka, agroturystyka i "turystyka solidarna",
O. mając na uwadze, że turystyka opiera się na zachowaniu i waloryzacji naturalnego i kulturalnego, materialnego i niematerialnego dziedzictwa lokalnego, jak również zabytkowych budowli,
P. mając na uwadze, że bezpieczeństwo turystów oraz infrastruktury turystycznej i miejsc odwiedzanych przez turystów wymaga specjalnej troski władz,
Q. mając na uwadze, że warunkiem dopuszczenia inwestycji w turystykę na obszarach podatnych na zagrożenia jest przeprowadzenie oceny w zakresie zdolności sprostania ciężarowi oddziaływania działalności związanej z turystyką,
R. mając na uwadze, że rządy mają prawo, po uprzednim przeprowadzeniu konsultacji z reprezentatywnymi organizacjami branży turystycznej, do ustanowienia ścisłych zasad zwiedzania najbardziej uczęszczanych miejsc,
S. mając na uwadze, że projekty wprowadzenia ograniczeń napływu turystów do małych krajów wyspiarskich, obszarów górskich lub nadbrzeżnych, w których nastąpił nadmierny przypływ turystów, powinny zostać przyjęte i zaakceptowane przez władze danego kraju,
T. mając na uwadze, że nieplanowany i nieskoordynowany rozwój turystyki może spowodować większe zapotrzebowanie na niewystarczające zasoby wody i energii oraz większe obciążenie dla przyrody i zasobów morskich w obszarach chronionych, jak również zagrozić obszarom wrażliwym ekologicznie,
U. mając na uwadze, że UE może stanąć przed koniecznością udzielenia rządom pomocy przy opracowywaniu, monitorowaniu i wdrażaniu przepisów dotyczących kontroli dostępu do obszarów wrażliwych ekologicznie i ich wykorzystania,
V. mając na uwadze konieczność pogodzenia praktyk w zakresie energii z polityką transportową w celu ochrony środowiska naturalnego i realizacji celów protokołu z Kioto ustanowionych, by zapewnić trwały rozwój,
Turystyka jako czynnik w dziedzinie zdrowia publicznego i edukacji, włączając społeczne konsekwencje zjawiska turystyki seksualnej
W. mając na uwadze, że stan publicznej ochrony zdrowia w danym kraju stanowi jeden z elementów decydujących o jego atrakcyjności,
X. mając na uwadze, że operatorzy turystyczni powinni informować turystów o ryzyku zarażenia się chorobami i doznania urazów związanym z określonym miejscem pobytu lub rodzajem aktywności turystycznej, oraz dostarczać im informacje na temat norm i wartości wyznawanych przez lokalne społeczności,
Y. mając na uwadze wpływ turystyki na standardy w dziedzinie ochrony zdrowia poprzez ustanowienie niezbędnych wymogów w zakresie higieny, opieki zdrowotnej, programów szczepień oraz upowszechniania informacji na temat profilaktyki chorób,
Z. mając na uwadze, że odpowiednia polityka podatkowa w stosunku do sektora turystycznego może zapewnić rządom dochody potrzebne na udoskonalenie infrastruktury w zakresie ochrony zdrowia, co będzie korzystne zarówno dla turystów, jak i lokalnych mieszkańców,
AA. mając na uwadze, że nieodpowiednie zachowanie podróżujących może doprowadzić do pogłębienia problemów zdrowotnych dotykających turystów oraz znacznego obciążenia lokalnych placówek służby zdrowia,
AB. mając na uwadze, że HIV/AIDS, gruźlica i malaria stanowią obecnie plagi na skalę światową,
AC. mając na uwadze, że zagrożenie, jakim dla turystów i miejscowej ludności jest rozprzestrzenianie się wysoce zakaźnych chorób, takich jak choroba biegunkowa, infekcje dróg oddechowych, stany gorączkowe o nieustalonej przyczynie i zapalenie wątroby, nie może być ignorowane czy pomniejszane w ramach polityki ochrony zdrowia krajów rozwijających się,
AD. mając na uwadze, że obywatele powinni uzyskać odpowiednie wykształcenie i odbyć szkolenia pozwalające na udział w prowadzeniu działalności turystycznej na wszystkich szczeblach,
AE. mając na uwadze, że turystyka ma wpływ na edukację, zapewniając lokalnym społecznościom możliwość nauki języków obcych oraz dostęp do nowych technologii teleinformatycznych, a tym samym pozwalając im na promowanie własnego dziedzictwa kulturowego przy jednoczesnym poszanowaniu zwyczajów i tradycji, ale jednocześnie wymaga większej świadomości i dostosowania się do zmian społecznych i nowoczesnych zasad,
AF. mając na uwadze, że niezależnie od tego władze publiczne powinny zapewniać zachowanie lokalnych tradycji zgodnych z prawami człowieka, zwłaszcza z prawami kobiet i dzieci,
AG. mając na uwadze, że w niektórych krajach turystyka kojarzona jest z przypadkami naruszania praw człowieka, takimi jak zatrudnianie nieletnich, prostytucja czy wykorzystywanie seksualne,
AH. mając na uwadze, że władze europejskie i lokalne, w porozumieniu z organizacjami pozarządowymi powinny prowadzić stałą i zgodną kampanię przeciwko tzw. turystyce seksualnej,
AI. mając na uwadze, że rzeczywisty efekt mogą przynieść jedynie skoordynowane działania, rozpowszechnianie informacji i wprowadzanie sankcji przy poszanowaniu zasad prawa międzynarodowego,
AJ. mając na uwadze, że rozpowszechnienie informacji o sankcjach grożących za udział w turystyce seksualnej powinno być czynnikiem zniechęcającym, a przestępstwa związane z turystyką seksualną muszą być ścigane, przy czym należy zapewnić możliwość ścigania ich zarówno w kraju pochodzenia, jak i w kraju, w którym zostały popełnione,
AK. mając na uwadze pozytywne efekty polityki i działań podejmowanych przez organizatorów wycieczek, biura podróży i linie lotnicze, takich jak dystrybucja broszur oraz odtwarzanie filmów podczas podróży do wrażliwych miejsc przeznaczenia,
AL. mając na uwadze, że państwa członkowskie Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) zostały wezwane do podjęcia działań na rzecz ochrony najuboższych i najbardziej narażonych grup przed zjawiskiem "turystyki transplantacyjnej", związanej ze sprzedażą tkanek i organów,
Turystyka jako czynnik ograniczania ubóstwa
AM. mając na uwadze, że projekt Światowej Organizacji Turystyki "Zrównoważony rozwój turystyki instrumentem zmniejszenia ubóstwa" przyczynia się do osiągnięcia milenijnego celu rozwoju w zakresie walki z ubóstwem poprzez dążenie do opracowania i wspierania projektów turystycznych w krajach najmniej rozwiniętych i rozwijających się, wspieranie inicjatyw turystycznych przeznaczonych dla mikroprzedsiębiorstw, tworzenie miejsc pracy, możliwości, ułatwienie dostępu do rynku oraz rozwój miejscowej zdolności produkcyjnej na rzecz osób żyjących za mniej niż jednego dolara dziennie,
AN. mając na uwadze, że turystyka nie jest jedynym rozwiązaniem w tym zakresie, powinna jednak stanowić element szerszej krajowej polityki wzrostu, sprzyjającej interesom osób ubogich,
AO. mając na uwadze, że w niektórych krajach turystyka rozwinęła się w sposób nieplanowany, stanowiąc niekiedy jedyną możliwość rozwoju gospodarczego, kiedy to tradycyjny sektor wywozu produktów rolnych nie zdołał utrzymać swej pozycji na światowym rynku,
AP. mając na uwadze, że turystyka jest sektorem tworzącym największą liczbę miejsc pracy; mając na uwadze, że wszelkie środki podejmowane na rzecz tworzenia miejsc pracy muszą pozostawać w zgodności z normami Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP),
AQ. mając na uwadze, że formy turystyki, które zapewniają sprawiedliwe wynagrodzenie dla lokalnych pracowników i przedsiębiorców, wymagają szczególnej uwagi władz, zwłaszcza w przypadku "uczciwej turystyki",
AR. mając na uwadze, że usługi turystyczne wymagają dużych nakładów pracy i charakteryzują się wysokim wskaźnikiem zatrudnienia kobiet oraz niekoniecznie wiążą się ze znacznym przywozem; mając na uwadze, że rozpoczęcie świadczenia usług turystycznych nie wymaga wielkich nakładów oraz że mogą je świadczyć przedsiębiorstwa każdego rodzaju i wielkości, jak również że turystyka zapewnia możliwość ustanowienia oddolnych więzi gospodarczych w lokalnej gospodarce, oferując osobom ubogim możliwość podjęcia pracy w charakterze pracowników niewykwalifikowanych i średnio wykwalifikowanych,
AS. mając na uwadze, że rządy mogą stwarzać zachęty dla przedsiębiorstw, by inwestowały i prowadziły działalność w sposób sprzyjający interesom osób ubogim, poprzez odpowiednie dostosowywanie polityki w zakresie udzielania licencji i koncesji, łańcucha dostaw i marketingu,
Turystyka jako czynnik rozwoju gospodarczego i handlu międzynarodowego
1. wzywa do systematycznego i spójnego uwzględniania wpływu turystyki oraz zasady zrównoważonej turystyki i dobrego zarządzania przy opracowywaniu polityki rozwoju UE i państw AKP;
2. uważa, że zrównoważoną turystyką jest taka turystyka, która podnosi poziom życia miejscowej ludności, chroni jej środowisko naturalne i zdrowie oraz wspiera lokalną gospodarkę, dzięki nabywaniu na miejscu żywności, przetworzonych dóbr, wyrobów rzemieślniczych, korzystaniu z usług i innych zasobów lokalnych; wzywa rządy krajów rozwijających się do zapewnienia pełnego zaangażowania lokalnych społeczności w działalność turystyczną oraz sprawiedliwego podziału zyskanych w ten sposób korzyści gospodarczych, społecznych i kulturalnych;
3. zaleca Komisji, aby w ramach prowadzonej polityki w zakresie współpracy i rozwoju oraz w kontekście przyjętych wytycznych rozwoju i działań podejmowanych na rzecz wzmocnienia struktury przedsiębiorczości, szczególnie w stosunkach z krajami AKP, położyła nacisk na zagadnienie zrównoważonej turystyki; wyraża ubolewanie, że w obecnej strategii dla Afryki zabrakło jakiegokolwiek odwołania do turystyki; zwraca się zatem o wzmocnienie kadr Departamentu Turystyki DG ds. Przedsiębiorstw Komisji Europejskiej oraz służb odpowiedzialnych za turystykę w sekretariatach UA i AKP, a także wykorzystanie doświadczenia personelu w odniesieniu do tematów bezpośrednio lub pośrednio związanych z turystyką w celu efektywnej realizacji niniejszego zalecenia;
4. wzywa rządy państw AKP do rozpatrzenia strategii mających zagwarantować lokalnym społecznościom, w których realizowane są projekty turystyczne, uzyskanie "korzyści planistycznych";
5. kładzie nacisk na konieczność ponownego inwestowania zysków gospodarczych z turystyki w rozwój lokalny; wzywa organizatorów wycieczek do dokonania przeglądu wszystkich swoich pakietów "all inclusive", które uniemożliwiają czerpanie dodatkowych korzyści przez lokalną społeczność oraz zachęca tych operatorów do pozyskiwania w miarę możliwości na miejscu materiałów i personelu, w tym kadry kierowniczej;
6. zachęca rządy do wspierania ustanawiania i/lub rozwoju partnerstwa publiczno-prywatnego oraz ułatwień przy zakładaniu przedsiębiorstw prywatnych i spółdzielni w sektorze turystycznym;
7. wzywa do zwiększenia, w odpowiednich przypadkach, liczby projektów służących rozwojowi zrównoważonej turystyki, finansowanych w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju (EFR);
8. proponuje, aby kwestia zrównoważonej turystyki i jej gospodarczego oddziaływania stanowiła element negocjacji prowadzonych w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym oraz by interesy krajów rozwijających się, związane z rynkiem europejskim, były w sposób pozytywny uwzględniane, kiedy poruszają one kwestie związane z turystyką w ramach GATS;
9. wskazuje, że w wielu krajach rozwijających się sektor turystyczny należy zasadniczo do dziedziny działalności prywatnych przedsiębiorców i jako taki wymaga od Wspólnoty znalezienia rozwiązań służących zapewnieniu, że zainteresowane strony oraz inni partnerzy społeczni zostaną w pełnym wymiarze zaangażowani w debatę dotyczącą polityki rozwojowej wpływającej na sektor turystyczny;
10. domaga się, aby rządy zainteresowanych państw oraz operatorzy turystyczni w UE wymagali przestrzegania norm w dziedzinie ochrony praw człowieka, praw pracowniczych będących odzwierciedleniem podstawowych standardów pracy MOP, zasad ochrony turystów europejskich jako konsumentów oraz zaleceń dotyczących operatorów turystycznych;
11. wzywa rządy krajów rozwijających się do ustanowienia przejrzystych i odpowiednio uregulowanych procedur dostępu do rynków krajowych zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Turystyki ONZ, stanowiących niezbędny warunek wszelkich inwestycji zagranicznych;
Turystyka jako czynnik ochrony środowiska i zachowania dziedzictwa i dorobku kulturowego
12. wzywa do ustanowienia polityki i regulacji na rzecz zrównoważonej turystyki w celu ochrony i zachowania zasobów naturalnych, dziedzictw kulturowych i tradycyjnego systemu własności gruntów;
13. zachęca do optymalnego wykorzystania istniejących zasobów technicznych i naukowych, tak aby można było zapobiec pogorszeniu lub zniszczeniu dziedzictwa architektury i degradacji środowiska naturalnego;
14. wzywa UE do wsparcia sektora turystycznego również poprzez uwzględnienie wymiaru środowiskowego, szczególnie w odniesieniu do gospodarowania odpadami i rozwoju stref przybrzeżnych;
15. wzywa, by w przypadku wszelkich europejskich inwestycji w turystykę w krajach rozwijających się obowiązywały te same zasady, które obowiązują w zakresie wspierania ze środków UE inwestycji realizowanych na jej terytorium; dlatego nie należy wspierać żadnych inwestycji ewidentnie szkodliwych dla środowiska naturalnego, należy ponadto zapewnić przestrzeganie praw człowieka i podstawowych standardów pracy MOP, poszanowanie sposobu życia rdzennych mieszkańców lub dziedzictwa historycznego i kulturalnego kraju-beneficjenta;
16. wzywa UE do udzielenia wsparcia technicznego krajom, które w związku z masowym napływem turystów zmuszone są wprowadzić środki na rzecz ochrony miejsc atrakcyjnych pod względem turystycznym; wzywa również do wymiany najlepszych praktyk w tej dziedzinie;
17. podkreśla pilną potrzebę udzielenia wspólnotowego wsparcia krajom dotkniętym klęskami żywiołowymi, które mają negatywny wpływ na ich przemysł turystyczny; wzywa do zwrócenia szczególnej uwagi na sytuację małych krajów wyspiarskich;
18. zachęca władze lokalne stojące przed problemem nadmiernego napływu turystów do podjęcia, w razie potrzeby, kroków ograniczających to zjawisko;
19. wzywa, w interesie dostępnej, chronionej i bezpiecznej turystyki, do podejmowania inicjatyw na rzecz przeciwdziałania przestępstwom wymierzonym przeciwko turystyce, w tym do przeprowadzenia specjalistycznego szkolenia oddziałów policji;
20. wzywa Komisję, aby w ramach działań na rzecz trwałego rozwoju, uznawała prawo każdego państwa i regionu do demokratycznego wyboru swoich własnych priorytetów realizowanych przy finansowaniu projektów współpracy regionalnej;
21. wzywa rządy państw członkowskich i Komisję, by przy wsparciu operatorów turystycznych oraz doświadczonych organizacji, działały na rzecz propagowania standardów etycznych w turystyce poprzez przyznawanie europejskiego oznaczenia potwierdzającego uczciwe świadczenie usług turystycznych;
22. wzywa UE do wspierania rządów w opracowywaniu, monitorowaniu i wdrażaniu przepisów dotyczących kontroli w zakresie dostępu do lądowych i morskich obszarów wrażliwych ekologicznie i ich wykorzystywania;
Turystyka jako czynnik w dziedzinie zdrowia publicznego i edukacji, włączając społeczne oddziaływanie zjawiska turystyki seksualnej
23. uważa, że dochody ze zrównoważonej turystyki mogą przyczynić się do poprawy standardu życia ludności krajów rozwijających się oraz zdrowia publicznego, jak również infrastruktury mieszkalnej, komunikacyjnej, energetycznej oraz technologicznej;
24. uważa, że odpowiednia polityka podatkowa w stosunku do sektora turystycznego może zapewnić rządom dochody potrzebne na udoskonalenie infrastruktury w zakresie opieki zdrowotnej, z czego korzyści odniosą zarówno turyści, jak i lokalni mieszkańcy;
25. podkreśla oddziaływanie turystyki na standardy w dziedzinie zdrowia publicznego i lokalne usługi zdrowotne; w związku z tym uznaje konieczność intensyfikacji na szczeblu europejskim badań nad przeciwdziałaniem malarii, gruźlicy, chorobom przenoszonym drogą płciową, w tym HIV/AIDS, oraz wznowienia zaniedbanych badań nad chorobami;
26. ponownie wzywa Komisję do zapewnienia wsparcia finansowego na potrzeby szczepień dzieci, w związku z pilną koniecznością zastosowania szczepionek zawierających antygeny następujących chorób: błonica, tężec, koklusz, zapalenie wątroby typu B i zapalenie opon mózgowych wywołane przez Haemophilus Influenzae typu B;
27. wzywa operatorów turystycznych i biura podróży do informowania swoich klientów o ryzyku zakażenia chorobami i doznania urazów związanych z wybranym miejscem pobytu czy rodzajem aktywności turystycznej oraz o normach i wartościach wyznawanych przez lokalne społeczności;
28. wzywa UE do wsparcia procesu tworzeniu w krajach AKP szkół kształcących w dziedzinie turystyki, języków i nowych technologii teleinformatycznych mających na celu kształcenie pracowników na potrzeby prowadzenia regionalnej i lokalnej działalności turystycznej w krajach rozwijających się lub w grupie krajów rozwijających się o tych samych potrzebach;
29. wzywa Unię i państwa członkowskie, aby udostępniły krajom rozwijającym się dysponującym potencjałem turystycznym swoje doświadczenia i know-how na potrzeby szkolenia miejscowych pracowników; wzywa Komisję do wspierania projektów w krajach rozwijających się, które zwrócą się o przekazanie takiego know-how;
30. wzywa rządy zainteresowanych krajów do wzajemnego przekazywania sobie corocznego wykazu przypadków odmowy wydania wizy, gdzie podstawą odmowy było popełnienie przestępstwa z zakresu męskiej lub kobiecej turystki seksualnej, zbrodni przeciwko ludzkości lub aktu terroryzmu;
31. wzywa, w celu zwalczania turystyki o charakterze pedofilskim:
– Komisję i Radę do traktowania w sposób bardziej priorytetowy kwestii zwalczania turystyki seksualnej o charakterze pedofilskim, w tym poprzez przywrócenie linii budżetowej "Zwalczanie turystyki seksualnej o charakterze pedofilskim w państwach trzecich" w celu zapewnienia środków na ten cel;
– Komisję do uznania zależności między dziecięcą pornografią i turystyką seksualną o charakterze pedofilskim oraz zapewnienia, że kwestia ta stanie się elementem dialogu politycznego z państwami trzecimi;
– Komisję i państwa członkowskie do zagwarantowania, że w ramach pomocy rozwojowej priorytet zostanie przyznany realizacji potrzeb i praw dzieci, w szczególności potrzeb w zakresie rehabilitacji i reintegracji dzieci, które padły ofiarą turystyki seksualnej;
32. zachęca operatorów turystycznych, biura turystyczne oraz linie lotnicze, które już zwalczają turystykę seksualną - poprzez uwrażliwianie swych klientów i informowanie ich o istniejącym ryzyku poniesienia odpowiedzialności karnej - do kontynuowania tych działań i wzywa tych operatorów, którzy nie przedsięwzięli jeszcze takich kroków, do ich podjęcia; wzywa tychże operatorów do współpracy z władzami w wykrywaniu działalności o potencjalnie przestępczym charakterze;
33. wzywa wszystkie państwa do zagwarantowania przestrzegania standardów etycznych w zakresie transplantacji poprzez przyjęcie środków służących wyeliminowaniu "turystyki transplantacyjnej";
Turystyka jako czynnik ograniczania ubóstwa
34. wzywa do wprowadzenia do ustawodawstwa krajowego każdego państwa wspomnianego wyżej "Globalnego kodeksu etyki w turystyce";
35. wzywa do wspierania prowadzonych lokalnie inicjatyw zrównoważonego rozwoju turystyki służących ograniczeniu ubóstwa, ochronie bioróżnorodności oraz propagowaniu praw człowieka;
36. wzywa UE i jej państwa członkowskie do finansowego wsparcia inicjatywy ST-EP (Zrównoważony rozwój turystyki instrumentem zmniejszania ubóstwa) Światowej Organizacji Turystyki ONZ oraz innych inicjatyw służących ograniczeniu ubóstwa w krajach rozwijających się;
37. zaleca przyjęcie nowego podejścia w polityce krajowej oraz polityce w dziedzinie turystyki, sprzyjającego interesom osób ubogich i zmierzającego do wzmocnienia lokalnych społeczności oraz ich zorganizowanej działalności gospodarczej;
38. wzywa rządy państw członkowskich do zapewnienia pełnego przestrzegania zasad obowiązujących unijne przedsiębiorstwa w przypadku przeniesienia działalności do krajów rozwijających się lub przy realizacji umów w tych krajach, ze szczególnym uwzględnieniem praw zainteresowanych pracowników oraz potrzeby zapewnienia trwałego łańcucha dostaw, przy wykorzystaniu głównie zasobów krajowych;
39. uznaje rolę turystyki jako sektora zapewniającego dodatkowe źródło dochodów dla rolników prowadzących tradycyjną gospodarkę w niewielkich państwach, które utraciły konkurencyjność na rynku globalnym wskutek nowych porozumień handlowych;
40. podkreśla fakt, że turystyka jest sektorem tworzącym największą liczbę miejsc pracy; podkreśla zatem, że wszystkie środki podejmowane na rzecz tworzenia miejsc pracy muszą być zgodne ze standardami Międzynarodowej Organizacji Pracy (MOP);
41. uznaje, że usługi turystyczne wymagają dużych nakładów pracy i charakteryzują się wysokim wskaźnikiem zatrudnienia kobiet oraz niekoniecznie wiążą się ze znacznym przywozem, że rozpoczęcie działalności turystycznej nie wymaga wielkich nakładów, mogą się nią zajmować przedsiębiorstwa każdego rodzaju i wielkości, zapewnia ona możliwość ustanowienia oddolnych więzi gospodarczych w gospodarce lokalnej, oferując osobom ubogim możliwość podjęcia pracy w charakterze pracowników niewykwalifikowanych i średnio wykwalifikowanych;
42. uważa, że rządy mogą stwarzać zachęty dla przedsiębiorstw, by te inwestowały i prowadziły działalność w sposób sprzyjający interesom osób ubogich, poprzez odpowiednie dostosowanie polityki w zakresie udzielania licencji i koncesji, łańcucha dostaw i marketingu;
43. zobowiązuje swoich współprzewodniczących do przekazania niniejszej rezolucji Radzie AKP-UE, Komisji Europejskiej, sekretarzowi generalnemu Narodów Zjednoczonych oraz Unii Afrykańskiej.
______
(1) Przyjęta przez Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE w dniu 23 listopada 2006 r. w Bridgetown (Barbados).
(2) Dz.U. C 265 z 20.9.2001, str. 39.
(3) Dz.U. C 59 z 1.3.2000, str. 41.
(4) A/RES/56/212.
(5) Dz.U. C 271 z 24.9.1999, str. 73.
REZOLUCJA(1)
w sprawie ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej oraz trwałego rozwoju
Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE,
– obradując w Bridgetown (Barbados) w dniach 20-23 listopada 2006 r.,
– uwzględniając art. 17 ust. 1 Regulaminu,
– uwzględniając umowę z Kotonu, w szczególności jej art. 12,
– uwzględniając szczyt milenijny i deklarację oraz milenijne cele rozwoju, a także rezolucję wzywającą do podjęcia wspólnych działań mających na celu położenie kresu nielegalnemu handlowi ręczną bronią strzelecką i bronią lekką,
– uwzględniając program działania Narodów Zjednoczonych w sprawie zapobiegania, zwalczania i eliminacji nielegalnego handlu ręczną bronią strzelecką i bronią lekką we wszystkich jego aspektach (zwany dalej programem działania Narodów Zjednoczonych), przyjęty w lipcu 2001 r.,
– uwzględniając odbywające się co dwa lata pierwsze spotkania państw odpowiedzialnych za nadzorowanie realizacji programu działania Narodów Zjednoczonych w sprawie zapobiegania, zwalczania i eliminacji nielegalnego handlu ręczną bronią strzelecką i bronią lekką we wszystkich jego aspektach, które odbyły się odpowiednio w lipcu 2003 r., w lipcu 2005 r. i w lipcu 2006 r.;,
– uwzględniając przyjęcie przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych w grudniu 2005 r. międzynarodowego instrumentu umożliwiającego państwom identyfikowanie i śledzenie, w odpowiednim czasie i w niezawodny sposób, nielegalnej ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej(2),
– uwzględniając wejście w życie dnia 6 lipca 2005 r. protokołu z 2001 r. przeciw nielegalnej produkcji i handlowi bronią palną, jej częściami i komponentami oraz amunicją(3),
– uwzględniając rezolucję 1325 Rady Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych z dnia 31 października 2000 r., która porusza problem wpływu wojny na kobiety oraz kwestię udziału kobiet w rozwiązywaniu konfliktów i zapewnianiu trwałego pokoju,
– uwzględniając wnioski ze szczytu G8, który odbył się w Gleneagles (Wielka Brytania) w czerwcu 2005 r., szczególnie w kwestii podwojenia pomocy do 2010 r., co oznacza przyznanie dodatkowych 50 miliardów dolarów w skali światowej i 25 miliardów dolarów dla Afryki, a także konkluzje szczytu G8, który odbył się w dniach 16 i 17 lipca 2006 r. w Sankt Petersburgu (Rosja),
– uwzględniając statut rzymski ustanawiający MTK,
– uwzględniając strategię UE na rzecz Afryki przyjętą w dniu 12 października 2005 r.,
– uwzględniając Konsensus europejski w sprawie rozwoju, podpisany w dniu 20 grudnia 2005 r.,
– uwzględniając rezolucje Parlamentu Europejskiego z 15 marca 2001 r.(4), 15 listopada 2001 r.(5), 19 czerwca 2003 r.(6) i 26 maja 2005 r.(7) w sprawie zwalczania rozprzestrzeniania i niewłaściwego wykorzystywania broni ręcznej strzeleckiej i lekkiej (SALW), oraz z dnia 17 listopada 2005 r.(8) w sprawie szóstego rocznego sprawozdania Rady sporządzonego zgodnie z klauzulą operacyjną nr 8 Kodeksu postępowania Unii Europejskiej w sprawie wywozu broni, a także z dnia 6 kwietnia 2006 r.(9) w sprawie skuteczności pomocy oraz korupcji w krajach rozwijających się,
– uwzględniając przyjęty dnia 26 czerwca 1997 r. program Unii Europejskiej z dnia 26 czerwca 1997 r. dotyczący zapobiegania i zwalczania nielegalnego handlu bronią konwencjonalną(10), wspólne działanie Rady 2002/589/WPZiB z dnia 12 lipca 2002 r. w sprawie w sprawie wkładu Unii Europejskiej w zwalczanie destabilizującego gromadzenia i niekontrolowanego rozpowszechniania ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej(11), wspólne stanowisko Rady 2003/468/WPZiB z dnia 23 czerwca 2003 r. w sprawie kontroli pośrednictwa w handlu bronią(12) oraz strategię Unii Europejskiej oraz strategię Unii Europejskiej w sprawie zwalczania nielegalnego gromadzenia i handlu ręczną bronią strzelecką i bronią lekką oraz amunicją do niej, przyjętą przez Radę Europejską w dniach 15-16 grudnia 2005 r.(13),
– uwzględniając konkluzje przyjęte przez Radę na jej posiedzeniu w dniu 3 października 2005 r., w których wyrażono poparcie UE dla przyjęcia w ramach Organizacji Narodów Zjednoczonych międzynarodowego traktatu o handlu bronią, który wprowadzałby wiążące wspólne standardy w zakresie światowego handlu bronią konwencjonalną(14),
– uwzględniając Europejską Strategię Bezpieczeństwa przyjętą przez Radę Europejską w Brukseli w dniu 12 grudnia 2003 r.,
– uwzględniając deklarację z Bamako w sprawie wspólnego stanowiska afrykańskiego w sprawie rozprzestrzeniania, obiegu i nielegalnego handlu ręczną bronią strzelecką i bronią lekką, przyjętą na ministerialnym posiedzeniu Organizacji Jedności Afrykańskiej (OJA), które odbyło się w dniach 30 listopada-1 grudnia 2000 r. w Bamako (Mali),
– uwzględniając wspólne stanowisko afrykańskie w sprawie konferencji Narodów Zjednoczonych odpowiedzialnej za sprawdzenie postępów poczynionych przy realizacji programu działania Narodów Zjednoczonych, przyjęte na drugiej konferencji kontynentalnej afrykańskich ekspertów rządowych oraz regionalnych wspólnot gospodarczych w sprawie nielegalnego handlu ręczną bronią strzelecką i bronią lekką w Windhoek w Namibii w dniach 14-16 grudnia 2005 r., jak również decyzję Ex.CL/DE.255 (viii) Unii Afrykańskiej ze stycznia 2006 r., przyjętą w Chartumie (Sudan),
– uwzględniając Protokół Południowoafrykańskiej Wspólnoty Rozwoju w sprawie broni palnej, amunicji i innych materiałów pochodnych z 2001 r., który wszedł w życie w lipcu 2005 r.,
– uwzględniając afrykańską konferencję rządową w sprawie realizacji programu działania Narodów Zjednoczonych zatytułowaną "Potrzeby i partnerstwo", która odbyła się w Pretorii w marcu 2002 r.,
– uwzględniając deklarację z Nairobi i skoordynowany plan działania z 2000 r. (obejmujący trzy ministerialne konferencje przeglądowe z 2002 r., 2004 r. i 2005 r.), jak również protokół z Nairobi z 2004 r. w sprawie zapobiegania, kontroli i redukcji ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej w regionie Wielkich Jezior i Rogu Afryki, który wszedł w życie w dniu 5 maja 2006 r.,
– uwzględniając moratorium Wspólnoty Gospodarczej Państw Afryki Zachodniej (ECOWAS) na przywóz, wywóz i produkcję ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej w Afryce Zachodniej z 1998 r. oraz jego kolejne przedłużenia,
– uwzględniając Międzyamerykańską konwencję przeciw nielegalnej produkcji i handlowi bronią palną, amunicją, materiałami wybuchowymi i innymi materiałami pochodnymi z 1998 r.,
– uwzględniając swoją rezolucję w sprawie roli integracji regionalnej we wspieraniu pokoju i bezpieczeństwa, przyjętą w Wiedniu w dniu 22 czerwca 2006 r.(15),
– uwzględniając rezolucję Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych A/RES/60/68 w sprawie reakcji na negatywne oddziaływanie nielegalnej produkcji broni strzeleckiej i lekkiej, jej transferu i handlu nią oraz nadmiernego jej gromadzenia na sytuację ludzi i rozwój,
– uwzględniając ogólnoświatową "Petycję miliona twarzy", którą poparło ponad milion osób i 250 organizacji pozarządowych na całym świecie, wzywającą do zawarcia wiążącego międzynarodowego traktatu o handlu bronią (ATT),
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Politycznych,
A. przyjmując z zadowoleniem rosnące międzynarodowe poparcie dla wiążącego prawnie międzynarodowego traktatu o handlu bronią, zakazującego transferu broni, który może naruszać prawa człowieka lub międzynarodowe prawo humanitarne, zagrażać stabilności krajów lub regionów, albo też może przyczyniać się do wybuchu lub eskalacji konfliktu zbrojnego, dla którego to traktatu oficjalne poparcie wyraziło ponad 50 krajów,
B. przyjmując z zadowoleniem zbiór globalnych zasad w zakresie transferu broni opracowany przez organizacje pozarządowe i ekspertów prawnych, który określa istniejące zobowiązania państw w odniesieniu do międzynarodowych transferów broni i amunicji,
C. przypominając, że w na mocy zmienionej umowy z Kotonu poważne przypadki korupcji mogą prowadzić do podjęcia konsultacji zgodnie z art. 96 i 97 umowy o partnerstwie, to zaś, w szczególnych przypadkach, może wiązać się ze wprowadzeniem specjalnych środków,
D. potwierdzając determinację w zakresie ograniczenia ludzkiego cierpienia spowodowanego nielegalnym handlem bronią strzelecką i bronią lekką we wszystkich jego aspektach, pamiętając o potrzebie wprowadzania krajowych środków regulujących kwestie ręcznej broni strzeleckiej broni przy prowadzeniu działań po zakończeniu konfliktu oraz związanych z budowaniem pokoju, przypominając, że bez pokoju nie można osiągnąć bezpieczeństwa ani trwałego rozwoju,
E. mając na uwadze, że co roku około pół miliona ludzi ginie od broni strzeleckiej,
F. z zadowoleniem przyjmując projekt rezolucji Narodów Zjednoczonych z dnia 24 lipca 2006 r. zatytułowanej "Skuteczna kontrola wywozu, przywozu i transferu broni konwencjonalnej", wzywającej do powołania grupy ekspertów rządowych. która rozpoczęłaby prace nie później niż w 2008 r. w celu zbadania wykonalności, zakresu oraz wstępnych parametrów ogólnego, wiążącego prawnie instrumentu na rzecz ustanowienia międzynarodowych standardów w zakresie wywozu, przywozu i transferu broni konwencjonalnej,
G. uwzględniając konferencję przeglądową Narodów Zjednoczonych na temat realizacji programu działania Narodów Zjednoczonych (zwaną dalej konferencją przeglądową na temat ręcznej broni strzeleckiej), która odbyła się w dniach 26 czerwca-7 lipca 2006 r. oraz potrzebę obrócenia działań podjętych po tej konferencji w rzeczywisty sukces, pomimo że nie podjęto na niej decyzji dotyczących kroków czy środków mających na celu dalsze wzmocnienie programu działania,
H. odnotowując, że powyższy projekt rezolucji, który miał zostać przedłożony Pierwszemu Komitetowi Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych w październiku 2006 r., powinien zawierać zobowiązanie państw do wspierania i ochrony praw człowieka, bez czego przyszły ATT nie zapobiegałby dostawom broni do tych, którzy naruszają przepisy w sposób najbardziej drastyczny,
I. potwierdzając ponownie swoje obawy dotyczące trwającego rozprzestrzeniania ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej, która stanowi prawdziwą broń masowej zagłady w krajach rozwijających się, która powoduje niepotrzebne cierpienia ludzkie, pogłębia konflikty zbrojne i destabilizację, ułatwia prowadzenie działań terrorystycznych, osłabia trwały rozwój i państwo prawa, a także przyczynia się do poważnego naruszenia praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego,
J. z zadowoleniem przyjmując projekt rezolucji z dnia 24 lipca 2006 r. przedłożony Pierwszemu Komitetowi Zgromadzenia Ogólnego NZ przez Argentynę, Australię, Kostarykę, Finlandię, Japonię, Kenię i Wielką Brytanię, w którym wezwano do powołania grupy ekspertów odpowiedzialnych za sporządzenie sprawozdania dotyczącego prawnie wiążącego instrumentu na rzecz ustanowienia międzynarodowych standardów w zakresie wywozu, przywozu i transferu broni konwencjonalnej, i zaapelowano, by Komitet rozszerzył mandat grupy eksperckiej poprzez włączenie wyraźnych odniesień do prawa w zakresie człowieka, ograniczył horyzont czasowy i zastąpił niejednoznaczny język dotyczący zbadania "wykonalności" wyraźnym wsparciem dla wiążącego ATT,
K. przypominając, że na kraje G8 przypada około 85 % światowego handlu bronią, zaś zgodnie ze sprawozdaniem przedstawionym w Kongresie Stanów Zjednoczonych w dniu 29 sierpnia 2005 r. umowy w sprawie dostaw broni konwencjonalnej do krajów rozwijających się stanowiły 62,7 % wartości wszystkich międzynarodowych umów o handlu bronią zawartych w latach 1997-2004, zaś w 2004 r. dostawy do krajów rozwijających się wynosiły 64,6 % wartości wszystkich dostaw broni na świecie,
L. przypominając, że kraje G8 wydają w sumie około 63 mld euro rocznie na rozwój, zaś sama UE i kraje europejskie zapewniają ponad połowę całkowitej oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA),
M. potwierdzając, że wywóz ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej z krajów rozwiniętych, a także transfer między krajami rozwijającymi się może wzmagać konflikty, a tym samym wywierać szkodliwy wpływ na politykę w zakresie rozwoju i pomocy technicznej prowadzoną przez te same państwa,
N. zachęcone wsparciem wyrażonym przez szefów państw i rządów podczas światowego szczytu na rzecz realizacji programu działania NZ w 2005 r. i uznaniem przez nich negatywnego wpływu nielegalnego handlu ręczną bronią strzelecką i bronią lekką na rozwój, pokój, bezpieczeństwo i prawa człowieka,
O. mając na uwadze konieczność uwypuklenia związku pomiędzy niedozwolonym wytwarzaniem, transferem i obiegiem ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej oraz praktykami korupcyjnymi zarówno w krajach rozwijających się, jak i rozwiniętych,
P. potwierdzając determinację w zakresie wzmocnienia programu działania Narodów Zjednoczonych i dalszego przekonywania rządów co do zgody na wiążące postanowienia w zakresie kontroli ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej (w tym pośrednictwo i transfery) poprzez prawodawstwo międzynarodowe, regionalne i krajowe,
Q. wyrażając przekonanie, iż nadszedł czas, by społeczność międzynarodowa i wspólnoty regionalne zajęły się problemem rozprzestrzeniania i niewłaściwego wykorzystywania ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej poprzez ustanowienie wiążących standardów międzynarodowych opartych na pełnym poszanowaniu prawa międzynarodowego, w tym praw człowieka i międzynarodowego prawa humanitarnego,
R. zaniepokojone wyłączeniem amunicji i materiałów wybuchowych z międzynarodowego instrumentu umożliwiającego państwom identyfikację i śledzenie, w odpowiednim czasie i w niezawodny sposób, nielegalnej ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej, również przez niewiążący prawnie charakter instrumentu,
S. wyrażając ubolewanie w związku z faktem, że szeroko zakrojone konsultacje Narodów Zjednoczonych w sprawie zwalczania nielegalnego pośrednictwa w handlu ręczną bronią strzelecką i bronią lekką toczą się zbyt wolno oraz że brak jest zaangażowania w negocjowanie prawnie wiążącego międzynarodowego instrumentu dotyczącego pośrednictwa w handlu bronią,
T. podkreślając, że program działania Narodów Zjednoczonych wymaga, aby państwa oceniały wnioski o zezwolenie na wywóz zgodnie ze ścisłymi uregulowaniami i procedurami krajowymi, które obejmują wszystkie rodzaje ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej oraz są zgodne z dotychczasowymi zobowiązaniami państw oraz właściwym prawem międzynarodowym, uwzględniając w szczególności ryzyko skierowania tej broni do handlu nielegalnego;,
U. z zadowoleniem przyjmując i wspierając trwającą kampanię ze strony organizacji społeczeństwa obywatelskiego, w szczególności kampanie na rzecz ATT,
V. przyznając, że ograniczenie dostępności, popytu i podaży ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej jest konieczne dla dobra wszystkich państw oraz ich obywateli i może zostać osiągnięte poprzez podejmowane w tym celu działania/inicjatywy na szczeblu krajowym, regionalnym, kontynentalnym i międzynarodowym, w szczególności zaś poprzez
– ograniczenie produkcji ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej,
– polityczne zaangażowanie i środki mające na celu zwalczanie w sposób globalny głównych przyczyn konfliktów,
– zapobieganie, zwalczanie i eliminację nielegalnej produkcji, posiadania, składowania i handlu ręczną bronią strzelecką i bronią lekką i jej niewłaściwego wykorzystania,
– położenie nacisku na uwrażliwienie i informowanie opinii publicznej,
– wdrażanie efektywnych mechanizmów gromadzenia i niszczenia nielegalnej broni oraz jej nadwyżek,
– tworzenie efektywnych środków rozbrajania, demobilizacji i reintegracji mających na celu propagowanie bezpieczeństwa ludzi i trwałego rozwoju przy zawieraniu umów pokojowych,
– pomoc w rehabilitacji i reintegracji zdemobilizowanych żołnierzy, osób, które brały udział w walkach, a w szczególności dzieci-żołnierzy, tak jak stwierdzono to we wnioskach Unii Afrykańskiej dotyczących odbudowy i rozwoju po zakończeniu konfliktu, uwzględniając ich szczególne potrzeby, przede wszystkim w odniesieniu do ponownego połączenia z rodziną, reintegracji ze społeczeństwem obywatelskim oraz odpowiedniej rehabilitacji,
– zapewnianie ochrony dzieci przed kontaktem z ręczną bronią strzelecką i bronią lekką na obszarach objętych konfliktem,
– potwierdzenie szczególnego wpływu ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej na kobiety i dzieci, w tym przemocy na tle płci;
– propagowanie realizacji postanowień rezolucji 1325 (2000) Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych,
– uznanie potrzeby stworzenia programów w zakresie ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej, obejmujących fazę po zakończeniu konfliktu oraz fazę przejściową i wprowadzenie kwestii redukcji i zarządzania ręczną bronią strzelecką do wszystkich krajowych i lokalnych planów działania i strategii związanych z bezpieczeństwem narodowym, ochroną zdrowia, ograniczaniem ubóstwa, zapobieganiem przestępczości i odbudową po zakończeniu konfliktu, prowadzonych porozumieniu i we współpracy ze wszystkimi członkami wspólnoty i innymi podmiotami, w tym organizacjami pozarządowymi, i przy wykorzystaniu odpowiednich na poziomie lokalnym bodźców do rozwoju,
W. z zadowoleniem przyjmując strategię UE w zakresie zwalczania nielegalnego gromadzenia i handlu ręczną bronią strzelecka i bronią lekką oraz amunicją do niej, a także potwierdzając potrzebę stworzenia spójnej koncepcji działań UE podejmowanych w związku z ręczną bronią strzelecka i bronią lekką za granicą i uwzględniającej długoterminowy trwały rozwój, oraz potrzebę międzynarodowej współpracy rządów w ramach organizacji międzynarodowych oraz zgodności ich zobowiązań z prawem międzynarodowym,
X. wzywając państwa członkowskie, by nadały priorytet strategiom kontroli i eliminacji ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej, w tym projektom mającym na celu rozbrojenie, demobilizację, repatriację, rehabilitację i reintegrację (RDRRR) osób, które brały udział w walkach na podstawie pełnego partnerstwa ze wspólnotami lokalnymi, a także tych, którzy przeżyli przemoc zbrojną, oraz zapewniły wystarczające finansowanie takich programów w ramach dziesiątego EFR,
Y. mając na uwadze, że wspólna, zharmonizowana polityka państw członkowskich UE w zakresie kontroli wywozu broni, oparta na prawnie wiążącym Kodeksie postępowania w sprawie wywozu broni, stanowiłaby znaczny wkład UE w trwały rozwój krajów AKP,
Z. ponownie stwierdzając, że zapobieganie, zwalczanie i eliminowanie nielegalnego handlu ręczną bronią strzelecką i bronią lekką we wszystkich jego aspektach to kluczowy element wszystkich wysiłków na rzecz zapobiegania i trwałej odbudowy po zakończeniu konfliktów oraz wspierania długotrwałego pokoju i bezpieczeństwa, a także zapobiegania przestępczości i tworzenia tym samym warunków trwałego rozwoju ludzkiego i społeczno-gospodarczego,
AA. uwzględniając następnie szczególne potrzeby tych, którzy przeżyli przemoc zbrojną, w tym potrzeby w zakresie opieki zdrowotnej, potrzeby ekonomiczne i rehabilitacyjne, jak również odmienne potrzeby kobiet i mężczyzn, dzieci, osób starszych i uchodźców,
AB. ponownie wyrażając poważne zaniepokojenie w związku z niszczącym wpływem ręcznej i lekkiej broni palnej na dzieci, z których wiele pada ofiara konfliktów zbrojnych, jest zmuszanych do zostania żołnierzami lub włączanych jest w zorganizowaną przemoc zbrojną, i uwzględniając w tym kontekście specjalne sesje Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych w sprawie dzieci, jak również rezolucje Rady Bezpieczeństwa 1379, 1460, 1539 i 1612, które przyczyniają się do stworzenia ogólnych ram mających na celu ochronę dzieci w przypadku konfliktów zbrojnych,
AC. przypominając, że według raportu o rozwoju społecznym UNDP z 2003 r., wydatki na uzbrojenie i zadłużenie to dwie główne przeszkody na drodze do osiągnięcia milenijnych celów rozwoju, zaś agencje kredytów eksportowych odgrywają główną rolę w zwiększaniu tych wydatków oraz zadłużenia krajów rozwijających się,
1. wzywa państwa, by uzgodniły zbiór zasad dotyczących transferów broni, które zagwarantują przynajmniej, że:
– wszystkie transfery będą dokonywane w oparciu szczegółowe pozwolenie lub licencję,
– przestrzegane będą wszystkie zobowiązania wynikające z odnośnego prawa międzynarodowego,
– przestrzegane i realizowane będą embarga nakładane przez Radę Bezpieczeństwa Narodów Zjednoczonych oraz
– nastąpi odmowa wydania pozwolenia lub licencji w przypadku, gdy istnieje ryzyko, że wywożona broń może posłużyć do poważnego naruszenia praw człowieka lub międzynarodowego prawa humanitarnego, w tym też ryzyko, iż broń taka może trafić do nieuprawnionych użytkowników, takich jak terroryści, najemnicy lub partyzanci i wpływać na regionalne i/lub wewnętrzne bezpieczeństwo i stabilizację;
2. apeluje do wspólnoty międzynarodowej, aby bezzwłocznie rozpoczęła negocjacje w sprawie międzynarodowego traktatu o handlu bronią w ramach Narodów Zjednoczonych w celu stworzenia prawnie wiążącego instrumentu ograniczającego produkcję ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej we wszystkich produkujących ją krajach i uregulowania światowych transferów broni, tak jak określono to w dyskusji nad globalnymi zasadami przywołanymi w poprzednim ustępie;
3. podkreśla, że należy skodyfikować istniejące zobowiązania prawa międzynarodowego dotyczące transferów broni, zwłaszcza te obejmujące kryteria związane z prawami człowieka i prawem humanitarnym;
4. wzywa wszystkich sygnatariuszy protokołu Narodów Zjednoczonych w sprawie ręcznej broni strzeleckiej do bezzwłocznego ratyfikowania protokołu i włączenia go do zakresu prawodawstwa krajowego;
5. apeluje do państw będących stronami programu działania Narodów Zjednoczonych i innych podobnych międzynarodowych i regionalnych instrumentów i inicjatyw o opracowanie programów pomocy technicznej w celu udzielania pomocy państwom trzecim lub organizacjom regionalnym, które wyrażają wolę opracowania prawnych środków kontroli regulujących handel bronią;
6. apeluje do państw będących stronami programu działania Narodów Zjednoczonych i innych odpowiednich instrumentów międzynarodowych o ustalenie jednego mechanizmu sprawozdawczego wykorzystywanego w kolejnych konferencjach lub procesach przeglądowych; należy je opracować w koordynacji z Departamentem ds. Rozbrojenia Narodów Zjednoczonych (DDA) poprzez konsultacje z państwami-stronami;
Na poziomie regionalnym
7. wzywa do ustanowienia lub wyznaczenia punktu kontaktowego w ramach subregionalnych bądź regionalnych organizacji, który służyłby jako biuro łącznikowe w zakresie spraw związanych z realizacją programu działania NZ;
8. zachęca do prowadzenia negocjacji w celu stworzenia legalnie wiążących instrumentów ukierunkowanych na zapobieganie rozprzestrzenianiu, zwalczanie i eliminowanie nielegalnego ręczną bronią strzelecką i bronią lekką we wszystkich jego aspektach, wzywa państwa do ratyfikowania i pełnego wdrażania tych instrumentów;
Na poziomie krajowym
9. apeluje do państw o uznanie naruszeń embarga na handel bronią (wraz z udzielaniem wsparcia finansowego lub logistycznego) za przestępstwa kryminalne w świetle przepisów prawa krajowego;
10. apeluje do państw o poprawę funkcjonowania, przejrzystości i demokratycznej odpowiedzialności sił zbrojnych, a także organów ścigania i systemu sądownictwa karnego, mogą przyczyniać się to tworzenia bezpiecznego środowiska, w którym obywatele nie czują już potrzeby posiadania broni palnej;
11. zaleca, by przepisy prawa krajowego były stosowane i aktywnie egzekwowane w celu regulowania prywatnych usług wojskowych i zapewniania ochrony za granicą, a jeśli przepisy takie nie istnieją, powinny one zostać opracowane i stosowane w celu poprawienia uregulowań i odpowiedzialności w tym rozwijającym się sektorze ochrony;
12. apeluje do wszystkich państw o włączanie w zakres prawodawstwa krajowego Kodeksu postępowania funkcjonariuszy organów ochrony porządku publicznego(16) oraz Podstawowych zasad używania siły i broni palnej przez funkcjonariuszy organów Ochrony porządku publicznego(17);
13. usilnie zaleca, by rządy zakazały obywatelom posiadania i używania wszelkiej automatycznej i półautomatycznej broni długiej i maszynowej;
14. apeluje do państw o opracowanie prawodawstwa krajowego w celu monitorowania i licencjonowania ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej i automatycznej i półautomatycznej broni maszynowej oraz zapobiegania nabywaniu broni przez osoby notowane za stosowanie przemocy, zwłaszcza przemocy w rodzinie, lub figurujące w rejestrze karnym za nielegalny handel lub naruszanie uregulowań dotyczących kontroli zbrojeń;
15. podkreśla potrzebę zapewnienia trwałości inicjatyw krajowych, między innymi poprzez rozwój oceny potrzeb i zasobów; promowanie odpowiedniego partnerstwa realizowanego wraz ze społeczeństwem obywatelskim; przyjęcie pierwszorzędnej odpowiedzialności państw za realizację działań;
16. wzywa odpowiednie podmioty do wzmocnienia istniejących krajowych punktów kontaktowych/krajowych agencji koordynujących i ich powiązań z międzynarodowymi i bilateralnymi fundatorami;
17. uznaje za priorytety (zgodnie z zaleceniami z Bamako oraz w ramach programu działania NZ):
– ustanawianie krajowych punktów kontaktowych, tworzenie krajowych planów działań i/lub krajowych agencji koordynacyjnych tam, gdzie takie rozwiązania jeszcze nie funkcjonują;
– konieczność umocnienia uregulowań w zakresie zarządzania bronią, w tym konieczność wzmocnienia i harmonizacji prawodawstwa; konieczność wdrożenia programów szkoleniowych oraz programów podnoszących zdolności służb egzekwujących prawo we wszystkich aspektach tego zagadnienia, w szczególności zaś w odniesieniu do kontroli na granicach, zarządzania składami broni i prowadzenia rejestrów;
– jeżeli to konieczne, wzmocnienie zdolności operacyjnych służb egzekwujących przepisy prawa, szczególnie w zakresie zarządzania, monitorowania i niszczenia składów broni oraz prowadzenia sprawozdawczości w tym zakresie, jak również kontroli na granicach;
– wzmocnienie mechanizmów wymiany informacji oraz mechanizmów współpracy w celu zapobiegania, zwalczania i eliminowania nielegalnego handlu ręczną bronią strzelecką i bronią lekką;
18. stanowczo wzywa do wdrożenia programu działania Narodów Zjednoczonych państwa, które jeszcze tego nie uczyniły;
19. apeluje do wszystkich państw o uregulowanie kwestii zarządzania składami i zabezpieczenie ich przed kradzieżą czy zniknięciem broni;
20. apeluje do wszystkich państw, w szczególności krajów AKP i państw UE, do wymiany informacji w zakresie pośrednictwa w handlu bronią;
21. apeluje do wszystkich państw o przyjęcie tak szybko, jak to tylko możliwe, środków prawnych i innych koniecznych dla uznania za przestępstwa kryminalne w świetle przepisów prawa krajowego nielegalnego wytwarzania, handlu, posiadania i wykorzystywania ręcznej i lekkiej broni palnej, amunicji i innych materiałów pochodnych;
22. apeluje do wszystkich państw o potwierdzenie ich zobowiązań w zakresie ochrony dzieci przed skutkami handlu i niewłaściwego wykorzystania ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej, jak również przed wykorzystywaniem ich w charakterze dzieci-żołnierzy w czasie wojny;
23. nalega, by wszystkie państwa przestrzegały zobowiązań wynikających z rezolucji 1325 RBNZ, kładąc kres bezkarności i prowadząc dochodzenia w stosunku do osób odpowiedzialnych za ludobójstwo, zbrodnie przeciwko ludzkości, zbrodnie wojenne, w tym przemoc seksualną wobec kobiet i dziewczynek, podkreślając w tym kontekście potrzebę wyłączenia tych zbrodni z przepisów o amnestii, tam gdzie jest to możliwe;
24. apeluje do wszystkich państw o uwzględnienie kwestii płci, a także szczególnych potrzeb kobiet przy rozwiązywaniu problemu nielegalnego handlu ręczną bronią strzelecką i bronią lekką we wszystkich jego aspektach, tak aby efektywnie realizować program działania Narodów Zjednoczonych oraz rezolucję1325 (2000) RBNZ w sprawie kobiet, pokoju i bezpieczeństwa;
Rozważania końcowe i działania priorytetowe
25. potwierdza determinację w zakresie realizacji i rozszerzenia programu działania Narodów Zjednoczonych, którego integralność należy zachować i który nie powinien stać się przedmiotem negocjacji;
26. pomimo rozczarowujących wyników konferencji przeglądowej zaleca opublikowanie rocznego sprawozdania w sprawie postępów poczynionych przez Narodów Zjednoczonych w zakresie realizacji programu działania Narodów Zjednoczonych;
27. w następstwie konferencji przeglądowej Narodów Zjednoczonych z 2006 r., uznając jednocześnie, że proces ten będzie wykraczał poza ramy programu i będzie postępował równolegle, zaleca opracowanie światowych zasad w zakresie transferu broni, które zainteresowane państwa wdrożą w 2006 r., i/lub które przyjęłyby formę procesu równoległego i uzupełniającego w ramach systemu Narodów Zjednoczonych zmierzającego do wypracowania instrumentu międzynarodowego;
28. z zadowoleniem przyjmuje zatwierdzenie przez Międzynarodowy Komitet Rozbrojeniowy Zgromadzenia Ogólnego Narodów Zjednoczonych w dniu 26 października 2006 r. rezolucji mającej na celu stworzenie ogólnego, legalnie wiążącego instrumentu ustanawiającego międzynarodowe standardy handlu bronią konwencjonalną i wzywa kraje AKP-UE do poparcia tej rezolucji na forum Zgromadzenia Ogólnego;
29. wyraża głębokie ubolewanie w związku z faktem, że w trakcie konferencji przeglądowej Narodów Zjednoczonych w lipcu 2006 r. nie udało się wypracować wspólnego stanowiska, ani, w szczególności, uzgodnić zasad przyszłego ATT oraz nie stworzono mechanizmu monitorowania;
30. zwraca się o to, by w razie konieczności wielostronne i regionalne instytucje finansowe podjęły odpowiednie działania w celu ustanowienia programów dotyczących ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej w ramach wysiłków związanych z odbudową oraz odnową na obszarach, na których zakończył się konflikt, a w swych staraniach, by skonsolidować kwestie sprawowania władzy umacniały prawodawstwo i ulepszały zdolności operacyjne służb egzekwujących wykonanie prawa w zakresie ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej;
31. wzywa również rzeczone instytucje finansowe do propagowania programów rozwoju społecznogospodarczego, które obejmują uwrażliwienie opinii publicznej na problemy i konsekwencje nielegalnego handlu ręczną bronią strzelecką i bronią lekką we wszystkich jego aspektach;
32. jeżeli zajdzie taka potrzeba, zachęca regiony do wspierania krajowych programów rozbrojenia, demobilizacji i reintegracji, przede wszystkim w fazie następującej po zakończeniu konfliktu, w szczególności zaś w odniesieniu do definicji, przestrzegania i stosowania lub wzmocnienia właściwych przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych;
33. wzywa regiony o wspierania efektywnego zarządzania składami broni oraz wspierania bezpieczeństwa, szczególnie przy wykorzystaniu środków bezpieczeństwa fizycznego;
34. jeżeli zajdzie taka potrzeba, zachęca regiony do dobrowolnego wdrażania środków ukierunkowanych na zwiększenie przejrzystości w celu zapobiegania, zwalczania i eliminowania nielegalnego handlu ręczną bronią strzelecką i bronią lekką we wszystkich jego aspektach;
35. apeluje do wszystkich krajów UE i AKP oraz właściwych organizacji międzynarodowych i regionalnych posiadających odpowiednie możliwości do poważnego rozpatrzenia możliwości udzielania pomocy, w tym pomocy technicznej i finansowej, w celu ułatwienia realizacji środków wymienionych w programie działania Narodów Zjednoczonych;
36. apeluje do wszystkich krajów oraz organizacji międzynarodowe i regionalnych, zarówno na szczeblu rządowym jak i parlamentarnym, do współpracy i kształtowania partnerstwa w celu dalszej wymiany środków i informacji dotyczących nielegalnego handlu ręczną bronią strzelecką i bronią lekką we wszystkich jego aspektach;
37. w celu ułatwienia realizacji programu działania Narodów Zjednoczonych apeluje do wszystkich krajów UE i AKP oraz organizacji międzynarodowych i regionalnych o poważne rozważenie udzielenia pomocy państwom, które się o to zwracają, w celu wzmocnienia zdolności do działania w takich dziedzinach jak opracowywanie odpowiednich przepisów ustawowych i wykonawczych, stosowanie prawa, wykrywanie i znakowanie, zarządzanie składami broni i bezpieczeństwo, niszczenie ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej oraz zbieranie i wymiana informacji, podkreślając przy tym, że wszystkie państwa członkowskie powinny czuwać nad trwałością inicjatyw krajowych ukierunkowanych na realizację zobowiązań podjętych w ramach programu działania Narodów Zjednoczonych;
38. wzywa wszystkie państwa do stworzenia publicznej bazy danych zawierającej informacje dostarczane dobrowolnie przez państwa członkowskie oraz organizacje międzynarodowe i regionalne czy inne odpowiednie organizacje i dotyczące potrzeb dotkniętych krajów, wniosków wyciągniętych z realizacji programu działania Narodów Zjednoczonych i inne informacje, które mogą poprawić koordynację i pozwolić na dopasowanie zasobów do potrzeb;
39. przypomina o wytycznych Komitetu Pomocy Rozwojowej OECD i innych krokach partnerów rozwojowych podjętych w celu umożliwienia wykorzystania oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA) przy realizacji programu działania Narodów Zjednoczonych; zachęca wszystkie państwa, agencje i instytucje do pełnego wykorzystania tej sytuacji; wzywa do dalszego przeglądu wspomnianych wytycznych w celu zwiększenia wykorzystania oficjalnej pomocy rozwojowej (ODA) we wsparciu realizacji programu działania Narodów Zjednoczonych i zwalczania negatywnych skutków rozpowszechniania i nielegalnego wykorzystywania ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej;
40. wzywa Sekretariat Narodów Zjednoczonych do przejęcia przewodnictwa i koordynacji wdrażania środków przewidzianych w programie działania Narodów Zjednoczonych;
41. wzywa Radę AKP-UE do włączenia się w zacieśnianie współpracy między obiema stronami w zakresie realizacji programu działania Narodów Zjednoczonych i do organizowania co dwa lata regionalnych konferencji w sprawie potrzeb i partnerstwa w celu dokonania przeglądu realizacji programu w poszczególnych regionach (na wzór afrykańskiej konferencji "Potrzeby i partnerstwo" z 2002 r.);
42. wzywa do włączenia kwestii związanych z ręczną bronią strzelecką i bronią lekką do odpowiednich procesów i dokumentów UE i AKP, w szczególności w ramach obszarów polityki i działań odpowiednich organów regionalnych i krajowych w dziedzinie pokoju i bezpieczeństwa, tak jak wymaga tego reforma sektora bezpieczeństwa oraz proces rozbrojenia, demobilizacji i reintegracji;
43. wzywa do nadania priorytetu parlamentarnym pracom w sprawie właściwego sprawowania władzy jako nieodzownemu elementowi strategii zwalczania ręcznej broni strzeleckiej i broni lekkiej oraz konfliktów regionalnych;
44. zwraca się do państw członkowskich UE i AKP, delegacji Komisji oraz urzędujących przewodniczących UE i Unii Afrykańskiej do obrony zasad i zaleceń zawartych w niniejszej rezolucji;
45. w tym kontekście apeluje do Komisji i Rady Komisji i Rady o zakończenie postępowania w Trybunale dotyczącego kwestii kompetencji w zakresie programów dotyczących broni lekkiej oraz - jeżeli wspólnie nie mogą osiągnąć porozumienia - do zwrócenia się o wiążące rozstrzygnięcie tej kwestii do Parlamentu Europejskiego;
46. wzywa państwa członkowskie do wywiązania się z zobowiązań podjętych w ramach wspólnego stanowiska Rady z 2003 r. w sprawie pośrednictwa w handlu bronią; wzywa również, by dokonywany co dwa lata przegląd strategii był publikowany wraz z listą państw, które nie wywiązały się z zobowiązań w tej dziedzinie;;
47. wzywa do nadania mocy prawnej Kodeksowi postępowania Unii Europejskiej w sprawie wywozu broni z 1998 r.; wzywa UE do informowania partnerów z AKP o sprawozdaniach rocznych w sprawie kodeksu postępowania i postępach w zakresie jego wdrażania;
48. wzywa szczególnie Radę i Komisję, by umożliwiły gromadzenie odpowiednich środków na działania związane z ręczną bronią strzelecka poprzez rozporządzenia ustanawiające instrument pomocy przedakcesyjnej, europejski instrument sąsiedztwa i partnerstwa oraz instrument współpracy na rzecz rozwoju;
49. wzywa państwa członkowskie UE do zbadania wysoce problematycznego wpływu kredytów udzielanych przez ich agencje kredytów wywozowych na rzecz pokoju, bezpieczeństwa i rozwoju w krajach trzecich oraz zwraca się do wszystkich państw członkowskich o ujawnienie szczegółowych informacji na temat pożyczek na wywóz broni, które zgodnie z niektórymi szacunkami stanowią obecnie około 20 % wszystkich przyznawanych kredytów wywozowych, a w niektórych państwach członkowskich nawet 50 % lub więcej; w szczególności zwraca się do państw członkowskich o podjęcie zobowiązania, że zaprzestaną one w przyszłości udzielania kredytów na wywóz broni;
50. zobowiązuje swoich współprzewodniczących do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, parlamentom państw członkowskich oraz sekretarzowi generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, parlamentarnemu forum ds. broni strzeleckiej i lekkiej, Zgromadzeniu Unii Międzyparlamentarnej, Kongresowi Stanów Zjednoczonych oraz Parlamentowi Panafrykańskiemu.
______
(1) Przyjęta przez Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE w dniu 23 listopada 2006 r. w Bridgetown (Barbados).
(2) A/60/463 (L.55) decyzja, 8 grudnia 2005 r.
(3) Protokół ten, znany jako "protokół ONZ w sprawie broni palnej", został przyjęty w maju 2001 r. na mocy rezolucji 55/255 Zgromadzenia Ogólnego.
(4) Dz.U. C 343 z 5.12.2001, str. 311.
(5) Dz.U. C 140 E z 13.6.2002, str. 587.
(6) Dz.U. C 69 E z 19.3.2004, str. 136.
(7) Dz.U. C 117 E z 18.5.2006, str. 230.
(8) Dz.U. C 280 E z 18.11.2006, str. 443.
(9) Dz.U. C 293 E z 2.12.2006, str. 316.
(10) Przyjęty przez Radę w dniu 26 czerwca 1997 r.
(11) Dz.U. L 191 z 19.7.2002, str. 1.
(12) Dz.U. L 156 z 25.6.2003, str. 79.
(13) Rada Unii Europejskiej, 5319/06, 13 stycznia 2006 r.
(14) Rada Unii Europejskiej, posiedzenie Rady 2678, Luksemburg, 3 października 2005 r.
(15) Dz.U. C 307 z 15.12.2006.
(16) Kodeks postępowania funkcjonariuszy organów ochrony porządku publicznego, przyjęty rezolucją 34/169 Zgromadzenie Ogólnego z dnia 17 grudnia 1979 r.
(17) Podstawowe zasady używania siły i broni palnej przez funkcjonariuszy organów ochrony porządku publicznego, przyjęte na VIII Kongresie organizacji narodów zjednoczonych o zapobieganiu przestępczości i traktowaniu przestępców, Hawana, Kuba, 27 sierpnia 1990 r.-7 września 1990 r.
REZOLUCJA(1)
w sprawie wody w krajach rozwijających się
Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE,
– na posiedzeniu w Bridgetown (Barbados) w dniach 20-23 listopada 2006 r.,
– uwzględniając artykuły 177, 178, 179, 180, 181 i 181a traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską,
– uwzględniając Umowę o partnerstwie AKP-UE, podpisaną w Kotonu (Benin) w dniu 23 czerwca 2000 r., a w szczególności jej art. 32, który uznaje potrzebę poprawy wykorzystania zasobów naturalnych w krajach AKP,
– uwzględniając wnioski Czwartego Światowego Forum Wody, które odbyło się w Meksyku w dniach 16-22 marca 2006 r.,
– uwzględniając Agendę 21 zatwierdzoną na konferencji Narodów Zjednoczonych (NZ) w sprawie środowiska i rozwoju w Rio de Janeiro w 1992 r., a w szczególności jej ust.18,
– uwzględniając deklarację milenijną i milenijne cele rozwoju (MCR) oraz sprawozdanie końcowe (2005 r.) sporządzone przez zespół roboczy ds. milenijnego projektu ONZ dotyczącego wody i urządzeń sanitarnych, zatytułowany "Zdrowie, godność i rozwój: niezbędne działania",
– uwzględniając deklarację polityczną przyjętą na światowym szczycie w sprawie zrównoważonego rozwoju, który odbył się w Johannesburgu w dniach 26 sierpnia-4 września 2002 r. i określił działania priorytetowe w pięciu kluczowych dziedzinach w celu zapewnienia realizacji milenijnych celów rozwoju NZ: woda i warunki sanitarne, energia, zdrowie, rolnictwo i bioróżnorodność,
– uwzględniając światowy szczyt w sprawie rozwoju społecznego, który odbył się w Kopenhadze (1995 r.) oraz przyjęta na nim deklarację w sprawie dostaw wody oraz warunków sanitarnych w związku ze zwalczaniem ubóstwa,
– uwzględniając międzynarodową konferencję w sprawie wody słodkiej w Bonn (2001 r.),
– uwzględniając konferencję NZ w sprawie wody, która odbyła się w Mar del Plata i jej plan działania dotyczący oceny i wykorzystania zasobów wodnych (1977 r.),
– uwzględniając światowe forum w New Delhi (1990 r.) dotyczące bezpieczeństwa wody i odpowiednich środków likwidacji odpadów,
– uwzględniając dokument ramowy przyjęty na 37. szczycie Organizacji Jedności Afrykańskiej (OJA), który stwierdza, że dziewiątym z dziesięciu celów Nowego Partnerstwa dla Rozwoju Afryki (NEPAD) jest "tworzenie i poprawa infrastruktury, w tym technologii informacyjnych i komunikacyjnych, energii, transportu, wody i warunków sanitarnych",
– uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 4 września 2003 r. w sprawie zarządzania zasobami wodnymi w krajach rozwijających się oraz priorytetów UE w zakresie współpracy na rzecz rozwoju (P5_TA(2003)0377),
– uwzględniając Inicjatywę Wodną UE (EUWI) przyjętą na światowym szczycie w sprawie zrównoważonego rozwoju, który odbył się w Johannesburgu w 2002 r.,
– uwzględniając fundusz wodny UE dla krajów AKP, utworzony w 2004 r.,
– uwzględniając sprawozdanie z finansowania zasobów wodnych, przedstawione na Trzecim Światowym Forum Wody w Kioto w marcu 2003 r.,
– uwzględniając Raport o Gospodarce Wodnej na Świecie NZ zatytułowany "Woda - wspólna odpowiedzialność", przedstawiony w dniu 9 marca 2006 r.,
– uwzględniając sprawozdanie Komisji Spraw Społecznych i Środowiska Naturalnego (AKP-UE 3916/06-/wersja ostateczna),
A. mając na uwadze, że 1,1 miliarda ludzi nie ma odpowiedniego dostępu do wody pitnej, a 2,6 ludzi miliarda żyje w niewłaściwych warunkach sanitarnych (Wspólny Program Monitoringu WHO - UNICEF 2004)(2),
B. mając na uwadze, że ze względu na wzrost liczby ludności, do 2015 r. trzeba będzie dostarczać wodę pitną 1,1 miliarda ludzi, zaś urządzenia sanitarne 2,6 miliarda ludzi, w tym odpowiednio 400 i 410 milionom w Afryce; mając na uwadze, że zapotrzebowanie na wodę pitną będzie stale wzrastać, zaś liczba ludności świata przekroczy 9 miliardów w 2050 r.,
C. mając na uwadze duże znaczenie wody dla rozwoju społeczno-gospodarczego i to, że jest ona znaczącym czynnikiem w działalności produkcyjnej, odgrywa też wiodącą rolę w rolnictwie, rybołówstwie, ochronie zdrowia, przemyśle, energetyce, ochronie ekosystemów i bioróżnorodności, a także wszystkich formach konsumpcji związanych z dobrobytem ludzkim,
D. mając na uwadze, że zgodnie z konwencjami międzynarodowymi w sprawie praw społeczno-gospodarczych i kulturowych dostęp do wody pitnej uznawany jest za podstawowe prawo człowieka oraz że woda, która jest kluczowa dla życia i dobrobytu ludzkiego, nie może być uznawana jedynie za towar, ale musi być postrzegana jako dobro społeczne,
E. mając na uwadze, że woda i warunki sanitarne to kluczowe kwestie przekrojowe MCR, a także mając na uwadze, że dla osiągnięcia MCR niezbędne jest podejście do tych kwestii w odpowiedni sposób,
F. mając na uwadze, że żadna strategia walki z ubóstwem nie może lekceważyć żywotnego zapotrzebowania ludzi na wodę oraz konieczności sprawiedliwego i zrównoważonego gospodarowania tym kluczowym zasobem w interesie całego społeczeństwa,
G. mając na uwadze, że propagowanie zrównoważonego, przyjaznego środowisku sposobu przetwarzania wody stwarza gwarancję czystości wody oraz możliwość uprawiania gruntów rolnych w celu produkcji żywności; mając na uwadze, że MCR uznają wodę za kluczowy czynnik środowiskowy,
H. mając na uwadze, że niewystarczający dostęp do wody pitnej i urządzeń sanitarnych jest przyczyną wielu chorób; mając na uwadze, że zakażenia związane z brakiem higieny oraz ogólne zagrożenia dla zdrowia publicznego są szeroko rozpowszechnione w Afryce i wynikają głównie ze skażenia źródeł wody, niewłaściwego jej wykorzystania oraz zachowań niezgodnych z zasadami higieny,
I. mając na uwadze, że światowe zasoby wody słodkiej nie są rozmieszczone równomiernie, gdzie 60 % zasobów słodkiej wody zlokalizowanych jest w dziewięciu krajach (Brazylia, Federacja Rosyjska, Kanada, Indonezja, Chiny, Kolumbia, Stany Zjednoczone, Peru i Indie), mając też na uwadze, że kraje, w których występują niedobory wody słodkiej to głównie wyspy, małe kraje i kraje pustynne (w tym Izrael, Libia, Mauretania, Republika Zielonego Przylądka, Dżibuti i Kuwejt),
J. mając na uwadze, że trzy z czterech krajów, które często różnią się od siebie pod względem politycznym, kulturowym i gospodarczym, usytuowanych jest nad tymi samymi rzekami międzynarodowymi, mając też na uwadze, że ze względu na brak umów o właściwym i sprawiedliwym wykorzystaniu wody to źródło życia staje się potencjalną przyczyną napięć i sporów mogących przerodzić się w konflikt,
K. mając na uwadze, że w krajach afrykańskich i azjatyckich dostępność wody zależna jest od wielu sezonowych wahań i od okresowych cykli suszy i powodzi, mając też na uwadze, że niektóre państwa nadbrzeżne i wyspiarskie borykają się z problemem zasolenia wód gruntowych,
L. mając na uwadze, że susza jest często powodowana niewłaściwym wykorzystaniem gruntów, intensywnym wypasem, wylesieniem czy realizacją dużych projektów irygacyjnych, które nie są trwałe,
M. mając na uwadze, że obecne trendy, m.in. demograficzne, urbanistyczne, zmian klimatycznych, środowiskowe oraz trendy związane ze strukturami gospodarczymi stanowią główne wyzwanie dla krajów rozwijających się w kontekście zarządzania zasobami wodnymi, szczególnie w regionie Sahelu,
N. mając na uwadze, że intensywna produkcja rolna pochłania na cele irygacyjne około 70 % słodkiej wody, ze stratą 40 % wody, mając też na uwadze, iż ulepszanie technik nawadniania pól powinno przynosić efekty w postaci znaczących oszczędności wody oraz zwiększenia produkcji rolnej, co zrekompensuje braki w produkcji opartej na wodzie deszczowej i pozwoli zaspokoić wszystkie potrzeby żywnościowe,
O. mając na uwadze, że aby osiągnąć milenijny cel rozwoju dotyczący zredukowania o połowę liczby osób niedożywionych trzeba będzie w przeciągu następnych 10 lat zwiększyć o 50 % obecny poziom zużycia wody przy produkcji żywności,
P. mając na uwadze, że na wielu wiejskich obszarach Afryki ludność nie ma dostępu do studni, sieci dostaw wody, źródeł wody pitnej czy zbiorników na wodę deszczową,
Q. mając na uwadze, że rozwój i propagowanie odpowiednich technologii sanitarnych, realizacja strategii obejmujących lokalne zasoby finansowe i zaangażowanie wspólnot lokalnych umożliwi w nadchodzącym dziesięcioleciu wprowadzenie na poziom lokalny zrównoważonego wykorzystania metod sanitarnych,
R. mając na uwadze, że brak środków finansowych koniecznych dla naprawy infrastruktury oraz utrzymania i zarządzania istniejącymi już urządzeniami nieuchronnie prowadzi do pogorszenia się usług wodnych oraz wykluczenia grup ubogiej ludności ze względu na wysokie koszty usług, szczególnie na obszarach podmiejskich,
S. mając na uwadze, że racjonalna gospodarka wodna wymaga zaangażowania miejscowej ludności - szczególnie kobiet, które odgrywają ważną rolę w zarządzaniu zasobami wodnymi - na szczeblu krajowym, lokalnym i regionalnym, jak również wprowadzenia odpowiednich opłat w celu zapewnienia powszechnego dostępu do wody niezbędnej do zaspokojenia podstawowych potrzeb, jednocześnie podnosząc efektywność zużycia wody poprzez zwiększenie odpowiedzialności użytkownika,
T. mając na uwadze, że rządy krajów rozwijających się nie są w stanie ustalić opłat za wodę na poziomie odzwierciedlającym koszty dostaw,
U. mając na uwadze, że brak niezbędnych środków technicznych, finansowych i zasobów ludzkich leży u podstaw niewielkich zasobów wodnych i niewłaściwego zarządzania usługami wodnymi,
V. mając na uwadze, że zadłużenie zewnętrzne krajów Południa prowadzi do tego, że dostępne zasoby są raczej przeznaczane na spłatę zadłużenia zamiast na trwały rozwój, dostęp do wody pitnej, edukacji, zdrowia, mieszkań i energii,
W. mając na uwadze utrzymywanie się niskiego udziału sektora prywatnego krajów rozwijających się w dostawach wody i systemach sanitarnych,
X. mając na uwadze ambiwalentny charakter udziału sektora prywatnego w usługach wodnych, związany z tym, że powszechne, nieograniczone korzystanie z wody należy rozumieć jako prawo; mając jednak na uwadze, że udział prywatnego sektora w niektórych przypadkach może wnieść wkład w finansowanie i gospodarkę usług wodnych oraz wspierać nowe technologie i umiejętności,
Y. mając na uwadze, że w większości krajów rozwijających się daje się zauważyć rzeczywistą chęć włączenia zagadnień związanych z wodą, higieną i systemami sanitarnymi do obszarów polityki i strategii rozwoju (takich jak decentralizacja, walka z ubóstwem, zintegrowane zarządzanie zasobami wodnymi, ...), jak również inicjatyw na rzecz finansowania dostaw wody i systemów sanitarnych (UE, Nowe Partnerstwo dla Rozwoju Afryki - NEPAD, Afrykański Bank Rozwoju - BAD, Afrykańska Rada Ministrów ds. Wody - AMCOW, ...),
Z. mając na uwadze, że w dążeniu do osiągnięcia milenijnych celów rozwoju podejmowane są inicjatywy na szczeblu europejskim, takie jak EUWI, którego celem jest wspieranie poprawy dostępu do wody pitnej i systemów sanitarnych dla ludności pozostającej w trudnej sytuacji w krajach AKP, podejmując w sposób aktywny kwestię deficytu w zakresie środków finansowych,
AA. mając na uwadze, że Unia Europejska i jej państwa członkowskie przeznaczają każdego roku około 1,4 miliarda euro na wodę i systemy sanitarne w krajach rozwijających się, w konsekwencji czego UE staje się największym dostarczycielem pomocy w tym sektorze, mając też na uwadze, że finansowanie to musi być wykorzystywane w celu umocnienia sektora publicznego, który musi gwarantować dostęp do dostaw wody,
AB. mając na uwadze, że celem Inicjatywy Wodnej UE (EUWI) jest zwiększenie międzynarodowego zaangażowania w realizację Milenijnych Celów Rozwoju i celów Światowego Szczytu w sprawie Zrównoważonego Rozwoju (WSSD) w zakresie wody pitnej i systemów sanitarnych, poprzez strategiczne partnerstwa regionalne łączące wszystkie zainteresowane strony - rządy, organizacje społeczeństwa obywatelskiego, władze lokalne i sektor prywatny,
1. potwierdza, że powszechny i niedyskryminacyjny dostęp do wody jest prawem i uznaje, że polityka i strategie rozwoju i walki z ubóstwem muszą uwzględnić żywotne potrzeby ludności w zakresie wody, zwłaszcza ludności znajdującej się w najcięższej sytuacji oraz konieczność zapewnienia sprawiedliwego i trwałego zarządzania zasobami wodnymi w interesie ogółu społeczeństwa;
2. zwraca się do krajów AKP o wdrożenie strategii i polityki w dziedzinie rolnictwa, które sprzyjałyby technikom nawadniania pozwalającym na zaoszczędzenie znacznej ilości wody oraz o priorytetowe potraktowanie gospodarki wodnej, co pozwoli na uzyskanie trwałego bezpieczeństwa żywności;
3. zaleca państwom AKP wdrożenie nowych sposobów produkcji i zużycia wody opartych na zrównoważonym zintegrowanym zarządzaniu zasobami wodnymi, uwzględniającym wymiar społeczno- gospodarczy wody, wspierającym rolnictwo ekologiczne oparte na wykorzystaniu środków lokalnych, promującym odpowiednie technologie i udział wszystkich zainteresowanych podmiotów;
4. wzywa UE do zwrócenia szczególnej uwagi na kraje AKP, które w poważnym stopniu zostały dotknięte z powodu niedoborów wody, czego dowodem są klęski suszy i głodu, poprzez zwiększenie przyznanych środków finansowych;
5. uznaje, że kwestia prywatyzacji wody w krajach rozwijających się nadal stanowi wysoce newralgiczny i kontrowersyjny problem, którego rozwiązywanie wymaga należytego podejścia; wzywa, by polityki prywatyzacji gospodarki zasobami wodnymi i liberalizacji usług publicznych w krajach AKP konsekwentnie apelowały do społecznej odpowiedzialności, oraz by warunkować je dostępnością i zwiększaniem dostaw wody i systemów sanitarnych, w szczególności dla osób najuboższych i zasadą, że powszechny, niedyskryminacyjny dostęp do wody postrzegany jest jako prawo;
6. wzywa w tym kontekście do zaprzestania wywierania w ramach negocjacji prowadzonych na forach dwustronnych i wielostronnych, a także za pośrednictwem międzynarodowych instytucji finansowych międzynarodowej presji na kraje rozwijające się w zakresie liberalizacji przemysłów wodnych, co stanowi podważenie świadczenia usług publicznych w tym obszarze;
7. przypomina, że mimo iż zagadnienia wody i systemów sanitarnych mają charakter przekrojowy, nie zostały one w sposób odpowiedni zintegrowane z działaniami na rzecz rozwoju innych powiązanych z nimi sektorów, takich jak rolnictwo, przemysł, zdrowie, edukacja, leśnictwo, ochrona środowiska naturalnego;
8. odnotowuje, że zasoby wodne ulegają pogorszeniu w wyniku zmian klimatycznych i przypomina, że dynamiczne zrównoważone zarządzanie ekosystemami wodnymi ma podstawowe znaczenie dla zapobiegania negatywnym skutkom zmian klimatycznych i dla ich łagodzenia;
9. przypomina, że konieczne jest uświadamianie społeczeństwa na temat praktyk zrównoważonego zarządzania, aby zapewnić dostawy wody przyszłym pokoleniom, zwiększyć bezpieczeństwo żywności i poprawić zwyczaje ludności związane z higieną i systemami sanitarnymi;
10. wzywa do zintegrowanego zarządzania zasobami wodnymi przy uwzględnieniu wszelkich prawowitych możliwości wykorzystania i rodzajów zapotrzebowania, zwracając szczególną uwagę na integrację pomiędzy wykorzystaniem ziemi i wykorzystaniem wody, obszarami położonymi w górnym i dolnym biegu rzek, zarządzaniem strefą przybrzeżną oraz zarządzaniem wodami powierzchniowymi i gruntowymi;
11. potwierdza rolę, jaką odgrywają zagadnienia związane z płcią i kulturą w rozwoju systemów wodnych i sanitarnych oraz przypomina, że wszelkie strategie i rozwiązania muszą być dostosowane do lokalnych ról kulturowych i ról związanych z płcią;
12. przypomina, że osiągnięcie postępów w zrównoważonym dostępie do wody i zarządzania zasobami wodnymi w krajach rozwijających się zależy od silnego zaangażowania politycznego na szczeblu lokalnym, przejrzystości i systemu własności zainteresowanych stron;
13. przypomina, jak ważne jest promowanie odpowiedzialnych zachowań użytkowników w zakresie wykorzystania wody, co zakłada zmianę w zarządzaniu zasobami wodnymi z podejścia zorientowanego na dostawy wody na podejście ukierunkowane na zapotrzebowanie;
14. uznaje, że władze publiczne powinny utrzymać kontrolę nad gospodarka wodną, zapewniając wszystkim dostęp do wody i utrzymując przejrzysty dla opinii publicznej system opłat;
15. uznaje, że zasoby finansowe zgromadzone w ramach inicjatywy na rzecz ubogich krajów o wysokim zadłużeniu należy wykorzystać na finansowanie sektorów o znaczeniu podstawowym, tj. wody i systemów sanitarnych, edukacji i zdrowia;
16. zachęca UE i kraje AKP do wprowadzenia nowatorskich instrumentów finansowania, takich jak tworzenie funduszy lokalnych, krajowych, regionalnych i kontynentalnych mających na celu wsparcie polityki w zakresie wody oraz obecnych publicznych i prywatnych instrumentów finansowania;
17. wzywa UE do kontynuowania inicjatyw na rzecz krajów AKP w zakresie trwałego dostępu do zasobów wodnych, aby z gospodarki wodnej uczynić strategiczny priorytet o znaczeniu podstawowym, co pozwoli krajom AKP zmniejszyć niestabilność strukturalną państw najbardziej dotkniętych problemem;
18. wzywa do wzmocnienia możliwości w ramach procesu współpracy AKP-UE w dziedzinie wody i systemów sanitarnych; wzywa kraje AKP, by w swych strategiach i planach rozwoju przyznały pierwszeństwo problematyce wody i systemów sanitarnych, oraz wzywa UE do skoordynowania swej reakcji poprzez takie mechanizmy jak EUWI, Fundusz Wodny AKP-UE oraz programy pomocy Komisji i państw członkowskich na rzecz rozwoju;
19. wzywa UE do wsparcia badań naukowych w zakresie ujęć wody i zanikania rzek na nizinach, co może prowadzić do powstawania bagien, wyschnięcia 50 % zasobów wodnych i braku jodu dostępnego dla ryb rzecznych, co z kolei może prowadzić do braków jodu wśród ludności, szczególnie wśród dzieci;
20. wzywa Komisję do przeprowadzenia oceny i ewaluacji Funduszu Wodnego AKP-UE i finansowanych z niego projektów, tak aby określić, czy w ramach dziesiątego EFR należy wyodrębnić szczegółowe fundusze na dalsze inicjatywy w tym obszarze;
21. uznaje konieczność znacznego zwiększenia zasobów finansowych, aby zapewnić odnowę infrastruktury, utrzymanie wyposażenia w zakresie instalacji wodnych i sanitarnych oraz zarządzania nimi w celu poprawy usług i umożliwienia korzystania z nich większej części ludności, która nie ma środków na pokrycie wysokich kosztów dostaw wody;
22. przypomina, że głównym celem EUWI jest wzmocnienie zobowiązań politycznych w zakresie systemów wodnych i sanitarnych oraz zwiększenia efektywności gospodarki wodnej poprzez dialog z wszystkich zainteresowanych stron, w tym społeczeństwa obywatelskiego oraz sektora publicznego i prywatnego, propagowanie podejścia ukierunkowanego na zapotrzebowanie i koordynację pomocy świadczonej przez darczyńców; wzywa państwa członkowskie i Komisję do większego wsparcia i zaangażowania w realizację tych celów;
23. wzywa do wzmocnienia instytucjonalnego i rozwoju możliwości w celu poprawy zarządzania zasobami wodnymi i zwalczania korupcji poprzez reformy prawne i polityczne, rozwój zasobów ludzkich, szkolenia i tworzenie sieci;
24. wzywa kraje AKP należące do tego samego obszaru hydrograficznego do poprawy polityki w zakresie koordynacji, strategii interwencji i zarządzania zasobami wodnymi, w szczególności poprzez stworzenie i/lub wzmocnienie możliwości organizacji regionalnych zajmujących się polityką wodną w celu rozstrzygania sporów dotyczących wykorzystania wody, co sprzyjałoby powstaniu kultury podziału i wspierania przyjęcia odpowiedzialności za zarządzanie wspólnymi dobrami; zwraca się do rządów krajów UE, a także do wspólnoty międzynarodowej, o wsparcie krajów AKP w ich wysiłkach;
25. wzywa do szerokiego dialogu między poszczególnymi użytkownikami wody na szczeblu lokalnym, krajowym i transgranicznym, w celu opracowania wydajnego planu międzysektorowego, zapewnienia odpowiedniego zarządzania zbiornikami, rozwoju dwustronnych projektów baz danych w zakresie wody, promowania długoterminowych umów bliźniaczych między instytucjami i współpracy między instytucjami szkolnictwa wyższego, dzielenia się wiedzą lokalną, zachowania ekosystemów;
26. zobowiązuje swoich współprzewodniczących do przekazania niniejszej rezolucji Radzie AKP-UE, Komisji Europejskiej, sekretarzowi generalnemu Narodów Zjednoczonych, Unii Afrykańskiej oraz wszystkim organizacjom zajmującym się zarządzaniem zasobami wodnymi.
______
(1) Przyjęta przez Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE w dniu 23 listopada 2006 r. w Bridgetown (Barbados).
(2) http://www.wssinfo.org.
REZOLUCJA(1)
w sprawie przeglądu negocjacji w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym (EPA)
Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE,
– uwzględniając posiedzenie w Bridgetown (Barbados) w dniach 20-23 listopada 2006 r.,
– uwzględniając art. 17 ust.2 Regulaminu,
– uwzględniając swoją rezolucję z dnia 21 marca 2002 r. przyjętą w Kapsztadzie (RPA)(2),
– uwzględniając art. 37 ust. 1 umowy z Kotonu, zgodnie z którym negocjacje umów o partnerstwie gospodarczym odbędą się "w okresie przygotowawczym, który zakończy się najpóźniej w dniu 31 grudnia 2007 r.",
– uwzględniając deklarację ministrów handlu państw członkowskich Unii Afrykańskiej, przyjętą w Nairobi (Kenia) w dniu 14 kwietnia 2006 r.,
– uwzględniając rezolucję Parlamentu Europejskiego z dnia 23 marca 2006 r. w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym (EPA)(3),
– uwzględniając Układ ogólny w sprawie taryf celnych i handlu (GATT), a w szczególności jego art. XXIV,
– uwzględniając decyzje, rezolucje i deklaracje przyjęte podczas 83. sesji Rady Ministrów AKP, która odbyła się w Port Moresby w dniach 28-31 maja 2006 r., a w szczególności decyzję nr 2 w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym,
A. mając na uwadze, że konieczne jest dokonanie krytycznej oceny negocjacji w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym,
B. mając na uwadze, że w większości regionów negocjacje w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym znalazły się w martwym punkcie ze względu na brak porozumienia w kwestii tego, co należy rozumieć pod podjęciem "wymiaru rozwoju", pojęcia kluczowego dla dyskusji w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym,
C. mając na uwadze, że strona europejska nie podjęła dotąd stanowczych i konkretnych działań w celu sfinansowania wymiaru rozwoju,
D. mając na uwadze, że w umowie z Kotonu poruszane są kwestie wsparcia dla rozwoju gospodarczego i współpracy regionalnej w krajach AKP, w szczególności w art. 21, 22, 25, 29, 30, 33 i 35,
E. mając na uwadze oczywiste obawy państw, społeczeństwa obywatelskiego i sektora prywatnego pojawiające się w świetle wniosków z oceny wpływu przeprowadzonej na szczeblu krajowym i regionalnym,
F. mając na uwadze, że głównym celem umów o partnerstwie gospodarczym powinno być przyczynianie się do trwałego rozwoju społeczno-gospodarczego krajów AKP poprzez propagowanie wyższej wartości dodanej dóbr i usług wytworzonych w krajach AKP i przeznaczonych na rynki krajowe, regionalne i międzynarodowe,
G. mając na uwadze, że sektor rolny jest motorem rozwoju większości krajów AKP, ponieważ wnosi on znaczący wkład do PKB i jest podstawowym źródłem miejsc pracy oraz dochodów dla wielu osób,
H. mając na uwadze, że umowy o partnerstwie gospodarczym powinny zagwarantować, że korzyści ze zwiększonej wymiany handlowej i wzrostu gospodarczego będą przyczyniały się do ograniczania ubóstwa, co pozwoli wypełnić zobowiązania z Kotonu,
I. mając na uwadze, że poziom edukacji i kształcenia ludności stanowi podstawowy czynnik konkurencyjności, oraz że w niektórych regionach AKP zagraża mu rosnący kryzys związany z HIV/AIDS,
J. mając na uwadze, że utworzenie w ramach unii celnej rzeczywistego rynku regionalnego jest niezbędną podstawą, aby realizacja umów o partnerstwie gospodarczym zakończyła się sukcesem,
K. mając na uwadze, że zwiększenie wymiany handlowej między regionami, będące celem umów o partnerstwie gospodarczym, jest utrudnione ze względu na niski poziom infrastruktury międzyregionalnej oraz wielość pozataryfowych barier handlowych,
L. mając na uwadze prawo Unii Europejskiej do wprowadzania wysokich standardów fitosanitarnych i innych standardów zdrowotnych, i wzywając tym samym do zwiększenia pomocy dla krajów AKP, tak aby umożliwić spełnienie tych wymogów regulacyjnych oraz wywóz ich produktów do Unii Europejskiej,
M. mając na uwadze, że wzajemna swoboda wymiany handlowej między krajami rozwiniętymi Unii Europejskiej a rozwijającymi się krajami AKP stanowi poważne zagrożenie dopóki kraje AKP nie staną się konkurencyjne,
N. mając na uwadze, że konfiguracja umów o partnerstwie gospodarczym nie odzwierciedla istniejących porozumień regionalnych o integracji gospodarczej,
O. mając na uwadze, że aby jakakolwiek umowa o partnerstwie gospodarczym była z powodzeniem realizowana, AKP musi rozwiązać kwestię nakładania się członkostwa w grupach regionalnych i stworzyć długookresowe ramy regionalnej harmonizacji,
P. mając na uwadze, że przyznane przez WTO w Doha w 2001 r. zwolnienie umożliwiające ustanowienie preferencyjnych stosunków handlowych między UE a krajami AKP miało obowiązywać trzy lata dłużej (do 2007 r.), niż rozpoczęte w tym samym czasie negocjacje rundy z Ad-Dauhy (mające zakończyć się w 2004 r.),
Q. mając na uwadze, że palący problem dostępności i wypłaty w odpowiednim czasie środków finansowych nadal stanowi poważną przeszkodę,
R. mając na uwadze, że prowadzone równolegle negocjacje umów o partnerstwie gospodarczym oraz cykl negocjacji WTO zostały zakłócone przez zawieszenie rundy dauhańskiej, co wywołało uzasadniony niepokój w odniesieniu do zobowiązań podjętych w ramach negocjacji umów o partnerstwie gospodarczym,
S. wyrażając zrozumienie dla braku woli ze strony AKP do negocjowania, dwustronnie lub w inny sposób, kwestii odrzuconych na szczeblu wielostronnym,
T. mając na uwadze, że pozytywny wynik negocjacji pomógłby na nowo określić zakres wielostronnej rundy na rzecz rozwoju; uznając ponadto, że umowy o partnerstwie gospodarczym powinny stanowić uzupełnienie, nie zaś rozwiązanie alternatywne dla porozumienia w sprawie rundy dauhańskiej,
U. mając na uwadze konieczność ustanowienia mechanizmów dostosowawczych umów o partnerstwie gospodarczym mających na celu rozwiązanie problemu utraconych dochodów rządowych wynikającego z przewidzianych w tych umowach liberalizacji handlu oraz dostosowań strukturalnych, a także zapewnienia wsparcia dla rozwoju gospodarczego i współpracy regionalnej w krajach AKP,
V. mając na uwadze, że art. 2 umowy z Kotonu zapewnia zróżnicowane traktowanie uwzględniające różny poziom rozwoju krajów AKP,
W. mając na uwadze, że umowy o partnerstwie gospodarczym powinny ułatwiać eliminację istniejących nierówności między mężczyznami i kobietami w sektorach gospodarczych i społecznych,
X. odnotowując, że na aktualnym etapie negocjacji nie określono jeszcze wyraźnie skutków umów o partnerstwie gospodarczym w odniesieniu do strony europejskiej,
Y. mając na uwadze, że umowy o partnerstwie gospodarczym z pewnością zwiększą potrzeby finansowe krajów AKP, co wynika z intensyfikacji regionalnych polityk integracyjnych i reform gospodarczych,
Z. mając na uwadze, że parlamentarzyści, jako przedstawiciele narodu i ich instytucji, powinni być stale informowani o przebiegu negocjacji,
AA. mając na uwadze, że obradująca w Port Moresby Rada AKP wezwała do "pełnego i kompleksowego" przeglądu wymaganego zgodnie z art. 37 ust. 4 umowy z Kotonu, a także, by "miał on charakter wszechstronny i obejmował konsultacje ze wszystkimi zainteresowanymi stronami, w tym z podmiotami niepaństwowymi i parlamentarzystami", mając także na uwadze fakt, że niewiele wskazuje na to, by proces taki miał miejsce, z zadowoleniem przyjmuje drugą rezolucję WZP w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym,
AB. mając na uwadze, że wspólna polityka rolna UE i dopłaty do produktów, których wywóz leży w interesie AKP, ma znaczący wpływ na wywóz towarów rolnych z AKP z przeznaczeniem na rynki europejskie,
1. wyraża zrozumienie dla faktu, że podstawą negocjacji w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym jest konieczność dostosowania stosunków handlowych AKP-UE do wymogów Światowej Organizacji Handlu, wzywa jednakże Komisję do dopilnowania, by wspomniana zgodność nie stała się celem nadrzędnym w stosunku do ogólnego celu, jakim jest trwały rozwój; wzywa, by tempo, harmonogram i zakres liberalizacji były zgodne z regionalnymi planami harmonizacji w krajach AKP w celu zminimalizowania niekorzystnego oddziaływania;
2. wzywa Komisję nie tylko do zapewnienia spójności z zasadami WTO, lecz również, we współpracy z krajami rozwijającymi się, do poprawy tych zasad, tak by lepiej oddziaływały one na rozwój;
3. przypomina, że, zgodnie z umową z Kotonu, umowy o partnerstwie gospodarczym powinny być ukierunkowane głównie na wzrost gospodarczy i ograniczanie ubóstwa w krajach, z których większość klasyfikowana jest jako kraje najmniej rozwinięte;
4. wzywa, by w trakcie negocjacji nadawać priorytet wspieraniu transformacji strukturalnych w krajach AKP, a zatem wspieraniu "trwałego rozwoju gospodarczego i społecznego"; uważa, że należy umowy o partnerstwie gospodarczym należy opracować i negocjować raczej jako umowy na rzecz rozwoju niż umowy handlowe;
5. uznaje, że zarówno w przypadku liberalizacji usług, jak i konkurencyjności oraz zamówień rządowych należy zapewnić solidne ramy regulacyjne jeszcze przed liberalizacją, wzywa też Komisję do wsparcia i monitorowania niezależnych regulatorów przy jakiejkolwiek zmianie obowiązujących przepisów;
6. wzywa strony negocjacji, by wspólnie wypracowały strategię na rzecz zwiększania konkurencyjności rolnictwa krajów AKP, która wykraczałaby poza dostęp do rynku i uwzględniała rzeczywiste problemy rozwojowe rolnictwa AKP, takie jak rozpowszechnianie jakościowych programów SPS w krajach AKP;
7. wzywa do wzmocnienia konkurencyjnych zdolności produkcyjnych w krajach AKP przed zniesieniem ceł;
8. wzywa Komisję i regiony AKP do oparcia umów o partnerstwie gospodarczym za zasadach asymetrii działających na korzyść AKP, do wsparcia integracji regionalnej AKP i wprowadzeniu właściwych i przewidywalnych ram promocji handlu i inwestycji w krajach AKP;
9. wyraża zaniepokojenie aktualnymi wnioskami UE w sprawie wprowadzenia swobody handlowej z krajami AKP w ramach umów o partnerstwie gospodarczym przewidzianych w umowie z Kotonu, prowadzących do liberalizacji handlu, w tym handlu produktami rolnymi, i uważa, że taka polityka mogłaby stworzyć problemy dla rozwoju krajów AKP, w tym przede wszystkim problemy związane z bezpieczeństwem żywności i rozwojem miejscowego przemysłu;
10. wzywa, by przed otwarciem rynków dla UE, podstawa dla umów o partnerstwie gospodarczym była zasada tworzenia i konsolidacji rynków regionalnych;
11. wzywa UE do tworzenia bardziej efektywnych instrumentów wsparcia w zakresie dostosowywania produkcji w krajach AKP, a tym samym zachęcania do dywersyfikacji produkcji i propagowania większej wartości dodanej;
12. ponownie wzywa stronę europejską do udzielenia wsparcia w zakresie pokrycia kosztów dostosowań podatkowych i gospodarczych oraz inwestycji związanych ze znoszeniem ograniczeń dostaw;
13. z zadowoleniem przyjmuje niedawne deklaracje w sprawie przyznania w ramach pomocy na rzecz wymiany handlowej dodatkowych środków przeznaczonych na wsparcie umów o partnerstwie gospodarczym, wzywa też Komisję i państwa członkowskie do pełnego wyjaśnienia sposobu i ram czasowych wypłat przyznanych funduszy, jako odpowiedź na wnioski AKP o dodatkowe środki na umowy o partnerstwie gospodarczym;
14. wzywa Komisję, by rozważyła sposoby ograniczenia obciążeń biurokratycznych w ramach wymogów EFR, oraz stronę AKP, by przedstawiła szczegółowe, skalkulowane propozycje w zakresie wszelkich dodatkowych funduszy potrzebnych w ramach umów o partnerstwie gospodarczym;
15. wzywa o udostępnienie w razie konieczności dodatkowych środków, oprócz tych przyznanych w ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju;
16. wzywa UE do wsparcia odpowiedniego rozplanowania etapów rozwoju polityki AKP w obszarach związanych z wymianą handlową w krajach AKP, a następnie, w celu zapewnienia spójności, podpisania porozumień międzyregionalnych w tych obszarach;
17. wzywa UE, by nie wywierała zbędnej presji i podjęła kroki w celu zagwarantowania, że jeśli negocjacje nie zakończą się do dnia 1 stycznia 2008 r., wywóz z krajów AKP do UE nie zostanie zakłócony aż do momentu osiągnięcia ostatecznego porozumienia;
18. apeluje do Komisji i AKP do wykorzystania przeglądu umów o partnerstwie gospodarczym jako okazji, by otwarcie przedyskutować kwestię przeszkód stojących na drodze do zakończenia negocjacji i przedstawić szczegółowe propozycje ich przezwyciężenia;
19. przypomina, że zgodnie z umową z Kotonu, jeśli kraje lub regiony nie podpiszą umowy o partnerstwie gospodarczym/umowy o wolnym handlu, nie powinny się one znaleźć w gorszej sytuacji w zakresie dostępu do rynku; wzywa Komisję do rozpatrzenia wszystkich alternatywnych możliwości, w tym ulepszonych reguł pochodzenia i porozumień bezwzajemnych, zgodnie z art. 37 ust. 6 umowy z Kotonu;
20. wzywa UE do powstrzymania się od składania propozycji, które mogłyby zakłócić regionalne procesy w krajach AKP;
21. wzywa zatem do przeprowadzenia rzeczywistej publicznej debaty w krajach AKP i UE z udziałem społeczeństwa obywatelskiego i instytucji rządowych i parlamentarnych; wzywa również do ustanowienia odpowiednich mechanizmów informacji i konsultacji;
22. uznaje, że nadzór parlamentarny w odniesieniu do kontroli i udziału w realizacji umów o partnerstwie gospodarczym przyczyni się do osiągnięcia ustalonych celów dobrego zarządzania i przejrzystości, a Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne to odpowiedni organ do dokonania formalnego, kompleksowego i oficjalnego przeglądu w zakresie oddziaływania i realizacji umów o partnerstwie gospodarczym, wzywa również do stworzenia grupy monitorującej w ramach WZP;
23. wzywa Komisję do uszanowania stanowiska tych regionów, które nie chcą włączyć tzw. kwestii singapurskich do negocjacji w sprawie umów o partnerstwie gospodarczym i przypomina, że dwustronne negocjacje dotyczące handlu usługami powinny szanować prawo każdego kraju do swobodnego regulowania usług publicznych;
24. wzywa UE, by zobowiązała się do niewłączania do umów o partnerstwie gospodarczym przepisów dotyczących praw własności intelektualnej, które stanowią kolejną barierę w dostępie do niezbędnych leków oraz do zapewnienia krajom AKP wsparcia umożliwiającego im efektywne wdrożenie deklaracji z Ad-Dauhy z 2001 r., tj. efektywne wykorzystanie elastyczności porozumienia TRIPS;
25. podkreśla wagę usług publicznych dla rozwoju i demokracji i w związku z tym wzywa Komisję do zachowania ostrożności podczas rozpatrywania kwestii liberalizacji usług w dziedzinach takich, jak usługi związane z wodą, ochrona zdrowia, edukacja, transport i energia;
26. wzywa swoich współprzewodniczących do przekazania niniejszej rezolucji Radzie AKP-UE i Komisji Europejskiej.
______
(1) Przyjęta przez Wspólne Zgromadzenie Parlamentarne AKP-UE w dniu 23 listopada 2006 r. w Bridgetown (Barbados).
(2) Dz.U. C 231 z 27.9.2002, str. 41.
(3) Dz.U. C 292 E z 1.12. 2006, str. 121.
© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.